Announcement

Collapse
No announcement yet.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΘΡΥΛΟΙ

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΘΡΥΛΟΙ

    ΙΣΤΟΡΙΕΣ & ΘΡΥΛΟΙ






    #2
    Το τοπωνύμιο της Κόνιτσας



    Ο ιστοριογράφος Π. Αραβαντινός θεωρεί ότι προήλθε από παραφθορά της ονομασίας Κνωσσός (Κνωσσός - Κονισσός - Κόνισσα - Κόνιτσα) αρχαίας πόλης της Ηπείρου που τοποθετείται στην θέση που τώρα είναι χτισμένη η Κόνιτσα. Για το όνομα της αρχαίας πόλης η έρευνα δεν έχει ακόμη καταλήξει. Ανασκαφές όμως έδειξαν ότι η αρχαία πόλη που μαρτυρείται είναι υπαρκτή και μάλιστα αποτέλεσε σημαντική δύναμη κατά την αρχαιότητα. Ο περιηγητής Πουκεβίλ θεωρεί ότι το όνομα «Κόνιτσα» έχει σλαβική προέλευση από τη λέξη «κόνιτζα», που σημαίνει τόπος τον αλόγων. Ένας μύθος ακόμη θέλει τον άρχοντα Κόνι να έχει δώσει το όνομα του στην περιοχή. Λέγεται μάλιστα ότι έχτισε και το κάστρο, τα ερείπια του οποίου βρίσκονται πάνω από το εκκλησάκι της Αγίας Βαρβάρας. Αξιοθέατα της Κόνιτσας: Η μονή Στομίου στη χαράδρα του Αώου Ο ναός των Αγ. Αποστόλων του 17ου αιώνα Το παρεκκλήσι Νεομάρτυρος Γεωργίου (έχει 120 εικόνες αγιογράφων από τους Χιονάδες) Το λαογραφικό μουσείο Η βιβλιοθήκη Η Αναγνωστοπούλειος γεωργική σχολή



    Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες
    http://www.ioannina.info

    Comment


      #3
      Ο Ντουραχάν Πασάς και η παγωμένη λίμνη



      Το 1434 δηλαδή 4 χρόνια μετά την οριστική υποταγή των Ιωαννίνων στους Τούρκους(1430) ο Ντουραχάν πασάς, Μπέης της Ρούμελης, διέσχισε χειμώνα την Πίνδο προερχόμενος από τη Θεσσαλία, για να καταστείλει μια τοπική ανταρσία στην Ήπειρο, και έφτασε στις ανατολικές όχθες της λίμνης. O Ντουραχάν πασάς, χωρίς να αντιληφθεί ότι βρισκόταν στη λίμνη που είχε παγώσει και είχε καλυφθεί, φαίνεται, από το χιόνι, διάβηκε με όλο το στρατό του τη λίμνη και διαπεραιώθηκε στην απέναντι όχθη. Όταν πληροφορήθηκε τον κίνδυνο που διέτρεξε, απέδωσε τη σωτηρία του σε κάποιο εικονοστάσι της Παναγίας που βρισκόταν στο σημείο απ' όπου διαπεραιώθηκε και από ευγνωμοσύνη ίδρυσε στη θέση εκείνη την ομώνυμη Μονή, την Παναγία ΝΤΟΥΡΑΧΑΝΗ.



      Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες

      Comment


        #4
        Ο θρύλος της Κυρά –Φροσύνης



        Ας δούμε τη θρυλική μορφή της ωραίας "αμαρτωλής" Γιαννιώτισας, καθώς συνδέεται η γοητευτική μορφή της με το Κάστρο και τη λίμνη. Μάλιστα η λίμνη στο στόμα του λαού ονομάζεται λίμνη της κυρα-Φροσύνης. Η Φροσύνη, ανηψιά του Δεσπότη Γαβριήλ Γκάγκα, ήταν γυναίκα του Γιαννιώτη μεγαλέμπορα Δημήτρη Βασιλείου. Πλούσια, όμορφη, χειραφετημένη γυναίκα της μεγαλοαστικής ζωής, κρατούσε ανοιχτό σαλόνι στα Γιάννινα. Ανάμεσα στους θαυμαστές της και ο γιος του Αλή πασά, ο Μουχτάρ. Την αγάπησε παράφορα και γρήγορα έγινε ερωμένη του. Μια μέρα κάποιος χρυσοχόος έδωσε προς πώληση στα χαρέμια της αυλής ένα αδαμαντοκόλλητο δαχτυλίδι βαρύτιμο. Το δαχτυλίδι έφτασε στα χέρια της ζηλότυπης γυναίκας του Μουχτάρ, που αναγνώρισε το δικό της δαχτυλίδι, που το είχε δωρίσει στο σύζυγό της τη μέρα των γάμων τους. Τα πειστήρια της συζυγικής απιστίας ήταν πρόδηλα. Η απατημένη σύζυγος κατέφυγε στον πεθερό της ζητώντας ικανοποίηση. Και ένα βράδυ του 1801 με προσταγή του Αλή, Τούρκοι αστυνόμοι όρμισαν στα Γιαννιώτικα σπίτια και άρπαξαν 17 γυναίκες, μαζί και την κυρά-Φροσύνη και τις έριξαν στις φυλακές του Κάστρου. Και μια νύχτα τις κατέβασαν από τη σκάλα του βράχου του Ασλάν τζαμιού κάτω στη λίμνη, τις έβαλαν στη βάρκα, τις έκλεισαν σε δερμάτινα σακιά με βαριά λιθάρια και τις έπνιξαν στα νερά. Σε μια-δυο μέρες το κορμί της κυρά-Φροσύνης ανέβηκε από το βυθό στην άκρη της λίμνης, ανάμεσα σε Στρούνι και Πέραμα.Τότε συγγενείς και φίλοι, χωρίς πομπές και τελετουργίες έθαψαν το σώμα της στην απόμερη εκκλησιά των Αγίων Αναργύρων στο Στρούνι(Αμφιθέα.)



        Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες

        Comment


          #5
          Το γεφύρι της Άρτας



          Οι ιστορίες γύρω από το γεφύρι πολλές... Πως ο έμπορος Γιάννης Θειακογιάννης βρήκε σε κιούπια με λάδι που αγόρασε από αγαρηνούς πειρατές χρυσάφι και με αυτό αποφάσισε να «χτίσει γιοφύρι», τάμα πολυέξοδο και πολυσήμαντο για τους ηπειρώτες ευεργέτες, πως ο Πρωτομάστορας στέριωσε την γυναίκα του στα θεμέλια του γιοφυριού, πως οι βιολιτζήδες και οι νταουλιέρηδες σταματούσαν τους χαρούμενους ρυθμούς όταν περνούσαν τις καμάρες του, από τον φόβο μην οργιστεί η στοιχειωμένη και ρίξει το γιοφύρι.
          Το γνωστό δημοτικό τραγούδι «της Άρτας το γεφύρι», που υπήρξε πρότυπο για παραλλαγές σε όλη τη Βαλκανική χερσόνησο, αναφέρει σχετικά σε στίχο του: «Αν δε στοιχειώσετε άνθρωπο, γεφύρι δεν στεριώνει». Η λαϊκή παράδοση από τους αρχαίους χρόνους απαιτεί θυσία στα θεμέλια των δύσκολων έργων, με κορύφωμα την ανθρωποθυσία, όπως στη γέφυρα της Άρτας.



          Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες

          Comment


            #6
            Μοναστήρι Ευαγγελισμού Σκιάθου



            Το Μοναστήρι του Ευαγγελισμού της Σκιάθου έπαιξε σημαντικό ρόλο τόσο κατά την διάρκεια των προεπαναστατικών κινημάτων, όσο και κατά την διάρκεια την επανάσταση του 1821 εναντίον των Τούρκων. Του Λεχουνιού το ρέμα, που είναι πλάι στο Μοναστήρι και καταλήγει σ' ένα μικρό λιμανάκι, ήταν το ορμητήριο του περίφημου πειρατή Νικοτσάρα, του φόβου και του τρόμου του Αιγαίου, που είχε και παρά πολλά γενναία παλικάρια.

            Αυτά τα παλικάρια θέλησε ο ιδρυτής και πρώτος ηγούμενος του Μοναστηριού Νήφων να μυήσει στην επανάσταση, πράγμα που το πέτυχε. Έτσι τα παλικάρια του Νικοτσάρα ένα - ένα τον εγκατέλειπαν προσέρχονταν στον Νήφωνα και εν συνεχεία προσχωρούσαν στην επανάσταση.

            Ο Νικοτσάρας όμως, έβλεπε σιγά - σιγά να χάνει την δύναμή του αποφάσισε να βγάλει από τη μέση τον Νήφωνα. Ένα απόγευμα πηγαίνοντας στο Μοναστήρι γι' αυτό το σκοπό και μπαίνοντας από την μισάνοιχτη πόρτα του ηγουμενείου αντίκρισε τον Νήφωνα να διαβάζει ένα βιβλίο και να τον περιβάλει ένα υπέρλαμπρο φως. Φοβήθηκε και έφυγε. Μετά από λίγο καιρό επανήλθε. Μπαίνοντας όμως με φόρα μέσα στο ηγουμενείο για να σκοτώσει τον Νήφωνα παρέλυσε και τυφλώθηκε. Ο Νήφων, σαν καλοκάγαθος που ήταν, στεναχωρήθηκε πολύ που είδε τον γενναίο Νικοτσάρα παράλυτο και τυφλό και αμέσως γονάτισε μπροστά στην Πανάγια και άρχισε να προσεύχεται, να κάνει παρακλήσεις και ολονυκτίες παρακαλώντας την να συγχωρέσει τον Νικοτσάρα και να του δώσει την υγειά του, πράγμα που έγινε μετά από μέρες.

            Ο Νικοτσάρας το θεώρησε θαύμα και εγκαταλείποντας την πειρατεία προσχώρησε στην επανάσταση δίνοντας γενναίες μάχες εναντίον των Τούρκων. Έπεσε δε, ηρωικά μαχόμενος, στην μάχη του Λιτόχωρου σε ηλικία 33 ετών. Όλοι οι οπλαρχηγοί και τα παλικάρια του παρέστησαν στην ταφή του που έγινε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στού Λεχουνιού το ρέμα, στης Βαγγελίστρας το Μοναστήρι της Σκιάθου, όπως λένε και τα δημοτικά τραγούδια. Τον έθαψαν μάλιστα με όλο τον οπλισμό του και όλη την περιούσια που ήταν 40 μουλάρια (φορτώματα) χρυσάφι. Σ' αυτό το Μοναστήρι το Σεπτέμβριο του 1807, πιθανότατα στις 14 του μήνα, ο Νήφων συγκέντρωσε όλους τους οπλαρχηγούς απ' όλη την Ελλάδα και συναποφάσισαν τον αγώνα "κατά θάλασσαν δια των νησιωτικών πλοίων...".

            Μεταξύ τους ο Θ.Κολοκοτώνης, ο Παπαβλαχάβας, ο Μιαούλης, οι Λαζαίοι, ο Καρατάσος, ο διδάσκαλος του Γένους Δημητριάδης, ο Σταθάς, ο Νικοτσάρας, ο Λιόλιος, ο Τσάμης και πολλοί άλλοι. Ήταν η μεγαλύτερη σύναξη καπεταναίων που έγινε ποτέ στα χρόνια του Αγώνα.

            Σ' αυτήν τη σύναξη τα χέρια του Νήφωνα ευλόγησαν την πρώτη ελληνική σημαία, που σχεδιάστηκε και υφάνθηκε στο Μοναστήρι και "είχεν φόντο γαλανόν και στη μέση μεγάλον λευκό σταυρό...", αυτήν που η εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1823, όρισε επίσημο τύπο της σημαίας μας.



            Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες

            Comment


              #7
              Η δημιουργία της Ρόδου



              Πολλοί μύθοι έχουν συνδεθεί με τη δημιουργία της Ρόδου. Σύμφωνα με τον Πίνδαρο, όταν ο Δίας επικράτησε των Γιγάντων, αποφάσισε να μοιράσει τη γη στους Ολύμπιους Θεούς. Ο Ήλιος όμως, έλειπε από τη μοιρασιά κι έμεινε χωρίς γη. Ο Δίας για να μην τον αδικήσει είπε να ξανακάνουν τη μοιρασιά αλλά ο Ήλιος τότε είπε πως η γη που θα αναδύονταν από τη θάλασσα όταν θα ανατέλλει το επόμενο πρωϊνό θα γινόταν δική του. Έτσι αναδύθηκε ένα πανέμορφο και καταπράσινο νησί, η Ρόδος. Ο Ήλιος συνεπαρμένος από την ομορφιά της την έλουσε με τις ακτίνες του. Από τότε η Ρόδος είναι το νησί του Ήλιου, το πιο φωτεινό και λαμπερό. Ένας άλλος μύθος αναφέρει ότι η Ρόδος ήταν νύμφη, κόρη του Ποσειδώνα, και γυναίκα του Ήλιου.



              Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες
              http://el.wikipedia.org

              Comment


                #8
                Όλυμπος - Το σπίτι των θεών




                Σύμφωνα με τη μυθολογία ο Όλυμπος ήταν ο τόπος της κατοικίας των δώδεκα θεών. Ο Δίας κατοικούσε στην ψηλότερη κορυφή, έχοντας στο πλευρό του τη Θέμιδα (σύμβουλο), το Γανυμήδη (οινοχόο), τον Ερμή (αγγελιαφόρο), την Ήρα και την Ίριδα. Χαμηλότερα κατοικούσαν οι άλλοι θεοί, οι οποίοι ανέβαιναν τακτικά στα ανάκτορα του Δία για συμπόσια και συνεδριάσεις. Στα δάση του Ολύμπου κατοικούσαν οι Μούσες. Σπουδαιότεροι συγγραφείς που αναφέρουν τον Όλυμπο ως κατοικία των θεών είναι ο Όμηρος, ο Ησίοδος, ο Αισχύλος, ο Πίνδαρος, ο Σοφοκλής, ο Πλάτωνας, ο Δημοσθένης κ.ά. Τα διάφορα ευρήματα (λίθινα, μαρμάρινα, πήλινα κ.ά.) μαρτυρούν ότι ο Όλυμπος υπήρξε μεγάλο κέντρο λατρείας των θεών και ιδιαίτερα του Δία. Στην περιοχή υπήρχαν οι πόλεις Γόννος, Ολοσσώνα (κοντά στη σημερινή Ελασσόνα), Δολίχη, Άζωρος, Φίλα, Ηράκλειο, Λείβηθρα (σημερινά Κανάλια), Πίμπλεια (μπάρα) κ.ά. Λείψανα λατρείας βρέθηκαν και στην κορυφή του Αγίου Αντωνίου (2.817 υψόμετρο).

                Οι αρχαίοι Έλληνες ασχολήθηκαν με την αρχή του κόσμου και τη γέννηση των αμέτρητων θεών τους. Με την πλούσια φαντασία τους έφτιαξαν τεράστιες γενεαλογίες που φανέρωναν τους προγόνους των δώδεκα Ολύμπιων θεών, αλλά και όλων των μικρότερων που λάτρευαν σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Πρέπει να τονίσουμε όμως ότι κέντρο λατρείας αποτελούσε το βουνό Όλυμπος .



                Σύνδεσμοι στο Ιντερνετ για περισσότερες πληροφορίες

                Comment


                  #9
                  "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;"




                  Σύμφωνα με το θρύλο, η αδερφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η Θεσσαλονίκη, μεταμορφώθηκε σε γοργόνα μετά το θάνατό του.
                  Ζούσε στα νερά του Αιγαίου και όταν συναντούσε κάποιο ναύτη, τον ρωτούσε μόνο μία ερώτηση: "Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;". Στην ερώτηση αυτή, η σωστή απάντηση ήταν: "Ζει και βασιλεύει".
                  Οποιαδήποτε άλλη απάντηση προκαλούσε την οργή της και σήμαινε θάνατο για όσους βρίσκονταν πάνω στο καράβι.

                  Comment

                  Working...
                  X