Πατριωτακια μου γεια σας! Η δικη μου ιστορια ειναι λιγο-πολυ ιδια με των υπολοιπων. Απο φετος τον Ιανουαριο ζουσα και δουλευα στη Σκωτια. Κι ενω ολα κυλουσαν ομορφα, ηρθαν ανατροπες οι οποιες μας επεβαλαν να φυγουμε απο εκει. Μεσα στο καλοκαιρι πηραμε την αποφαση να ερθουμε στο Μοναχο. Η συζυγος γεννημενη και μεγαλωμενη εδω, με τον αδερφο και την αδερφη της ακομη εδω, και τα πεθερικα στην Ελλαδα συνταξιουχοι πια, εγω διχως γνωση Γερμανικων και την ψυχη στο στομα, ετοιμασα μια βαλιτσα, εφτιαξα κι ενα βιογραφικο στα Γερμανικα και ηρθα στον κουνιαδο μου να μεινω.
Η ψυχολογια οχι απλα στα πατωματα, μια πικρα απεριγραπτη να με κυριευει και ομως μια ανεξηγητη αισιοδοξια μου ψιθυριζε στο αυτι: <<Στα τετοια σου ρε, μη μασας, θα τα καταφερεις!!! Πηγες στη Γλασκωβη αγνωστος μεταξυ αγνωστων και βρηκες δουλεια σε μια βδομαδα, εδω με δικους σου ανθρωπους θα κωλωσεις;;>>. Τα Γερμανικα μου σχεδον ανυπαρκτα απλα γελουσαν μαζι μου. Η συζυγος δεν μπορουσε να ξεκινησει πρωτη για εδω για αλλους λογους, οποτε επρεπε να βαλω πλατη, να ανασκουμπωθω και να το πιω και τουτο το ποτηρι.
7 Αυγουστου τσουπ! στο Μοναχο με την air china. Ειχα την ατυχια να καθισω με Ελληνιδα (ξερετε, τις κλασσικες περιπτωσεις που συζηταμε εδω μεσα), δεν της ειπα πως μεταναστευω, κι ετσι ενιωσε ποιο ανετα να βγαλει τη χολη για το νεο κυμα Ελληνων που μεταναστευουν. Πεισμωσα πολυ. Γιατι ενιωσα πως ειχα κατι παραπανω απο τους θειους και τα πεθερικα μου, οταν εφευγαν το 1960 απο τα χωρια τους, και γνωριζαν μοναχα να γραφουν το ονομα τους. Γιατι γνωριζω Αγγλικα, ειμαι καλλιεργημενος, μπορω να σταθω σε μια συζητηση για το καθε τι, πηρα πτυχια και διπλωματα. Κι αυτοι;; Τι;; Επειδη δουλεψαν και τα καταφεραν διχως τιποτα, εχουν το δικαιωμα να με κοιτουν αφ υψηλου;;
Φτανω στο σπιτι, αργα το μεσημερι. Αδειαζω βαλιτσα και καθομαι με τον κουνιαδο μου να φτιαξουμε πλανο της επομενης ημερας. Arbeitsamt,finanzsamt,pretzelsamt...... ειχα χασει τη μπαλλα. Στο δρομο απο το σπιτι για το αεροδρομιο, περασαμε απο ενα φιλο του Ελληνα μηχανικο. 2-3 μαγαζια που ηξερε δεν θελαν μαστορα. Μια συμβουλη μου εδωσε, να μη δουλεψω για Ελληνα.
Κι ετσι εγινε, την επομενη μερα πηραμε τις υπηρεσιες σβαρνα, πραγματι δεν ειδαμε ουρες και ταλαιπωρια. Μου εκανε εντυπωση μια υπαλληλος στο arbeitsamt, που γυρναει και του λεει <<Ψαχνει δουλεια;;;>>. Αλλα οπως θα σας πω μια αλλη μερα, η εκδικηση ειναι γλυκια η ρημαδα.
Το ΣΚ ηρθε γρηγορα. Εκανα ωρες μαθηματα με το rosetta stone κανα μηνα πριν ερθω, κι ακομα συνεχιζω. Αν δεν ηταν αυτο ισως να τα ειχα παρατησει και να πηγαινα Αυστραλια οπου εχω ανθρωπο ετοιμο για ολα... Σε οσα ελληνικα μαγαζια πηγαμε στο Μοναχο για καφε, με κοιτουσαν ολοι σαν φουκαρα, καημενο. Σαμπως κι εκεινοι τι ειναι ταχα; Εφοπλιστες; Φαμπρικα δουλευει το 90% σκεφτηκα απο μεσα μου.
Ολον τον καιρο αυτο διαβαζα το πατριωτακι, κι ιδιεταιρα τα ποσταρισματα του CJ Georgio απο τη Στουτγγαρδη. Μου εδινε κουραγιο το παιδι και τον θαυμασα. Ισως γιατι εβλεπα σε αυτον εμενα, εναν ουραγο. Αλλα ειχε πιστη κι αυτος.
Εστειλα στο Κοσοφο καποια πμ, ο ανθρωπος αμεσως ανταποκριθηκε, με συμβουλεψε ειλικρινα και το εκτιμησα αυτο. Ειχαν περασει 2 εβδομαδες κοντα και εστελνα βιογραφικα δεξια κι αριστερα, αδιακριτως. Με επαιρναν απο zeitarbeit firma και μολις ακουγαν <<Βινιγκ ντοϊτς>> ευγενικα με κλεινανε. Ωσπου περασα την πρωτη μου συνεντευξη. Η χαρα μου μεγαλη, οση κι απογοητευση μου οταν με απερριψαν. Οι μερες περνανε, το σπιτι μικρο, η οικογενεια στην Ελλαδα, το βιος μας ολοκληρο σε κουτες σε μια αποθηκη καπου στην Παλληνη.
Ωσπου σκαει ενα mail. Με ρωτουν αν γνωριζω καποια πραγματα σχετικα με το επαγγελμα μου. Απαντω και με καλουν για συνεντευξη. Του υπενθυμιζω πῶς δε μιλω γερμανικα, αλλα επιμενουν να παω. Πηγαινω, μιλαμε με καλουν για δοκιμη μιας ημερας. 2 ωρες αργοτερα μου ανακοινωνουν πως τους κανω κι απο Δευτερα 2 Σεπτεμβριου πιανω δουλεια. Χαρα, κακο, γελια!!! Μου δοθηκε η μια ευκαιρια να δειξω τι αξιζω που ζητουσα και δεν πηγε χαμενη.
Οσο για την κυρια του arbeitsamt, ετυχε να συναντησω ξανα την περασμενη Πεμπτη στο ραντεβου που ειχα μαζι τους για να μου βρουν δουλεια..... η συνεχεια στο επομενο
Η ψυχολογια οχι απλα στα πατωματα, μια πικρα απεριγραπτη να με κυριευει και ομως μια ανεξηγητη αισιοδοξια μου ψιθυριζε στο αυτι: <<Στα τετοια σου ρε, μη μασας, θα τα καταφερεις!!! Πηγες στη Γλασκωβη αγνωστος μεταξυ αγνωστων και βρηκες δουλεια σε μια βδομαδα, εδω με δικους σου ανθρωπους θα κωλωσεις;;>>. Τα Γερμανικα μου σχεδον ανυπαρκτα απλα γελουσαν μαζι μου. Η συζυγος δεν μπορουσε να ξεκινησει πρωτη για εδω για αλλους λογους, οποτε επρεπε να βαλω πλατη, να ανασκουμπωθω και να το πιω και τουτο το ποτηρι.
7 Αυγουστου τσουπ! στο Μοναχο με την air china. Ειχα την ατυχια να καθισω με Ελληνιδα (ξερετε, τις κλασσικες περιπτωσεις που συζηταμε εδω μεσα), δεν της ειπα πως μεταναστευω, κι ετσι ενιωσε ποιο ανετα να βγαλει τη χολη για το νεο κυμα Ελληνων που μεταναστευουν. Πεισμωσα πολυ. Γιατι ενιωσα πως ειχα κατι παραπανω απο τους θειους και τα πεθερικα μου, οταν εφευγαν το 1960 απο τα χωρια τους, και γνωριζαν μοναχα να γραφουν το ονομα τους. Γιατι γνωριζω Αγγλικα, ειμαι καλλιεργημενος, μπορω να σταθω σε μια συζητηση για το καθε τι, πηρα πτυχια και διπλωματα. Κι αυτοι;; Τι;; Επειδη δουλεψαν και τα καταφεραν διχως τιποτα, εχουν το δικαιωμα να με κοιτουν αφ υψηλου;;
Φτανω στο σπιτι, αργα το μεσημερι. Αδειαζω βαλιτσα και καθομαι με τον κουνιαδο μου να φτιαξουμε πλανο της επομενης ημερας. Arbeitsamt,finanzsamt,pretzelsamt...... ειχα χασει τη μπαλλα. Στο δρομο απο το σπιτι για το αεροδρομιο, περασαμε απο ενα φιλο του Ελληνα μηχανικο. 2-3 μαγαζια που ηξερε δεν θελαν μαστορα. Μια συμβουλη μου εδωσε, να μη δουλεψω για Ελληνα.
Κι ετσι εγινε, την επομενη μερα πηραμε τις υπηρεσιες σβαρνα, πραγματι δεν ειδαμε ουρες και ταλαιπωρια. Μου εκανε εντυπωση μια υπαλληλος στο arbeitsamt, που γυρναει και του λεει <<Ψαχνει δουλεια;;;>>. Αλλα οπως θα σας πω μια αλλη μερα, η εκδικηση ειναι γλυκια η ρημαδα.
Το ΣΚ ηρθε γρηγορα. Εκανα ωρες μαθηματα με το rosetta stone κανα μηνα πριν ερθω, κι ακομα συνεχιζω. Αν δεν ηταν αυτο ισως να τα ειχα παρατησει και να πηγαινα Αυστραλια οπου εχω ανθρωπο ετοιμο για ολα... Σε οσα ελληνικα μαγαζια πηγαμε στο Μοναχο για καφε, με κοιτουσαν ολοι σαν φουκαρα, καημενο. Σαμπως κι εκεινοι τι ειναι ταχα; Εφοπλιστες; Φαμπρικα δουλευει το 90% σκεφτηκα απο μεσα μου.
Ολον τον καιρο αυτο διαβαζα το πατριωτακι, κι ιδιεταιρα τα ποσταρισματα του CJ Georgio απο τη Στουτγγαρδη. Μου εδινε κουραγιο το παιδι και τον θαυμασα. Ισως γιατι εβλεπα σε αυτον εμενα, εναν ουραγο. Αλλα ειχε πιστη κι αυτος.
Εστειλα στο Κοσοφο καποια πμ, ο ανθρωπος αμεσως ανταποκριθηκε, με συμβουλεψε ειλικρινα και το εκτιμησα αυτο. Ειχαν περασει 2 εβδομαδες κοντα και εστελνα βιογραφικα δεξια κι αριστερα, αδιακριτως. Με επαιρναν απο zeitarbeit firma και μολις ακουγαν <<Βινιγκ ντοϊτς>> ευγενικα με κλεινανε. Ωσπου περασα την πρωτη μου συνεντευξη. Η χαρα μου μεγαλη, οση κι απογοητευση μου οταν με απερριψαν. Οι μερες περνανε, το σπιτι μικρο, η οικογενεια στην Ελλαδα, το βιος μας ολοκληρο σε κουτες σε μια αποθηκη καπου στην Παλληνη.
Ωσπου σκαει ενα mail. Με ρωτουν αν γνωριζω καποια πραγματα σχετικα με το επαγγελμα μου. Απαντω και με καλουν για συνεντευξη. Του υπενθυμιζω πῶς δε μιλω γερμανικα, αλλα επιμενουν να παω. Πηγαινω, μιλαμε με καλουν για δοκιμη μιας ημερας. 2 ωρες αργοτερα μου ανακοινωνουν πως τους κανω κι απο Δευτερα 2 Σεπτεμβριου πιανω δουλεια. Χαρα, κακο, γελια!!! Μου δοθηκε η μια ευκαιρια να δειξω τι αξιζω που ζητουσα και δεν πηγε χαμενη.
Οσο για την κυρια του arbeitsamt, ετυχε να συναντησω ξανα την περασμενη Πεμπτη στο ραντεβου που ειχα μαζι τους για να μου βρουν δουλεια..... η συνεχεια στο επομενο
Comment