Announcement

Collapse
No announcement yet.

Αστυνομικά βιβλία Camilleri

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Αστυνομικά βιβλία Camilleri

    Έχετε διαβάσει Andrea Camilleri?

    Ο Αντρέα Καμιλλέρι είναι σήμερα ο πιο πολυδιαβασμένος συγγραφέας της Ιταλίας. Άργησε να αφοσιωθεί στο γράψιμο, κι όταν το αποφάσισε, στα εξήντα του, έγινε αμέσως ένα μοναδικό εκδοτικό φαινόμενο. Ολόκληρη η Ιταλία, κι όχι μόνο η ιδιαίτερη πατρίδα του, η Σικελία, ερωτεύτηκε αυτόν το μεγάλο τεχνίτη της πλοκής και της γλώσσας.

    Ο ήρωάς του ο Μονταλμπάνο, είναι ένας εξαίσιος επιθεωρητής, έξυπνος, γοητευτικός, χιουμορίστας, που δρα αργά και σταθερά, και φτάνει στη λύση του μυστηρίου μετά από οργανωμένη σκέψη και συστηματική έρευνα.

    Είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας αστυνομικών. Όλα του βιβλία έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά, και έχουν εκδοθεί από τον Πατάκη.
    Αν κάποιος θέλει να τα διαβάσει στην αυθεντική γλώσσα, να ξέρει ότι δεν είναι η ιταλική, αλλά η σικελική διάλεκτος.

    Όσοι γνωρίζουν ιταλικά, μπορούν να δουν τις ιστορίες του επιθεωρητή Μονταλμπάνο σε ταινίες στην παρακάτω ιστοσελίδα:

    #2
    Θέλετε μια μικρή ιδέα από τα βιβλία του Camilleri?

    Μεταφέρω ότι είναι γραμμένο στην οπισθοσελίδα των βιβλίων του Καμιλλέρι. Μια μικρή ιδέα για την υπόθεση των βιβλίων του. Η σειρά με την οποία σας τα παρουσιάζω είναι αυτή με την οποία εκδόθηκαν στην Ελλάδα και όλα έχουν πρωταγωνιστή το Μονταλμπάνο. Δεν σημαίνει ότι πρέπει κάποιος υποχρεωτικά να ακολουθήσει αυτή τη σειρά. Απλά ακολουθώντας τη, μπορεί κανείς να δει τον πρωταγωνιστή να εξελίσσεται, να ωριμάζει.

    1. To Σχήμα του νερού

    είναι ένα φιλοσοφικό αστυνομικό μυθιστόρημα. Eίναι η ιστορία της Σικελίας, το αίμα, ο δόλος, η οργανωμένη διαφθορά και τα παιχνίδια της εξουσίας, όπως και η μαγεία του τοπίου και των ανθρώπων. Ήρωας του Αντρέα Καμιλλέρι είναι ο Μονταλμπάνο, που στην αρχή θυμίζει τον επιθεωρητή Μαιγκρέ, αλλά εξελίσσεται σε κάτι πολύ ευρύτερο, σε ένα πρόσωπο οικείο και πολυδιάστατο: στην ενσάρκωση της «σικελικότητας», που είναι μια γλώσσα, μια κουλτούρα, μια μεγάλη περιπέτεια. Tο Σχήμα του νερού είναι ένα μεγάλο ιταλικό μπεστ σέλερ, ένα φιλοσοφικό αστυνομικό μυθιστόρημα για το πώς ζει και πεθαίνει κανείς στη σημερινή Σικελία.

    2. Σκύλος από τερακότα.

    Το συνηθισμένο έγκλημα της Μαφίας, μυστηριώδες και μπερδεμένο, ξεδιπλώνεται στη Βιγκάτα, πόλη φανταστική και συμβολική στη Σικελία, όπου τοποθετεί ο Καμιλλέρι το δεύτερο αστυνομικό του μυθιστόρημα, με πρωταγωνιστή τον επιθεωρητή Μονταλμπάνο. Όμως, αυτή τη φορά, εκεί που λύνεται το έγκλημα της Μαφίας, αποκαλύπτεται ένα άλλο, που προκαλεί έντονη συγκίνηση και δείχνει να έχει έναν τελετουργικό χαρακτήρα, ένας φόνος που έγινε πριν από πενήντα χρόνια: Τα νεκρά σώματα δύο νεαρών εραστών ανακαλύπτονται στο βάθος μιας σπηλιάς. Τους νεκρούς φυλάει ένας σκύλος από τερακότα. Ο Μονταλμπάνο κάνει τις έρευνες με τη βοήθεια μιας πρόθυμης παρέας ηλικιωμένων, «έρευνα με παντόφλες, σε σπίτια μιας άλλης εποχής, μ' ένα φλιτζάνι καφέ στο χέρι».

    Comment


      #3
      3. O κλέφτης της μεσημβρίας.

      Αυτή τη φορά ο Μονταλμπάνο που προσπαθεί να αποφύγει την προαγωγή του σε υποδιοικητή, κάτι που θα σήμαινε ότι ο ρόλος του θα περιοριζόταν στη γραφειοκρατική διεκπεραίωση των υποθέσεων και έτσι θα έμενε ανικανοποίητη η μανία του για έρευνα, υποψιάζεται ότι υπάρχει κάποια σχέση ανάμεσα σε δύο βίαιους θανάτους: ενός Τυνήσιου που είχε μπαρκάρει σε κάποιο ψαράδικο από τη Ματζάρα ντελ Βάλλο και ενός εμπόρου από τη Βιγκάτα που βρέθηκε μαχαιρωμένος σε ένα ασανσέρ.

      4. H φωνή του βιολιού.

      «Ο αστυνόμος όμως καταγόταν από την Κατάνια, τον έλεγαν Σάλβο Μονταλμπάνο, κι όταν ήθελε να καταλάβει κάτι, το καταλάβαινε». Αυτή η ικανότητα «αντίληψης» πηγάζει από τη βαθιά αφοσίωση που νιώθει ο Μονταλμπάνο για τον τόπο του, από τη διαίσθησή του, και απέχει πολύ από τον τρόπο που λύνουν συνήθως τις υποθέσεις τα λαγωνικά της αστυνομίας. Ούτε, από την άλλη, έχει καμία σχέση με τη συνήθη «κατανόηση» που δείχνουν οι πιο φιλάνθρωποι ντετέκτιβ αντίθετα, για τον Μονταλμπάνο -γνωστό για το λακωνικό σαρκασμό του- το να ανακαλύψει το κίνητρο της δολοφονίας αποτελεί «το πιο βαρετό μέρος» της αστυνομικής ανασύνθεσης της υπόθεσης. Όσο για το δολοφόνο, δε δείχνει γι' αυτόν ίχνος κατανόησης. Η φωνή του βιολιού αναφέρεται στην ιστορία μιας δολοφονημένης νέας γυναίκας, ενός μεγάλου μουσικού που ζει σαν ερημίτης και πολλών άλλων. Είναι πάνω απ' όλα μια ιστορία αλλαγών και ο ίδιος ο Μονταλμπάνο, στην προσωπική ζωή του οποίου σημειώνονται εξελίξεις, θα πρέπει να αποφασίσει αν θα αλλάξει τη ζωή του.

      Comment


        #4
        5. Tριάντα ημέρες με τον επιθεωρητή Mονταλμπάνο.

        Ο τίτλος του βιβλίου καλεί τους αναγνώστες να περάσουν τριάντα μέρες μαζί με το γνωστό επιθεωρητή - τόσες είναι οι ιστορίες που περιλαμβάνονται σε αυτό. Δεν εκτυλίσσονται όλες στη Βιγκάτα, την πόλη της Σικελίας όπου ζει και εργάζεται ο Μονταλμπάνο. Μερικές αναφέρονται σε γεγονότα που συνέβησαν όταν εκείνος έκανε τα πρώτα του βήματα ως αστυνομικός. Πρόκειται λοιπόν για τριάντα έρευνες, μερικές αρκετά παράξενες, αλλά, αν λάβουμε υπόψη μας το χαρακτήρα του αστυνόμου, δε θα μπορούσαν να είναι διαφορετικές. Το δειγματολόγιο των εγκλημάτων είναι μεγάλο: προμελετημένα ή εξ αμελείας, σκηνοθετημένα, προαναγγελθέντα ή απλώς εικονικά. Μερικές φορές ο Μονταλμπάνο φτάνει έγκαιρα, άλλες πολύ αργά. Ορισμένες φορές η δικαιοσύνη των ανθρώπων έρχεται λογικά και έγκαιρα να δώσει λύση, άλλες η εκδίκηση ή οι ενοχές δίνουν τη δική τους. Μερικές φορές, όπως συμβαίνει στη ζωή, δεν υπάρχει η εξυπνάδα για να εξηγηθεί το μυστήριο των εγκλημάτων και γενικότερα των ανθρώπινων πράξεων. Κάθε υπόθεση αφήνει ένα συναίσθημα ικανοποίησης ή πίκρας, γιατί υπάρχουν και μερικές ιστορίες στις οποίες θα ήταν καλύτερα να έμεναν τα πράγματα όπως είχαν, να μη δινόταν λύση στο πρόβλημα. Εγκλήματα που γίνονται από πάθος, για χρηματικές διαφορές, από τη Μαφία, από φιλοδοξία, εν βρασμώ ψυχής ή από τη συνηθισμένη καθημερινή φθορά. Εγκληματίες ηλικιωμένοι, νέοι, άντρες, γυναίκες, όμορφοι, άσχημοι, ανήθικοι, ηθικοί, καλλιεργημένοι, αμόρφωτοι. Μοναδικός κοινός παρονομαστής σ' αυτό το πολυάριθμο πλήθος, ίσως, η ανθρώπινη συμπεριφορά του Σάλβο Μονταλμπάνο, που στη σκληρότητα της ζωής αντιτάσσει, με το δικό του στιλ, τη διάλεκτο που χρησιμοποιεί όταν μιλάει και τη μοιρολατρική αλλά όχι υποταγμένη ηθική, τα φθαρμένα αλλά πάντα δυνατά όπλα του ανθρώπου: την εξυπνάδα, την ειρωνεία και τον οίκτο.

        6. Tο άρωμα της νύχτας.

        O αστυνόμος Mονταλμπάνο βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή της ζωής του. H απόλυτη ανάγκη του για μοναξιά, όσο περνάνε τα χρόνια και δεν αποφασίζει να «νοικοκυρευτεί» κι αυτός, όπως όλος ο κόσμος, δημιουργεί προστριβές και συγκρούσεις με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Tαυτόχρονα, και όπως συνήθως, έχει να αντιμετωπίσει μια δύσκολη υπόθεση εξαφάνισης προσώπων που, «εξ επαγγέλματος», παρέσυραν δεκάδες μικρούς επενδυτές και «οικειοποιήθηκαν» τις καταθέσεις τους - χρήματα που συνήθως αποκαλούμε «τους κόπους μιας ζωής». Ωστόσο, αυτή η ιστορία δε μοιάζει «αστυνομική». Bήμα βήμα, με υπομονή και πολλή σκέψη ο Mονταλμπάνο αντιλαμβάνεται ότι η υπόθεση αυτή δεν κρύβει αυτό που εκ πρώτης όψεως αφήνει να εννοηθεί - δηλαδή μυστήριο. Πρόκειται για την τραγωδία της αφοσίωσης. Tης απόλυτης πίστης σε κάτι ή σε κάποιον, που καταλήγει σε μονομανία, σε αδιέξοδο, σε δράμα. Για την πεισματική άρνηση της απώλειας αν και όλα συνηγορούν υπέρ της αποδοχής της.

        Comment


          #5
          7. Eκδρομή στο Tίνταρι.

          Μια τριπλή ανθρωποκτονία είναι η υπόθεση που πρέπει να διαλευκάνει αυτή τη φορά ο Μονταλμπάνο — ενός νέου που ζούσε ξοδεύοντας περισσότερα απ' όσα θα του επέτρεπαν οι οικονομικές του δυνατότητες και ενός ζευγαριού ηλικιωμένων που περνούσαν τη ζωή τους κλεισμένοι μέσα στο σπίτι τους, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισαν να κάνουν μια εκδρομή στο Τίνταρι. Το μόνο γεγονός που μοιάζει να συνδέει τον νέο με το ζευγάρι είναι το ότι έμεναν στην ίδια πολυκατοικία. Ο Μονταλμπάνο όμως κουβαλάει μια κατάρα, ξέρει να διαβάζει τα πανάρχαια σημάδια που υπάρχουν ακόμη στη Σικελία. Στην έρευνα για τη διαλεύκανση της υπόθεσης τον βοηθάνε, εκτός από την ομάδα των συνεργατών του, μια γέρικη ελιά με στριφτό κορμό, η Σουηδέζα Ίνγκριντ, ένα βιβλίο του Κόνραντ κι ένας αμετανόητος «Ανώνυμος».

          8. Tα πορτοκάλια του Mονταλμπάνο.

          «Όταν πεισμώνει με κάτι ο Mονταλμπάνο, τίποτα δεν τον σταματάει». Aυτό το ξέρει καλά ο Αντρέα Καμιλλέρι, που εδώ και χρόνια μάς διηγείται τις ιστορίες του αστυνόμου της Bιγκάτα. Mια λάθος λέξη, μια απότομη κίνηση, μια ασήμαντη λεπτομέρεια είναι αρκετή για να αρχίσει τις έρευνές του. Έτσι, αυτές οι καινούριες ιστορίες ξεκινούν από μιαν αδιόρατη ρωγμή που υπάρχει στην «κανονική κατάσταση» κι εκεί είναι που ο αστυνόμος Mονταλμπάνο συναντάει τα πιο ασυνήθιστα και ετερογενή εγκλήματα: ηλικιωμένα ζευγάρια ηθοποιών σκηνοθετούν το μελλοντικό θάνατό τους και ερμηνεύουν τους ρόλους τους μέσα στο υπνοδωμάτιό τους, συνταξιούχοι διευθυντές εξαπατούν γενναιόδωρες πόρνες, άνθρωποι αθώοι μένουν χρόνια στη φυλακή και προμελετημένα εγκλήματα παρουσιάζονται ως ατυχήματα...

          9. Yποχρεωτική πορεία.

          Η είδηση ότι οι μολότοφ που βρέθηκαν στο Λύκειο Ντιάζ στη διάρκεια της G8 είχαν τοποθετηθεί εκεί από την αστυνομία της Γένοβας, προκειμένου να δικαιολογήσει την εισβολή της στο κτίριο, είναι η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να ξεχειλίσει και οδηγεί τον Μονταλμπάνο να πάρει την απόφαση να δηλώσει την παραίτησή του από το σώμα της αστυνομίας... Η πρωινή βουτιά, που στην αρχή λειτουργεί σαν ευλογία και λύνει το μουδιασμένο από τις κακές σκέψεις κορμί, του επιφυλάσσει μία ακόμη δυσάρεστη έκπληξη μέσα στην ίδια βδομάδα... Το πόδι που ακούμπησε το δικό του μέσα στο νερό είναι πόδι νεκρού... Τα πολιτικά γεγονότα, η τακτική που είχε εφαρμόσει η αστυνομία προκειμένου να καταστείλει τις διαδηλώσεις, η στάση του κράτους απέναντι στους μετανάστες: όλα αυτά σαν να είχαν συνωμοτήσει για να χειροτερέψουν ακόμη περισσότερο την έτσι κι αλλιώς κακή ψυχική του κατάσταση. Ίσως δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις εξελίξεις, ίσως να τον είχαν κιόλας προσπεράσει, όμως η σκέψη ότι το πτώμα του άγνωστου ανθρώπου που επέπλεε στην επιφάνεια της θάλασσας θα έμενε πιθανότατα έτσι, χωρίς ποτέ να βρεθεί και να δικαστεί ο ένοχος, τον αρρώσταινε περισσότερο. Για τον αστυνόμο αυτή η συνάντηση με τον άγνωστο νεκρό ήταν μια πρόκληση, η αιτία που τον έκανε ν' αναβάλει την παραίτησή του, αλλά συγχρόνως τον οδήγησε στο δύσκολο και επικίνδυνο δρόμο μιας διπλής έρευνας. Δύο υποθέσεις με «παράλληλη πορεία», δύο γραμμές που, παρότι είναι μοιραίο να συναντηθούν κάπου, αρνούνται πεισματικά να το κάνουν: κάτι αινιγματικό και ανησυχητικό εμποδίζει τα κομμάτια του παζλ να μπουν στη σωστή τους θέση...

          Comment


            #6
            10. Η υπομονή της αράχνης.

            "Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος που έχει φτάσει πλέον στο τέλος της καριέρας του να επαναστατεί και να αρνείται να αποδεχτεί μια κατάσταση που είχε προσπαθήσει κάποτε να επιβάλει? Ο ιστός της αράχνης είναι ένα παράξενο αστυνομικό μυθιστόρημα. Χωρίς έγκλημα και αίμα. Εκτός κι αν θεωρείται αιματηρό έγκλημα το να αναλώνονται ανθρώπινες ζωές μέσα στο μίσος. Περιμένοντας την κάθαρση που θα καθησυχάσει συνειδήσεις και θα ξαναβάλει τους παίκτες του παιχνιδιού στις σωστές τους θέσεις, συνοδευόμενη από την αλληλέγγυα και συγκαταβατική συμπόνοια του Μονταλμπάνο, όταν πια η "θεατρική" δράση της "αράχνης" που ύφαινε υπομονετικά με μίσος τον ιστό της θα έχει ολοκληρώσει το έργο της "ψευτιάς" και θα έχει παγιδεύσει στον ιστό της τον πραγματικό ένοχο. Για άλλη μια φορά με αυτό το αγωνιώδες μυθιστόρημα ο Καμιλλέρι αιφνιδιάζει τον αναγνώστη και ανανεώνεται".

            11. Ήλιος του Αυγούστου.

            Ο καυτός ήλιος του Αυγούστου, μια βίλα γεμάτη φαντάσματα. Στα υπόγεια δωμάτιά της, το μέρος του σπιτιού που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια του εδάφους, μέσα στο σκοτάδι ελευθερώνεται ένα αηδιαστικό πλήθος από κατσαρίδες, ποντίκια και αράχνες. Η σκοτεινή πλευρά εισβάλλει απότομα. Έτσι όπως στον πολιτισμό ξυπνάει η βαρβαρότητα, με βιαιότητα, εξαπάτηση και διαφθορά. Η βίλα, μια αρχιτεκτονική απάτη που προήλθε από οικοδομική αυθαιρεσία. Το κρυμμένο υπόγειο υπήρξε το μέρος που βασανίστηκε ωμά το κορμί μιας αθώας ανήλικης κοπέλας. Τα σκοτεινά δωμάτια κρύβουν, με τη σειρά τους, μέσα σ' ένα μπαούλο, το πτώμα του θύματος. Ένα υπόγειο. Ένας κολλώδης εγκληματικός ιστός περιβάλλει τη βίλα: «επικίνδυνες συγγένειες, μυστική συμφωνία μεταξύ πολιτικών και μαφιόζων, μαφίας και επιχειρηματιών, πολιτικών και τραπεζών, τραπεζών και τοκογλύφων». Ο αστυνόμος Μονταλμπάνο θέλει να ξεσκεπάσει τα πάντα σε αυτό το μυθιστόρημα, μπερδεμένος από γεγονότα και ανθρώπους που έχουν διττή παρουσία...

            Comment


              #7
              12. ΧΑΡΤΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

              Κάποτε, όταν ήταν μικρός, ο πατέρας του, αστειευόμενος, του είπε ότι το φεγγάρι στον ουρανό ήταν χάρτινο. Τότε αυτός, που πίστευε ό,τι του έλεγε ο πατέρας, το πίστεψε. Τώρα πια, ώριμος άντρας, έξυπνος, με μυαλό και διαίσθηση, πίστεψε ξανά, όπως όταν ήταν μικρό παιδί, σε δύο γυναίκες, που του είπαν ότι το φεγγάρι είναι φτιαγμένο από χαρτί. Ανάμεσα σε δύο δυνατές και επικίνδυνες γυναίκες πρέπει να παλέψει ο αστυνόμος Μονταλμπάνο: η μια εξωστρεφής, με απίστευτο αισθησιασμό, η άλλη μυστικοπαθής, με νοσηρά πάθη, ικανή ν' αναλάβει τα πάντα και να κρύψει τα πάντα. Παράλληλα, βήματα τυφλά τον οδηγούν στο μυστήριο ενός "πεθαμένου" σπιτιού, όπου, γύρω από ένα πτώμα σε άσεμνη στάση, γίνονται λάσπη και λιμνάζουν βρόμικα και σάπια νερά σκηνογραφικών και ευερέθιστων παθών μαζί με τα κατακάθια μιας πολιτικής αισχρότητας, που αφήνει να αναδυθούν εξέχοντες νεκροί και ευτυχή βίτσια. Σε αυτό το μυθιστόρημα, στο οποίο το σκοτεινό έλος (πανομοιότυπο με κοινωνικό θάνατο) γίνεται αλληλέγγυο με την κυβερνητική πολιτική την εθισμένη στη συνήθη ανωμαλία, η πλοκή είναι αργή"...

              Comment

              Working...
              X