Τι έφαγε ρε παιδιά το άτομο !!
Λοιπόν, λόγω του ότι περιμένω στο κεντρικό σταθμό της Στοκχόλμης κάθε βράδυ την ανταπόκριση του τρένου, έχω 19 λεπτά για διάβασμα Σουηδικών ( γιατί μέσα στα μέσα μεταφοράς ζαλίζομαι και δε μπορώ να διαβάσω).
Σήμερα όμως την προσοχή μου την τράβηξε μια κοπέλα η οποία έκατσε δίπλα μου σε ένα παγκάκι στο σταθμό. Κράταγε μια πλαστική τσάντα στο ένα χέρι και ένα παγωτό ξυλάκι στο άλλο. Μέχρι στιγμής όλα καλά. Πολλοί τρώνε παγωτό. Επειδή όμως λόγω φύσης τρώω υπερβολικά αργά, εντυπωσιάστηκα με την ταχύτητα με την οποία το εξαφάνιζε. Ο τρόπος που το δάγκωνε, το έγλυφε , το ρουφούσε ήταν ανεπανάληπτος. Όχι, όχι δε θέλω να φανώ χυδαίος, ούτε να περάσω κανένα τέτοιο μήνυμα. Απλά θέλω να μεταδώσω το σόκ που προκαλούσε ο τρόπος εκτέλεσης του παγωτού. Η ζωή του παγωτού ‘έλιωσε’ σε δευτερόλεπτα.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.
Ακολουθεί το άνοιγμα της τσάντας. Εμφανίζεται ένα τάπερ με μανεστράκι ( σίγουρο ) και κάτι άλλο αδιευκρίνιστο μέσα ( είπαμε δίπλα καθόμουν ), και ένα πλαστικό κουτάλι. Η ίδια κατάσταση. Το κουτάλι άρχισε να παίρνει φωτιά. Λογικά πρέπει να ανάπνεε από τη μύτη γιατί από το στόμα δε θα προλάβαινε να μπαίνει και ο αέρας. Στα γρήγορα και εφ΄όσον το τάπερ άδειασε πετάγεται όπως - όπως μέσα στη τσάντα και βγαίνει δεύτερο ( 2 ) τάπερ με μπουτάκια από κοτόπουλο. Με μία κίνηση τη φορά μπαίνει μπουτάκι στο στόμα και βγαίνει κόκαλο. Έξη… ναι 6 μπουτάκια παρέδωσαν πνεύμα. Κάτι σαν πιράνχας να πούμε. Ξανά πέταγμα του τάπερ στη τσάντα. Εμφανίζεται αλουμινόχαρτο με ένα τόστ. Μικρό μπορώ να πώ. Αυτό ήταν το σφάλμα του. Διπλώθηκε στα δύο και έγινε μία μπουκιά. ‘ Θα πνιγείς κοπέλα μου σκέφτηκα ‘ ατάραχη αυτή.
Νομίζετε ότι τελείωσα ?? Λάθος !. Εμφανίζεται μικρό πλαστικό μπολ με σαλάτα και πιρουνάκι . Όχι πείτε μου. Πόσο γρήγορα μπορεί ένας άνθρωπος να φάει σαλάτα. Όσο νάναι το μαρουλάκι και το καρότο ( που να πάρει ) θέλει μάσημα. Για όλους εμάς ναι, για το κορίτσι της ιστορίας μας όχι. Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Δε τελειώσαμε. Ακολουθεί χάρτινο κουτάκι που περιέχει 2 πάστες σεβαστού μεγέθους. Ακολουθεί το φαινόμενο σταθερής ελλειπτικής τροχιάς (steady elliptical orbit ) … κατεβαίνει το κουτάλι, κόβει μπουκιά ανεβαίνει στο στόμα, εξαφανίζεται το γλυκό ( χωρίς ίχνος υπολείμματος ) ξανακατεβαίνει ! Σε 1 λεπτό άντε 2 το πολύ εξαφανίστηκαν οι πάστες. Ξανά πέταμα η άχρηστη συσκευασία μέσα στη τσάντα. Βγαίνει μισόλιτρο κόκα κόλα. Αδειάζεται μονορούφι.
Δε μπορεί θα σκάει σκέφτομαι. Και είμαι και δίπλα της και αν σκάσει θα πάρει και μένα η καταστροφή.
Και έρχεται και το κερασάκι στη τούρτα.
Εμφανίζεται σακουλάκι με κάτι σαν ‘φουντούνια’ στρογγυλά μπαλάκια.
Για όσους είναι από χωριό θα είναι οικείο το φαινόμενο του πως τρώνε οι πεινασμένες κότες το καλαμπόκι. Και να ‘λεγα πως ήταν και πεινασμένη. Τι να πώ φαινόμενο γλάρος. Δε μάσαγε, απλά κατάπινε ( θα μου πείς τόση ώρα τι έκανε ?? .. τέλος πάντων ).
Ευτυχώς που ήρθε το τρένο. Δε ξέρω αν θα συνέχιζα να αντέχω να τη βλέπω να τρώει έτσι, και για πόσο ακόμα. Μετά από περίπου μισή ώρα έφτασα στο δωμάτιό μου χορτάτος και μόνο από το θέαμα.
Σκέψη νούμερο 1. Μάλλον άρχισε με το παγωτό για να μην προλάβει να λιώσει ( λές και θα προλάβαινε )
Σκέψη νούμερο 2. Σκέφτηκα το ντύσιμό της. Τίποτα το ιδιαίτερο έως αδιάφορο.
Απόφαση. Τελικά είναι καλύτερα να την ντύνεις παρά να την ταΐζεις.
Λοιπόν, λόγω του ότι περιμένω στο κεντρικό σταθμό της Στοκχόλμης κάθε βράδυ την ανταπόκριση του τρένου, έχω 19 λεπτά για διάβασμα Σουηδικών ( γιατί μέσα στα μέσα μεταφοράς ζαλίζομαι και δε μπορώ να διαβάσω).
Σήμερα όμως την προσοχή μου την τράβηξε μια κοπέλα η οποία έκατσε δίπλα μου σε ένα παγκάκι στο σταθμό. Κράταγε μια πλαστική τσάντα στο ένα χέρι και ένα παγωτό ξυλάκι στο άλλο. Μέχρι στιγμής όλα καλά. Πολλοί τρώνε παγωτό. Επειδή όμως λόγω φύσης τρώω υπερβολικά αργά, εντυπωσιάστηκα με την ταχύτητα με την οποία το εξαφάνιζε. Ο τρόπος που το δάγκωνε, το έγλυφε , το ρουφούσε ήταν ανεπανάληπτος. Όχι, όχι δε θέλω να φανώ χυδαίος, ούτε να περάσω κανένα τέτοιο μήνυμα. Απλά θέλω να μεταδώσω το σόκ που προκαλούσε ο τρόπος εκτέλεσης του παγωτού. Η ζωή του παγωτού ‘έλιωσε’ σε δευτερόλεπτα.
Και εδώ αρχίζουν τα ωραία.
Ακολουθεί το άνοιγμα της τσάντας. Εμφανίζεται ένα τάπερ με μανεστράκι ( σίγουρο ) και κάτι άλλο αδιευκρίνιστο μέσα ( είπαμε δίπλα καθόμουν ), και ένα πλαστικό κουτάλι. Η ίδια κατάσταση. Το κουτάλι άρχισε να παίρνει φωτιά. Λογικά πρέπει να ανάπνεε από τη μύτη γιατί από το στόμα δε θα προλάβαινε να μπαίνει και ο αέρας. Στα γρήγορα και εφ΄όσον το τάπερ άδειασε πετάγεται όπως - όπως μέσα στη τσάντα και βγαίνει δεύτερο ( 2 ) τάπερ με μπουτάκια από κοτόπουλο. Με μία κίνηση τη φορά μπαίνει μπουτάκι στο στόμα και βγαίνει κόκαλο. Έξη… ναι 6 μπουτάκια παρέδωσαν πνεύμα. Κάτι σαν πιράνχας να πούμε. Ξανά πέταγμα του τάπερ στη τσάντα. Εμφανίζεται αλουμινόχαρτο με ένα τόστ. Μικρό μπορώ να πώ. Αυτό ήταν το σφάλμα του. Διπλώθηκε στα δύο και έγινε μία μπουκιά. ‘ Θα πνιγείς κοπέλα μου σκέφτηκα ‘ ατάραχη αυτή.
Νομίζετε ότι τελείωσα ?? Λάθος !. Εμφανίζεται μικρό πλαστικό μπολ με σαλάτα και πιρουνάκι . Όχι πείτε μου. Πόσο γρήγορα μπορεί ένας άνθρωπος να φάει σαλάτα. Όσο νάναι το μαρουλάκι και το καρότο ( που να πάρει ) θέλει μάσημα. Για όλους εμάς ναι, για το κορίτσι της ιστορίας μας όχι. Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Δε τελειώσαμε. Ακολουθεί χάρτινο κουτάκι που περιέχει 2 πάστες σεβαστού μεγέθους. Ακολουθεί το φαινόμενο σταθερής ελλειπτικής τροχιάς (steady elliptical orbit ) … κατεβαίνει το κουτάλι, κόβει μπουκιά ανεβαίνει στο στόμα, εξαφανίζεται το γλυκό ( χωρίς ίχνος υπολείμματος ) ξανακατεβαίνει ! Σε 1 λεπτό άντε 2 το πολύ εξαφανίστηκαν οι πάστες. Ξανά πέταμα η άχρηστη συσκευασία μέσα στη τσάντα. Βγαίνει μισόλιτρο κόκα κόλα. Αδειάζεται μονορούφι.
Δε μπορεί θα σκάει σκέφτομαι. Και είμαι και δίπλα της και αν σκάσει θα πάρει και μένα η καταστροφή.
Και έρχεται και το κερασάκι στη τούρτα.
Εμφανίζεται σακουλάκι με κάτι σαν ‘φουντούνια’ στρογγυλά μπαλάκια.
Για όσους είναι από χωριό θα είναι οικείο το φαινόμενο του πως τρώνε οι πεινασμένες κότες το καλαμπόκι. Και να ‘λεγα πως ήταν και πεινασμένη. Τι να πώ φαινόμενο γλάρος. Δε μάσαγε, απλά κατάπινε ( θα μου πείς τόση ώρα τι έκανε ?? .. τέλος πάντων ).
Ευτυχώς που ήρθε το τρένο. Δε ξέρω αν θα συνέχιζα να αντέχω να τη βλέπω να τρώει έτσι, και για πόσο ακόμα. Μετά από περίπου μισή ώρα έφτασα στο δωμάτιό μου χορτάτος και μόνο από το θέαμα.
Σκέψη νούμερο 1. Μάλλον άρχισε με το παγωτό για να μην προλάβει να λιώσει ( λές και θα προλάβαινε )
Σκέψη νούμερο 2. Σκέφτηκα το ντύσιμό της. Τίποτα το ιδιαίτερο έως αδιάφορο.
Απόφαση. Τελικά είναι καλύτερα να την ντύνεις παρά να την ταΐζεις.
Comment