Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ο ρόλος της οικογένειας στον αγωνιστικό αθλητισμό

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Ο ρόλος της οικογένειας στον αγωνιστικό αθλητισμό

    Ο ρόλος της οικογένειας στον αγωνιστικό αθλητισμό

    Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται στη χώρα μας μεγάλη αύξηση του αριθμού των παιδιών που προσέρχονται στους αθλητικούς συλλόγους, αλλά και σ' άλλους φορείς που παρέχουν αθλητικά προγράμματα (Δήμοι, Σύλλογοι Γονέων, κ.λ.π.). Η τάση αυτή είναι αποτέλεσμα αφ' ενός της συνεχώς μεγαλύτερης προβολής αθλητικών εκδηλώσεων από τα ΜΜΕ, κυρίως της τηλεόρασης, αφ’ ετέρου των αυξανόμενων επιτυχιών των Ελλήνων αθλητών και αθλητριών, τάση που αναμένεται να αυξηθεί περισσότερο στην πορεία προς τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

    Παρότι μεγάλο μέρος των παιδιών αυτών φεύγει σχετικά γρήγορα από τα γήπεδα, λόγω κυρίως των εκπαιδευτικών υποχρεώσεων αλλά και των αδυναμιών του ελληνικού αθλητικού οικοδομήματος, σημαντικός είναι ο αριθμός των νέων (ηλικίας από 8-18 ετών) που πλαισιώνουν τις αγωνιστικές ομάδες και συμμετέχουν στα διάφορα Πρωταθλήματα των ανάλογων κατηγοριών που διοργανώνονται από τις Εθνικές Ομοσπονδίες ή τις Τοπικές Ενώσεις τους, συμμετέχουν δηλαδή σ' αυτό που λέγεται «αγωνιστικός αθλητισμός».
    Η συμμετοχή αυτή δημιουργεί διάφορες υποχρεώσεις στην Οικογένεια, η οποία ενώ στην αρχή φαίνεται να διασκεδάζει με το γεγονός, εάν όχι και να αυτοκολακεύεται, στη συνέχεια συνειδητοποιεί ότι απαιτούνται προσπάθειες και κόποι, καθώς και η υιοθέτηση ανάλογης προετοιμασίας και συμμετοχής στην αθλητική διαδικασία.
    Συχνά η Οικογένεια αδυνατεί να παίξει τον κατάλληλο ρόλο του «μεταφορέα και υποστηρικτή», με αποτέλεσμα να περιορίζονται η χαρά της συμμετοχής και η πρόοδος της αθλητικής επίδοσης. Άμεση συνέπεια των παραπάνω σε συνδυασμό με την κόπωση και τις συνεχώς αυξανόμενες απαιτήσεις της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι η πρώιμη απομάκρυνση των παιδιών από τον αγωνιστικό αθλητισμό αλλά και τις περισσότερες φορές και από τα γήπεδα.
    Η εγκατάλειψη των αθλητικών χώρων δεν αποτελεί υποχρεωτικά αρνητικό φαινόμενο. Αρνητικό είναι το γεγονός ότι συχνά η αποχώρηση συνοδεύεται από το αίσθημα της απογοήτευσης και ότι το αποτέλεσμα που παράγεται στο χαρακτήρα και τις λειτουργίες του παιδιού είναι υποδεέστερο των ενεργειών που καταβάλλονται από προπονητή, οικογένεια και τον ίδιο τον αθλητή.
    Οι στόχοι της οργανωμένης άθλησης στη νεαρή ηλικία παρουσιάζονται στο σχήμα 1 και κατατάσσονται σε σωματικούς, κοινωνικούς και ψυχολογικούς.
    Υπ' αυτήν την έννοια ο αθλητικός φορέας όπου συμμετέχει το αναπτυσσόμενο παιδί αποτελεί αυτοτελή παράγοντα αγωγής, ο οποίος αφ' ενός κατατάσσεται στην κατηγορία κοινωνία υπό την γενικότερη έννοια του όρου, αφ' ετέρου όμως για μεγάλο αριθμό παιδιών μπορεί να αποτελέσει σχετικά αυτόνομο, «ξεχωριστό» παράγοντα.
    Η μαζική συμμετοχή αυξάνει τον ρόλο του αθλητικού φορέα και καθιστά τον αμεσότερο εκφραστή του, τον προπονητή σημαντικό πρόσωπο στη ζωή αλλά και στη γενικότερη αγωγή του νεαρού αθλητή.
    Είναι γνωστό ότι οι ενέργειες του δασκάλου έχουν παιδαγωγική επίδραση μόνον όταν το παιδί δέχεται την επίδραση και την αξιοποιεί, διαφορετικά υπάρχει απλώς απόπειρα και όχι παιδαγωγική επίδραση (Χαραλαμπόπουλος, 1984).
    Χωρίς να αμφισβητούμε την ανωτερότητα και την πολυπλοκότητα του σχολείου ως παράγοντα αγωγής οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι στον αθλητισμό η αμεσότητα της επίδρασης του προπονητή είναι μεγαλύτερη σε σχέση με το δάσκαλο στο σχολείο για δύο λόγους. Πρώτον, διότι στην αθλητική ομάδα υπάρχουν λιγότερα παιδιά από τη σχολική τάξη και δεύτερον, διότι το αντικείμενο είναι περισσότερο ευχάριστο από τα διάφορα σχολικά αντικείμενα.
    Η διαφορά του αγωνιστικού αθλητισμού από τον αθλητισμό στα πρώτα βήματα (τμήματα υποδομής) έγκειται στην ύπαρξη του αποτελέσματος (νίκη ή αριθμητική επίδοση). Η αναγωγή όμως του αποτελέσματος ως κύριου στόχου επιδρά αρνητικά τόσο στον αθλητή και στον προπονητή όσο και στην οικογένεια.
    Η πλειοψηφία των ερευνητών θεωρεί ότι ο μονόπλευρος προσανατολισμός προς την επίτευξη συγκεκριμένου αποτελέσματος στη νεαρή ηλικία έχει αρνητικές συνέπειες. Από την μια πλευρά στερεί από τους αθλητές τη χαρά της συμμετοχής, την ψυχαγωγία και την ανάπτυξη ομαλού συναισθηματικού βίου (Smoll, 1986, Laughlin, 1989, Hopper and Jeffries, 1990).
    Από την άλλη, η επιμονή στην ανάπτυξη ορισμένων παραγόντων που σιγουρεύουν περισσότερο το αποτέλεσμα στην παιδική ηλικία και η μη ισομερής προπόνηση για την ανάπτυξη όλων των παραγόντων της αθλητικής επίδοσης επιδρά περιοριστικά στη μελλοντική εξέλιξη του αθλητή (Martin et. Al., 1991).

    Ειδικότερα οι στόχοι του αγωνιστικού αθλητισμού είναι:
    1. η διασκέδαση και η χαρά της συμμετοχής στον αθλητικό αγώνα.
    2. η καταβολή της μέγιστης δυνατής προσπάθειας και η δημιουργία χαρακτήρα αγωνιστή.
    3. η υλοποίηση συγκεκριμένων προπονητικών στόχων σύμφωνα με την ηλικία και τις απαιτήσεις του κάθε αθλήματος.
    4. η επεξήγηση (σε αθλητές και οικογένεια) των παραγόντων από τους οποίους εξαρτάται το αποτέλεσμα
    5. η πραγματοποίηση της καλύτερης δυνατής επίδοσης.

    Τελικός σκοπός είναι η ανάπτυξη και η μόρφωση του παιδιού και η ολοκλήρωσή του ως προσωπικότητας, εξυπηρετεί δηλαδή ο αγωνιστικός αθλητισμός έναν από τους βασικούς σκοπούς της παιδείας.
    Η ενεργητική συμμετοχή των γονέων και πιθανά και των υπολοίπων μελών της οικογένειας και η συνεργασία αθλητή - προπονητή - οικογένειας - διοίκησης είναι καθοριστική για την επίτευξη των στόχων του αγωνιστικού αθλητισμού.
    Ταυτόχρονα η συμμετοχή του παιδιού σε επίσημους αθλητικούς αγώνες συντελεί συχνά στο δέσιμο των σχέσεων εντός της οικογένειας, στον περιορισμό πιθανά κάποιων δυσμενών παραγόντων της αγωγής στην οικογένεια και στην εκπλήρωση της γονικής ιδιότητας και των σκοπών της αρμονικής οικογένειας.

    Ο «ιδανικός» ρόλος της Οικογένειας στον αγωνιστικό αθλητισμό οριοθετείται σε τρεις κατευθύνσεις.
    1. Ρόλος μεταφορέα. Η μεταφορά από και προς τους χώρους διεξαγωγής της προπόνησης και του αγώνα αποτελεί την πιο απλή και συνηθισμένη αλλά και κουραστική υποχρέωση, ιδιαίτερα εάν περιλαμβάνονται μετακινήσεις από και προς την επαρχία. Αποτελεί σοβαρή λειτουργία, η μη σωστή υλοποίηση της οποίας μπορεί να μην επιτρέψει την εφαρμογή των άλλων δύο. Ιδιαίτερα μεγάλη είναι η συμμετοχή της γυναίκας στο ρόλο του μεταφορέα, παρά το ότι η ενασχόληση με το παιγνίδι θεωρείται περισσότερο ανδρική δουλειά (Μουσούρου, 1984).
    2. Ρόλος εξασφάλισης υλικών αγαθών. Στην περίπτωση αυτή γίνεται λόγος για την αγορά εξοπλισμού, εξασφάλιση ειδικής διατροφής και εξόδων μετακίνησης προς την επαρχία ή/και το εξωτερικό, αποκατάσταση τραυμάτων, καταβολή συνδρομής στο σωματείο, πολλές φορές κάλυψη προσωπικής επιπλέον προπόνησης κ.λ.π.
    3. Ρόλος ψυχολογικού υποστηρικτή. Πρόκειται για τον σημαντικότερο από τους ρόλους. Η συμπεριφορά της οικογένειας αποτελεί καθοριστικό παράγοντα επηρεασμού της προσωπικότητας του αθλητή-παιδιού.
    Είναι απαραίτητο η οικογένεια να καλλιεργήσει στο παιδί βασικές προτιμήσεις και αποστροφές, κατάλληλες εσωτερικές διαθέσεις απέναντι σε πρόσωπα και καταστάσεις, τρόπους συμπεριφοράς και ορθή θεωρία αντιμετώπισης επιτυχιών και αποτυχιών.
    Αυτά πρέπει να επιτυγχάνονται με λίγα σχετικά λόγια. Είναι γνωστό ότι οι γονείς διδάσκουν καλύτερα με τη συμπεριφορά τους παρά με την ομιλία, λειτουργία που ταιριάζει καλύτερα στους προπονητές.
    Οι γονείς είναι υποχρεωμένοι να δημιουργήσουν ευχάριστη οικογενειακή ατμόσφαιρα που να εμπνέει αγάπη και όχι φόβο και να δείχνει εμπιστοσύνη στην προσπάθεια και τις ρεαλιστικές δυνατότητες του παιδιού. Η οικογένεια οφείλει να αποτελεί το ήρεμο καταφύγιο στις δύσκολες στιγμές και τον πρόθυμο ακροατή φόβων και προβλημάτων που δημιουργούνται από την αθλητική συμμετοχή.

    Η επιτυχής εκπλήρωση του ρόλου της οικογένειας δημιουργεί τις παρακάτω απαιτήσεις.
    1. Απόκτηση γνώσεων. Αφορούν τους κανονισμούς του αθλήματος καθώς και βασικές γνώσεις τεχνικής, διατροφής, ιατρικής βοήθειας, ψυχολογίας, επικοινωνίας κ.λ.π.
    2. Διάθεση χρόνου και χρημάτων. Η διάθεση είναι τόσο μεγαλύτερη όσο μικρότερη είναι η βοήθεια από το σωματείο, το οποίο τις περισσότερες φορές προσανατολίζεται κυρίως στην πρώτη ομάδα, και όσο μεγαλύτερες είναι οι προσδοκίες από την αθλητική συμμετοχή. Η αναγκαιότητά της είναι κατά κανόνα μεγαλύτερη στα ατομικά από τα ομαδικά αθλήματα.
    3.Συνεργασία με προπονητή - διοίκηση. Στο πλαίσιο της συνεργασίας επιβάλλεται η τακτική επικοινωνία με τους υπεύθυνους και κυρίως με τον προπονητή, επικοινωνία την οποία ανεξάρτητα από τις προθέσεις και την υποχρέωση του αθλητικού σωματείου πρέπει να ζητήσουν και οι γονείς.
    Η ιδανικότερη μορφή συνεργασίας είναι η πραγματοποίηση μιας οργανωμένης συνάντησης των οικογενειών όλων των αθλητών με τους υπεύθυνους στην αρχή της χρονιάς. Εκεί θα αναλυθούν οι αντικειμενικοί στόχοι της άθλησης, οι αγωνιστικοί στόχοι του σωματείου, ο ρόλος του κάθε αθλητή καθώς και οι υποχρεώσεις της οικογένειας.
    Παράλληλα, στη διάρκεια της χρονιάς πρέπει να έρχονται σε επαφή με την ευκαιρία επετειακών ή άλλων εκδηλώσεων (κοπή βασιλόπιτας, αποκριάτικος χορός) αλλά και σε οποιαδήποτε στιγμή το κρίνουν απαραίτητο είτε αυτοπροσώπως είτε τηλεφωνικώς. Η καταλληλότερη στιγμή προσωπικής επικοινωνίας με τον προπονητή είναι μετά τη λήξη της προπόνησης και χωρίς την παρουσία του αθλητή.
    Μια άλλη μορφή αποτελούν οι «σχολές γονέων», δηλαδή σεμινάρια με τακτικές συναντήσεις και θέματα που άπτονται της ιδιαιτερότητας του παιδικού και εφηβικού αθλητισμού και των υποχρεώσεων των γονέων.
    Ο γονέας έχει το δικαίωμα να γνωρίζει τα πάντα γύρω από τον ρόλο και τη συμμετοχή του παιδιού του στα πλάνα του σωματείου ή του προπονητή. Για το λόγο αυτό μπορεί να ζητά απαντήσεις και εξηγήσεις για κάθε πλευρά που απασχολεί το παιδί ή την οικογένεια στο πλαίσιο μιας φιλικής και «αμφίδρομης» επικοινωνίας. Παράλληλα, ο γονέας πρέπει να γνωρίζει ότι δεν έχει το δικαίωμα, ακόμη και σε περίπτωση διαφωνίας, να επιτεθεί ή να προσβάλλει τον προπονητή ή τον υπεύθυνο με λόγια ή πράξεις. Να γνωρίζει επίσης ότι ο τελευταίος λόγος θα ανήκει πάντα στον προπονητή, ως τον ειδικότερο επί του αντικειμένου.
    Συχνότερη αιτία διαφορετικής άποψης μεταξύ γονέων και προπονητή είναι ο βαθμός ικανότητας του παιδιού - αθλητή. Σε τέτοιες περιπτώσεις ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος υποκειμενικής κρίσης κυρίως από πλευράς γονέα, γι' αυτό η χρησιμοποίηση μιας νόρμας αξιολόγησης της επίδοσης συντελεί στην εξαγωγή αντικειμενικότερων συμπερασμάτων.
    4. Απόκτηση αθλητικής φιλοσοφίας. Γίνεται λόγος για απόκτηση ειδικών γνώσεων προετοιμασίας και διεξαγωγής της προπόνησης και του αγώνα και ιδιότυπης «συμμετοχής» της οικογένειας στην αθλητική διαδικασία.
    Βέβαια, ο αγωνιστικός αθλητισμός μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς το νεαρό αθλητή λόγω του ανταγωνιστικού του χαρακτήρα και του άγχους της επίδοσης. Οι παραπάνω καταστάσεις, εάν δεν ελεγχθούν κατάλληλα σε συνδυασμό και με επιπλέον πηγές άγχους ή / και δυσμενείς οικογενειακές συνθήκες μπορεί να οδηγήσουν ακόμα και σε έστω προσωρινά, ακραίες αρνητικές καταστάσεις.

    Υπάρχουν επίσης αντικειμενικά προβλήματα που δυσχεραίνουν τον επιτυχημένο ρόλο της οικογένειας.

    Τα σημαντικότερα είναι:
    1. Η έλλειψη γνώσεων και συμμετοχής των γονέων στον αθλητισμό. Η μη ενεργός συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων γονέων στον αγωνιστικό αθλητισμό οδηγεί αναπόσπαστα στην απουσία εμπειριών και γνώσεων γύρω από αυτόν. Από την άλλη πλευρά υπάρχει η απόκτηση αποσπασματικών και επιφανειακών γνώσεων μέσω της τηλεόρασης και των αθλητικών εφημερίδων, οι οποίες προέρχονται κατά κανόνα από τον επαγγελματικό αθλητισμό.
    2. Η ταύτιση γονέα – παιδιού. Είναι γνωστό ότι όλοι οι γονείς ταυτίζονται με τα παιδιά τους και θέλουν αυτά να διακρίνονται παντού, σε μερικές περιπτώσεις δε αυτά μετατρέπονται σε προέκταση των γονέων τους. Υπάρχουν φορές που οι γονείς εκτιμούν την προσωπική τους αυτο-αξία σε σχέση με την επιτυχία του παιδιού/ών τους. Στην περίπτωση που η οικογενειακή συμπεριφορά εξαρτάται από την διάκριση του αθλητή- παιδιού τότε στον τελευταίο μεταφέρεται πολλαπλάσιο άγχος (Passer, 1982).
    3. Η έλλειψη χρόνου (γονέων και παιδιών). Ένα από τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης κοινωνίας της εξειδίκευσης είναι η έλλειψη ουσιαστικού ελεύθερου χρόνου των ενηλίκων. Παράλληλα, οι συνεχώς αυξανόμενες εκπαιδευτικές υποχρεώσεις περιορίζουν από κάποια ηλικία και ύστερα και τον χρόνο των παιδιών.
    4. Η δημιουργία ανισορροπιών στην οικογένεια. Πολλές φορές οι καλές αθλητικές επιδόσεις δεν συμβαδίζουν με τις σχολικές. Ακόμα, η προσπάθεια υποστήριξης του παιδιού-αθλητή μπορεί να οδηγήσει στην παραμέληση άλλων παιδιών ή της συζύγου. Τέτοια προβλήματα γίνονται εντονότερα όταν υπάρχουν ήδη προβλήματα συμπεριφοράς εντός της οικογένειας.
    5. Η έλλειψη υλικής ανταμοιβής. Αντίθετα με τον επαγγελματικό αθλητισμό, όπου υπάρχει και κέρδος και ελάχιστες υποχρεώσεις, διότι τις αναλαμβάνει ο αθλητικός φορέας ή εξωτερικοί συνεργάτες, στον αγωνιστικό αθλητισμό υπάρχει κούραση και ελάχιστο κέρδος. Βαθμιαία και σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες η αναντιστοιχία αυτή μπορεί να οδηγήσει σε εγκατάλειψη. Βέβαια, πρέπει πάντα να θυμόμαστε ότι η καλύτερη ανταμοιβή είναι η παρουσία του παιδιού στο γήπεδο, σε χώρο χαράς, κίνησης, εκτόνωσης, διαμόρφωσης χαρακτήρα και η προσπάθεια για τελειοποίηση.
    Τα παραπάνω προβλήματα δημιουργούν διάφορες συμπεριφορές γονέων, τις οποίες ο Smoll (1986) κατατάσσει σε πέντε κατηγορίες.
    Αδιάφοροι γονείς: Είναι η μεγαλύτερη κατηγορία. Ασχολούνται από λίγο έως καθόλου με την συμμετοχή των παιδιών στο σωματείο και κατά κανόνα απουσιάζουν από προπονήσεις και αγώνες. Η κατηγορία αυτή υποτιμά στην πράξη τα οφέλη της άθλησης και την αντιμετωπίζει ως περιστασιακό χόμπι, το οποίο θα εξασκείται όσο και όταν δεν αποσπά χρόνο από τις σχολικές υποχρεώσεις.
    Ορισμένες φορές όμως η αδιαφορία είναι αποτέλεσμα αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων, έλλειψης ενημέρωσης για τους στόχους των σωματείων, δυσκολιών μετακίνησης, κλπ.
    Απαιτητικοί γονείς: Πρόκειται για το άλλο άκρο συμπεριφοράς. Οι γονείς αυτοί καθιστούν το αποτέλεσμα ως κύριο γεγονός ή / και αυτοσκοπό. Συχνά υπερπροτρέπουν, επιπλήττουν ή κατηγορούν τα παιδιά τους για την απόδοσή τους. Παρόμοια συμπεριφορά δημιουργεί άγχος τόσο στα παιδιά όσο και στους ίδιους, το οποίο οδηγεί στη μείωση των επιδόσεων και συχνά επιταχύνει την αποχώρηση των νέων από τους αθλητικούς χώρους.
    Γονείς - «Οπαδοί»: Είναι οι γονείς οι οποίοι ασχολούνται λιγότερο με την εμφάνιση των παιδιών τους και περισσότερο με τη διεξαγωγή του αγώνα ανταλλάσσοντας συνθήματα ή οργανώνοντας την εξέδρα. Σχολιάζουν τις επιδόσεις ή τη συμπεριφορά των παικτών, αντιπάλων, παραγόντων, διαιτητών και συχνά μπλέκουν σε λογομαχίες με κάθε εμπλεκόμενο, ειδικά όταν το αποτέλεσμα δεν είναι, κατά την γνώμη τους, θετικό.
    Γονείς – Βοηθοί Προπονητών: Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται κατά κανόνα γονείς μετά από μερικά χρόνια ενασχόλησης με τον αθλητισμό. Πολλές φορές πάλι, κυρίως στα ατομικά αθλήματα (γυμναστική, κολύμβηση, τένις) υποχρεώνονται να παίζουν αυτό τον ρόλο λόγω της αναλογίας πολλών αθλητών ανά προπονητή ή την μη παρουσία του τελευταίου σ' όλους τους αγώνες. Μάλιστα, σε πολλά αθλήματα οι γονείς των διακρινόμενων αθλητών πλαισιώνουν τις διοικήσεις των σωματείων. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα το 70% των μελών των Διοικητικών Συμβουλίων των Ομίλων τένις έχουν ή είχαν στο πρόσφατο παρελθόν παιδί που συμμετείχε στον αγωνιστικό αθλητισμό (Γρίβας κ.α., 1997).
    Οι βοηθοί προπονητών δίνουν οδηγίες στο γήπεδο, στην προπόνηση, στο σπίτι ή στο δρόμο προς και από το γήπεδο (όπως και οι απαιτητικοί). Τις περισσότερες φορές δημιουργούν σύγχυση στον αθλητή, αποσυντονίζουν την ομάδα, ειδικά εάν υπάρχουν και άλλοι γονείς της ίδιας κατηγορίας και διαταράσσουν τις σχέσεις με τους κανονικούς προπονητές.
    Προστατευτικοί γονείς: Στην κατηγορία αυτή εντάσσονται κατά κανόνα οι μητέρες και ακολουθούν οι γιαγιάδες / παππούδες. Ανησυχούν για τις επιπτώσεις από την ένταση των προπονήσεων, την επίδραση των καιρικών συνθηκών, τη διάρκεια του αγώνα, την επικινδυνότητα του αθλήματος και, συχνά, προειδοποιούν ότι θα αποσύρουν τα παιδιά τους. Ακόμα και εάν δεν την υλοποιήσουν, συμβάλλουν στην πραγματοποίηση πολλών απουσιών και στην καταβολή μειωμένης προσπάθειας.
    Οι κατηγορίες αυτές είναι σε κάποιο βαθμό αυθαίρετες και, συχνά, παρατηρούνται σε πολλούς γονείς χαρακτηριστικά γνωρίσματα από περισσότερες της μιας κατηγορίας καθώς και του ιδανικού ρόλου, αναλόγως και του μορφωτικού, κοινωνικού και οικονομικού επιπέδου τους. Επίσης, οι γονείς ή ξεχωριστά μέλη της οικογένειας τείνουν να περνούν από τη μια στην άλλη κατηγορία, αναλόγως των επιδόσεων και της ηλικίας του παιδιού τους.
    Συμπερασματικά, οι σκοποί της οικογένειας και του αθλητικού σωματείου μέσω του οποίου το παιδί - αθλητής συμμετέχει στον αγωνιστικό αθλητισμό είναι κοινοί και αφορούν πρώτα την αγωγή και την οικοδόμηση του χαρακτήρα του και κατόπιν το αθλητικό αποτέλεσμα. Η επιτυχία των παραπάνω εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από το συντονισμό των δραστηριοτήτων τους και από την αναγνώριση και εκπλήρωση του ρόλου και των υποχρεώσεων της οικογένειας.

    Στόχοι του Αγωνιστικού Αθλητισμού

    1. Η διασκέδαση και η χαρά της συμμετοχής στον αθλητικό αγώνα
    2. Η καταβολή της μέγιστης δυνατής προσπάθειας και η δημιουργία χαρακτήρα αγωνιστή
    3. Η υλοποίηση συγκεκριμένων προπονητικών στόχων σύμφωνα με την ηλικία και τις απαιτήσεις του κάθε αθλήματος
    4. Η επεξήγηση (σε αθλητές και οικογένεια) των παραγόντων από τους οποίους εξαρτάται το αποτέλεσμα
    5. Η πραγματοποίηση της καλύτερη δυνατής επίδοσης.

    Ο «Ιδανικός» ρόλος της οικογένειας στον αγωνιστικό αθλητισμό
    1. Ρόλος μεταφορέα
    2. Ρόλος εξασφάλισης υλικών αγαθών
    3. Ρόλος ψυχολογικού υποστηρικτή

    Προϋποθέσεις εκπλήρωσης του ρόλου της Οικογένειας
    1. Απόκτηση γνώσεων
    2. Διάθεση χρόνου και χρημάτων
    3. Συνεργασία με προπονητή - διοίκηση
    4. Απόκτηση αθλητικής φιλοσοφίας

    Προβλήματα Εκτέλεσης του Ρόλου της Οικογένειας
    1. Η έλλειψη γνώσεων και συμμετοχής των γονέων στον αθλητισμό
    2. Η ταύτιση γονέα - παιδιού
    3. Η έλλειψη χρόνου (γονέων και παιδιών)
    4. Η δημιουργία ανισορροπιών στην οικογένεια
    5. Η έλλειψη υλικής ανταμοιβής

    Κατηγορίες Συμπεριφοράς Γονέων (Smoll,1986)
    1. Αδιάφοροι γονείς
    2. Απαιτητικοί γονείς
    3. Γονείς - «Οπαδοί»
    4. Γονείς - Βοηθοί Προπονητών
    5. Προστατευτικοί γονείς

    Βιβλιογραφία
    Γρίβας Ν. (1997), Το Προφίλ των Παραγόντων του Ελληνικού Τένις, 5o Διεθνές Συνέδριο Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, Κομοτηνή.
    Hopper , C. & Jeffries, S. (1990): «Coach - parent reIations in youth spοrt.», Journal of Physical Education Recreation & Dance, 61(4): 18 –22.
    Laughlin, Τ. (1989): «Τhe coach - parent relationship», Swimming World and Junior Swimmer, 30(7): 20, 22.
    Μartin D., Carl K., Lehnertz K. (1991), Εγχειρίδιο Προπονητικής (μετάφραση στα Ελληνικά 1995), Κομοτηνή.
    Μουσούρου Λ. (1984) Η ελληνική οικογένεια, Εστία, Αθήνα. Ostro, Η. (1989): «Getting the parents involved.», Scholastic Coach, 59(3): 4, 6, 8.
    Passer, Μ.W. (1982): «PsychoIogicaI stress in youth sports.», Ιn R.A. Μagill, Μ.J.Ash, F.L. Smoll (Eds.): Children in sport (pp. 153 - 177), Champaign, Illinois: Human Kinetics Books.
    Ryan, A.J. (1988): «Perspective on chiIdren's sports with suggestions for future directions», In Ε. Brown & C. Branta (Eds.):Competitive sports for children and youth (pp. 309 –314), Champaign, Illinois: Human Kinetics Books.
    Smoll, F.L. & Smith, R.E. (1981): «Developing a healthy philosophy of winning in youth sports», In V. Seefeldt, F.L. SmoII, R.E, Smith, D. Gould (Eds.): Α winning philosophy for youth sports programs. (pp. 17 - 24), East Lansing, Michigan:Michigan Institute for the Study of Υouth Sports.
    Smoll, F.L. (1986): «Coach - parent relationships: enhancing the quality of the athlete’s sport experience», In J.M. Williams (Ed.): Applied sport psychology: personal growth to peak performance. (pp. 47 - 58), Palo Alto, California: Mayfield Publishing Company.
    Σουλιώτης, Γ.Α(1995): Σχέσειςπροπονητών - γονέωνστοναθλητισμό, ΗμερίδαΑθλητικήςΨυχολογίας, ΤΕΦΑΑΔΠΘ
    Χαραλαμπόπουλος, Γ.Ν. (1984), Θεωρία της Παιδείας (Γενική Παιδαγωγική) Αθήνα.



    Νικολάου Γρίβα, Ph.D,

    ΕΕΠ Πανεπιστημίου Αθηνών
Working...
X