Announcement

Collapse
No announcement yet.

Λιγα λογια για Σκωτια(γλασκωβη)

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Λιγα λογια για Σκωτια(γλασκωβη)

    Λοιπον παιδια θα γραψω λιγα πραγματα για τη Σκωτια.Καπου ειχα διαβασει ενα αρθρο παλιο του DID666 για την γλασκωβη.Ποσο μεσα ειχε πεσει λεμε?κανεις δεν σε περιμενει στο αεροδρομιο,οι εκει ελληνες απλα...π***παιδα(οχι ολοι,μην το περνετε προσωπικα καποιοι).Η εκκλησια για γελια,κανεις δεν θα βοηθησει και οποιος το κανει θα θελει μετα να εισαι ο σκυλος του για παντα.Ναι ναι ναι αυτη ειναι η ελλαδα μας,αυτοι ειναι οι ανθρωποι μας ναι ετσι! Αφηστε που οι περισσοτεροι ελληνες απο τον καιρο εχουν ψυχολογικα προβληματα και ολοι θελουν να φυγεις,να γυρισεις παλι ελλαδα.Επειδη λοιπον ημουνα τελειως μονος και χωρις φραγκο,δουλεψα σε φυλλαδια πορτα-πορτα,τα ποδια μου εβγαλαν αιμα με μεσο ορο 20-30 χιλιομετρα την ημερα.ο καιρος σκατα βροχη, κρυο, αερας και μοιραζα φυλλαδια για να ζησω.Μουσκεμα καθε μερα,αλλα μεσα μου ελεγα θα τα καταφερω μπορω!Μετα απο κανα 2μηνο βρισκω δουλεια σε ενα εργοστασιο,πολυ σκληρη δουλεια,ολοι φευγανε,εγω εκατσα ειχα αναγκη μεγαλη.Συνεχιζεται η ταλαιπωρια,καθε μερα ξυπνημα 4¨20 το πρωι επαιρνα το μπας και εφτανα καθε μερα 11 το βραδυ σπιτι,αφου εμενα οχι μεσα γλασκωβη σε ενα χωριο εξω και το μπας με πηγενε μεχρι μπελιστον,και εγω εμενα κοτμπριντζ,αρα επρεπε να περπαταω 4.5 χιλιμετρα καθε βραδυ να παω.Επειδη πεθενα στη δουλεια,ο εργοδοτης μου δινει σε λιγο καιρο τα κλειδια του εργοστασιου και ανοιγα,εκλεινα καθε μερα.Καθε μερα δουλεια και κυριακη φυλλαδια(να ειναι καλα ο σκωτσεζος εργοδοτης,να ειναι καλα ο ινδος εργοδοτης μου,να ειναι καλα οι φιλες μου οι πολωνεζες και οι πολωνοι φιλοι μου,τους αγαπαω,ειναι αδερφια μου με στηριξανε)Αρχισα να σηκωνομαι,να παιρνω κεφαλι που λεμε,εβλεπα φως στο τουνελ,απιστευτο το εβλεπα ομως.Ακουγα ελληνικα στο δρομο και αλλαζα πεζοδρομιο,παιδια ειναι απιστευτοι οι ελληνες εκει πραγματικα.Τελοσπαντων υστερα απο ενα χρονο μεγαλης ταλαιπωριας εκει τα καταφερα βρηκα το δρομο μου και τη ζωη μου.Τα πραγματα δεν ειναι ευκολα στη ζωη για ολους και οτι σου χαριζεται,να ξερεις οτι θα υπαρχει το αναλογο τιμημα,μονο οτι κερδιζεις ειναι δικο σου.Ενα Χρονο εκει δεν περασε απο το μυαλο μου η αποτυχια,παντα ελεγα θα παω μεχρι το τελος και δοξα το θεο τα καταφερα.Λοιπον σας τα λεω αυτα οχι για να παρω μπραβο,αλλα για να καταλαβετε ολοι οσοι θελετε να μεταναστευσετε για ενα καλυτερο μελλον για εσας,μην εγκαταλειπετε,μην τα παρατατε,ριξτε γροθια στον τοιχο,πεισμα,υπομονη και επιμονη και καποια μερα θα βγειτε απο το τουνελ.Σας δινω ενα σαιτ πολυ καλο με δουλειες στην βρετανια [url]http://www.emito.net/. Ειναι πολωνεζικο και αξιζει.Και κατι αλλο εαν θελετε να μην πληρωνετε φαγητο για να κρατατε τα λεφτα σας,η εαν ξεμεινετε να εχετε ενα πιατο φαγητο,εχει δωρεαν συσιτια η πολη,τα οποια πιστεψτε με... θα σας κρατησουν ζωντανουν, εαν δεν εχετε λεφτα.Θα πω και κατι για γελιο,ειχα παει να ζητησω δουλεια στον ελληνα που εχει το giamas και εννοειτε δεν με πηρε,διπλα ειχε ενα ινδικο εστιατοριο και μπαινω μεσα και ζηταω δουλεια και μου λεει ο ινδος χαχαχαχα με ενα πρασινο τουρμπανι στο κεφαλι πηγενε διπλα στον ελληνα να σου δωσει και γελαγε.Αυτα τα ολιγα μην μασατε τιποτα αδερφια!

    #2
    Αυτά τα λέω σε όλους τους φίλους και γνωστούς που με ρωτάνε για τον Καναδά όπου και βρίσκομαι.Δεν είναι ευκολο και δεν είναι για όλους.Θέλει πολύ γερό στομάχι και αποφασιστικότητα.Θέλει να πείς μέσα σου "failure is not an option ".Δεν είναι οτι δεν υπάρχει ανταγωνισμός στο εξωτερικό στις λεγόμενες δυτικές χώρες όπου εφαρμόζεται φιλελευθερη οικονομία ,απλά δεν υπάρχουν οι εδώ (Ελληνικές ) στρεβλώσεις που δημιουργούν αθέμιτο ανταγωνισμό.Πάντα θα πρέπει να ανταγωνιστείς τους ντόπιους που μιλάνε την γλώσσα καλλίτερα απο σένα ,έχουν τις γνωριμίες ,ξέρουν πως λειτουργεί το σύστημα ,έχουν όλες τις περγαμηνές τους ήδη απο εκεί.Θα πρέπει να έχεις πολύ μεγάλη θέληση για να μπορέσεις σε κάποια στιγμή να σηκώσεις κεφάλι.Είναι πάρα μα πάρα πολύ δύσκολο εκτός και εαν έχεις οικονομιες που θα σου επιτρέψουν να ζήσεις για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να δουλευεις ,κάτι που σήμερα φαντάζει σχεδόν αδύνατο.Δεν θα ξεχάσω που προσωπικά αναγκάστικα να πάω για αρκετους μήνες σε ένα χωρίο 2000 κατοίκων περίπου με Menonites (κατι σαν τους Amish ) όπου δούλευα απο τις 6.50 έως τις 5 το απόγευμα .Επόμενη στάση μια δουλειά μέσα στο Winnipeg όπου ξυπνούσα 4.45 για να επιστρέψω στις 5.Παρόλο που μιλάμε για γαλέρα ,πάλι το ίδιο θα έκανα γιατί προσωπικά βλέπω τουλάχιστον μια ελπίδα και μια προοπτική για το μέλλον.Σημασία τελικά δεν έχει πόσες φορές θα πέσεις ,αλλα πόσες φορές θα σηκωθεις ,γιατί στο φινάλε ποτέ πραγματικά δεν έχεις νικηθεί μέχρι να παραιτηθείς απο την προσπάθεια.

    Comment

    Working...
    X