Announcement

Collapse
No announcement yet.

Δέλτα του Έβρου

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Δέλτα του Έβρου

    ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ
    ---------------------------------------------------------------------

    Εκεί που το ποτάμι συναντά τη θάλασσα, παρέες σχηματίζονται από βουτηχτάρια, κορμοράνους, λαγγόνες, αργυροτσικνιάδες γλάρους και αρπακτικά. Εκεί που τα μακρόστενα υδάτινα μονοπάτια γίνονται αιγαιοπελαγίτικες αυλές, σπουδαστές και ερευνητές γίνονται με μελέτες τους για την περιοχή λαμπροί επιστήμονες. Εδώ, στο Δέλτα του ποταμού Έβρου, στην αντάμωση πολιτισμών και αξιών θαυμάζεις τη λαχτάρα του κάμπου να γίνει λιμάνι και τη ζήλια της θάλασσας που εισρέει στις λιμνοθάλασσες για να κερδίσει τη δόξα των πουλιών.

    Το ποτάμι

    Οι αρχαίοι τον θεωρούσαν τον μεγαλύτερο ποταμό του τότε κόσμου, ενώ δεν είναι παρά ο δεύτερος σε μέγεθος ποταμός της Ανατολικής Ευρώπης και o μεγαλύτερος σε μήκος της Βαλκανικής χερσονήσου.
    Αρχικά τον έλεγαν Ρόμβο, εξαιτίας των πολλών παραπόταμων που διαθέτει. Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Δαμασίππη, δεύτερη γυναίκα του βασιλιά της Θράκης Κασσάνδρου, ερωτεύθηκε τον υιό του, Έβρο. Αυτός όμως δεν δέχτηκε τον έρωτά της και η μητριά του τον συκοφάντησε στον Κάσσανδρο ότι τη βίασε και αυτός την πίστεψε. Ο Έβρος, που δεν άντεξε την κατηγορία, έπεσε και πνίγηκε στον ποταμό, που από τότε πήρε το όνομά του. Μια άλλη ονομασία είναι Μαρίτσα που τον ονομάζουν οι Βούλγαροι, όνομα που έδωσε ο Ισαάκιος Κομνηνός.
    Πηγάζει από την οροσειρά Ρίλα, το αρχαίο Σκόμιο, κοντά στη Σόφια της Βουλγαρίας, κυλά νοτιοανατολικά και εισέρχεται στη χώρα μας όπου και αποτελεί το φυσικό όριο μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για ένα μικρό τμήμα από το Ορμένιο έως τα Μαράσια. Από τη Νέα Βύσσα μέχρι και τις εκβολές του, στα 204 χλμ από τα 530 χλμ που ανήκουν στη χώρα, αποτελεί την ελληνοτουρκική μεθοριακή γραμμή.
    Το μεγαλύτερό του πλάτος - 150 μέτρα - βρίσκεται ψηλά στον Άρδα, ενώ το βάθος του το χειμώνα δεν ξεπερνά τα 9 μέτρα.

    Η ιστορία του ποταμού

    Ο Έβρος σήμερα, σε σύγκριση με τον παλιό ορμητικό και τεράστιο ποταμό, μοιάζει πολύ μικρός. Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα ήταν πλωτός και πολλά καΐκια έφταναν στο Σουφλί για να φορτώσουν τα περίφημα μεταξωτά. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, όλο το εμπόριο γινόταν μέσω του ποταμού. Από απλές σχεδίες μέχρι και μεγάλα ποταμόπλοια έπλεαν στο ποτάμι από την Αδριανούπολη μέχρι την Αίνο, όπου υπήρχε και το θαλάσσιο λιμάνι, ενώ δεκάδες νερόμυλοι δούλευαν με τα νερά του. Η Αίνος ήταν ένα ζωντανό λιμάνι - η Αλεξανδρούπολη ιδρύθηκε πολύ αργότερα - και ακόμα και σήμερα, μισοβυθισμένο στα νερά της Λίμνης Σκέπης, υπάρχει απομεινάρι παλιάς δέστρας, που οι ντόπιοι αποκαλούν «άγκυρα».
    Συχνές ήταν οι φορές που το ποτάμι πλημμύριζε και προκαλούσε μεγάλες καταστροφές. Η μεγαλύτερη ήταν το 1844, όταν τα νερά κατέστρεψαν τα σπίτια, έπνιξαν ανθρώπους και διέλυσαν αραγμένα ποταμόπλοια. Πολλά χρόνια έκαναν να συνέλθουν κάτοικοι και αγρότες και έπειτα από χρόνια έφθασε και πάλι το πρώτο ποταμόπλοιο στην Αδριανούπολη. Μετά όμως τη δεύτερη μεγάλη πλημμύρα το 1880, η πλεύση του Έβρου σταμάτησε για πάντα.

    Το δέλτα


    Περίπου 30 χλμ βορειοανατολικά της εκβολής του, ο Έβρος χωρίζεται σε δύο βραχίονες, σχηματίζοντας ένα νοητό μακροσκελές τρίγωνο. Η περιοχή αυτή, μαζί με την υπόλοιπη πεδιάδα, αποκαλείται «Αινήσιον Δέλτα» και αρχίζει από την Αλεξανδρούπολη, εκεί όπου εκβάλλει το ποτάμι του Μαΐστρου μέχρι την Αίνο, την αρχαία πόλη που ανήκει σήμερα στην Τουρκία και οριοθετεί τον υγρότοπο με μια τοξοειδή ακτογραμμή μήκους 20-25 χιλιομέτρων.
    Γκιαούρ Αντά τον ξέρουν πολλοί, που σημαίνει νησί των απίστων, νησί χωρίς μπέσα, λόγω των απρόβλεπτων και συχνών πλημμύρων του.
    Ολόκληρη η έκταση της δελταϊκής πεδιάδας ανέρχεται σε περίπου 200.000 στρέμματα, από τα οποία τα 150.000 βρίσκονται στην Ελλάδα και τα 80.000 αποτελούν την έκταση που έχει ενταχθεί στον κατάλογο Ραμσάρ.

    Για αιώνες το Δέλτα παρέμενε ανεξερεύνητο και μέχρι και το πρώτο μισό του εικοστού αιώνα η μορφή του παρέμεινε αναλλοίωτη. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1950, η περιοχή από τις Φέρες και την Αλεξανδρούπολη έως και τη θάλασσα ήταν μια παρθένα περιοχή που μόνο λίγοι ψαράδες τολμούσαν να πατήσουν και μάλιστα μόνο καλοκαίρι.
    Όπως γράφει ο Άγγελος Ποιμενίδης, Αλεξανδρουπολίτης δάσκαλος και λογοτέχνης στον Γκιαούρ Αντά διαφέντευαν λύκοι, τσακάλια, αγριογούρουνα και ένας ολόκληρος κόσμος «περίεργων ποικιλιών και αριθμολογήσεων» από αμέτρητα πουλιά.
    Η περιοχή άρχισε σταδιακά να κεντρίζει το ενδιαφέρον Ελλήνων και ξένων περιηγητών με την πρώτη καταγεγραμμένη επιστημονική δημοσίευση να έρχεται από τον Σουηδό ορνιθολόγο Flach που επισκέφτηκε το Δέλτα το 1954 για να το αναδείξει ως υγρότοπο ισάξιο σχεδόν με το Δέλτα του Δούναβη.
    Οι δεκαετίες όμως που ακολούθησαν έμελλαν να αλλάξουν δραστικά τη μορφή ολόκληρης της περιοχής και η αντίστροφη μέτρηση για την άγρια ζωή άρχισε.
    Στα μέσα της δεκαετίας του ΄60, αποφασίστηκε να διοργανωθεί το Φεστιβάλ του Έβρου, με σκοπό την αναβάθμιση της οικονομίας της περιοχής. Δεκάδες προσκλήσεις στάλθηκαν σε επώνυμους και αξιωματούχους της Ευρώπης. Το εγχείρημα είχε μεγάλη επιτυχία. Οι πάντες έφυγαν ευχαριστημένοι και μαγεμένοι από τις ομορφιές του Δέλτα. Το φεστιβάλ επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά με την ίδια επιτυχία. Το κυνήγι, στο Δέλτα του Έβρου, έγινε παγκοσμίως γνωστό.
    Τα επόμενα χρόνια ομάδες Ιταλών κυνηγών, με σύγχρονη τεχνολογία, πολύσφαιρες καραμπίνες και ταχύπλοα σκάφη πλημμύρισαν τα κανάλια. Η καταστροφή ήταν μεγάλη. Οι ομάδες των Ιταλών πυροβολούσαν τα πάντα, ακόμα και είδη που οι ντόπιοι δεν κυνηγούσαν. Η κατάσταση αυτή κράτησε περίπου για μία δεκαετία. Ο νόμος που απαγόρευε στους ξένους κυνηγούς να κυνηγούν παντού, περιορίζοντάς τους μόνον σε ορισμένες περιοχές, έβαλε τέλος σ΄ αυτήν την καταστροφή, η οποία ήδη όμως ήταν μεγάλη.
    Οι αποξηράνσεις και οι εκχερσώσεις για την απόκτηση καλλιεργήσιμης γης, τα αποστραγγιστικά και τα αρδευτικά έργα τα οποία περιλάμβαναν αλλαγή της κοίτης του ποταμού, διανοίξεις καναλιών, υψώσεις αναχωμάτων κ.λπ. είχαν ως συνέπεια την αφαίρεση από τον υγρότοπο εκτεταμένων φυσικών βιοτόπων με σπάνια χλωρίδα και πανίδα.
    Το γλυκό νερό περιορίστηκε και ρυθμιστής έγινε πλέον η θάλασσα. Τα λιβάδια της ελεύθερης βόσκησης περιορίστηκαν. Οι προσπάθειες για αποξήρανση του Δέλτα δεν είχαν πλήρη επιτυχία στο να δημιουργήσουν καινούργια γεωργική γη εξαιτίας κυρίως της αλάτωσης των εδαφών στο νοτιοδυτικό Δέλτα.
    Καθοριστική ήταν και η ευθυγράμμιση καναλιού μήκους 5 χλμ που σκοπό είχε να μεταφέρει απευθείας το νερό του ποταμού στη θάλασσα, στερώντας, έτσι, από το Δέλτα το πολύτιμο γλυκό νερό.

    Το Δέλτα σήμερα

    Παρά τις παρεμβάσεις που άλλαξαν τη μορφή του, το Δέλτα φαντάζει σήμερα αναλλοίωτα όμορφο, με χρώματα κάθε εποχής.
    Ο χειμώνας είναι σκληρός, είναι όμως η καλύτερη εποχή για να απολαύσει κανείς το θέαμα που προσφέρουν χιλιάδες χήνες, πάπιες, αλλά και ερωδιοί, βουτηχτάρια και παρυδάτια.
    Την άνοιξη, το τοπίο είναι γοητευτικό με τα ανθισμένα αρμυρίκια με τα ρόδινα άνθη τους και τους τάπητες με τα κάτασπρα λουλουδάκια της νεραγκούλας ή τις κίτρινες ίριδες να συντροφεύουν τα σμήνη των μεταναστευτικών πουλιών.
    Και στα τέλη του Αυγούστου όμως με την ξηρασία του καλοκαιριού, παρά το γεγονός ότι η βλάστηση έχει χάσει το πράσινο χρώμα, οι πληθυσμοί των πουλιών παραμένουν μέχρι να αναχωρήσουν για το μακρινό τους ταξίδι προς την Αφρική.

    Διεθνής αξία

    Εκτός από την αυταπόδεικτη ομορφιά του, το Δέλτα έχει να παραθέσει και αντικειμενικά στοιχεία της διεθνούς του αξίας.
    Εδώ έχουν παρατηρηθεί 304 είδη πουλιών από τα 423 που υπάρχουν στην Ελλάδα!
    Το οικοσύστημα λειτουργεί σαν βιότοπος για φώλιασμα, σαν καταφύγιο για μεγάλους πληθυσμούς υδρόβιων πουλιών από τις βόρειες περιοχές της κεντροανατολικής Ευρώπης και σαν ζωτικός χώρος συγκέντρωσης και ανάπαυσης μεγάλου αριθμού μεταναστευτικών πουλιών.
    Αντίστοιχα, στον ποταμό Έβρο έχουν βρεθεί 46 είδη ψαριών, 7 είδη αμφίβιων, 21 είδη ερπετών και περισσότερα από 40 είδη θηλαστικών.
    Είναι ο ρηχός αμμώδης βυθός και η παροχή θρεπτικών συστατικών από το ποτάμι που δημιουργούν ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη εκτεταμένων υποθαλάσσιων λιβαδιών. Ο μεγάλος αριθμός υδρόβιων προσελκύει πολλά αρπακτικά που τρέφονται με άρρωστα ή εξασθενημένα νεροπούλια. Τα αναχώματα και τα λίγα ξερόδενδρα γύρω από τη Δράνα και τα Παλούκια είναι το αγαπημένο στέκι για τους άρχοντες των ουρανών, όπως ο σπάνιος θαλασσαετός, ή ακόμα σπανιότερα, ο βασιλαετός.

    Πρωταγωνιστές


    Σε μία περιήγηση κατά μήκος των κεντρικών αναχωμάτων μπορείς να παρατηρήσεις τα βουτηχτάρια, τους κορμοράνους, τις λαγγόνες, τους αργυροτσικνιάδες και τους σταχτοτσικνιάδες, τους γλάρους και τα αρπακτικά.
    Πλησιάζοντας τις λιμνοθάλασσες Δράνα, Λακί, Παλούκια, θα αντικρίσει κανείς κοπάδια από όλα σχεδόν τα είδη των παπιών όπως τα σφυριχτάρια, τις ψαλίδες, τις σαρσέλλες, τις πρασινοκέφαλες, τους καπακλήδες, τα κιρκίρια κ.ά.
    Οι πελεκάνοι με τους κορμοράνους είναι σχεδόν μόνιμα στην αμμονησίδα των Παλουκιών, ενώ τα φοινικόπτερα μετακινούνται από τη Δράνα προς τα δυτικά παράλια και από εκεί στις εκβολές του ποταμού Έβρου ή τη λίμνη Νυμφών.
    Οι κύκνοι σκορπισμένοι όπου υπάρχει νερό ψάχνουν την τροφή τους. Στις χέρσες εκτάσεις ανάμεσα στη Δράνα και τα Παλούκια οι χήνες, ανήσυχες, βόσκουν, έτοιμες να πετάξουν με τον παραμικρό θόρυβο .
    Μοναδική είναι η παρουσία των αρπακτικών όπως του καλαμόκιρκου, του βαλτόκιρκου, του πετρίτη, που πετούν ολόγυρα ψάχνοντας για τροφή.
    Σμήνη πελαργών, χουλιαρομύτες και δεκάδες άλλα πουλιά τρέφονται για να αντέξουν την επίπονη διαδρομή μέχρι το Σουδάν, την Κένυα ή και νοτιότερα, τη χώρα των Ζουλού.
    Χαρακτηριστικότερο από όλα τα είδη είναι αναμφισβήτητα η λεπτομύτα, ένα μικρόσωμο τουρλί που σήμερα θεωρείται από τα σπανιότερα πουλιά σε όλο τον πλανήτη. Φωλιάζει κάπου στην κεντρική Σιβηρία και καθώς μεταναστεύει για να ξεχειμωνιάσει στη βορειοδυτική Αφρική, διέρχεται από πολλές χώρες περιλαμβανομένης και της Ελλάδας.

    Περιήγηση

    Στο ύψος της περιοχής Τυχερού - Πέπλου οι μαιανδρισμοί του ποταμού αρχίζουν να γίνουν πιο έντονοι. Σαν υδάτινο φίδι το ποτάμι ολοκληρώνει την πορεία του και αφήνεται στην αγκαλιά του Θρακικού πελάγους, δίπλα ακριβώς από την Αίνο.
    Η περιοχή διακρίνεται σε τρεις ενότητες: την κοίτη του ποταμού, δηλαδή τη ζώνη από το ανάχωμα μέχρι το ποτάμι, τη Λίμνη Νυμφών, τη μόνη μεγάλη λίμνη γλυκού νερού στο Δέλτα, και μια μεγάλη, επίπεδη έκταση τοξοειδούς σχήματος, που στην πραγματικότητα είναι νησί, αφού οριοθετείται από το ευθυγραμμισμένο πια ποτάμι και την παλαιά, αυθεντική κοίτη του Έβρου που είναι και το σύνορό μας με την Τουρκία, το «Τοπτσίν Αντά» ή «Νεραϊδότοπο», ένα από τα μεγαλύτερα και πυκνότερα παραποτάμια δάση που περίζωναν το ποτάμι σε όλο του το μήκος, δημιουργώντας ένα αδιαπέραστο τείχος. Σε αυτόν τον τελευταίο δεν υπάρχουν αλμυρόβαλτοι αλλά οικότοποι. Σύμφωνα με τον Α. Ποιμενίδη μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1920 ζούσε εδώ μια ύαινα, ενώ οι γεροντότεροι θυμούνται ακόμα τις καμήλες που έρχονταν για να βοσκήσουν από τα διπλανά Τουρκοχώρια. Εδώ φωλιάζουν ακόμα ένα από τα 3-4 σε όλη την Ελλάδα ζευγάρια θαλασσαετών, αρκετά ζευγάρια κορμοράνων, λαγγόνες, πορφυροτσικνιάδες, πρασινοκέφαλες κ.α.

    Η μικρή υψομετρική διαφορά του Δέλτα από την επιφάνεια της θάλασσας και η ήρεμη ροή του ποταμού είχαν ως αποτέλεσμα να πλημμυρίζει η περιοχή ανάμεσα στους δύο βραχίονές του, από τις Φέρες ως τη θάλασσα, για αρκετούς μήνες το χρόνο. Αποτέλεσμα ήταν ο σχηματισμός των μικρών νησίδων (Ασάνης, Καραβιού Ξηράδι), λιμνοθαλασσών (Δράνα, Λακί, Μονολίμνη ή Παλούκια), ελών, αμμοθινών και πλήθος άλλων βιοτόπων στην παραλιακή ζώνη του Δέλτα.

    Το βορειοανατολικό τμήμα του Δέλτα, γνωστό και ως πλημμυρίζουσα ζώνη, καλύπτεται από πυκνούς θαμνώνες με αρμυρίκια, ενώ κατά μήκος του ποταμού σχηματίζεται πυκνό δάσος με λεύκες, ιτιές, σκλήθρα, φτελιές, γεμάτο αναρριχητικά φυτά. Το θαυμάσιο αυτό δάσος δίνει καταφύγιο στις χαλκόκοτες και τις χουλιαρομύτες που περνούν κατά τη μετανάστευση, στους ερωδιούς, τα αρπακτικά που χρησιμοποιούν το Δέλτα για ανεύρεση τροφής, και στα λιγοστά άγρια ζώα που απέμειναν στην περιοχή όπως η αλεπού, το τσακάλι και η αγριόγατα.

    Από το Λακκί μέχρι την Αίνο η παραλία έχει διαφορετική μορφή. Σε αντίθεση με το δυτικό τμήμα η ακτογραμμή εδώ είναι τόσο πολυσχιδής που μόνο έμπειροι βαρκάρηδες μπορούν να τη διαπλεύσουν.

    Ο Ασάνης, η Ξέρα και το Καραβιού Ξεράδι αποτελούνται εξ ολοκλήρου από άμμο και αποτελούν το πιο ανέπαφο από τις ανθρώπινες δραστηριότητες τμήμα του υγροτόπου. Λόγω αυτής της ησυχίας που προσφέρουν τα νησιά αυτά αποτελούν τον κατ’ εξοχήν βιότοπο αναπαραγωγής των πουλιών σε ολόκληρο το Δέλτα.
    Καθώς αυτές οι νησίδες βρίσκονται κοντά στην ξηρά δημιουργούν ανάμεσα σε αυτή και στη θάλασσα ένα φυσικό και μακρόστενο κυματοθραύστη. Έτσι, ανάμεσα στα νησιά και στην ξηρά σχηματίζεται μια σχεδόν κλειστή λιμνοθάλασσα με ρηχά και υπήνεμα νερά.Την υδάτινη αυτή έκταση μερικοί την αποκαλούν Αϊ-Γιώργη. Εδώ είναι το αγαπημένο μέρος των κορμοράνων - μερικοί έχουν φτιάξει τις φωλιές τους στους κορμούς και τεμπελιάζουν όλη μέρα στα χοντρά κλαριά. Μερικοί θεόρατοι κορμοί ξερών δέντρων μένουν εκεί καρφωμένοι στην άμμο.

    Διαδρομή

    Η διαδρομή για τη γνωριμία με την περιοχή του Δέλτα ξεκινάει από το Κέντρο Πληροφόρησης στο Λουτρό και κατευθύνεται στο Φυλάκιο του ΥΠΕΧΩΔΕ στη γωνία της λιμνοθάλασσας της Δράνας μέσω του δρόμου που είναι παράλληλος του χειμάρρου Λουτρού.

    Με κατεύθυνση την παλιά εθνική οδό, στρίβετε μετά τη γέφυρα δεξιά στη διασταύρωση με κατεύθυνση το Δέλτα του Έβρου. Συνεχίζετε παράλληλα στο χείμαρρο του Λουτρού μέχρι τη διασταύρωση στη σιδηροδρομική γραμμή, όπου και σταματάει η άσφαλτος, και σε χωματόδρομο φτάνετε στη χωμάτινη γέφυρα της Σαρανταμέτρου και τη διασχίζετε.

    Δίπλα στη γέφυρα, μπροστά στα ξύλινα κτίρια του Φυλακίου αποβιβάζεστε και βαδίζετε με νότια κατεύθυνση για 100 μέτρα και από εκείνο το σημείο μπορείτε να παρατηρήσετε τη λιμνοθάλασσα Δράνα και το υγρό λιβάδι, βόρειά της.
    Εδώ, το όριο ανάμεσα στον ποταμό και τη θάλασσα μοιάζει ακαθόριστο.
    Η βάρκα με την επίπεδη καρίνα σχίζει τα ήρεμα νερά. Αριστερά και δεξιά ξεχωρίζουν δίπλα στους καλαμιώνες τα νταούλια, τα ξύλα που μπήγονται στον πυθμένα μαζί με τα δίχτυα για τα ψάρια.
    Πολυάριθμες καλύβες υπάρχουν στο κανάλι της Ευθυγράμμισης, οι οποίες ανήκουν σε ψαράδες, πολλές όμως είναι και οι παράνομες των κυνηγών.
    Σιγά-σιγά προσεγγίζουμε τη λιμνοθάλασσα Παλούκια. Δίπλα, η λίμνη Σπίτια και απέναντι η άλλοτε ελληνική πόλη Αίνος.

    Αμφιθεατρική διαδρομή: Κέντρο Πληροφόρησης - Λόφος Αγίου Γεωργίου
    Μια άλλη πορεία που μπορεί να ακολουθήσει κανείς για να απολαύσει το μεγαλείο του Δέλτα ξεκινάει και πάλι από το Κέντρο Πληροφόρησης στο Λουτρό και τελειώνει στο λόφο του Αγίου Γεωργίου.
    Φεύγετε από το Κέντρο Πληροφόρησης με κατεύθυνση το χωριό Λουτρό.
    Αφού φτάσετε στο κέντρο του χωριού θα συναντήσετε μια γέφυρα, την οποία διασχίζετε και στρίβετε στο δεύτερο δρόμο δεξιά. Μετά από 2 χλμ περίπου στρίβετε αριστερά στο χωματόδρομο με κατεύθυνση το λόφο του Αϊ-Γιώργη και 200 μέτρα έπειτα στρίβετε και πάλι αριστερά. Φτάνετε στο εκκλησάκι του Αϊ - Γιώργη, απ' όπου μπορείτε να έχετε μια πανοραμική άποψη της περιοχής.

    Συμβουλές

    Μη δοκιμάσετε να επισκεφθείτε μόνοι σας το Δέλτα. Η περιοχή είναι επιτηρούμενη από τον Στρατό, η πρόσβαση σε ιδιώτες απαγορεύεται ρητώς και μόνο με τη συνοδεία ειδικού ξεναγού εθνικών δρυμών μπορείτε να μπείτε και μάλιστα στις επιτρεπόμενες περιοχές και μόνον.
    Από την Αλεξανδρούπολη, οι Φέρες απέχουν μόλις 29 χιλιόμετρα και ο Λουτρός Τραϊανουπόλεως 13. Εκεί (στον Λουτρό) βρίσκεται και το βασικό Κέντρο Πληροφόρησης Δέλτα Έβρου, το οποίο και θα πρέπει απαραιτήτως να επισκεφθείτε πριν οργανώσετε την επίσκεψή σας. Αντίστοιχα, ξεναγήσεις και βαρκάδα στο Δέλτα πραγματοποιεί ο Δήμος Φερών στο εκεί τουριστικό γραφείο.
    Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι την περιοχή του Δέλτα η απόσταση είναι μικρή και είτε σταματήσεις, για να θαυμάσεις τη Χάνα και τα αρχαία της Τραϊανούπολης, είτε μπεις στις σημερινές Φέρες, η πρόσβαση είναι εύκολη χάρη στα ειδικά γραφεία τουρισμού στον εθνικό δρυμό του Δέλτα.

    Τηλέφωνα:

    Κέντρο Πληροφόρησης Δέλτα Έβρου (Τραϊανούπολη) 25510 61000,
    Δημοτικό Τουριστικό Κέντρο Φερών (Φέρες) 25550 24310

    #2
    ΔΕΛΤΑ ΤΟΥ ΕΒΡΟΥ

    Φωτογραφίες του Δέλτα του Έβρου

    Comment

    Working...
    X