Άνοιξα το παράθυρο. Ο ουρανός είναι βαρύς και σήμερα. Έχει γκρίζα σύννεφα παντού. Σίγουρα θα βρέξει. Ο αέρας που μπαίνει, είναι κρύος και παγώνει το πρόσωπό μου. Τον νιώθω νωπό στην ανάσα μου. Απολαμβάνω τη δροσιά του. Και μυρίζει πανέμορφα η πνοή του.
Το δωμάτιο γύρω μου είναι ακόμα το ίδιο. Αν και το βερνίκι στα καινούρια έπιπλα μυρίζει ακόμα, δεν παύουν να είναι καταθλιπτικά. Και το κρεβάτι μου, αν και είναι καινούριο, έτσι άδειο, μου θυμίζει βρεγμένο παγκάκι στην πλατεία, που κανείς δεν το χρησιμοποιεί. Στον καθρέφτη, με τη σκαλιστή βαριά κορνίζα, αντικατοπτρίζεται το είδωλό μου.
Πάνε τρεις μήνες, από την τελευταία φορά που κοιτάχτηκα σ' ένα καθρέφτη. Μέρες τώρα, το μόνο που βλέπω όταν κοιτάζομαι, είναι οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου. Τα μάτια που κάποτε λάτρευες. Τα μάτια, που έλεγες πως, δεν θα ήθελες ποτέ να κλάψουν εξαιτίας σου. Τα μάτια που τελικά πρόδωσες.
Κυριακή σαν σήμερα έγινε. Πριν τρεις μήνες, μισοκρεμασμένος από το βράχο μας, άπλωσα το χέρι μου και σου ζητούσα να πιαστείς. Το μόνο που σου ζητούσα, ήταν να σωθείς και για τους δυο μας. Φοβόσουν. Νόμιζες πως δεν θα μας κρατούσα και τους δύο. Σε παρακάλαγα μα δεν άλλαζες γνώμη. Και συνέχιζα το χέρι να τεντώνω. Μου ζήταγες να φύγω. Που να πήγαινα όμως χωρίς εσένα…(?)
Θυμάμαι τα τελευταία σου λόγια… Αγαπούλα μου, υπάρχει ζωή μακριά μου. Ζήσε και κάνε πραγματικότητα όλα όσα είχαμε ονειρευτεί οι δυο μας. Ζήσε εσύ και για τους δυο μας. Δεν ήταν γραφτό για μας. Ζήσε.
Τα μάτια μου, ακόμα είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα, το χέρι μου ακόμα είναι τεντωμένο να σε ψάχνει, στα χείλη μου ακόμα είναι δυο λέξεις μόνο… ζωούλα μου… και συ αφήνεσαι στο κενό. Καταραμένη μέρα, ώρα και στιγμή. Ο χρόνος πάγωσε. Ο κόσμος φτώχυνε. Και γω στέκομαι ακόμα εδώ, με το χέρι τεντωμένο να κοιτώ το κενό που σε αγκάλιασε.
Το δωμάτιο γύρω μου είναι ακόμα το ίδιο. Αν και το βερνίκι στα καινούρια έπιπλα μυρίζει ακόμα, δεν παύουν να είναι καταθλιπτικά. Και το κρεβάτι μου, αν και είναι καινούριο, έτσι άδειο, μου θυμίζει βρεγμένο παγκάκι στην πλατεία, που κανείς δεν το χρησιμοποιεί. Στον καθρέφτη, με τη σκαλιστή βαριά κορνίζα, αντικατοπτρίζεται το είδωλό μου.
Πάνε τρεις μήνες, από την τελευταία φορά που κοιτάχτηκα σ' ένα καθρέφτη. Μέρες τώρα, το μόνο που βλέπω όταν κοιτάζομαι, είναι οι μαύροι κύκλοι γύρω από τα μάτια μου. Τα μάτια που κάποτε λάτρευες. Τα μάτια, που έλεγες πως, δεν θα ήθελες ποτέ να κλάψουν εξαιτίας σου. Τα μάτια που τελικά πρόδωσες.
Κυριακή σαν σήμερα έγινε. Πριν τρεις μήνες, μισοκρεμασμένος από το βράχο μας, άπλωσα το χέρι μου και σου ζητούσα να πιαστείς. Το μόνο που σου ζητούσα, ήταν να σωθείς και για τους δυο μας. Φοβόσουν. Νόμιζες πως δεν θα μας κρατούσα και τους δύο. Σε παρακάλαγα μα δεν άλλαζες γνώμη. Και συνέχιζα το χέρι να τεντώνω. Μου ζήταγες να φύγω. Που να πήγαινα όμως χωρίς εσένα…(?)
Θυμάμαι τα τελευταία σου λόγια… Αγαπούλα μου, υπάρχει ζωή μακριά μου. Ζήσε και κάνε πραγματικότητα όλα όσα είχαμε ονειρευτεί οι δυο μας. Ζήσε εσύ και για τους δυο μας. Δεν ήταν γραφτό για μας. Ζήσε.
Τα μάτια μου, ακόμα είναι πλημμυρισμένα από δάκρυα, το χέρι μου ακόμα είναι τεντωμένο να σε ψάχνει, στα χείλη μου ακόμα είναι δυο λέξεις μόνο… ζωούλα μου… και συ αφήνεσαι στο κενό. Καταραμένη μέρα, ώρα και στιγμή. Ο χρόνος πάγωσε. Ο κόσμος φτώχυνε. Και γω στέκομαι ακόμα εδώ, με το χέρι τεντωμένο να κοιτώ το κενό που σε αγκάλιασε.
Comment