Μετά από τόσους μήνες και τόσο άγχος καταφέρνω να γράψω και σε αυτήν την κατηγορία!
Η διαφορά η δικιά μου όμως από τους άλλους που γράφουν ανταποκρίσεις είναι ότι εγώ είμαι αυτός που έχει μείνει πίσω...
αυτός που περιμένει, αυτός που είναι με την βαλίτσα στο χέρι και το ένα πόδι στο αεροπλάνο αλλά θα πρέπει να είναι απίκο στης υποχρεώσεις του, να πηγαίνει στην δουλειά, να προσέχει τα παιδιά του, σωματικά και πάνω απ' όλα ψυχολογικά! ...Ψυχολογικά... μεγάλη λέξη! (...και όχι επειδή αποτελείτε από 10 γράμματα...) Βρίσκομαι παγιδευμένος σε μία κατάσταση όπου πρέπει να προσέχω την ψυχολογία των παιδιών μου, τον συγγενών, μάνα, πατέρα, πεθερά κτλ, της συζύγου μου που είναι μακριά, φυσικά την δική μου η οποία όμως όταν σπάει πρέπει να το κρύβω!
Δεν παραπονιέμαι, είναι θέμα χρόνου, τουλάχιστον εγώ βρήκα μία διέξοδο από όλο αυτό το κακό στην χώρα μας που άλλοι δεν βρίσκουν, αλλά υπάρχει και αυτή η πλευρά της ιστορίας μίας μετανάστευσης που πολλοί δεν ξέρουν ή δεν έχουν σκεφτεί. Ας τα πάρω όμως από την αρχή...
Η γυναίκα μου, εδώ και 12 μέρες είναι στην Μελβούρνη όπου την φιλοξενεί ο θείος της. Το σχέδιο μας απλό, θα έφευγε αυτή πρώτη μία και έχει την υπηκοότητα, για να ετοιμάσει το έδαφος, να βρει δηλαδή δουλειά, σπίτι κτλ μέχρι να βγει η parter visa για εμένα και τα δύο μας παιδιά.
5/4/03 πέταξε από Ελλάδα, οι αποχαιρετισμοί λιτοί και θα έλεγα παραδόξως εύκολοι! Η δουλειά που είχαμε κάνει τόσο καιρό με συγγενείς, φίλους και παιδιά φαίνεται να απέδωσε! Τα δάκρυα ελάχιστα, τα βλέμματα λέγανε πολλά αλλά τα δάκρυα ήταν ελάχιστα, τα παιδιά δε, πήγαν κανονικά σχολείο και με περηφάνια έλεγαν στα άλλα παιδάκια για να ζηλέψουν ότι η μαμά τους πάει Αυστραλία και ότι θα πάνε και αυτά σε λίγο καιρό.
Οι πρώτες μέρες αν και γεμάτες αγωνία κύλισαν ομαλά, είχα ρεπό από την δουλειά και ήμουν διαρκώς κοντά στα παιδιά ενώ από μία εφαρμογή flight tracer στο κινητό παρακολουθούσαμε το τεράστιο ταξίδι της μαμάς... 4 ώρες για Ντουμπάι.... 11 ώρες αναμονή εκεί και επικοινωνία με μηνύματα μέσω ίντερνετ, της είχα πει ότι βλέπει εκείνη να μας το στέλνει σε φωτογραφία να το βλέπουμε και εμείς. Το πρώτο που έστειλε ήταν οι τουαλέτες του αεροδρομίου.... , πάθαμε πλάκα με αυτά που βλέπαμε, πέρα από της τουαλέτες, οι άνθρωποι είναι σε άλλο επίπεδο!
Συνέχεια ταξιδιού, διακοπή εποικηνονίας, 4 ώρες αν θυμάμαι καλά για Σιγκαπούρη. Το αεροδρόμιο όπως και εδώ δεν έχει free wifi, η επικοινωνία δύσκολη και με διακοπές, το μόνο που καταφέρνω να μάθω είναι ότι έχει συμπτώματα τζετ λακ, το αεροδρόμιο βρόμικο, η ατμόσφαιρα αποπνικτική από την ζέστη και την υγρασία και μυρίζει άσχημα. 2-3 ώρες μετά επιβίβαση για Μελβούρνη, επιτέλους, 16 ώρες περίπου μετά hello Melboyrne! 1-2 ώρες αργότερα μαθαίνουμε εδώ ότι έφτασε καλά! Κοιμήθηκα....
Πρώτες μέρες όλα καλά, τίποτα το ιδιαίτερο, αποκατάσταση εποικηνονίας, ζήτω το skype και γενικά το internet!!!!!
10/4/03 είμαι στο κρεβάτι, χτυπάει ειδοποίηση στο κινητό, η Βίκυ σκέφτομαι και πετάγομαι, είναι email, ρε λες? ξανασκέφτομαι.... μπάααααα.... είναι νωρίς ακόμα, ανοίγω το mail, κανένα spam θα είναι, τζάμπα πετάχτηκα, κοιτάω... ήταν από την case officer!
Visa granted s/c 100
Ωραία θα μου πείτε και θα συμφωνήσω αλλά η πίεση μέσα μας μεγάλωσε!
Συνεχίζεται.....
Η διαφορά η δικιά μου όμως από τους άλλους που γράφουν ανταποκρίσεις είναι ότι εγώ είμαι αυτός που έχει μείνει πίσω...
αυτός που περιμένει, αυτός που είναι με την βαλίτσα στο χέρι και το ένα πόδι στο αεροπλάνο αλλά θα πρέπει να είναι απίκο στης υποχρεώσεις του, να πηγαίνει στην δουλειά, να προσέχει τα παιδιά του, σωματικά και πάνω απ' όλα ψυχολογικά! ...Ψυχολογικά... μεγάλη λέξη! (...και όχι επειδή αποτελείτε από 10 γράμματα...) Βρίσκομαι παγιδευμένος σε μία κατάσταση όπου πρέπει να προσέχω την ψυχολογία των παιδιών μου, τον συγγενών, μάνα, πατέρα, πεθερά κτλ, της συζύγου μου που είναι μακριά, φυσικά την δική μου η οποία όμως όταν σπάει πρέπει να το κρύβω!
Δεν παραπονιέμαι, είναι θέμα χρόνου, τουλάχιστον εγώ βρήκα μία διέξοδο από όλο αυτό το κακό στην χώρα μας που άλλοι δεν βρίσκουν, αλλά υπάρχει και αυτή η πλευρά της ιστορίας μίας μετανάστευσης που πολλοί δεν ξέρουν ή δεν έχουν σκεφτεί. Ας τα πάρω όμως από την αρχή...
Η γυναίκα μου, εδώ και 12 μέρες είναι στην Μελβούρνη όπου την φιλοξενεί ο θείος της. Το σχέδιο μας απλό, θα έφευγε αυτή πρώτη μία και έχει την υπηκοότητα, για να ετοιμάσει το έδαφος, να βρει δηλαδή δουλειά, σπίτι κτλ μέχρι να βγει η parter visa για εμένα και τα δύο μας παιδιά.
5/4/03 πέταξε από Ελλάδα, οι αποχαιρετισμοί λιτοί και θα έλεγα παραδόξως εύκολοι! Η δουλειά που είχαμε κάνει τόσο καιρό με συγγενείς, φίλους και παιδιά φαίνεται να απέδωσε! Τα δάκρυα ελάχιστα, τα βλέμματα λέγανε πολλά αλλά τα δάκρυα ήταν ελάχιστα, τα παιδιά δε, πήγαν κανονικά σχολείο και με περηφάνια έλεγαν στα άλλα παιδάκια για να ζηλέψουν ότι η μαμά τους πάει Αυστραλία και ότι θα πάνε και αυτά σε λίγο καιρό.
Οι πρώτες μέρες αν και γεμάτες αγωνία κύλισαν ομαλά, είχα ρεπό από την δουλειά και ήμουν διαρκώς κοντά στα παιδιά ενώ από μία εφαρμογή flight tracer στο κινητό παρακολουθούσαμε το τεράστιο ταξίδι της μαμάς... 4 ώρες για Ντουμπάι.... 11 ώρες αναμονή εκεί και επικοινωνία με μηνύματα μέσω ίντερνετ, της είχα πει ότι βλέπει εκείνη να μας το στέλνει σε φωτογραφία να το βλέπουμε και εμείς. Το πρώτο που έστειλε ήταν οι τουαλέτες του αεροδρομίου.... , πάθαμε πλάκα με αυτά που βλέπαμε, πέρα από της τουαλέτες, οι άνθρωποι είναι σε άλλο επίπεδο!
Συνέχεια ταξιδιού, διακοπή εποικηνονίας, 4 ώρες αν θυμάμαι καλά για Σιγκαπούρη. Το αεροδρόμιο όπως και εδώ δεν έχει free wifi, η επικοινωνία δύσκολη και με διακοπές, το μόνο που καταφέρνω να μάθω είναι ότι έχει συμπτώματα τζετ λακ, το αεροδρόμιο βρόμικο, η ατμόσφαιρα αποπνικτική από την ζέστη και την υγρασία και μυρίζει άσχημα. 2-3 ώρες μετά επιβίβαση για Μελβούρνη, επιτέλους, 16 ώρες περίπου μετά hello Melboyrne! 1-2 ώρες αργότερα μαθαίνουμε εδώ ότι έφτασε καλά! Κοιμήθηκα....
Πρώτες μέρες όλα καλά, τίποτα το ιδιαίτερο, αποκατάσταση εποικηνονίας, ζήτω το skype και γενικά το internet!!!!!
10/4/03 είμαι στο κρεβάτι, χτυπάει ειδοποίηση στο κινητό, η Βίκυ σκέφτομαι και πετάγομαι, είναι email, ρε λες? ξανασκέφτομαι.... μπάααααα.... είναι νωρίς ακόμα, ανοίγω το mail, κανένα spam θα είναι, τζάμπα πετάχτηκα, κοιτάω... ήταν από την case officer!
Visa granted s/c 100
Ωραία θα μου πείτε και θα συμφωνήσω αλλά η πίεση μέσα μας μεγάλωσε!
Συνεχίζεται.....
Comment