Announcement

Collapse
No announcement yet.

Νέα κοπέλα μόνη μετανάστρια!

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Νέα κοπέλα μόνη μετανάστρια!

    Ανοίγω αυτό το θέμα για να σας θέσω τους προβληματισμούς μου...
    Είμαι μία νέα κοπέλα 22 ετών που δεν πάει πολύς καιρός που πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στο πατρικό μου. Δουλειά της προκοπής (χαχα) ακόμη δεν υπάρχει και όπως όλοι ξέρουμε από την κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για μένα δεν έχει φτάσει το μαχαίρι στο κοκαλο όπως πχ για άτομα με οικογένεια που πρέπει πάνω απ' όλα να σκεφτούν τί θα ταίσουν τα παιδιά τους. Είμαι "στην αρχή" και υποτίθεται το μέλλον είναι μπροστά μου και μπορώ όπως μου λένε όλοι να κάνω υπομονή...

    Αλλά εγώ νιώθω πως κάνοντας υπομονή για το κάτι... όχι καλύτερο αλλά για το απαραίτητο (εργασία της προκοπής, ούτε συμβάσεις, ούτε 4μηνα ούτε μαύρα)... μπορεί να περάσουν τα χρόνια και να είμαι ακόμη εδώ κολλημένη... Όπως τόσα και τόσα άτομα.

    Προσωπικά με σπρώχνουν πέρα από το οικονομικό και το επαγγελματικό και άλλοι λόγοι που θέλω να φύγω απο την Ελλάδα. Θέλω να ζήσω μόνη μου, δε μπορώ να ζω με τους γονείς μου. Μπορεί να μου παρέχουν μία στέγη και φαγητό αλλά εγω καταναλώνω όλη μου την ψυχική δύναμη για αυτούς... Επίσης, δεν έχω φίλους και χόμπυ μιας και δεν υπάρχουν λεφτά, μήπως και γνώριζα κανένα άτομο... Έχω τόσο όρεξη για ζωή... εργασία, μάθηση, παραγωγικότητα, φίλους, ενδιαφέροντα, έναν δικό μου χώρο ζεστό και όμορφο είναι τα όνειρα μου!

    Γενικά νιώθω ότι δε με κρατάει τίποτα σε αυτή τη χώρα και θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Δε με πειράζει εκεί που θα πάω αν πάω το κρύο ή η ζέστη, με ενδιαφέρει να εργαστώ αξιοπρεπώς, να γίνω μέλος της κοινωνίας που θα με δεχτεί, να βρω φίλους, να έχω χόμπι, να μάθω τη γλώσσα και να έρχομαι στην ελλάδα για διακοπές!

    Αλλά εκεί που νιώθω ότι ξέρω τί θέλω και αν το πάρω απόφαση και αρχίσω τις διαδικασίες ξεκινώντας φυσικά από την εύρεση εργασίας, με πιάνουν οι φόβοι... και σκέφτομαι....

    "Που θα πάω μόνο κορίτσι χωρίς έναν φίλο ή συντροφο στα ξένα να κάνω νεα αρχή? Χωρίς κάποιον στα ξένα δικό μου που μπορώ να συναντήσω? Πως θα κάνω φίλους ειδικά έχοντας το θέμα της γλώσσας? Αληθινούς σαν οικογένεια, όχι για τη διασκέδαση... Εδώ φοιτήτρια και δε μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, είμαι και κλειστός χαρακτήρας... Πώς θα τα καταφέρω?"
    Αυτά σκέφτομαι και με παίρνει απο κάτω και δειλιάζω.
    Εσείς τί πιστεύετε? Το ξέρω ότι το θέμα είναι υποκειμενικό και όλα είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας αλλά ήθελα μερικές προσωπικές εμπειρίες/γνώμες από ανάλογη περίπτωση...

    #2
    Originally posted by jonas
    Για ποια χώρα ενδιαφέρεσαι να μεταναστεύσεις? Μου λες λιγο αν μένεις Αθηνα και αν έχεις καμια φωτο σε κανα facebook..
    Βρε jonas, να βοηθήσεις θέλεις ή να πηδήξεις; Τι σε νοιάζει η φωτογραφία της κοπέλας;

    Comment


      #3
      christine

      Αφροδίτη έχεις δίκιο να λες ότι οι απόψεις είναι υποκειμενικές...Κι αυτό γιατί είναι καθαρά προσωπικό θέμα.Καθαρά προσωπική απόφαση.Σε ένα τέτοιο μεγάλο βήμα,μια τόσο ριζική αλλαγή στην ζωή σου πρέπει να υπολογίζεις ότι τουλάχιστον τον πρώτο καιρό στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου! Τα υπόλοιπα έρχονται αργότερα.Το πόση δύναμη έχει ο καθένας μέσα του και πόσο τον ωθεί....είναι πάλι προσωπικό θέμα....Μεταξύ άλλων παραγόντων είναι και το αν θέλει κάποιος να αφήσει τα όνειρά του και τους στόχους του σε χέρια άλλων....ή να ορίσει μόνος του την ζωή και το μέλλον του.Πιστεύω ότι την τύχη και το μέλλον μας τα ορίζουμε και τα καθορίζουμε εμείς....Την ευθύνη για πράγματα που κάναμε ή δεν προσπαθήσαμε καν να κάνουμε....πάλι εμείς την έχουμε. Κοιτώντας πίσω την δικιά μου πορεία, μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ μετάνιωσα για πράγματα που δεν έκανα, και καθόλου για πράγματα που έκανα. Είσαι σε μια ηλικία που έχεις την καταπληκτική ικανότητα να αποφασίσεις εσύ για το μέλλον σου...να διαμορφώσεις εσύ πως θέλεις να είναι το αύριό σου.....είναι στο δικό σου χέρι και μόνο!

      Comment


        #4
        Originally posted by αφροδιτη View Post
        Ανοίγω αυτό το θέμα για να σας θέσω τους προβληματισμούς μου...
        Είμαι μία νέα κοπέλα 22 ετών που δεν πάει πολύς καιρός που πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στο πατρικό μου. Δουλειά της προκοπής (χαχα) ακόμη δεν υπάρχει και όπως όλοι ξέρουμε από την κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για μένα δεν έχει φτάσει το μαχαίρι στο κοκαλο όπως πχ για άτομα με οικογένεια που πρέπει πάνω απ' όλα να σκεφτούν τί θα ταίσουν τα παιδιά τους. Είμαι "στην αρχή" και υποτίθεται το μέλλον είναι μπροστά μου και μπορώ όπως μου λένε όλοι να κάνω υπομονή.........................
        Eαν ειχες παιδι και ησουν χωρισμενη τι θα εκανες?
        μαλλον οι αναγκες σ δεν ειναι πολυ μεγαλες

        Comment


          #5
          Originally posted by αφροδιτη View Post
          Ανοίγω αυτό το θέμα για να σας θέσω τους προβληματισμούς μου...
          Είμαι μία νέα κοπέλα 22 ετών που δεν πάει πολύς καιρός που πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στο πατρικό μου. Δουλειά της προκοπής (χαχα) ακόμη δεν υπάρχει και όπως όλοι ξέρουμε από την κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για μένα δεν έχει φτάσει το μαχαίρι στο κοκαλο όπως πχ για άτομα με οικογένεια που πρέπει πάνω απ' όλα να σκεφτούν τί θα ταίσουν τα παιδιά τους. Είμαι "στην αρχή" και υποτίθεται το μέλλον είναι μπροστά μου και μπορώ όπως μου λένε όλοι να κάνω υπομονή.....................
          Καλησπέρα Αφροδίτη,

          κ εγώ μόνο κορίτσι θα πάω κ είμαι ενα χρόνο μεγαλύτερη σου αλλα αυτό το βλέπω ως πλεονέκτημα γιατί δεν έχω καμία ευθύνη ή βάρος πίσω κ είναι σημαντικό κίνητρο.
          Οπότε, σκέψου πρώτα αν είσαι σίγουρη οτι θέλεις να φύγεις απο την Ελλάδα κ για ποιους λόγους θέλεις να φύγεις κ σε παροτρύνω απλά να το κάνεις! όλα τα άλλα θα έρθουν στην πορεία..όταν έκλεισα εισιτήριο δεν ήξερα κανέναν κ τώρα μέσα απο συζητήσεις κ ψάξιμο έχω βρει κ άτομα να με φιλοξενήσουν.
          Κάνε κ μια μικρή έρευνα για τις χώρες που σ'αρέσουν, για την επαγγελματική αποκατάσταση, το σύστημα κ.λ.π. κ ίσως να έρθει πιο εύκολα η απόφαση!

          Comment


            #6
            christine

            Originally posted by mikael View Post
            Eαν ειχες παιδι και ησουν χωρισμενη τι θα εκανες?
            μαλλον οι αναγκες σ δεν ειναι πολυ μεγαλες
            Οτι θα έκανε μια χωρισμένη γυναίκα με παιδί....αλλά ΔΕΝ είναι! Και σίγουρα δεν μπορείς να ξέρεις ποιές είναι οι ανάγκες του καθενός...πίσω από ένα πληκτρολόγιο! Καλό θα ήταν λοιπόν οι κρίσεις.....να μένουν....

            Comment


              #7
              Originally posted by christine View Post
              Οτι θα έκανε μια χωρισμένη γυναίκα με παιδί....αλλά ΔΕΝ είναι! Και σίγουρα δεν μπορείς να ξέρεις ποιές είναι οι ανάγκες του καθενός...πίσω από ένα πληκτρολόγιο! Καλό θα ήταν λοιπόν οι κρίσεις.....να μένουν....

              Comment


                #8
                Originally posted by christine View Post
                Αφροδίτη έχεις δίκιο να λες ότι οι απόψεις είναι υποκειμενικές...Κι αυτό γιατί είναι καθαρά προσωπικό θέμα.Καθαρά προσωπική απόφαση.Σε ένα τέτοιο μεγάλο βήμα,μια τόσο ριζική αλλαγή στην ζωή σου πρέπει να υπολογίζεις ότι τουλάχιστον τον πρώτο καιρό στηρίζεσαι μόνο στον εαυτό σου! Τα υπόλοιπα έρχονται αργότερα.Το πόση δύναμη έχει ο καθένας μέσα του και πόσο τον ωθεί....είναι πάλι προσωπικό θέμα....Μεταξύ άλλων παραγόντων είναι και το αν θέλει κάποιος να αφήσει τα όνειρά του και τους στόχους του σε χέρια άλλων....ή να ορίσει μόνος του την ζωή και το μέλλον του.Πιστεύω ότι την τύχη και το μέλλον μας τα ορίζουμε και τα καθορίζουμε εμείς....Την ευθύνη για πράγματα που κάναμε ή δεν προσπαθήσαμε καν να κάνουμε....πάλι εμείς την έχουμε. Κοιτώντας πίσω την δικιά μου πορεία, μπορώ να σου πω ότι πιο πολύ μετάνιωσα για πράγματα που δεν έκανα, και καθόλου για πράγματα που έκανα. Είσαι σε μια ηλικία που έχεις την καταπληκτική ικανότητα να αποφασίσεις εσύ για το μέλλον σου...να διαμορφώσεις εσύ πως θέλεις να είναι το αύριό σου.....είναι στο δικό σου χέρι και μόνο!
                Ευχαριστώ πολύ christine!
                Ακριβώς αυτή είναι μία απο τις μεγαλύτερες ανάγκες μου: να ορίσω το μέλλον μου. Και εδώ δε μου δίνεται αυτή η ευκαιρία ούτε στην κοινωνία ούτε στην ίδια μου την οικογένεια...

                Και επειδή ένας φίλος δήλωσε ότι οι ανάγκες μου μάλλον δεν είναι πολύ μεγάλες επειδή δεν έχω παιδί να ταισω, συμφωνώ κι εγώ με αυτό που είπες προς υποστήριξη μου και το λέω: δε μπορούμε να ξέρουμε τί σταυρό κουβαλάει ο καθένας και θέλει να κάνει το επόμενο βήμα...

                Γιατί το να επιβιώνω αυτή τη στιγμή κουτσά στραβά αλλά χωρίς εργασία, φίλους ενδιαφέροντα και κινδυνεύοντας να χάσω την ψυχική μου υγεία για όλα τα παραπάνω εμένα μου είναι υπεραρκετά για να θέλω να γυρίσω σελίδα.

                Και ίσως οι φόβοι μου πηγάζουν απο το γεγονός ότι ήδη μου έχουν τσακίσει τα φτερά μου αρκετά και προλαβαίνω δεν προλαβαίνω να το σώσω...

                Γι αυτό παρακαλώ ας μην επεκταθούμε στο ΓΙΑΤΙ θέλω να φύγω κι εγω και ο καθένας, αλλά στο ΠΩΣ μπορούμε να πετύχουμε μια ομαλή ένταξη στην κοινωνία που θέλουμε να πάμε....

                Comment


                  #9
                  Originally posted by Olga Bbl View Post
                  Καλησπέρα Αφροδίτη,

                  κ εγώ μόνο κορίτσι θα πάω κ είμαι ενα χρόνο μεγαλύτερη σου αλλα αυτό το βλέπω ως πλεονέκτημα γιατί δεν έχω καμία ευθύνη ή βάρος πίσω κ είναι σημαντικό κίνητρο.
                  Οπότε, σκέψου πρώτα αν είσαι σίγουρη οτι θέλεις να φύγεις απο την Ελλάδα κ για ποιους λόγους θέλεις να φύγεις κ σε παροτρύνω απλά να το κάνεις! όλα τα άλλα θα έρθουν στην πορεία..όταν έκλεισα εισιτήριο δεν ήξερα κανέναν κ τώρα μέσα απο συζητήσεις κ ψάξιμο έχω βρει κ άτομα να με φιλοξενήσουν.
                  Κάνε κ μια μικρή έρευνα για τις χώρες που σ'αρέσουν, για την επαγγελματική αποκατάσταση, το σύστημα κ.λ.π. κ ίσως να έρθει πιο εύκολα η απόφαση!

                  Σωστά, έτσι νιώθω κι εγώ από τη μία, ό,τι δηλαδή ευτυχώς που δε με κρατάει τίποτα, η μόνη μου "ευθύνη" είναι ο ίδιος μου εαυτός... Είναι όντως μεγάλο αβαντάζ αυτό για εμάς ως υποψήφιες μετανάστριες!
                  Από την άλλη όμως λογικό νομίζω είναι να φοβάμαι τη μοναξιά, ειδικά γνωρίζοντας τί χαρακτήρας είμαι, κλειστή και κότα

                  Ειδικά όταν κανένας δε με εμψυχώνει για την αποφασή μου και όλοι μου λένε "μη τυχον μας παίρνεις τηλ. από τα ξένα και μας λές ότι τραβάς ζόρια..." νιώθω ότι έχουν πέσει όλοι να με φάνε και να προκαταλάβουν την πορεία μου στο εξωτερικό. Αλλά μάλλον πρέπει εκτός από τον αγώνα που θα κάνω μέχρι να καταφέρω να φύγω να προσπαθήσω να μην ακούω άλλο τη μιζέρια κανενός. Αλλωστε μόνο για μένα το κάνω όλο αυτό...

                  Όσον αφορά τις χώρες αυτη τη στιγμή έχω ψάξει τα πάντα για Σουηδία, είμαι χειμωνιάτικος τύπος του χουχουλιάσματος και σπιτόγατα (με παρέα όχι μόνη...) αλλά και της φύσης και τα δάση το καλοκαιρι για βολτα θα με ενθουσιαζαν. Δηλ. ως χωρα, κλιμα κλπ ΟΚ. Αλλά για εκεί πρέπει σίγουρα να υπάρχει δουλειά κανονισμένη απο εδώ ή ενα μεγάλο κεφάλαιο που δεν το έχω γιατί αλλιώς ούτε σπίτι δε νοικιάζεις...
                  Τώρα λέω να αρχίσω να ψάχνω τα πάντα για Γερμανία και το σχετικό φόρουμ έχει τοοοοόσα πολλά

                  Σε ευχαριστώ για την απάντηση και μπράβο σου για το θάρρος σου!

                  Comment


                    #10
                    Έχεις μπει βαθιά στο νόημα του “Status quo”... μπα δεν χρειάζεσαι βοήθεια εσεί..

                    Σοφέ! Αναγκασμένος να ζεις μες στον απλό κόσμο,πρέπει να είσαι μια σταγόνα λάδι που επιπλέει στο νερό,αλλά δεν αναμειγνύεται μαζί του.
                    Πυθαγόρας

                    Comment


                      #11
                      Originally posted by milu View Post
                      Έχεις μπει βαθιά στο νόημα του “Status quo”... μπα δεν χρειάζεσαι βοήθεια εσεί..

                      Σοφέ! Αναγκασμένος να ζεις μες στον απλό κόσμο,πρέπει να είσαι μια σταγόνα λάδι που επιπλέει στο νερό,αλλά δεν αναμειγνύεται μαζί του.
                      Πυθαγόρας
                      Δε σε καταλαβαινώ milu. Μπορείς να γίνεις λίγο πιο κατανοητός; Ποιο status quo?
                      Είναι και το "εσει" που με μπερδεύει και το αποφθευγμα που δεν το έχω ξαναακούσει...

                      ???

                      Comment


                        #12
                        Γεια σου Αφροδιτη.

                        Εγω «αναλογη περιπτωση» δεν ειμαι, αλλα θα σου πω την γνωμη μου.

                        Κατ’ αρχην, εξαρταται τι πτυχιο εχεις, οποτε και κατά ποσο ευκολο θα είναι για σενα να βρεις αξιοπρεπη εργασια εκει που θα πας. Όταν λεω «αξιοπρεπη εργασια» εννοω μια δουλεια η οποια θα σου εξασφαλιζει τουλαχιστον την επιβιωση, κατω από αξιοπρεπης συνθηκες. Στην Ελλαδα, για παραδειγμα, ενας αγαμος ανθρωπος χρειαζεται από 900 εως 1100 ευρω το μηνα για ενοικιο, λογαριασμους, διατροφη, ενδυση/υποδηση, και μια στοιχειωδη κοινωνικη ζωη. Πιθανοτατα με αυτά τα χρηματα να μπορει να διαθετει και ένα μηχανακι πχ. 50cc, το ιδανικοτερο μεταφορικο μεσο στις Ελληνικες πολεις (για τον συγκεκριμενο ανθρωπο).

                        Ε, στην Σουηδια ποσα χρειαζεται το μηνα για τα παραπανω αξιοπρεπη και βασικα? Στην Γερμανια?

                        Αυτό θα πρεπει να ψαξεις, πρωτο πρωτο!

                        Όταν θα σιγουρευτεις για αυτό, προσπαθησε οπωσδηποτε, μεσω την κοινωνικων δικτυων, να γνωρισεις και Ελληνες αλλα ΚΑΙ ντοπιους, από την χωρα (ή τις χωρες) που σε ενδιαφερουν. Υπαρχουν στη κάθε χωρα, όπως και στην Ελλαδα, αρκετα forums, οπου ντοπιοι μιλανε για 1522 πραγματα. Να εισαι σιγουρη ότι αν κανεις τις καταλληλες ερωτησεις θα τα μαθεις «όλα» για την ζωη εκει! Υπαρχουν επισης και καποιοι οργανισμοι που μπορεις να απευθυνθεις ευθεως, και απαντουν! Επισης, δεν ξερω αν εχεις Facebook –εγω προσωπικα δεν εχω- αλλα αν ειχα, θα εγραφα κάθε μερα σε 5 ή και 10 Σουηδους Πολιτες (για παραδειγμα), ρωτωντας τους ολες μου τις αποριες!
                        Η μοναξια είναι τεραστιο προβλημα στην εποχη μας και το λεω αυτό επειδη αναφερεσαι σε «αληθινους φιλους, σαν οικογενεια»… ΜΑΚΑΡΙ να βρεις ΕΝΑΝ ανθρωπο που να σε καταλαβει και να σε αποδεχτει ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ + ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ, σ’ αυτή τη ζωη. Σου το ευχομαι ολοψυχα! Consider yourself lucky, then! Από ‘κει και περα βεβαια, οι γνωριμιες, οι παρεες και …όλα τα υπολοιπα, είναι «το μονο ευκολο»: εσυ να εισαι διαθεσιμη, εσυ να εισαι ανοιχτη, εσυ να θελεις να ζησεις και να χαρεις 5 πραγματα, και όλα θα γινουν, don’t worry. Απλα, πηγε και μπες μεσα σε ότι σε τραβαει! Από zumba classes μεχρι ξερω γω, σκακιστικο ομιλο! Να ‘χεις και λιγο μυαλο μονο, για είναι κομματακι αγρια εκει εξω.

                        Και να θυμασαι ότι όχι: ΔΕΝ εξαρτωνται τα παντα (μα τα παντα!) από εμας.

                        Γι’ αυτό κι εγω σου ευχομαι,
                        Καλη Τυχη

                        Comment


                          #13
                          Σύμφωνα με έρευνες, και από την UNO!, έχουν αυτές τις σκέψεις σχεδόν σε όλο τον κόσμο οι νέοι στην ηλικία σας. Αρχίζουν συνειδητά από μόνη τους να κατανοούν τη θέση και το καθεστώς (Status quo) του ρόλο τους στην κοινωνία. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία ανάπτυξις χαρακτήρα.

                          Comment


                            #14
                            Originally posted by Tsiakantaris View Post
                            Γεια σου Αφροδιτη.

                            Εγω «αναλογη περιπτωση» δεν ειμαι, αλλα θα σου πω την γνωμη μου.

                            Κατ’ αρχην, εξαρταται τι πτυχιο εχεις, οποτε και κατά ποσο ευκολο θα είναι για σενα να βρεις αξιοπρεπη εργασια εκει που θα πας. Όταν λεω «αξιοπρεπη εργασια» εννοω μια δουλεια η οποια θα σου εξασφαλιζει τουλαχιστον την επιβιωση, κατω από αξιοπρεπης συνθηκες. Στην Ελλαδα, για παραδειγμα, ενας αγαμος ανθρωπος χρειαζεται από 900 εως 1100 ευρω το μηνα για ενοικιο, λογαριασμους, διατροφη, ενδυση/υποδηση, και μια στοιχειωδη κοινωνικη ζωη. Πιθανοτατα με αυτά τα χρηματα να μπορει να διαθετει και ένα μηχανακι πχ. 50cc, το ιδανικοτερο μεταφορικο μεσο στις Ελληνικες πολεις (για τον συγκεκριμενο ανθρωπο).......................................... .......
                            Σε υχαριστώ πολύ για την απάντηση!

                            Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ξετινάξει το φόρουμ και έχω πολλά να ψάξω ακόμη. Δεν είμαι καλή στο να συγκρατώ οικονομικά και αριθμητικά δεδομένα αλλά το ρεζουμέ που έχω βγάλει για Σουηδία είναι ότι χρειάζεται αφού φτάσω για να μπορέσω να παραμείνω και να νοικιάσω σπίτι να αποδείξω ή ότι εργάζομαι ή ότι έχω στην τράπεζα λεφτά για τα έξοδα ελάχιστης διαβίωσης για έναν χρόνο εκεί (αν θυμάμαι καλά γύρω στα 12.000 ευρώ)

                            Αλλά για να μην μπερδεύομαι έχω ξεκινήσει απο το βασικό, την εργασία. Μπαίνω στο EURES πατάω στα αγγλικά ή χρησιμοποιώντας τη μετάφραση google σε άλλες γλώσσες την ειδικότητά μου ή παρεμφερείς και αρχίζω την αναζήτηση... Γενικά δεν υπάρχουν και πολλά για μένα χωρίς προυπηρεσία και με lower αγγλικών μονο από ξένες γλώσσες. Από ένα σχολείο στη Σουηδία πάντως μου απάντησαν ότι θα χρειαστούν προσωπικό πάλι τον Ιούλιο. Παρεπιμπτόντως, είμαι εκπαιδευτικός και προσανατολίζομαι κυρίως σε πολυ-πολυτισμικά σχολεία γιατί σε αυτά μπορεί πχ να υπάρχουν ελληνόπουλα και να χρειάζονται εκπαιδευτικό με γνώση ελληνικών.

                            Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να φύγω χρειάζεται ούτως ή άλλως ένα μικρό κεφάλαιο για εισητήρια, πρώτα έξοδα κλπ. και γι αυτό ψάχνω στην Ελλάδα κάποια δουλειά. Αυτή τη στιγμή έχω κάτι που μου αποφέρει λίγα χρήματα το μήνα, ελαχιστότατα και ψάχνω και κάτι ακόμα συνδυαστικά ώστε να αρχίσω να συγκεντρώνω αυτό το μικρό κεφάλαιο.

                            Αυτό με τα φόρουμ δεν τα είχα σκεφτεί! Πολύ καλή ιδέα! Όσον αφορά τα χόμπι, 1002 θα μου άρεσε να κάνω και εδώ. Στο εξωτερικό αν επιτέλους έχω ποιότητα ζωής ελπίζω ότι θα με βοηθήσουν οι διάφορες ασχολίες να κοινωνικοποιηθώ.

                            Με λίγα λόγια για εμένα αυτή τη στιγμη το σχέδιο είναι: εύρεση εργασίας εδώ (!) - συγκέντρωση χρημάτων και αναζήτηση ευκαιριών στο εξωτερικό- θάρρος και απόφαση- τακτοποίηση όλων των θεμάτων - ταξίδι! Ένα σχέδιο που μπορεί να χρειαστεί χρόνο και κόπο μέχρι να υλοποιηθεί και θέλεί πολλη υπομονή... Γι αυτό θέλω να είμαι σίγουρη για αυτό που θα κάνω και να μη γυρίσω πίσω κλαίγοντας. Όταν ακούω για έξαρση ρατσισμού στις βόρειες χώρες, για τυπικούς μα όχι αληθινά φιλικούς ανθρώπους με κάνει να αναρωτιέμαι αν θα τα καταφέρω.

                            Comment


                              #15
                              Originally posted by milu View Post
                              Σύμφωνα με έρευνες, και από την UNO!, έχουν αυτές τις σκέψεις σχεδόν σε όλο τον κόσμο οι νέοι στην ηλικία σας. Αρχίζουν συνειδητά από μόνη τους να κατανοούν τη θέση και το καθεστώς (Status quo) του ρόλο τους στην κοινωνία. Είναι μια φυσιολογική διαδικασία ανάπτυξις χαρακτήρα.
                              Ποιά είναι η UNO? Σίγουρα εμείς οι νέοι γύρω στα 18 για όσους δε σπουδάσανε και γύρω στα 23 για όσους σπουδάσανε έχουμε πάνω κάτω τους ίδιους προβληματισμούς... Δηλαδή για το τί θα κάνουμε με τη ζωή μας, πως θα ανεξαρτητοποιηθούμε και πως θα ενταχθουμε δημιουργικά στην κοινωνία.

                              Αλλά η παροιμία του Πυθαγόρα ενώ κατάλαβα το νόημα της, δεν κατάλαβα γιατί μου την ανέφερες βρε milu...

                              Comment

                              Working...
                              X