30062011
"Παρακαλουνται οι επιβατες της πτησης 1675 της Ryanair με προορισμο τη Στοκχολμη,οπως επιβιβαστουν στη θυρα 4"
Αυτα τα λογια που ακουστηκαν απο τα μεγαφωνα του Αεροδρομιου Μακεδονια,με εκαναν να καταλαβω οτι, οτι ειχε ξεκινησει σαν ιδεα,σαν σκεψη,σαν πορτα διεξοδου απο το τελμα της ανεργιας ,ειχε ερθει η στιγμη να γινει πραγματικοτητα.
Ξεροντας οτι ειναι πολυ δυσκολες οι στιγμες,ειχα ζητησει απο τους δικους μου ανθρωπους να ειμαι μονος στο Αεροδρομιο,και δεν εκανα καθολου λαθος.Δυο καθισματα αριστερα μου στην αιθουσα αναμονης,ηταν ενα ζευγαρι,το οποιο με δακρια στα ματια κοιτουσε συνεχεια περα απο την πορτα ελεγχου.Κοιτωντας και εγω προς τα εκει,αντικρυσα την μητερα ενος απο τους δυο να εχει κυριολεκτικα λυγισει απο το κλαμμα.....
Δεν κρατηθηκα,ενιωσα οργισμενος,και ταυτοχρονα απελπισμενος,με την καταντια ενος απατημενου προδομενου,μα ταυτοχρονα και περηφανου Ελληνικου λαου
Μεχρι εκεινη την στιγμη,ειχα συμπεριφερθει με ψυχραιμια,ειχα φαει την τυροπιτουλα μου|(τελευταια γαρ ελεγα),ειχα πιει και το φρεντακι μου(και αυτο το τελευταιο),και προσπαθουσα να μην σκεφτομαι σοβαρα,οταν ομμως το Αεροπλανο μπηκε στον διαδρομμο και ανεπτυξε ταχυτητα για απογειωση,εκει,ασυναισθητα,επιασα τον εαυτο μου να δακριζει.Να δακριζει οχι τοσο πολυ που φευγει,η Σουηδια δεν ειναι καν 3,5 ωρες μακρια,αλλα κυριως γιατι ηταν ενα ταξιδι στο τελειως ΑΓΝΩΣΤΟ. Συνεχιζεται
Comment