Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ο αποχαιρετισμός του μετανάστη

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Ο αποχαιρετισμός του μετανάστη

    θα ηθελα να συζητησουμε ενα θεμα που μας αφορα ολους , αυτους που εφυγαν και αυτους που θα φυγουν...πειτε μου πως αποχαιρετας ενα γονιο; ενα πατερα, μια μητερα, αδερφια....σε τι ψυχολογικη κατασταση θα βρεθεις;
    Οταν βλεπεις οτι οι γονεις σου ειναι σε μεγαλη ηλικια και σε αποχαιρετουν ισως για παντα γιατι ξερουν οτι θα εισαι τοσο μακρυα που οτι και να συμβει δεν θα προλαβεις να γυρισεις;
    Πως μπορεις να τους καθυσηχασεις και εστω με ψεμματα να τους πεισεις πως δεν ειναι το τελος του κοσμου.
    Πως να κρατηθεις και να μην νιωσεις πονο βλεποντας την μανα σου να κλαιει ;που σου δινει την ευχη της ενω η καρδια της εχει σπασει;Να της ορκιζεσαι οτι θα ερχεσαι να την βλεπεις ενω ξερεις οτι αυτο θα ειναι σχεδον αδυνατον;
    Πως να μην σε παρει απο κατω , να μην αρρωστησεις απο την στενοχωρια και να διατηρησεις την δυναμη που ειχες οταν πηρες την αποφαση να φυγεις;
    Τελικα πως μπορεις να γινεις ενας πολυ καλος ψευτης για να τους απαλυνεις τον πονο;

    #2
    Originally posted by louizianna View Post
    θα ηθελα να συζητησουμε ενα θεμα που μας αφορα ολους , αυτους που εφυγαν και αυτους που θα φυγουν...πειτε μου πως αποχαιρετας ενα γονιο; ενα πατερα, μια μητερα, αδερφια....σε τι ψυχολογικη κατασταση θα βρεθεις;
    Οταν βλεπεις οτι οι γονεις σου ειναι σε μεγαλη ηλικια και σε αποχαιρετουν ισως για παντα γιατι ξερουν οτι θα εισαι τοσο μακρυα που οτι και να συμβει δεν θα προλαβεις να γυρισεις;
    Πως μπορεις να τους καθυσηχασεις και εστω με ψεμματα να τους πεισεις πως δεν ειναι το τελος του κοσμου.
    Πως να κρατηθεις και να μην νιωσεις πονο βλεποντας την μανα σου να κλαιει ;που σου δινει την ευχη της ενω η καρδια της εχει σπασει;Να της ορκιζεσαι οτι θα ερχεσαι να την βλεπεις ενω ξερεις οτι αυτο θα ειναι σχεδον αδυνατον;
    Πως να μην σε παρει απο κατω , να μην αρρωστησεις απο την στενοχωρια και να διατηρησεις την δυναμη που ειχες οταν πηρες την αποφαση να φυγεις;
    Τελικα πως μπορεις να γινεις ενας πολυ καλος ψευτης για να τους απαλυνεις τον πονο;
    ολοι ειχαμε το ιδιο πονο ολοι αφησαμε γονεις,πεθερικα αδελφια φιλους αλλα αν μαθουν οτι εκει που παμε ειναι για το καλο μαςθα το παρουν αλλιως φαντασου τα πεθερικα μου αγρωτες στο χωριο μαθαινουν κομπιουτερ για να μιλαμε ,παλια δεν υπηρχαν τοσα μεσα εποικ. τωρα ειναι αλλιος και πανω απο ολα θα σκεφτεσαι το καλο της οικογενεια σου ΟΛΟΙ πονεσαμε και ποναμε ακομα ΑΛΛΑ μιλαω σκληρα συγνωμη

    Comment


      #3
      Originally posted by louizianna View Post
      θα ηθελα να συζητησουμε ενα θεμα που μας αφορα ολους , αυτους που εφυγαν και αυτους που θα φυγουν...
      Τελικα πως μπορεις να γινεις ενας πολυ καλος ψευτης για να τους απαλυνεις τον πονο;
      Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση είναι καθήκον!!!

      Comment


        #4
        To ιδανικο θα ηταν να μην σκεφτομασταν τροπους ν απαλυνουμε τον πονο των δικων μας αλλα να βρουμε τροπους να τιμωρησουμε τα σιχαματα που οδηγησαν την ελλαδα εν ετει 2011 σε καραβανια μεταναστευσης

        Comment


          #5
          Originally posted by louizianna View Post
          θα ηθελα να συζητησουμε ενα θεμα που μας αφορα ολους , αυτους που εφυγαν και αυτους που θα φυγουν...πειτε μου πως αποχαιρετας ενα γονιο; ενα πατερα, μια μητερα, αδερφια....σε τι ψυχολογικη κατασταση θα βρεθεις;
          Οταν βλεπεις οτι οι γονεις σου ειναι σε μεγαλη ηλικια και σε αποχαιρετουν ισως για παντα γιατι ξερουν οτι θα εισαι τοσο μακρυα που οτι και να συμβει δεν θα προλαβεις να γυρισεις;
          Πως μπορεις να τους καθυσηχασεις και εστω με ψεμματα να τους πεισεις πως δεν ειναι το τελος του κοσμου.
          Πως να κρατηθεις και να μην νιωσεις πονο βλεποντας την μανα σου να κλαιει ;που σου δινει την ευχη της ενω η καρδια της εχει σπασει;Να της ορκιζεσαι οτι θα ερχεσαι να την βλεπεις ενω ξερεις οτι αυτο θα ειναι σχεδον αδυνατον;
          Πως να μην σε παρει απο κατω , να μην αρρωστησεις απο την στενοχωρια και να διατηρησεις την δυναμη που ειχες οταν πηρες την αποφαση να φυγεις;
          Τελικα πως μπορεις να γινεις ενας πολυ καλος ψευτης για να τους απαλυνεις τον πονο;
          'Ηταν απ'ο τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είμαι 40 χρονών και πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει με αναστεναγμούς και η μάνα μου το ίδιο. Δεν μαλακώνει η σκηνή με τίποτα. Όλοι πρέπει να το περάσουμε και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Είναι από τα πιό σκληρά πράγματα που έχω ζήσει μέχρι στιγμή και εκεί συνηδητοποίησα ότι είμαι υπερβολικά σκληρή και δυνατή γιατί δεν λύγισα καθόλου, ούτε δάκρυ ούτε τίποτα, μόνο αντίο και καλή αντάμωση.

          Comment


            #6
            κωστα ειναι το ολο σκηνικο σκληρο και οχι εσυ...σκεψου ενα πατερα και μια μανα στα 75 τους τι πιθανοτητες εχουν να ξαναδουν τον γιο τους που φευγει για τοσο μακρυα...οσο και να τους λες οτι πας για καλο αυτοι σκεφτονται το χειροτερο.που για αυτους ειναι οτι δεν θα τον ξαναδουν...φυσικα και ευχονται ολα να σου πανε καλα αλλα δεν παυουν να κλαινε καθε φορα που ερχετε αυτη η συζητηση..θεωρω τον εαυτο μου τυχερο (εν μερει) που εχω μονο μια μανα και μαλιστα νεα να αποχαιρετησω οταν με το καλο ερθει η ωρα...η δικια μου δεν το βλεπει με τοσο τρομο γιατι θεωρει οτι υπαρχουν χρονια μπροστα και εμεις να γυρισουμε και αυτη να ερθει εκει..βεβαια ποτε δεν ξερεις τι σου ξημερωνει....

            Comment


              #7
              Originally posted by demi View Post
              'Ηταν απ'ο τις χειρότερες στιγμές της ζωής μου. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Είμαι 40 χρονών και πρώτη φορά είδα τον πατέρα μου να κλαίει με αναστεναγμούς και η μάνα μου το ίδιο. Δεν μαλακώνει η σκηνή με τίποτα. Όλοι πρέπει να το περάσουμε και δεν υπάρχουν μαγικές συνταγές. Είναι από τα πιό σκληρά πράγματα που έχω ζήσει μέχρι στιγμή και εκεί συνηδητοποίησα ότι είμαι υπερβολικά σκληρή και δυνατή γιατί δεν λύγισα καθόλου, ούτε δάκρυ ούτε τίποτα, μόνο αντίο και καλή αντάμωση.

              Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση είναι καθήκον!!!

              Comment


                #8
                για οσους πανε ευρωπη δεν ειναι τοσο τραγικα..ουτε οι τιμες εισητηρριων ουτε οι ωρες να ερθεις..σβκ μπορεις να ερχεσε..

                οσοι πανε καναδα-αυστραλια θα ερχονται μια φορα τον χρονο κι εαν..

                Comment


                  #9
                  Πολύ καλό θέμα louizianna αλλά πολύ πολύ επώδυνο..Αλήθεια όσοι δεν το περάσαμε ακόμα είναι συνέχεια στη σκεψη μας, βασανίζοντάς μας και δοκιμάζοντας τη δύναμη και την απόφασή μας.Οπως είπαν και οι άλλοι δεν υπάρχει μαγική συνταγή ή εύκολος δρόμος.Είναι επώδυνο,ειδικά για όσους παμε Αυστραλία λόγω απόστασης...Μόνο να γίνει σύντομα και γρήγορα.Οχι μεγάλοι επαναλαμβανόμενοι και δακρυβρεχτοι χωρισμοί γιατί θα τσακίσουμε..και δε πρεπει έχουμε δρόμο μπροστά...Αυτή είναι η αρχή των δυσκολιών..Προσπαθώ να μη σκέφτομαι οτι αυτά είναι τα τελευταία Χριστούγεννα, αυτή είναι η τελευτάια φορά που βλέπω αυτόν ή εκείνον, όσο για τους γονείς..εκεί είναι ο κόμπος στο λαιμό..σκεφτομαι ότι παω ταξίδι...Δύναμη σε όλους βρε παιδιά..δύναμη και κουράγιο..πρεπει να γίνει..αυτό να θυμόμαστε..

                  Comment


                    #10
                    oι ναυτικοι τι να πουνε δηλαδη που ερχονται σπιτι μια φορα ανα 5-6 μηνες..και δεν εχουν την πολυτελεια να παρουν μαζι τους γυναικα και παιδια..
                    σιγουρα ο αποχαιρετισμος ειναι δυσκολος και η επανασυνδεση ακομα πιο δυσκολη ομως αυτο εχει το τιμημα του να πας αυστραλια,καναδα κτλ..
                    εαν στην γερμανια μιλουσαν αγγλικα δεν θα μεταναστευε κανεις τοσο μακρυα...ολα ειναι στο θεμα της γλωσσας..εχει το περιθωριο καποιος και κυριως την διαθεση να μαθει μια γλωσσα απο το μηδεν και να αφιερωσει 1-1,5 χρονο πολυ εντατικα ιδιατερα να φτασει σε β2 γερμανικα?εκει ειναι το θεμα..

                    Comment


                      #11
                      πριν χασω τον πατερα μου ο μεγαλος μου φοβος ηταν πως θα του το πω..πριν χρονια ειχε παει η αδερφη μου αμερικη για ενα χρονο,εκλαιγε και την παρακαλουσε να μην φυγει αν και ηξερε οτι θα ειναι για τοσο λιγο , δεν αντεχα στην σκεψη οτι θα τον εβαζα να ξαναπερασει κατι τετοιο και μαλιστα χωρις καθορισμενη μερα επιστοφης..δυστυχως ή μαλλον ευτυχως εφυγε χωρις να του δωσω αυτον τον πονο..

                      Comment


                        #12
                        Louizianna έχω τραβήξει τα χειρότερα μ'αυτό το θέμα αλλά δε θα μπώ σε λεπτομέρειες γιατί δε θέλω να τα θυμάμαι.

                        Σκέψου μόνο την εναλλακτική, να είσαι εκεί πέρα άνεργη να μη σου φτάνουν ούτε για φραπέ, και να είστε όλοι μαζί μέσα στη μιζέρια. Φτώχεια φιλότιμο Ξανθόπουλος και τα βιολιά να παίζουν από πίσω. Ρε ούστ. Αξίζεις κάτι καλύτερο, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν κάτι καλύτερο, και εσύ θα πάς και θα το πάρεις. Όποιος σε αγαπάει θα το καταλάβει και θα σε στηρίξει.

                        Έχω εδώ μια ελληνίδα γειτόνισσα γύρω στα 50, μια κυριούλα που δεν την πιάνει το μάτι σου. Και την είχα πιάσει τις προάλλες και γκρίνιαζα πόσο ζόρι ήταν το ταξίδι με τα παιδιά. Με κοίταξε λίγο στραβά και μου είπε ότι πριν κάμποσα χρόνια που πέθανε ο άντρας της, έτυχε την επόμενη χρονιά και και αρρώστησε η μάνα της στην Ελλάδα. Για τα επόμενα δύο χρόνια έπαιρνε άδειες παρακαλετά-σκαστή απ'τη δουλειά και πήγαινε ελλάδα 4 φορές το χρόνο μόνη της με δύο μωρά στο αεροπλάνο για να δει τη μάνα της, και όταν επέστρεφε όπως ήταν πήγαινε απευθείας για δουλειά χωρίς ύπνο γιατί δε βγαίνανε ούτε οι μέρες ούτε τα λεφτά.

                        Οι άνθρωποι τελικά είναι πολύ πιό δυνατοί απ'όσο φαίνονται.

                        Comment


                          #13
                          Originally posted by Poltergeist View Post
                          Louizianna έχω τραβήξει τα χειρότερα μ'αυτό το θέμα αλλά δε θα μπώ σε λεπτομέρειες γιατί δε θέλω να τα θυμάμαι.

                          Σκέψου μόνο την εναλλακτική, να είσαι εκεί πέρα άνεργη να μη σου φτάνουν ούτε για φραπέ, και να είστε όλοι μαζί μέσα στη μιζέρια. Φτώχεια φιλότιμο Ξανθόπουλος και τα βιολιά να παίζουν από πίσω. Ρε ούστ. Αξίζεις κάτι καλύτερο, όλοι οι άνθρωποι αξίζουν κάτι καλύτερο, και εσύ θα πάς και θα το πάρεις.
                          Οι άνθρωποι τελικά είναι πολύ πιό δυνατοί απ'όσο φαίνονται.



                          εχεις δικιο ..πολλες φορες γκρινιαζουμε γιατι ειμαστε παραχαιδεμενοι....αλλα το θεμα ειναι να ειμαστε δυνατοι και με την μεχρι τωρα πειρα μου ξερω οτι μπορουμε να αντεξουμε πολλα παραπανω απο οτι νομιζουμε.....αλλα ...ποναει ρε γα......ο,.....

                          Comment


                            #14
                            Originally posted by louizianna View Post
                            εχεις δικιο ..πολλες φορες γκρινιαζουμε γιατι ειμαστε παραχαιδεμενοι....αλλα το θεμα ειναι να ειμαστε δυνατοι και με την μεχρι τωρα πειρα μου ξερω οτι μπορουμε να αντεξουμε πολλα παραπανω απο οτι νομιζουμε.....αλλα ...ποναει ρε γα......ο,.....
                            οταν ειναι για να αλλαξουμε ριζικα τις ζωες μας προς το καλυτερο το παιρνουν αποφαση γονεις και φιλοι και δεν τους λεμε αντιο αλλα καλη ανταμωση!!Η εξαθλιωση και η κοινωνικη απαξιωση κανει τους ανθρωπους ξενους και απομακρους ακομα και μεσα στην ιδια πολη,ακομα και μεσα στο ιδιο σπιτι...παμε να παρουμε την ζωη στα χερια μας λοιπον...

                            Comment


                              #15
                              Originally posted by ektoras View Post
                              οταν ειναι για να αλλαξουμε ριζικα τις ζωες μας προς το καλυτερο το παιρνουν αποφαση γονεις και φιλοι και δεν τους λεμε αντιο αλλα καλη ανταμωση!!Η εξαθλιωση και η κοινωνικη απαξιωση κανει τους ανθρωπους ξενους και απομακρους ακομα και μεσα στην ιδια πολη,ακομα και μεσα στο ιδιο σπιτι...παμε να παρουμε την ζωη στα χερια μας λοιπον...
                              συμφωνώ μαζί σου ektora!
                              όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι με το θέμα μεταναστευσης άκουγα παααρα πολλά! Και λίγο-πολύ χαρακτηρίστηκα αναίσθητη. Πού θα αφήσω τους γονείς μου, τους φίλους μου, το σπίτι μου κλπ.Οι περισσότεροι και ειδικά οι φίλοι έλεγαν "έχεις όλα τα καλά εδώ, δε μένεις στο ενοικιο, έχεις το εξοχικό σου, ο άντρας σου δουλεύει" αλλά κανένας δε μου είπε τί θα κάνει το παιδι μου εδώ. Πώς θα προχωρήσει στη ζωή του??? Με τί εφόδια??

                              Και δεν είναι μόνο το παιδι. Είμαστε και εμείς οι ίδιοι σαν γονείς και σαν άνθρωποι. Βλέπω οτι ήδη έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας και το κύρος που κάποτε είχαμε.Απο τα 18 μου που δουλεύω είχα μαθει να στέκομαι στα πόδια μου, τώρα στηρίζομαι πάλι στους γονείς μου λες και είμαι το 15χρονο.

                              Αυτό που τους έλεγα και αυτό που ακόμα λέω είναι οτι θέλω να ζήσω, με ότι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσω εκεί.

                              Και πιστεψτε με πιο πολύ ευτυχισμένοι θα είναι οι γονείς μου αν είμαι και εγώ ευτυχισμένη και ας μη με βλέπουν, παρά να είμαι κοντά τους και να με βλέπουν να καταρρέω.

                              Τώρα μου δίνουν όλοι τις ευχές τους!

                              Comment

                              Working...
                              X