Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ανταπόκριση - AussieHope

Collapse
This is a sticky topic.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Ανταπόκριση - AussieHope

    Να και η δική μου ιστορία μέχρι στιγμής.
    Ελπίζω να μην βαρεθείτε.

    Ιούλιος 1996
    Τελειόφοιτη σε πανεπιστήμιο της Αυστραλίας και κάνω διακοπές στην Ελλάδα. Γνωρίζω τον άντρα μου σε ένα ελληνικό νησί αλά Shirley Valentine. Σπαστά ελληνικά, μπάνια, φραπέ, βόλτες, μπαράκια. Είμαι 20 χρονών, looking as good as Iʼll ever look (η ομορφιά και το καλλίγραμμο σώμα θα πάρουν τον κατήφορο από εδώ και πέρα) και οι τσέπες μου γεμάτες με Αυστραλέζικα δολάρια χάρη στο Austudy και part-time δουλειά που έχουν σχεδόν όλα τα παιδιά στην Αυστραλία από τα 14 τους χρόνια.
    Έχω ερωτευτεί την Ελλάδα και τον νεαρό. Τον προσκαλώ στην Αυστραλία. «Σιγά μην έρθει» λεω στον εαυτό μου. «Θα έρθω» μου λέει.
    Και όντως, μετά απο λίγους μήνες και αφου έχω γυρίσει την Αυστραλία μου λεει πως έκλεισε εισιτήρια. Άντε να πω τώρα στους γονείς μου πως θα πρέπει να φιλοξενήσουμε τον καλοκαιρινό μου έρωτα.
    Φτάνει στην Αυστραλία περιμένοντας κάτι τελείως διαφορετικό. Ό,τι ήξερε για την χώρα προήρθε από την ταινία Crocodile Dundee. Βλέπει ουρανοξύστες από το αεροπλάνο και ηρεμεί.
    Περνάμε καλά. Συζητάμε για το μέλλον. «Ελα να μείνεις στην Ελλάδα, μου λέει, εάν μετα από 2 χρόνια δεν σου αρέσει θα έρθουμε στην Αυστραλία».
    «What the fuck are you doing?” λεει ο μεγαλύτερος αδελφός μου.
    «Δεν είναι εύκολη η ζωή στην Ελλάδα» λεει η μητέρα μου.
    «Θα μου αγοράσεις ένα μπαλόνι» λεει η 2χρονη ανιψιά μου.
    «Θα πάω» λεω εγω.

    Μάιος 1997
    Ελλάδα.
    Κατεβαίνω από το αεροπλάνο και μπάινω στο αυτοκίνητο. Πάμε στο σπίτι του άντρα όπου θα μείνω με τους δικούς του για λίγες εβδομάδες μέχρι να μπω στο δικό μου σπίτι. Θα τους γνωρίσω όλους πρώτη φορά. Περνάμε μέσα από τα δυτικά προάστια της Αθήνας. Το έχω ήδη μετανιώσει.
    Μόλις έχω κλείσει τα 21 και έχω να αντιμετωπίσω αδιάφορους συγγενείς («ήρθε η Αυστραλέζα να μας ξεβολέψει….και ούτε να το σκεφτεσαι να χτίσεις επάνω από το σπίτι της γιαγιάς, είναι δικό μας. Η μάνα σου που ήταν όταν εμείς φροντίζαμε τους γέρους;» «Ααα, sorry, οι γέροι στείλαν την μάνα μου στην Αυστραλία, οι μάνα μου βοήθησε με τα δολλάριά της να σας παντρέψουν, η μάνα μου δουλευε στα εργοστάσια, εκεί ήταν….».
    Έχω να αντιμετωπίσω τους Έλληνες εργοδότες «Τι; Lunch break; Τι είναι αυτό; Και παρεμπίπτοντας, δεν νομίζεις πως κάνεις πολλά διαλείμματα για να πηγαίνεις στην τουαλέτα πολλές φορές; Ξέρεις ποσα μας στοιχίζουν οι πολλές σου επισκέψεις για κατούρημα;
    Επιστρέφω σπιτι με το λεωφορείο, στριμωγμένη μεταξυ άλλους 120 (στην Αυστραλία δεν υπάρχουν όρθιοι μέσα στα λεωφορεία) μου κλέβουν το πορτοφόλι, πατάω κατά λάθος έναν κύριο “sorry” του απαντώ. ʽΤι σορυ μωρή; Σόρυ για τον Κλίντον» μου λεει. Νομίζει πως είμαι Αμερικάνα.
    Ο σύζυγός μου κάνει ότι μπορεί να εγκλιματιστώ αλλά και εκείνος τα χάνει. Δεν είμαι το ανέμελο κορίτσι που γνώρισε στην παραλία. Έχει να αντιμετωπίσει μια 21χρονη που νύχτα-μέρα κλαίει και ζητάει την μανούλα της λες και είναι 2 χρονων.
    Αλλά η περηφάνια δεν μου επιτρέπει να επιστρέψω πίσω και να ακούσω «Δεν στα λέγαμε;;;;;¨»

    Μαίος 1999
    Περάσανε τα δύο χρόνια. Τα ελληνικά μου καλύτερα αλλά ακόμη να συνηθίσω το χάος, την γραφειοκρατία, την απίστευτη και μονότονη ζέστη το καλοκαίρι, το τσουχτερό κρύο τον χειμώνα. Φίλες καλές ακόμα δεν έχω. Βρίσκω τις ελληνίδες αρκετά ανταγωνιστικές. Η σχέση μου με την οικογένεια του άντρα μου καλύτερη, αλλα δεν κρύβουν την απογοητευση τους για την ξένη νύφη «μα βρε γιε μου, χάθηκαν οι Ελληνίδες; Ουτε να μαγειρέψει δεν ξέρει η Αυστραλέζα. Και τι ήταν αυτό το γλυκό που μας έφτιαξε προχθές; Παβλόβα; Αυγουλήλα βρώμαγε»
    «Δεν μου αρέσει η Ελλάδα» λεω στον σύζυγο.
    «Καλά, μείνε άλλα δύο χρόνια και εάν πάλι δεν σου αρέσει τότε πάμε και στην Αυστραλία» μου απαντάει.


    Ιούνιος 2004.
    Τα πράγματα λίγο καλύτερα. Έχω καλή δουλειά σε Αμερικάνικη εταιρία. Πολλοί δεν μπορούσαν να πιστέψουν πως απέριψα την ιδέα να παραδίνω ιδιαίτερα μαθήματα στα αγγλικά. Αφού ξέρεις τοσο καλά αγγλικά, μου λέγανε όλοι. «Ναι, τους απαντώ, αλλά δεν έχω καθόλου teacher training. Επειδή γνωρίζω κάτι, δεν σημαίνει πως μπορώ να σου μεταφέρω τις γνώσεις μου. Δεν με κάνει δασκάλα η άριστη γνώση σε κάτι». Δεν με καταλαβαίνουν. Μετα μαθαίνω πως στην Ελλάδα μπορεί να διδαξει οποιοσδήποτε. Έχεις πτυχίο στα μαθηματικά; Δώσε εξετάσεις στον ΑΣΕΠ να γίνεις καθηγητής. Λίγες ώρες, καλά χρήματα πολλές διακοπές. Το ελληνικό όνειρο.
    Όχι για μένα. Είμαι αρκετά ευχαριστημένη με την δουλειά μου και με τους Αμερικανους εργοδότες. Και αυτή την δουλειά να χασω, πάλι σε ξενους θα ψάξω. Δεν ξανα δουλεύω με έλληνες εργοδότες.
    Έχω και φίλες τωρα. Παράτησα την κάθε προσπάθεια να σμίξω με ελληνίδες. Δεν κατάφερα να κανω μια ουσιαστική φιλία με καμμία ελληνίδα. Τωρα οι φίλες μου προέρχονται από κάθε γωνία του κόσμου. Από το Μεξικό, ΗΠΑ, Αγγλία, Κολομβία, Νέα Ζηλανδία. Τις βρήκα μεσα από αγγελία που έβαλα στο Athens News. «Ψαχνω παρέα από άλλες αγγλόφωνες κοπέλες που μένουν Αθήνα.». Έδωσα το τηλέφωνό μου και δεν σταμάτησε να χτυπάει. Αρχικά βρισκόμασταν στο σπίτι μου. (Στην Αυστραλία δεν θα τολμούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο). Μετά κανονίσαμε να βρισκόμαστε στα Starbucks στο Κολωνάκι. Ξεχωρίζω 2-3 από το μεγάλο αυτό γκρουπ και δενόμαστε περισσότερο. Ταιριάζουν και οι αντρες μας (αφού όλες ήρθαν εδώ λόγω του άντρα τους) και κανουμε παρέα και τα Σαββατοκύριακα. Πολλά BBQ και μπύρες Australian style. Είμαι χαρούμενη επιτέλους. Τελικά οι φιλίες και οι καλές παρέες παίζουν ΜΕΓΑΛΟ ρόλο.
    Ωστόσο, η χαρά δεν θα κρατήσει για πολύ.
    Αρρωσταίνει ο άντρας μου, ο οποίος πολεμάει από το 1989 την Νόσο του Hodgkinʼs (καρκίνος στους λεμφαδένες). Τα τελευταία χρόνια βρισκόταν σε ύφεση αλλά τωρα επιστρέφει with a vengeance. Μια μάζα 15εκ στο στομάχι. Εχει κανει μετάσταση και στον σπλήνα.
    Και τότε αρχίζει η γνωριμία μου με τον εφιάλτη που λέγεται ελληνικό σύστημα υγείας/ΙΚΑ. Ξεχνάω την νοσταλγία μου για την πατρίδα και αρχίζει ο μεγαλύτερος αγώνας της ζωής μου και του συζύγου μου.
    Πάμε στον αιματολόγο του. Η Ελλάδα έχει τους καλύτερους γιατρούς του κόσμου, μου λένε όλοι. Συμπαθέστατος κύριος, που σε σχέση με αλλους γιατρούς δεν σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι βλαξ. Μιλάμε πολύ στο τηλέφωνο. Βρίσκει ευκαιρία να εξασκήσει και τα αγγλικά του (αποφοιτος του Stanford, ντε).
    «Τι λες και εσυ; με ρωτάει Να προχωρήσουμε με χειρουργείο μόνο, ή κανουμε 4 κύκλους ABVD χημειοθεραπεία; Ή μήπως μόνο ακτινοβολία; Τι λες και εσύ;» Δεν μου εμπνέει εμπιστοσύνη η απάντησή του.
    Παίρνω τηλέφωνο τον ιατρό που παρακολουθούσε τον άντρα μου παλιότερα στην Αγγλία. Κανονίζουμε να πάμε Λονδίνο. Μοιάζει καταπληκτικά του Tony Blair.
    Είναι απαραίτητο να φύγει η deadly μάζα και ο πειραγμένος σπλήνας immediately, μας λέει.
    «Α, δυστυχώς παιδιά, λυπάμαι, δεν έχω ελεύθερο κρεβάτι αυτόν τον μήνα» μας λεει ο έλληνας χειρουργός του Λαικού Νοσκομείου.
    «Πόσα θέλω αμοιβή; Να πούμε 3,000;» Ok του λέμε.
    «Ελάτε αύριο παιδιά να κάνουμε το χειρουργείο.»
    Ο συγκεκριμένος «κυριος» είναι πλέον Καθηγητής και διευθυντής της Χειρουργικής κλινικής.

    Αυγουστους 2006.
    Δυο χρόνια και 15,000 ευρω αργότερα (σε φακελάκια, εξετάσεις και θεραπείες που δεν καλύπτει το ΙΚΑ, χημειοθεραπευτικά φάρμακα που τους τελείωσαν και επρεπε να τα βρουμε και να τα πληρωσουμε εμεις κτλ) και η υγεία του συζύγου παει από το κακό στο χειρότερο. Έχει κάνει μετάσταση και στα κόκαλα.
    Πάμε για μεταμόσχευση μυελού. Μια επικίνδυνη θεραπεία αλλά η μόνη μας ελπίδα πλέον.
    «Σε 2-3 εβδομάδες το πολύ θα γυρίσει σπίτι του» μας λεει η νέα αιματολόγος που μονο με αιματολόγο δεν μοιάζει. Τακούνια 10εκ, ροζ βαμμένα νύχια, χαμηλό ντεκολτέ κτλ.
    Παθαίνει την μία επιπλοκή μετά την άλλη. Είναι στην απομόνοση και δεν επιτρέπεται η επαφή με τον έξω κόσμο. Μια απλή ίωση μπορεί να τον σκοτώσει. Ο κύριος απέναντι είναι γεροντοπαλίκαρο και δεν εχει καποιον να του αλλάζει τις γάζες οι στην πληγή και παθαίνει μολύνση= σηψαιμία =θάνατος.
    Οι νοσοκόμες καλές αλλά λίγες. Δεν προλαβαίνουν. Η μία κάνει λάθος και του βάζει τα φάρμακα του παιδιού στο διπλανό δωμάτιο. Για μία ώρα πέφτουν λάθος φάρμακα στις φλέβες του. Στο τέλος του βάζω μόνη μου τους ορούς, τα φάρμακα κτλ.
    Τελικά μένουμε στο νοσοκομείο 3 μήνες παρά 5 μέρες. Είμαι μαζί του συνέχει πλυν τις ώρες που παω στο γραφείο. Για 3 μήνες κοιμάμαι σε μία καρέκλα δίπλα του. Κάθε 3 ώρες ξυπνάω να του αλλάξω τον όρο, μην τυχόν και πάρει αέρα μεσα.
    «Σήκω, φύγε, Γυρισε στην Αυστραλία» μου λέει επανελλειμένα.
    Νομίζω πως θα τον χάσω. Το ίδιο πιστεύει και εκείνος.
    »Βάλε με σε ένα ταξί να περάσουμε από το σπίτι μας, να το δω μια τελευταία φορά» μου λέει συνέχεια.
    «Shut up” του λέω. Θα γυρίσουμε μαζί στο σπίτι και θα κάνουμε και παιδιά και θα πάμε όλοι μαζί να μείνουμε στην Αυστραλία. Θα το δεις, του λεω.
    Όταν επιτελος του δίνουν το εξιτήριο, επιστέφει σπίτι ζυγίζοντας 48 κιλά, σε αναπηρικό καροτσάκι, με νευροπάθεια και καρδιακή ανεπάρκεια (πόσα πια να αντέξει αυτή η καρδιά;)
    Παρʼ όλα αυτά βάζουμε αμέσως μπρος για παιδί με την βοήθεια ιατρού και σπερματενχησης (φυλάξαμε σπέρμα πριν τις χημειοθεραπείες). Ένα παιδί θα του δώσει την δύναμη και το κουράγιο να συνεχίσει την μαχη για την ζωή. Άλλωστε το χρειάζομαι και εγώ.
    Δυστυχώς έχουμε μια αποτυχία μετά την άλλη. Κι άλλα έξοδα, κι άλλη στεναχώρια.

    Φεβρουάριος 2008
    Ο θεός μας κάνει ένα δώρο που ζυγίζει 2,740 κιλά και κλαίει συνέχεια. Δεν μας νοιάζει όμως. Άξιζε ο κόπος και η αναμονή. Μένει ο σύζυγος σπίτι και την μεγαλώνει με χαρά και πολλή, πολλή αγάπη. Την τάζουμε στον Ταξιάρχη.

    Σεπτέμβριος 2009
    Κουράζεται λεει ο σύζυγος. Δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Έχω χάσει και 5 κιλά, και κοίτα τα μάτια μου, δεν σου φαίνονται κίτρινα.
    «Uh oh. Itʼs back» σκεφτομαι σιωπηλά. “Σε παρακαλώ θέε μου. Μην μας το κάνεις αυτό. Το μωράκι μας είναι μικρό. Ούτε που θα τον θυμάται.
    Ξεκινάει ο γολγοθάς – εξετάσεις, ιατρικά ραντεβού, κι άλλα φακελάκια. Πέφτει σε κατάθλιψη ο σύζυγος. «Μα που είναι η ψυχολογική υποστήριξη που χρειάζονται οι ασθενείς με καρκίνο;» αναρωτιέμαι εγώ; Με 10 υποτροπές και 20ετια μάχη με τον καρκίνο, ολοι οι ψυχολόγοι θα είχαν πέσει πάνω του στην Αυσταλία.
    Το πρόβλημα είναι στο πάνκρεας.
    "Καρκίνο του πακρεατος» μας λένε ξανα και ξανα οι ιατροί. Google pancreatic cancer. Τα αποτελέσματα δεν είναι καλά. Η πρόγνοση χάλια. Είναι 38 ετών.
    Αλλα δεν είναι και σίγουρη οι ιατροί. Βιοψία δεν μπορούν να κάνουν στο πάνκρεας εύκολα. Πάμε από ιατρό σε ιατρό. Τελικά ένας γαστρεντολόγος κάνει την σωστή διάγνωση.
    ”Είσαι τυχερός στην ατυχία σου» του λεει. Έχεις αυτοάνοση παγκρεατίτιδα η οποία είναι μίμος του καρκίνου του παγκρέατος. Θα παρεις κορτιζόνη και θα γίνεις καλά. Αυτά είναι τα καλά τα νέα. Τα κακά νέα είναι πως επειδή καθυστέρησε η διάγνωση τόσο καιρό (6 μήνες σύνολο) έχει δημιουργήσει πρόβλημα στο πάκρεας και τώρα έχεις πλέον ζαχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Θα χρειασθείς ινσουλίνη για την υπόλοιπή σου ζωή.

    Νοέμβριος 2010
    Έρχεται και το δεύτερο θαύμα. Ένας αδελφός για την κόρη μας. Τα φροντίζει και τα δύο ο σύζυγος. Η γιαγιά στην Αυστραλία βλέπει τα εγγόνια της μέσω Skype τακτικά. Εχουμε και απεριοριστα τηλεφωνα για Αυστραλία και μιλάμε συχνά. Εφτιαξε προφιλ και στο facebook η γιαγιά και βλέπει τα βιντεακια και τις φωτογραφίες των παιδιών. Θυμαμαι όταν πρωτοήρθα στην Ελλάδα που ουτε ιντερνετ δεν υπήρχε καλά καλα. Επικοινωνόυσαμε ακόμα με τα γραμματα και που και που στο τηλέφωνο διότι με τον ΟΤΕ ήταν πανακριβα. Πόσο τυχερή είμαστε τώρα.
    Εγώ δουλεύω στην ίδια δουλειά. Έχουμε κάνει ένα διαλείμμα από ιατρούς. Είμαστε καλά. Για τώρα.

    Μαιος 2011
    Κλείνω 12 χρόνια στην δουλειά μου και ειμαι πολύ ευτυχισμένοι. Τα αφεντικά είναι στην Αμερική. Παίρνω άδεια όποτε θέλω. Και από την «σημαία» εάν χρειαστεί. Παω ταξιδάκια στο Σικάγο, κάνω και τα ψώνια μου. Δουλεύω λίγες ώρες, και από το σπίτι εάν χρειασθεί. Περνάω όσο περισσότερο καιρό με τα παιδιά όσο μπορώ.
    Μέχρι ένα ωραίο απόγευμα που κάνουμε videoconference.
    «Τα πραγματα στην Αμερική δεν είναι καλά. Χασαμε πολλά χρήματα στο χρηματιστήριο. Σκεφτόμαστε να κλείσουμε το γραφείο στην Ελλάδα ή να σε κάνουμε part-time”.
    Σοκ. Και πως θα ζήσω την οικογένειά μου με μισθό part-time? Ο σύζυγος ακόμα με τα προβλήματα υγείας. Και που θα βρω μια νέα δουλειά στην σημερινή εποχή;; Χρειαζόμαστε ένα Plan B.
    Φερνω το θεμα της Αυστραλίας στο τραπέζι. Κοιμήζουμε ένα βράδυ τα παιδιά. Καθόμαστε στο μπαλκόνι με ένα μπουκάλι κρασί και συζητάμε μεχρι τις 3πμ με τον σύζυγο για το μέλλον μας.
    Την επομένη κατεβάζω από το ιντερνετ τις αιτήσεις Partner Migration. Είναι 3η φορά στα τελευταία 14 χρόνια που έχω στα χέρια μου την συγκεκριμένη αίτηση. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που την συμπληρώνω.

    Οκτώβριος 2011
    Ταχυδρομώ την αίτηση για partner migration του συζύγου. Τα παιδιά είναι οκ εφόσον τους έκανα Australian citizens λίγες εβδομάδες μετά την γέννα τους. Το μοναδικό μας πρόβλημα τώρα είναι ότι πρεπει να το πούμε στην οικογένειά του συζύγου. Δεν θα το πάρουνε καλά. Η πεθερά, με τα ιατρικά προβλήματα του γιου της, έχει ΜΕΓΑΛΟ δέσιμο μαζί του. Από τα 3 αδέλφια, είναι ο μόνος που τρέχει και ενδιαφέρεται για εκείνους.
    ʽΑσε, να δουμε τι θα γίνει με την αίτηση και μετά τους το λέμε» λεει ο συζυγος.

    Φεβρουάριος 2012
    Επιτέλους έχουμε case officer και οδηγίες να κάνουμε τις ιατρικές εξετάσεις για την τελική έγκριση της visa. Φτάσαμε στο σημείο που φοβόμασταν εδώ και καιρό με τον σύζυγο.
    Η αίτηση για τις ιατρικές εξετάσεις ρωτάει εάν έχεις κάποιες συγκεκριμένες ιατρικές παθήσεις, οι οποίες ίσως και σου φέρουν αρνητικό αποτέλεσμα στην αίτησή σου. Από τις 6 παθήσεις, ο σύζυγος έχει τις 3. Σκεφτόμαστε να μην της δηλώσουμε, αλλα γρήγορα απορίπτουμε αυτή την ιδέα διοτι το σώμα του είναι σαν οδηγικώς χάρτης με τις πολλαπλές ουλές από τα πολλά χειρουργία. Και τι θα γίνει έπειτα στην Αυστραλία όταν το μάθουν; Μπορεί να ακυρούσουν την βίζα; Να δηλώσουμε μόνο τον διαβήτη και όχι την καρδιοπάθεια; Ουτε. Τα δηλώνουμε όλα.
    Παει στον ιατρο της πρεσβείας. Άγγλος. Κρυοκολος αλλα προσιτός. Διαβάζει το ιστορικό του συζύγου. Τα ματια του γουρλώνουν με την κάθε προταση. Στο τέλος πέφτει το σαγόνι του. Κοιτάζει τον άντρα μου και μένει άφωνος. Για λιγα λεπτα δεν μιλάει κανείς. Του ζηταει ιατρικες βεβαιώσεις από όλους τους ιατρούς του. 4 σε σύνολο.
    Γυρίζει σπίτι ο συζυγος. «Να χέσω εσένα και την χώρα σου. Που δεν με θέλουν επειδή εχω προβλήματα υγείας. Μα τωρα είμαι καλά. Θα δουλέψω. Γιατί με κάνουν και νιώθω ντροπή για τα προβλήματά μου. Δεν φταίω εγώ. Ουτε ναρκομανής είμαι, ούτε aids εχω». Λεει, λεει, λεει.
    Ψαχνω στο ιντερνετ σε forum σαν το Patriotaki αλλα στην Αγγλία.
    Έχουν απορίψει αιτήσεις με λιγότερα ιατρικά προβλήματα.
    Συγκεκριμένα απέριψαν την αίτηση ενός ιατρού από την Γερμανία επειδή το παιδί τους είχε Συνδρομο Down. Σε μία άλλη περίπτωση απέριψαν την αίτηση μιας γυναίκας που το παιδί τους είναι αυτιστικό.
    Σου λένε οι Αυστραλοί, εμείς θελουμε να ερθεις εδώ να δουλέψεις και όχι να στερήσεις την ιατρική περίθαλψη από έναν Αυστραλό πολίτη. Και αλλωστε, σου λεει πως εάν αρρωστησεις εσύ, δεν θα πληρώνουμε μονο εσένα αλλα και την γυναικα σου να σε προσεχει.
    Τα πραγματα είναι δυσκολα. Τρελαινομαι με την ιδεα της αποριψης της βιζα. Τι θα κανω εάν απαγορεψουν στον συζυγο να ερθει Αυστραλία;
    «Πηγαίντε μόνοι σας» μου λεει ξανα και ξανα.
    Ξοδευω ωρες στο ιντερνετ. Εχω ψαξει και την διαδικασια ένστασης. Εχω φτιαξει και στο μυαλό μου τι θα πω στην επιστολή ενταστης.
    Στο εν τω μεταξύ παει ο συζυγος σε ολους τους ιατρους που τον παρακολοθουν για τα διαφορα προβλήματα υγείας του. Τους εξηγει τι θελει. Μαλιστα τους προτείνει και τι να γραψουν στην έκθεσή τους. «Πρεπει να είναι αισιόδοξη εκθεση» τους λεει.
    Ο διαβητολόγος του λεει «ναι, αλλα δεν μπορούμε να πούμε ψέματα». Η αιματολόγος λεει «μην βρουμε τον μπελά μας». Ο καρδιολόγος « θέλω να σε βοηθησω, αλλα φοβάμαι…» Ο γαστρεντολόγος «οι υπόλοιποι τι έγραψαν;»
    Στο τέλος παιρνει ολες τις εκθέσεις, τις πρωτοκολοι, τις μεταφράζει και τις πάει ξανα στον Άγγλο. Περιμένουμε με αγωνία. Εξηγω στον συζυγο πως μαλλον θα τις στείλουνε σε medical officer of the commonwealth και θα παει για ελεγχο ειδικο η αίτησή σου κτλ.

    Μαρτιος 2012
    Την ξέρετε την ιστορία με τον γρύλο; Αυτό πάθαμε εμείς.
    Τρεις μερες αφου έστειλε ο ιατρος τις εκθέσεις πηραμε απάντηση από την case officer. ΕΓΚΡΙΘΗΚΕ Η ΒΙΖΑ!!! Είμαι στην δουλειά όταν το διαβάζω. Θέλω να παρω αμέσως τον συζυγο να του πω τα καλα νέα αλλα αποφασίζω να περιμένω. Φευγω από το γραφείο. Αγοράζω μια σαμπάνια και παω σπίτι. Μολις βλεπει την σαμπάνια καταλαβαίνει αμεσως.
    Congratulations on becoming a permanent resident του λεω.

    Απριλιος 2012
    Ακομα να το πουμε στην πεθερά. Το λεω όμως στους γονείς μου.
    «What the fuck are you doing?” μου λεει ο αδελφός μου. Ξανα.
    «Ξερεις ποσο δύσκολη είναι η ζωή στην Αυστραλία;» λεει η μητέρα μου. Ξανα.
    Μονο η ανυψιά μου δεν μου ζήτησε μπαλόνι γιατι πλέον είναι 17 ετων. Προστέθηκαν και άλλες 2.
    Ο αδελφός μου μιλαει για το πόσο ανέβηκαν τα σπίτια. «Για να αγορασεις ένα σπίτι στην παλιά γειτονια μας δεν σου φτάνουν 650,000 – 700,000 δολάρια. Και μετά θα θέλεις 60,000 – 100,000 να φτιάξεις καινούργια κουζίνα, μπάνιο κτλ. Που θα τα βρεις αυτά; Τι;;; Θα μείνεις σε διαμέρισμα; Και αυτά κοστίζουν 450,000 δολάρια. Και τι, θα μένεις δίπλα στον Ινδό και θα μυρίζεις κάθε μερα τα καρυ που μαγειρεύουν; Και τα παιδια σου που θα παίζουν; Το ξερω πως και τωρα μένεις σε διαμέρισμα. Αλλα όλοι μενουν σε διαμέρισμα στην Ελλαδα. Εδώ όλοι έχουν ολοι 3 bedroom homes with backyards. Τι, θα μείνεις Cambletown που είναι φτηνά; Με τους ναρκομανής Αυστραλούς και τους μπεκρολιάδες; Και ποιος θα σου προσεχει τα παιδια όταν θα είσαι τόσο μακριά από τους γονείς μας; Άσε που θα τρως όλη την ημέρα στην συγκοινωνία να πηγαίνεις και να γυρίζεις από την δουλειά. Θέλεις 1.5 ωρα να πας στο σίτυ (city).»
    Μου τα λεει όλα μαυρα.
    Η αλήθεια είναι πως μετα από 15 χρόνια απουσίας περίμενα περισσότερη χαρά από όλους. Ωστόσο, το λενε για το καλό μου, το ξέρω. Γνωρίζουν ποσο εχω ταλαιπωρηθεί στην ζωή μου και δεν θελουν να με βλεπουν να ταλαιπωρούμε παλι.

    Μαίος 2012
    Ακομα να το πουμε στην πεθερά. Μεχρι τις 23 Ιανουαρίου 2013 θα πρέπει εχουμε παει στην Αυστραλία σύμφωνα με τους ορους της βιζας.
    Ωστόσο, το λέμε στην κουνιαδα μου και τον άντρα της.
    «Καλα κάνετε… μακαρι να μπορουσαμε και εμείς» μας λενε.
    Πουλάμε και το αυτοκίνητο και βαζουμε το σπίτι για πώληση.
    Ερχεται επίσκεψη η πεθερά και βλέπει την ταμπέλα στην είσοδο της πολυκατοικίας.
    «Ποιος το πουλάει;» μας ρωτάει
    «Ο από πάνω» της απαντάει ο σύζυγος.

    Ιούνιος 2012
    Το λέμε στην πεθερά. Απʼ έξω-εξω δηλαδή. Κατι σαν «ΜΠΟΡΕΙ να πάμε, να δουμε λίγο και εκεί, και να γυρίσουμε μετα από 2-3 χρόνια όταν είναι καλύτερα τα πράγματα. Κρυβωμαι εγω. Μπορεί να φαω και καμια σφαλιάρα. Περιμένω φωνες, υστερίες…
    «Αρκει να είναι καλά τα παιδιά μου. Καντε ότι, νομίζετε» ήρθε η απάντηση.
    Σοκ. Τοσο εύκολα;
    Όχι. Την βρίσκω στην κουζίνα να κλαίει με λυγμούς. «Με ματιάσαν οι ρουφιάνες. Μου λέγανε ποσο τυχερη που ειμαι που εχω όλα τα εγγόνια μου κοντά….και τωρα θα φύγετε….γιατί, γιατί, γιατί;;;;;……

    Ιούνιος 2012 – (Part 2)

    Λοιπόν, είναι 48 ωρες από τότε που έγραψα το πρώτο μου post και έχω μείνει άφωνη με τις απαντήσεις όλων σας! Δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση! Έχει συγκινηθεί και ο σύζυγος. Μου λέει χαρακτηριστικά «δηλαδή, να μην νιώθω άσχημα εάν καμία φορά γκρινιάζω με την κατάστασή μου; Πράγματι, έχω περάσει δύσκολα στην ζωή μου.»

    Αντί για νέα post, αποφάσισα να κάνω edit / επεξεργασία στο αρχικό post της πρώτης σελίδας, ώστε να είναι ένα ενιαίο κείμενο. Νομίζω πως αυτό είναι το καλύτερο διότι με βοηθούσε και εμένα όταν διάβαζα τις ανταποκρίσεις άλλων.

    Και έχουμε και λέμε.

    Έχουν περάσει 3 εβδομάδες από τότε που της το πρωτοαναπτύξαμε το θέμα περί μετακόμισης στην Αυστραλία, και η πεθερά δεν το έχει αναφέρει. Κάνει σαν να μην έχουμε πει τίποτα. Μιλάει για το μέλλον των παιδιών στην Ελλάδα (π.χ. του χρόνου τον μικρό (τον 19μηνων γιο μου) θα τον ντύσουμε τσολιά. Θα βγάλουμε και φωτογραφίες να της δει η γιαγιά στην Αυστραλία). Γενικά όμως έτσι λειτουργεί η πεθερά μου. Ό,τι την δυσαρεστεί το αγνοεί. Denial is not just a river in Egypt όπως είπε ο Mark Twain. Την πρώτη φορά που την γνώρισα με είχε προειδοποιήσει «δεν θα πάρεις τον γιο μου στην Αυστραλία.» Ήταν πάντα ο μεγάλος της φόβος και η ρίζα του κακού στην σχέση μας. Ωστόσο, συνεχίζει να μου μιλάει και να μην μου κρατάει κακία. Μπορεί και να το γλιτώσω το ξύλο.

    Το σπίτι ακόμα δεν έχει πουληθεί και μου δημιουργεί αρκετό άγχος. Δεν ξέρω τι να κάνουμε. Δεν θέλω να το σκοτώσω στην τιμή, αλλά χωρίς τα χρήματα από την πώληση δεν θα έχουμε να κινηθούμε στην Αυστραλία. «Μα τι στεναχωριέσαι;» μου λένε οι δικοί μου. «Θα μείνεις μαζί μας όσο θέλεις. Θα σε βοηθήσουμε εμείς». Έχω φύγει όμως από τα 21. Μου είναι δύσκολο να ξανα μείνω με τους γονείς μου. Ούτε όμως θέλω να μένω και μια ζωή στο ενοίκιο. Άλλωστε, όταν είσαι στο ενοίκιο (όπου στην περιοχή του Συδνευ που με ενδιαφέρει θα πρέπει να δίνω $500 – 600 / εβδομάδα) θα πηγαίνει ο ένας μισθός εκεί και με τίποτα δεν θα μπορέσουμε να μαζέψουμε προκαταβολή για να αγοράσουμε σπίτι. Κι αν αρρωστήσει πάλι ο σύζυγος και δεν μπορεί να δουλέψει, πως θα πληρώνουμε το ενοίκιο; Όλα πρέπει να τα σκέφτομαι.
    Σκεφτήκαμε και να το νοικιάσουμε αλλά με τρομάζουν πολλές ιστορίες που ακούω από άλλους. «Θα σου το καταστρέψουν, δεν θα σε πληρώνουν…». Δεν έχουμε και κανέναν κοντά να μας το προσέχει. Οι γονείς του άντρα μου είναι ηλικιωμένοι, τα αδέλφια του μένουν εκτός Αθηνών.

    Τα αδέλφια μου λένε να το κλειδώσω και να το αφήσω. «Μην το πουλήσεις τώρα. Θα φτιάξει η κατάσταση. Θα ανεβούν οι αξίες πάλι». Μια τυπική απάντηση από άτομα που δεν βρίσκονται στην Ελλάδα. Και πότε θα φτιάξει η κατάσταση; Σε 5 χρόνια; Σε 10; Εν τω μεταξύ από 20ετίας σπίτι θα έχει γίνει πλέον 30ετίας και θα έχει πέσει η αξία του λόγω παλαιότητας. Θα αρχίζει να ζητάει. Και στο εν τω μεταξύ θα μας έχουν τσακίσει τα χαράτσια και η εφορία. Και τι θα γίνει εάν γυρίσουμε στην δραχμή; Οκ, μπορεί τότε να το πουλήσω αλλά οι δραχμές που θα φέρω στην Αυστραλία μαζί μου δεν θα αξίζουν τίποτα. Τουλάχιστον το ευρώ είναι ισχυρό νόμισμα και θα πάρω περισσότερα δολάρια. Όχι, πρέπει να πουληθεί. Έστω και σε χαμηλότερη τιμή. Να ξενοιάσω μια και καλή. Στην Ελλάδα δεν πρόκειται να επιστρέψω μόνιμα. Όταν έχει κανείς παιδιά πρέπει να παίρνει μόνιμες αποφάσεις και όχι να πηγαίνει πέρα-δώθε. Το έκαναν κάποιοι μετανάστες που πήγαν Αυστραλία. Γύρισαν στην Ελλάδα μετά από 5-10 χρόνια με παιδιά, δεν τους άρεσε, ξανα φύγαν για Αυστραλία, αποφάσισαν πως τελικά η Ελλάδα δεν ήταν τόσο χάλια, και ξαναγύρισαν. Τα παιδιά τα κατάστρεψαν. Ούτε σωστά ελληνικά έμαθαν, ούτε αγγλικά.

    Αποφάσισα λοιπόν πως σήμερα οι μόνοι έλληνες που έχουν χρήματα για αγορά ακινήτου είναι εκείνοι του εξωτερικού. Επομένως είμαι στην διαδικασία να βάλω αγγελίες σε ελληνόφωνες εφημερίδες της Αυστραλίας και του Καναδά. Αποφεύγω τις Αμερικάνικες μην τυχόν και της δει ο άντρας του αφεντικού μου που είναι έλληνας και γνωρίζω πως τις διαβάζει. Ακόμα δεν έχω πει τίποτα στους εργοδότες μου μήπως και πάρω καμιά αποζημίωση εφόσον ακόμα σκέφτονται να μειώσουν το προσωπικό.

    Target month για αναχώρηση είναι Οκτώβριος διότι είναι αρκετά νωρίτερα από την Χριστουγεννιάτικη/καλοκαιρινή περίοδο όπου η αγορά εργασίας θα νεκρώσει. Θα έχει τελειώσει και ο χειμώνας. Επίσης, στις 12 Νοεμβρίου κλείνει ο μικρός τα 2 και θα πρέπει να πληρώσει ολόκληρο εισιτήριο. Αλλά όλα εξαρτώνται από την πώληση του σπιτιού. Μπορεί να χρειαστεί να εξαντλήσουμε όλο το περιθώριο (καταληκτική ημερομηνία για είσοδο στην χώρα είναι 23 Ιανουαρίου 2013) μήπως και πουληθεί μετά το καλοκαίρι.

    Έριξα και μια ματιά στα jobsites. Βρήκα μια δουλειά στο στοιχείο μου. Μάλιστα το job description (περιγραφή του ρόλου) ταιριάζει απίστευτα με αυτό που κάνω τώρα. Η τελευταία ημερομηνία υποβολής αίτησης είναι σε 3 μέρες. Plenty of time, σκέφτομαι. Και όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε που έκανα αίτηση για δουλειά τελευταία φορά. Υπενθυμίζω πως στην σημερινή μου θέση βρίσκομαι 13 χρόνια. Θα νόμιζε κανείς πως αυτό δείχνει αφοσίωση αλλά στην σημερινή αγορά εργασίας δεν είναι καλό διότι θεωρούν πως δεν έχεις μάθει νέες ικανότητες, skills. Έχεις μπαγιατέψει δηλαδή.

    Όταν ήμουν στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο μας έλεγαν πως το βιογραφικό πρέπει να είναι λεπτομερής χωρίς όμως να ξεπερνάει την μία σελίδα διότι κανένας εργοδότης δεν έχει τον χρόνο να αφιερώσει στην ανάγνωση πολλαπλών σελίδων. Πόσο άλλαξαν τα πράγματα. Τωρα σου λένε πολλή λεπτομέρεια, 3-4 σελίδες, συνοδευτική επιστολή και να απαντήσεις και σε κριτήρια επιλογής (selection criteria). Το τελευταίο μου πήρε πολύ χρόνο. Ήταν 10 διαφορετικά selection criteria π.χ. δώσε μας παραδείγματα για το πόσο καλή είσαι σε ομάδα – demonstrate the ability to work as a team member. WTF?? Τι μαλακίες είναι αυτά;;; Ξενύχτησα ένα βράδυ και έστειλα την αίτηση με το βιογραφικά και τα καταραμένα selection criteria. Είμαι περήφανη για τις απαντήσεις μου, αλλά αυτή η αισιοδοξία κρατάει μόλις 2 ώρες και μετά συνειδητοποιώ πως μάλλον θα προτιμήσουν κάποιον που ήδη δουλεύει στον συγκεκριμένο οργανισμό (υπάρχουν εκατοντάδες υπάλληλοι) ο οποίος ζητάει προαγωγή. Μάλιστα, όπως συνηθίζεται στις μεγάλες επιχειρήσεις η θέση θα έχει ήδη δοθεί, απλά είναι υποχρεωμένοι με τον νόμο να την διαφημίσουν. Έχουν περάσει 10 μέρες και ακόμα δεν έχω καμία απάντηση. Ίσως όμως είναι για καλό, γιατί δεν είμαι ακόμα έτοιμη να φύγουμε.

    Αυτό τον καιρό ετοιμάζω και την αίτηση εγγραφής της κόρης μου που τον Φεβρουάριο θα κλείσει τα 5 και πρέπει να ξεκινήσει kindergarten (νηπιαγωγείο). Στην Αυστραλία το νηπιαγωγείο είναι υποχρεωτικό – όπως και εδώ, αλλά είναι μέρος του δημοτικού σχολείου με το ίδιο ωράριο και το ίδιο uniform. Στα σχολεία του Συδνευ (αλλα νομίζω και σε όλη την Αυστραλία) όλα τα παιδιά είναι υποχρεωμένα να φοράνε uniform (σχολική ποδιά).

    Είναι δύσκολο να επιλέξω σε πιο σχολείο να την γράψω αφού δεν γνωρίζω ακόμα που θα μείνουμε. Για τώρα θα την γράψω στο σχολείο που βρίσκεται 200 μ από το σπίτι των γονιών μου εφόσον εκείνοι θα την παίρνουν όταν σχολάει. Είναι το πιο λογικό. Είναι και το ίδιο δημοτικό στο οποίο πήγαινα εγώ, και μου φαίνεται σουρεαλιστική ή ιδέα ότι θα πάει και η κόρη μου εκεί.

    Έχει και website το σχολείο. Σε σχέση με τα ελληνικά σχολεία που μοιάζουν περισσότερο με φυλακές, είναι όμορφο. Πράσινο. Πολύ πράσινο. Παντού δέντρα, γκαζόν. Αλλά δυστυχώς στις εξετάσεις Naplan δεν πάει τόσο καλά. Οι εξετάσεις Naplan δημιουργήθηκαν από το κράτος για να αξιολογήσουν το κάθε σχολείο αλλά και για να ξέρουν οι γονείς πιο είναι το καλύτερο σχολείο να γράψουν τα παιδιά τους. Στο συγκεκριμένο σχολείο έχει χτιστεί κοντά ένα τζαμί, με αποτέλεσμα να γεμίσει η περιοχή με μουσουλμάνους οι οποίοι δυστυχώς κατεβάζουν το επίπεδο στο σχολείο (δεν είμαι ρατσίστρια – το λένε οι στατιστικές). Σε κάθε φωτογραφία του website υπάρχει και ένα κοριτσάκι, 5, 6 ετών να φοράει μαντίλα. Μου αρέσει η ιδέα του να κάνει η κόρη μου παρέα με παιδιά από όλον τον κόσμο, αλλά ομολογώ πως με ξενίζει το γεγονός ότι υπερισχύον οι Άραβες στο συγκεκριμένο σχολείο. Μου φαίνεται πως θα την γράψω εκεί για τον πρώτο χρόνο, και μετά βλέπουμε. «Και μετά τι, θα την αλλάξεις, ενώ θα έχει κάνει φιλίες;» ρωτάει ο σύζυγος. Weʼll see….

    ΙΟΥΛΙΟΣ 2012

    Έχουμε εξελίξεις!!! Βρεθηκε αγοραστης για το σπιτι. Βεβαια, για ενα κομματι ψωμι το αγοραζει, πληρης επιπλωμενο και εξοπλισμενο, αλλα ποιος ξερει τι θα γινει σε 6-12 μηνες απο τώρα; Ισως τα πραγματα χειροτερεψουν στην Ελλαδα και πεσουν οι τιμες κι αλλο. Όλοι λενε πως την χρεοκοπια δεν την γλιτώνουμε.
    Συνεπως, εκλεισα και εισιτηρια - φευγουμε 28 Σεπτεμβριου για Συδνευ. One-way! Βεβαια, μεχρι να υπογραψουμε συμβολαια δεν πληρωνω για τα εισιτηρια μηπως κατι συμβει τελευταια στιγμή. Νιωθω περιεργα. Απο την μία ανακουφιση που επιτελους μπορουμε να βγαλουμε ενα σιγουρο προγραμμα, απο την άλλη αγχος για την νεα ζωη που θα ξεκινήσουμε. Αρχισαν και οι αμφιβολίες... Το σφίξημο στο στομάχι που περιγράφουν κι άλλα πατριωτάκια.... Ελπιζω να κανουμε το σωστο. Όχι τιποτα, αλλα δεν ειμαι μονη μου. Παιρνω τον άντρα μου και τα παιδια μου στο λαιμό!

    23.7.2012
    Τρεχω και δεν φτανω. Έχω τουλάχιστον 14 διαφορετικες λίστες στο μυαλό μου για την προετοιμασία. Να ανακαλέσω τις πάγιες εντολές απο τον τραπεζικό μου λογαριασμό, να φτιαξω web-banking, να πακεταρω τα πραγματά μας, να τακτοιποιήσω το αυτοκίνητο (το οποιο χρησιμοποιηούν οι γονείς μου όταν έρχονται τα καλοκαίρια. Αλήθεια, σε ποιον να το αφήσω, και τι θα γίνει με το σήμα, ασφάλεια, ΚΤΕΟ; Και οι φορολογικές δηλώσεις. Ρωτησα τον λογιστη εαν δεχεται να γινει αντίκλητος για εμενα και τους γονείς μου...μου φανηκε πως ξύνισε λιγο.
    Απευθυνθηκα και στον Τειρεσία για να ζητήσω "βαθμολόγηση της πιστοληπτικής μου συμπεριφοράς" που ίσως να βοηθησει της Αυστραλεζικες τραπεζες να μου χορηγησουν στο μελλον καποιο δάνειο/πιστωτική κάρτα. Πιστευω η εγκριση θα ερθει ευκολοτερα εαν δουν οτι ειμαι τακτική στις οικονομικές μου υποχρεώσεις. Θα μου το στείλουν ταχυδρομικώς εφόσον τους στείλω το αίτημά μου γραπτως και με την θεώρηση του γνήσιου της υπογραφής απο το ΚΕΠ.
    Εμαθα απο τον παιδικο σταθμό της κορης μου πως θα ξεκινήσουν παλι στις 3 Σεπτεμβρίου. Εμείς σκοπεύουμε να φύγουμε 28 Σεπτεμβρίου. Σκεφτηκαμε πως δεν είχε νοημα να την γραψουμε, αλλα τελικά θα την στείλουμε, έστω για αυτες τις 3-4 εβδομαδες για να μην βαριεται στο σπίτι, αλλα και για να εχουμε τα πρωινά μας ελευθερα. Βεβαια, εχουμε και τον 20μηνο γιο στο σπιτι, ο οποίος είναι σε μια ηλικία που το μονο που τον ευχαριστεί είναι να σκαρφαλώνει παντου (οσο πιο επικυνδυνο το σημείο τόσο περισσότερο γελάει και χαίρεται). Επίσης το νεο του χομπυ ειναι να πεταει πραγματα απο το μπαλκόνι. Προχθες βρηκα ολα μου τα tupper και διαφορα αλλα κουζινικα κατω στην πυλωτη. Όταν γεννηθηκε, έστειλα birth announcement cards σε φίλους και γνωστους με την φωτογραφία του, ονομα (κι ας μην ειχε βαπτιστεί - είμαι αντίθετη στους όρους μπεμπα-μπεμπης - αλλα αυτο αφορά αλλο forum, ημ/νια γεννήσεως κτλ. Είχα διαλέξει ένα σχέδιο καρτας απο το ιντερνετ που είχε τιτλο "Oh boy, it's a boy!". Πόσο δικαιο έχουν! Αλλο πραγμα τα αγορια. Η κορη μου είναι τόσο ήσυχη. Ποτε δεν χρειαστηκε να την μαλλώσω για τιποτα. Αυτο ο γιος!! Βεβαια, οι αγκαλιες και τα φιλια που εχω απο εκείνον ειναι περισσότερα!!! Νομιζω πως θα του ταιριάζει η ζωή στην Αυστραλία. Όλο εξω θελει να ειναι. Να τρεχει, να σκαρφαλωνει.
    Τελος παντων, καλυτερα που εχω τοσο τρεξιμο, γιατι ήδη με εχει πιασει η νοσταλγία και τα second thoughts. Που ειναι το τηλεκοντρολ; Θελω να κανω fast forward τους επόμενους 6-9 μήνες. Γινεται να μεταναστευσεις χωρις να περασεις αυτο το στάδιο;;;;

    Αυγουστος 2012

    Μολις γυρισα απο το πρακτορειο, Australian Travel στους Αμπελοκηπους. Αγορασα τα εισιτηριά μας! Ειχα κανει κρατησει απ' ευθειας στις 3 αεροπορικές εταιριες Singapore, Etihad and Emirates αλλα τελικά μου βρηκαν απο το πρακτορειο εισιτηρια με την Singapore σε πιο φτηνη τιμή. Μονο που επειδη θα παψει τον Οκτωβρη να πεταει Αυστραλια, οι πτησεις ειναι γεματες διοτι ολοι τρεχουν να χρησιμοποιησουν τους ποντους τους απο το frequent flier program. Λογω του μικρου, (ειναι 20 μηνων) μου προτεινε να μας βαλουν στα bulkhead seats που ειναι η πρωτη σειρά, αλλα το απεριψα, διότι τα χερουλια στα καθισματα δεν σηκωνονται και δεν θα βολευτουν τα παιδια οταν θελουν να ξαπλωσουν.
    Παντως συνιστω ανεπυφυλακτα το συγκεκριμενο πρακτορειο - ειναι φιλικοι και εξυπηρετικοι!
    Παραιτηθηκα επισημως απο την δουλεια και ετσι εχουμε μπει στην τελικη ευθεία.
    Ξεκιναει και το countdown 59 ημερες! Όπου παω κοιταζω συνεχεια τους μπλε καδους, ψαχνοντας για κουτες. Εχω μαζεψει καμμια 10αρια και σιγα σιγα λεω να ξεκινησω το πακεταρισμα.


    17.8.2012
    Ξεχασα να πω πως τα εισιτήριά με την Singapore για 2 ενήλικες, ένα παιδί 4 ετών και ένα βρεφος 20 μηνών μας κόστισαν €2,500 one-way. Πριν 6 μήνες είχα βρει εισιτήρια για την ίδια περίοδο με €1890 - δυστυχώς όμως δεν μπορούσα να τα κλείσω γιατί δεν ηξερα ποτε θα φεύγαμε.

    Χθες ήρθε μια φίλη της μητερας μου η οποία βρίσκεται στην Ελλλάδα on holiday για επίσκεψη και έφερε μαζί της την ανυψιά και τον άντρα της. Θελουν και εκείνοι να πανε στην Αυστραλία αλλα δεν γνωρίζουν αγγλικά και χρειαζονται βοήθεια με τις αιτήσεις. Εϊχαν παει στην Πρεσβεία για πληροφορίες και για βοήθεια να συμπληρώσουν την αίτηση (αφού μετά απο πολλές προσπάθειες δεν καταφεραν να βρουν κανεναν στο τηλέφωνο) και μου λεει πως μεσα στον Αύγουστο είχε το νούμερο 26 και περίμενε ωρα. Όλοι ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό - πληροφορίες για το πως θα πανε στην Αυστραλία.
    Καθίσαμε 3 ώρες και συμπληρώσαμε τις αιτήσεις των παιδιών τους που πρεπει πρωτα να γινουν Australian citizens by descent. Του συζύγου (για partner visa) ουτε που προλάβαμε να την κοιτάξουμε. Θα ερθουν αλλη μερα. Εδω που τα λεμε, έχουν δικαιο και οι υπάλληλοι της Πρεσβείας. Για σκεφτείται ποσο χρόνο χρειάζεται να καθίσουν με τον καθε ενδιαφερόμενο που δεν γνωρίζει αγγλικά και να του συμπληρώνουν την αίτηση!

    Πριν λίγες ημέρες ανοιξα τραπεζικό λογαριασμό μεσω το ιντερνετ στην Commonwealth Bank. Ήταν η δεύτερη επιλογή μου γιατί χρεώνουν 4 δολλάρια τον μήνα εάν οι μηνιαίες καταθέσεις σου είναι λιγότερες απο $2000. Η πρωτη επιλογή ήταν η NAB (National Australia Bank) που δεν έχει καθολου fees (χρεώσεις) αλλα απο τον Ιούνιου φετος σταματησαν την καθε συναλαγή με όλες τις ελληνικές τράπεζες. Οι λόγοι ειναι γνωστοί σε όλους μας.

    Υπεβαλα λοιπον την αίτησή μου σε μόνο 2 λεπτά και μετά απο 3 ημέρες μου τηλεφωνησαν εδώ στην Ελλάδα. Μου ειπαν πως μου εστειλαν μεσω email ολα τα στοιχεία για να γίνει η μεταφορά των χρημάτων απο την ελληνική μου τραπεζα και με ενημέρωσαν πως ασχετως με το ποσό που μεταφέρω, θα χρεωθώ $11. Μου εξηγησαν ποιο θα ειναι το επιτόκιο (0.01% !!) και σε ποιο υποκατάστημα θα παω να ενεργοποιήσω τον λογαριασμό (το οποίο έχει και link σε χάρτη με οδηγίες). Μου είπαν πως η διαδικασία ενεργοποιήσεις θα κρατήσει 30 λεπτά και πως θα έχουν ετοιμη και μια χρεωστική καρτα. Στο τελος μου ειπε πως θα μου ξανατηλεφωνήσει οταν φτάσουμε στην Αυστραλία να δει πως τα περναμε και αν χρειαζόμαστε βοήθεια. Τωρα, δεν είμαι καμία αφελής. Το ξερω πως προκειται για επιχείρηση και θελουν να σε κρατήσουν ως πελάτη και να πουλήσουν τα προϊόντα τους (σου λεει μπορεί να χρειαστεί δάνειο, πιστωτική καρτα κτλ) αλλα είχα ξεχάσει ποσο φιλική, εξυπηρετική και ευγενική είναι οι περισσοτεροι υπάλληλοι στην Αυστραλία. Τα ελεγα στον άντρα μου και γελασε. "Όπως Ελλάδα" μου λεει.

    Νοεμβριος 2012
    Μια μεγαλη συγνωμη για την μεγαλη απουσία. Οι τελευταιες εβδομαδες στην Ελλαδα και οι πρωτες στην Αυστραλια ειναι ….δυστυχως το φτωχο μου λεξιλογιο στην ελληνική γλωσσα δεν μου επιτρέπουν να τις περιγραψω. Συναισθηματικα φορτωμένες, χαοτικές, γεμάτες άγχος, επλίδα, φόβος; Όλα αυτά επι 1000.

    Δεν θελω να θυμαμαι τις τελευταιες μερες στην Ελλαδα, το σπιτακι μας που εζησαν τα πρωτα τους χρόνια τα παιδια μου και που λογω πωλησης δεν θα το ξαναδουμε ποτε, την στιγμη που παρεδωσα τα κλειδια του γραφειου στην συνάδελφο (όπου εργαζόμουν καθε μερα επι 13 χρονια), τους φιλους μου που με στήριξαν στην ξενιτιά (σορυ που θυμιζω Καζαντίδη), τα κλαματα τις πεθερας καθως αγκαλιαζε σφηχτα τον αντρα μου και τα εγγόνια της - ισως για τελευταία φορα λογω της προχωρημενης ηλικιας της….και ολα αυτα…δεν επιτρεπω τον εαυτο μου να τα θυμαται γιατι θα με πιασουν τα ζουμια. Ουτε φωτογραφίες απο το σπιτι μας μπορω να δω, ουτε τίποτα. Ειναι στιγμες που δεν θελω να ξαναζησω ποτε.

    Για ευνόητους λόγους, δεν επιτρεψαμε σε κανεναν φίλο ή γνωστο να μας συνοδεψει στο αεροδρόμιο. Αποφασίσαμε να μείνουμε το τελευταίο βραδυ σε ξενοδοχείο στην Γλυφαδα - όπου μας παρείχε μεταφορά στο αεροδρόμιο και μας κόστισε τα ίδια σχεδόν χρήματα με το να κλείναμε δύο ταξί (κουβαλούσαμε μαζί μας 140 κιλα σε 13 αποσκευες). Ήταν λιγότερο ανώδυνο.

    Το ταξίδι με τα δύο μικρά μας πηγε καλύτερα απ ότι περίμενα. Ο μικρος μου είναι σχεδόν 2 ετων και τον φοβομουν αλλα προβλημα προεκυψε μονο στα 3 αεροδρόμια (Αθηνα, Σιγκαπουρη και Συδνευ) οπου ήθελε να δραπευτευει συνεχώς. Καλα μου ελεγαν να του φορεσω λουρια!

    Ταξιδεύαμε και με εναν αλλο patriotaki , τον This is Sparta (300) και με μια αλλη οικογενεία οι οποίοι επίσης ερχότουσαν μόνιμα στην Αυστραλία. Ανταλάξαμε τηλ (τυχγαίνει να μένουνε 3 δρόμους πιο πανω απο τους γονείς μου) και έχουμε βρεθεί 2 φορές. Εϊναι ωραίο να κανεις παρέα με ατομα που σε καταλαβαίνουν και περνανε τα ίδια πραγματα, ζουν τις ίδιες εμπερίες, τους ίδιους προβληματισμούς.

    Οι πρωτες εβδομαδες εδω ειχαν αρκετο τρεξιμο. Ποιος ειπε πως δεν υπαρχει γραφειοκρατία στην Αυστραλία; Χαρη στις συμβουλες εδω στο patriotiaki, ηξερα πως η πρωτη δουλειά που επρεπε να κανουμε ήταν να παρουμε τηλ το centrelink ώτσε να τρεχουν οι πληρωμές. Εμενα μου βγαλανε το ταμείο ανεργίας (newstart) του συζύγου (εφόσον τα αγγλικά του δεν ήταν τόσο καλα) του έβγαλαν parenting payment (επίδομα γονέων) ενώ θα παρουμε και το Family tax benefit A και Family Tax benefit B - δηλαδή οικογενειακό επίδομα. Ακόμα δεν εχουν ξεκινήσει όλες οι πληρωμες επομενως δεν γνωρίζω ποσα θα παίρνουμε συνολικά.

    Η δευτερη δουλεια ήταν να ασφαλιστούμε οικογενειακώς στο Medicare. Το γραφείο του Medicare βρισκόταν σε ενα εμπορικό κέντρο κοντα στο σπίτι μας, και έτσι το συνδυάσαμε με τα ψώνια. Ξεχασα να παρω μαζί τον αριθμο βιζα το συζύγου, ενω δεν ειχα φωτοτυπίες των συνοδευτικων εγγραφων. Πιστευα πως θα με εδιωχναν και θα χρειαζόμουν να παω αλλη μερα. Κανενα προβλημα, λεει η υπάλληλος. Βρηκε τον αριθμο βιζας του συζυγου στον υπολιγιστή, ενώ οι φωτοτυπίες δεν χρειαστηκαν καθολου. Εριξε μια ματια στα εγγραφα, και προχωρησε. Φυγαμε μετα απο 12 λεπτα (μαζί με τον χρόνο αναμονής) και είχαμε πλεον ολοι μας πληρης καλυψη υγείας. Η ιδια δουλεια στο αντίστοιχο ΙΚΑ θα επαιρνε 2-3 μερες να γίνει.

    Αγοράσαμε και αυτοκίνητο γιατί χωρίς αυτοκίνητο δεν γίνεται τιποτα. Χρειαστηκε να γραφτεί στο όνομά μου γιατί ο συζυγος δεν εχει ακόμα Αυστραλέζικο δίπλωμα οδήγησης. Πηγαμε στο RTA για να βγαλει δίπλωμα οδήγησης αλλα πρεπει να σταλει πρωτα το διπλωμα στην ελλαδα για να πιστοποιηθεί η αυθεντικότητά του (χρειάζεται 2-3 εβδομάδες) και μετά μετάφραση απο την Αυστραλιανή υπηρεσία μετάφρασης. Δεν το περίμενα. Πιστευα πως θα ήταν το πιο ευκολο, και ομως εκει κολήσαμε περισσότερο. Ωστόσο, μεχρι να ξεμπερδέψουμε, οδηγεί με το διεθνες δίπλωμα που είχαμε βγαλει απο την ΕΛΠΑ πριν φύγουμε.

    Γραψαμε την 4.5 χρονων κόρη μας σε προνήπιο 2 μερες την εβδομαδα. Εδω πληρώνουν με την ημερα και επειδή ειναι ακριβά (γύρω στα 70-80 δολλαρια την ημέρα) δεν τα πανε καθε μερα. Της αρεσει πολύ και θα ηθελε να πηγαινει καθε μερα. Γενικά πρεπει να παρουμε μαθήματα προσαρμογής απο την μικρή. Θυμαται την Ελλαδα αλλα σπανίως την αναφερει γιατί λεει «μου λείπει, αλλα τωρα μενουμε στην Αυστραλία». Με τον μικρό είχαμε περισσότερα προβλήματα προσαρμογης. Όλο γκρίνια και αγκαλιά. Θα σκεφτεται «καλα ειναι εδω αλλα θελω τα παιχνίδια μου και το δωματιό μου. Ποτε θα γυρίσουμε;» Μερα με την μερα ομως βελτιώνεται.

    Και τωρα για δουλειές. Εχω στείλει πανω απο 30 βιογραφικά. Εχω παει σε 4 συνεντευξεις και ακόμα τιποτα. Εισαι overqualified μου λενε συνεχως (περισσότερα προσοντα απο οτι απαιτείται) που προσωπικά θεωρω πως ειναι η απαντησή τους για «δεν σε γουστάρουμε». Εχω καταλήξει να ψαχνω για ασχετες δουλειες - γραμματέας, ρεσεψιον κτλ οτιδήποτε πριν ερθουν τα Χριστουγεννα/καλοκαίρι και παγώσει η αγορά εργασίας. Ωστόσο, εχω απογοητευτεί με τα ωράρια. Η μια δουλεια ειχε ωραριο 8.30πμ - 6 μ.μ (το συνηθες είναι 8.30 πμ - 5.30μμ). Αν κανείς προσθέσει και την ωρα μεταφορας, θα φευγω 7.30 πμ και θα επιστρέφω 7 μ.μ. Σκεφτομαι τα παιδια. Ποτε θα τα βλεπω; Τις καθημερινες τα κοιμήζω απο τις 8.30μμ. Δηλαδη, μονο για το μπανιο τους θα τα βλεπω. Το λεω σε φιλους και συγγενείς και γελανε. Με κοροιδεουν. Αααα, έγινες Ελληνίδα. Τεμπελιασες. Εμεις αυτα τα ωράρια έχουμε εδω. Δεν ειναι Ελλάδα. Και πραγματι, βλεπω τα αδελφια μου - νυχτα φευγουν, νυχτα επιστρεφουν. Ολοι έτσι δουλεύουν. Ισως γι αυτο υπαρχει αυτος ο υπερκαταναλωτισμός. Αγοραζουν τα παντα, τα πιο ακριβα και ολα αυτα για να νιωσουν καλα με τον εαυτό τους επειδή δεν έχουν ζωή. Απλα υπάρχουν. Δεν ζουν. Εαν το να θελω να περνάω πολύ χρόνο με τα παιδιά μου με κάνει τεμπελα, τότε αυτό ειμαι. Αρχιτεμπέλα.

    Παντως εχω αρχίσει να απογοητευομαι με το θεμα της δουλειάς. Στην Ελλάδα επελεγα όποια δουλειά ήθελα. Εδω, με παιρνάνε απο κόσκινο, πηγαίνω σε 2-3 συνεντευξεις για την ΚΑΘΕ θεση και μετα μου λενε πως δεν τους κανω. Και ο συζυγος ακομα τιποτα. Ευτυχως που μας φιλοξενουν και δεν εχουμε να πληρωνουμε ενοίκιο- διαφορετικά δεν θα μας φταναν τα χρήματα. Εχουμε παθει πλακα και με τις τιμές. $3,50 το μικρο μπουκάλι νερό - $6 για μια ντουζίνα αυγα (ελευθερας βοσκης) - $20 μια ενα κιλο παϊδάκια απο το σουπερμαρκετ. Το ενοίκιο για ενα απλο σπίτι με 3 κρεβατοκάμαρες σε μια μετρια περιοχή είναι γύρω στα $600-700 την εβδομάδα. Ο μισθός της πιο πρόσφατης δουλειάς για την οποία μου πήραν συνεντευξη ήταν $850/εβδομαδα. Αντε τωρα να τα βγαλεις περα.

    Η Ελλάδα δεν μου λείπει αφανταστα. Ακουω ελληνικες ειδήσεις και φευγω μακριά. Μου λειπει ομως το σπίτι μας. Ο προσωπικός μας χώρος. Το μερος όπου εφερα τα παιδιά μας μετα το μαιευτήριο. Ο τοίχος που μετραγα το ύψος των παιδιών. Δεν ξερω εαν ειχαμε δικό μας σπιτι εδω εαν θα μου ελειπε τοσο. Ισως δεν θα ηταν τοσο οδυνηρο.

    Ειναι ακομα νωρίς. Ακόμα νιωθουμε σαν τουρίστες. Πιστευω θα εχουμε μια καλύτερη ιδεα για την πραγματικότητα οταν πιασουμε και οι δυο δουλειά. Για να δουμε….

    ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2012



    Ακριβως δυο μηνες στην Αυστραλια και ειμαστε ακομα....τουριστες. Εχω στειλει 57 βιογραφικα (το ξερω γιατι το centrelink σε βαζει να κρατας ημερολογιο για τις δουλειες στις οποιες εστειλες βιογραφικο προκειμενου να συνεχιζεις να παιρνεις το επιδομα ανεργιας) και ακομη τιποτα. Το ιδιο και ο συζυγος – ακομα τιποτα, αν και πολλοι φιλοι και γνωστοι υποσχεθηκαν να μιλησουν σε καποιον που γνωριζει καποιον που ισως χρειαζεται να προσλαβει καποιον και...καταλαβατε!
    Καπου διαβασε ο συζυγος πως οι χειριστες forklift (ή κλαρκ οπως λεμε στην Ελλαδα) βγαζουν καλα χρηματα και ετσι, μεταξυ αστειου και σοβαρα, γραφτηκε σε μια σχολη να παρακολουθησει μαθηματα οδηγησης forklift. Στοιχησε $320 για 3 μερες. Την πρωτη μερα εκαναν θεωρια, την δευτερη πρακτικη και την τριτη εξετασεις. Εαν περασεις την παιρνεις επι τοπου την αδεια εξασκησης επαγγελματος. Ειμαι πολυ περιφανη για τον συζυγο, γιατι τα πηγε περιφημα στην θεωρια, αν και ειναι με αγγλικα επιπεδο lower. Γενικα, παιρνει θαρρος εδω γιατι του εχουν πει πολλοι πως τα αγγλικα του ειναι καλα. Τωρα ψαχνει και εκεινος για δουλεια ως χειριστης forklift αλλα δεν πονταρε στο γεγονος πως δεν φτανει μονο το διπλωμα αλλα ολοι απαιτουν και προυπηρεσια. Τελος παντων...μαθε μια τεχνη και ασ’ την. Όλα χρησιμευουν.
    Εγω παντως εχω απορήσει με εμενα. Ποτέ μου δεν ειχα προβλημα στο θεμα δουλειας. Πιστευα πως θα εβρισκα αμέσως. Αναρωτιεμαι τι κανω λαθος;; Εχω μια γνωστη που δουλευει σε τμημα human recruitment (ανθρωπινο δυναμικο) και σκεφτομαι να επικοινωνησω μαζι της μηπως της στειλω το βιογραφικο μου μπας και το βελτιωσουμε λιγο. Εχω χρονια να βγω στην αγορα εργασιας και ισως να κανω κάτι λάθος. Οι αρνητικές απαντήσεις γεμιζουν το inbox μου με την χουφτα. Επισης, μερα με την μερα, βλεπω πως λιγοστεύουν και οι αγγελίες για ζήτηση εργασίας στο seek.com.au & m career.com.au όπου και απευθυνομαι περισσότερο, λογω των Χριστουγεννων όπου για εμας εδω ειναι ο αντίστοιχος Αυγουστος.
    Συνεπώς, ό,τι και να σας πω για την νέα μου ζωή στην Αυσταλία δεν θα ειναι ρεαλιστικό ή κατατοπιστικό εφόσον ακόμη ζουμε σαν τουρίστες, χωρίς το daily grind (καθημερινή ρουτίνα) που λεγεται δουλειά, κίνηση, φορους, λογαριασμούς….
    Ένας γνωστός μου ο οποιος μολις γυρισε απο το Λονδίνο οπου εργαζόταν και εκείνος για πολλα χρονια μου γραφει πως και εκεινος εχει δυσκολευτει να βρει μια αξιολογη θεση. Μου λεει συγκεκριμένα πως η εργασιακή εμπειρία του στην Αγγλια μετραει ως αρνητικο στοιχείο στο βιογραφικο του για τους Αυστραλους. Επισης, η αδελφη του ειναι βουλευτινα και υφυπουργος και παρολο αυτο εχει, οπως κι εμενα, δυσκολευτει αφανταστα να βρει κατι. Αναρωτιεμαι εαν με τετοια αδελφη θα ειχε δυσκολευτει και στην Ελλαδα να βρει μια δουλειά;
    Αυτη την περίδο περνάμε με το ταμειο ανεργιας που μου δινουν - γυρω στα $500/15μερο. Ο συζυγος αιτήθηκε το parenting payment (επιδομα γονεων) αλλα εχει γινει καποιο λαθος και ακομη δεν εχει παρει τιποτα - ενω ουτε εχουν ξεκινησει οι πληρωμες για τα παιδια που δικαιούνται ολοι (family tax benefit A & B). Φανταζομαι πως ολα μαζί θα φτασουν γυρω στα $1000/15μερο αλλα θα δείξει.
    Ισως ακογουνται πολλα, αλλα πιστεψτε με φευγουν στο πι και φι, και να φανταστειτε πως μονο για τροφιμα τα δινουμε εφοσον μας φιλοξει ο αδελφος μου. Το μικρο εμφιαλομενο νερο στοιχίζει $3.50. Προχθες πηγαμε και φαγαμε στο ΙΚΕΑ - τα ιδια φαγητα που παιρναμε και στην Ελλαδα - $47 παρακαλω - ενω εκεί διναμε ακριβως τα μισά. Τα λεμόνια, $1 each. Προχθες παρείγελα 3 μεσαιες πιτσες - $42! Οι ταμπλετες Finish για το πλυντηριο πιατων - $20 το πακετο (στην Ελλαδα τα αγοραζα γυρω στα €8. Υπαρχουν βεβαια προσφορες παντου και για τα παντα, αλλα πρεπει να εχεις χρονο να τις κυνηγας.

    Και τωρα για τον καιρό. Το πρωί φοραμε τα χειμωνιατικά μας. Το μεσημερι σκαμε και οι πισινες γεμιζουν με τις φωνες των παιδιων, το απογευμα οι ουρανοι γεμιζουν αστραπες, το βραδυ χαλαζι, και ξανα παλι τις χειμωνιάτικες πυτζαμες. Μπορει να κανει 40 βαθμους το μεσημερι, αλλα το βραδυ κοιμομαστε παντα με παπλωμα. Απο τοτε που ηρθαμε εχει τυχει να αναψουμε το air-condition την ημερα και μετα το τζακι το βραδυ για να ζεσταθουμε. Ακομα και η 4 ετων κορη μου εχει σχολιασει τον περιεργο καιρο της Αυστραλιας.
    Και μιας και ανεφερα την κορη μου, ειναι πολυ χαρουμενη εδω αν και τις λειπει η παιδική παρεα. Τον παιδικο σταθμο εδω τον πληρώνουν με την ημερα, (περιπου 70-80 δολλαρια την ΗΜΕΡΑ) αλλα σταθηκα τυχερη και βρηκα εναν δημοτικο (community) σταθμο χωρίς φαγητο (στελνεις δικο σου) και με λιγοτερες ωρες, δηλαδη 8.30 - 3 (οι υπολοιποι λειτουργον 7 - 7) και μου στοιχίζει μονο $35/ημερα. Anyway, την γραψαμε 2 μερες την εβδομαδα σε προνηπιο και εχει τρελαθεί. Της αρεσει αφανταστα. Μαθαινουν με το παιχνιδι, και περνανε περισσότερη ωρα εξω στην αυλη παρα μεσα στις αιθουσες. Την ρωτησα προχθες εαν θελει να γυρισει στην Ελλαδα και μου απαντησε «οχι, γιατι φοβαμαι πως θα με ξαναστειλετε στο παλιο μου σχολείο και δεν θελω να ξαναπαω.» Και γενικα δεν αναφερει την Ελλαδα καθολου.

    Πηγαμε και σε orientation program (προγραμμα προσαμοργησης) για το νηπιο στο οποίο την γραψαμε για του χρονου (εδω το νηπιο ειναι μαζι με το δημοτικο, με ποδιά, μεγαλο ωραριο κτλ. Θα παει στο παλιο μου σχολείο. Εγω εμεινα λιγο απογοητευμενη - το περίμενα μεγαλυτερο (ολα σου φαινονται μεγαλυτερα οταν εισαι μικρος) και περισσότερο ανανεωμενο, αλλα ο συζυγος ξετρελαθηκε!! Σαν κατασκηνωση του φανηκε. Και εμεινε εκπληκτος απο την οργανωση και την παρουσίαση του προγραμματος. Δημοσιο σχολειο, αλλα σου φερονται και σου μιλανε σαν να τα εχεις σκασει χοντρα. Στο τελος οταν φυγαμε, ειχαν βαλει δυο παιδια απο την 6η δημοτικου να μας λενε «goodbye, thank you for choosing our school” στην πορτα.

    Ο μικρος μου (2 χρονων) εχει ηρεμησει λιγο. Δειχνει να συνηθισε την Αυστραλια, αν και καθε φορα που λεμε πως θα βγουμε βολτα, τρεχει και φερνει τα παπουτσια του και φωναζει "home, home". Στην αρχη γελαγαμε και πιστευαμε πως ειχε μπερδεψει την εξοδο με την επιστροφη στο σπιτι αλλα ξαφνικα καταλαβαμε πως ενωουσε την Ελλαδα. Ο καημενος περιμενει να επιστρεψουμε στην Αθηνα. Και εχει περασει ασχημα μεχρι στιγμης. Την πρωτη εβδομαδα επεσε κατω και εσπασε το μπροστινο δοντι του. Εμοιαζε με φαφουτης μεχρι που πηγαμε και του το γεμισαν/καλυψαν - $400 παρακαλω χωρις καλυψη απο το medicare! Μια εβδομαδα αργοτερα, ειχαμε παει στο Centenial Park και του επιτεθηκε ενα κορακι. Του εφαγε το αυτι - αιματα παντου - ευτυχως ομως δεν ηταν μεγαλο το τραυμα και δεν χρειαστηκε να παμε στο ιατρο.

    Περασα και 2 μερες σε δημοσιο νοσοκομειο πριν 2 εβδομαδες για ενα χειρουργείο (αφαιρεση χολης) που εκανε η μητερα μου. Απο που να ξεκινησω; Ευγενια, εξυπηρετηση, εγκαταστασεις…. Σκεφτομουν αυτα που τραβηξαμε με τον συζυγο και μου ηρθε να κλαψω. Νιωθεις σαν να εχουν προσλαβει νοσοκομες ειδικα για να σε ευχαριστησουν. Παραπονεθηκε η μανα μου για στεγνα χειλη λογω την ναρκωσης/κλιματισμου και σε μισο λεπτο της εφεραν αλοιφη. Δυο ωρες μετα το χειρουγειο σηκωθηκε να κανει μπανιο και τις εφεραν 4 πετσετες, και οταν βγηκαμε απο το μπανιο ειχαν αλλαξει να σεντόνια, τα οποια τα ειχαν στρωσει μολις εκεινο το πρωι. Οταν γινοταν το χειρουργειο, το οποιο κρατησε 4 ωρες μαζι με το recovery, οι νοσοκομες με εδιωξαν για να παω να φαω και μου υποσχεθηκαν πως θα με παρουν τηλ στο κινητο να με ενηρεωσουν για το ποτε θα την πανε στο δωματιο. «Σιγα μην με ειδοποιησουν» σκεφτηκα. Και ομως, με πηραν τηλ οπως υποσχεθηκαν. Θα μπορουσα να γραψω περισσοτερα γιατι το συγκεκριμενο θεμα με καιει, αλλα θα σας κουρασω.

    Οι περισσότεροι εδω ειναι τοσο φιλικοι και υπομονοτικοι. Πεφτεις πανω τους στο δρομο και σου ζητανε ΕΚΕΙΝΟΙ συγνώμη. Θελεις να αλλαξεις λουριδα οταν οδηγας, και αντί να γκαζωνουν, πατανε φρενο και σε αφήνουν να περασεις. Οταν πεταγαμε συναντήσαμε μια οικογενεια που εχει ερθει επισης μονιμα (δεν μπορεις να φανταστεις ποσοι εχουμε ερθει!!) και οταν βρεθηκαμε για καφε μας ειπαν πως ενας υπαλληλος στο Centrelink τους ειπε μια λαθος πληροφορια σχετικα με το ΑΦΜ του συζυγου. Η κοπελα ειχε διαβασει στο patriotaki πως δικαιουται να βγαλει ο συζυγος ενω εχει ερθει με τουριστικη, ο υπαλληλος επεμενε οχι. Στο τελος βγηκε η διευθυντρια και το ξεκαθαρισε το θεμα, αλλα θα χρειαζοταν μια δευτερη επισκεψη την επομενη. Οταν λοιπον πηγαν παλι σαν αυριο, ο χθεσινος υπαλληλος βρισκοταν με καποιον trainer που συστηθηκε στο ζευγαρι και τους εξηγησε πως εξ’ αιτίας της λανθασμενης πληροφοριας, περνανε τον υπαλληλο απο εκπαιδευση ξανα. Ουδεν σχολιο.

    Ή μαλλον όχι. Θα σχολιασω. Αυτα ειναι πραγματα και γεγονοτα που τα ειχα δεδομενα απο την ηλικία 0 - 21 αλλα μετα απο 15 χρονια διαμονης στην Ελλαδα τα ξεχασα. Τωρα τα απολαμβανω παλι. Ειναι ωραιο πραγμα να σε σεβονται και να σε διευκολύνουν.

    Θα ηθελα να πω πως πλεον δεν εχω αμφιβολίες για την αποφαση μας να μεταναστεψουμε, αλλα τι στιγμη που και οι δυο μας ειμαστε ακομα ανεργοι, ενω εκει ειχα μια τελεια δουλεια, δεν μπορω να το πω. Απ’ την αλλη δεν θελω να επιστρεψω στην Ελλαδα. Συνηθισα τα καλα της Αυστραλιας. Την ομορφια. Πρασινο, πρασινο, πρασινο και άπλες. Παντου. Ουτε ομως εχω σκεφτει «μα γιατί τοσα χρονια το καθυστερησαμε; Επρεπε να ερχομασταν πιο νωρις». Οχι. Ειμαι ευγνομων για τα χρονια και τις εμπειρίες που εζησα στην Ελλαδα. Αλλα σιγουρα καναμε το σωστο που ηρθαμε σε οτι εχει σχεση με τα παιδιά. Και πιστευω πως ο καθε ενδιασμός μου, ο καθε φοβος θα φυγει μολις βρουμε δουλεια και μπουμε σε δικο μας σπιτι. Ο αδελφος μου και η κοπελα του μας εχουν κανει να νιωσουμε πολυ ανετα και welcome, αλλα αλλιως ο δικος σου προσωπικος χόρος.


    Α, πριν κλεισω για σημερα, να πω πως εφτασαν και τα πραγματά μας. Εστειλα groupage, 6 κυβικα μετρα (τοσα τα εγβαλαν εκεινοι - δυστυχως δεν γνωριζω πως μπορω να το ελεγξω αυτο. Ηταν περιπου 40 κουτες, 1 παιδικο κρεβατακι, 1 παιδικη καρεκλα φαγητου, 1 γυναικειο ποδηλατο, 1 μπαουλο για παιχνιδια το οποιο ειχαμε διαλυσει σε κομματια, 1 επιπεδη τηλεοραση - και ολα χωρεσαν σε ενα van). Τα εστειλα με την ιδια εταιρεια που χρησιμοποιησε και ο Agoriani ενω η εδω εταιρια ειναι η Globelink. Μου στοιχισε ολα μαζι $2400. Τα $1300 ηταν απο την Ελλαδα, και τα $1100 τα εδω εξοδα. Τα πληρωσα ολα μαζι στην Αυστραλια - τιποτα στην Ελλαδα, ενω προκειται για υπηρεσια door to port. Δηλαδη, ηρθαν, τα πηραν απο το σπιτι μου (εγω και ο συζυγος τα φορτωσαμε μηπως γλιτωσουμε τα εξοδα του εργατη) και ο συζυγος με τον αδελφο μου πηγαν με το φορτηγακι απο το λιμανι εδω να τα παραλαβουν. Λιγες μερες νωριτερα ειχα παει εγω στο τελωνειο που βρισκεται στο αεροδρομιο και τακτοποιησα τα χαρτια. Δεν πληρωσα τιποτα, ουτε μου ανοιξαν τιποτα, αλλα κοιταξαν πολλη ωρα την λιστα μου. Ειχα γραψει αρκετες λεπτομερειες και αυτο που τους ενδιεφερε περισσότερο ήταν να δουνε εαν εχεις ξυλινα επιπλα. Οταν τους εδειξα πως δεν ειχα, μου εβαλαν την σφραγιδα, και ολα καλα. Σχετικα ανωδυνη η ολη διαδικασια αν και...expensive!

    ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2013

    Παιδιά, χίλια συγνώμη που έκανα 2 μήνες να μπω στο Patriotaki. Σας σκεφτομαι ολους συνέχεια και θελω να μπαινω να μαθαίνω τα νέα ολων αλλα δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Βλεπετε, βρηκαμε επιτελους δουλειά! Ο σύζυγος βρηκε ΠΡΙΝ απο εμένα!!!! Δηλαδή εγω είμαι η Αυστραλιανή υπήκοος, με μητρική την αγγλική και βρηκε εκείνος πρωτος! Βεβαια χαίρομαι, και το αναφέρω για να παιρνετε και οι υπόλοιποι κουράγιο. Τα αγγλικά του συζυγου ειναι σε επίπεδο Lower/Advanced και εξ' αιτίας των ιατρικών προβλήματων του είχε ένα κενό στο βιογραφικό του ίδιο σε μεγεθος με την τρυπα του Οζοντος, αλλα καταφερε και βρηκε. Έμαθε για την θεση μεσω καποιο γνωστου, αλλα περασε όλες τις διαδικασίες κανονικά, δηλαδή interview με recruiter κτλ. και την πήρε αξιοκρατικά.

    Η θεση δεν ειναι φοβερη. Ετοιμαζει παραγελίες σε μία αποθήκη (μου λεει πως στην τελευταία εταιρία που δουλεψε στην Ελλαδα τον συγκεκριμένο ρόλο τον εκαναν οι Πακιστανοί!!) αλλα καμια δουλεια δεν είναι ντροπή και ειναι ενα ξεκίνημα. Οι ιδιοκτήτες είναι ελληνες 2ης γενιάς και παρολο που όλοι στο forum λενε "μακριά απο ελληνες", ο συζυγος ειναι πολύ ευχαριστημένος. Του φερονται όλοι άψογα και τα χρήματα ειναι σχετικά καλά. Ειναι casual εργατης, δηλαδή δουλευει όποτε τον φωνάζουν αλλα λένε συντομα θα τον κανουν μόνιμα. Δουλευει την βραδινή βαρδια, δηλ. 5μμ - 1πμ αλλα καποιες φορές μενει περισσότερο εαν εχει δουλειά. Αυτο ειναι ένα θέμα γιατί εγώ φευγω απο το σπίτι στις 7.30πμ. και εκείνος πρεπει να ξυπνήσει να προσεξει τα παιδιά. Καποιες νύχτες κοιμάται μόλις 4 ωρες. Και οπως μια παλιά ταινία του Βεγκου, εμείς δεν βλεπόμαστε τις καθημερινές. Με σημειώματα επικοινωνούμε διοτι μολις σχολάσω, με περιμένει στην πορτα με τα κλειδιά στο χερι, να μπω εγω και να αναλαβω τα παιδιά για να φυγει εκεινος στην δουλειά.

    Όσο για εμένα, μετά απο 4 μηνες παραμονής στην Αυστραλία βρήκα δουλειά. Και πάλι, δεν ειναι σπουδαία δουλειά αλλα πληρεί καποιες προϋποθεσεις που είχα ωστε να μπορώ να περναω όσο περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου γίνεται. Προκειται για μια Καθολική φιλανθρωπική οργάνωση, και εγώ ειμαι ιδιαιτέρα της διευθυντριας που ειναι καλόγρια. Δηλαδή, εφαγα 16 περίπου χρόνια στα θρανία, εδωσα ενα σωρο χρηματα για το πτυχίο, εχτισα ενα πλουσιο βιογραφικό με τελευταίο ρόλο μια διευθυντική θέση, για να καταλήξω να φτιαχνω καφε καθε μερα για μια καλόγρια! Και δεν μου φτανουν αυτά, εχω μια φιλή, Αγγλίδα που μενει 10 χρόνια στην ελλάδα να μου στελνει καθε πρωι sms με shocking ανεκδοτα με θεμα τις καλόγριες!

    Αλλα δε βαριέσαι. Τα λεφτα ειναι σχετικά καλά. Βρισκεται μόλις 14 χλμ απο το σπίτι μου (μηδαμινή απόσταση για τα εδώ δεδομένα), το ωράριο καλό (8-4) και δουλευω 4-ημερο, επομένως τις Παρασκευες μενω σπιτι με τα παιδιά και ξεκουράζεται ο σύζυγος. Λεω να μείνω κανα-χρόνο να αποκτήσω την ποληπόθητη "ντοπια προυπηρεσία" που όλοι ζητούν και να βρω κατι καλύτερο αργότερα. Εδώ που τα λεμε, οι καλόγριες (οι περίσσοτερες συναδελφισές μου ειναι καλόγριες) είναι γλυκές μαζί μου και συνέχεια ρωτάνε για τα παιδιά μου, και ολο θελουν να καθομαι διπλα τους στο διάλειμμα όπου ανταλάζουν μεταξύ τους μαγειρικές συνταγές. Θα μπορουσα να ήμουν εγγονή τους. Ωστόσο, εχω υποσχεθεί στον εαυτό μου πως εάν αρχίσουν τα πλεξίματα και τα κεντήματα, θα σηκωθώ να φύγω!!!

    Βρηκαμε και μια ομαδα ιατρων να παρακολουθεί τον σύζυγο, δηλαδή εναν καρδιολόγο, έναν ενδοκρινολόγο και εναν αιματολόγο. Ληβανεζος ο πρώτος, Γερμανός ο δευτερος, Ινδός ο τρίτος ....Ηνωμένα Έθνη! Καλοί φαίνονται, κυρίως ο ενδοκρινολόγος, ο οποίος μετα απο πολλες εξετάσεις ανακαλυψε πως δεν χρειάζεται να παίρνει πλεον ινσουλίνη και δεν θεωρείται πλέον διαβητικός. Που σημαίνει πως ή βελτιώθηκε η κατάστασή του με την παροδο του χρόνου ή είχαν κάνει λάθος διάγνωση οι ιατροί στην Ελλάδα. Ποιος ξέρει. Σημασία έχει πως μπορούμε να ησυχάσουμε απο το θεμα του διαβητη.

    Τα δυσάρεστα είναι πως ο σύζυγος έχει αδυνατίσει λίγο και νιωθει κοπωση. Προσπαθώ να μην τρομάζω. Το αναφεραμε στον αιματολόγο ο οποίος είπε πως μαλλον οφείλεται στην δουλειά (προκειται για πολλές ωρες με σωματική κουραση) αλλα καλού-κακου να κανουμε εξετασεις. Πηγε λοιπόν χθες και εκανε PET scan (στην ελλάδα στοιχίζει 2000 ευρω και δεν την γραφουν τακτικά). Εχω να τον δω απο προχθες γιατί έλειπε απο το σπίτι μετα το PET εφόσον για καποιες ωρες μετά εκπεμπει ακτινοβολία και πρεπει να μένει μακριά απο παιδιά. Περιμένουμε τωρα τα αποτελεσματα. Ειμαι σιγουρη πως ολα θα πανε καλά, αλλα οταν εχεις τραβηξει αυτα που τραβηξαμε εμείς, ενα απλό κρυολόγημα σε τρομαζει! Με καθε αξονική, μαγνητική και PET νιωθω πως χανω 3 χρόνια απο την ζωή μου, τόση ειναι η αγωνία μου μεχρι να βγουν τα αποτελεσματα! Θα σας κρατήσω ενήμερους....

    ΑΠΡΙΛΙΟΣ 2013
    Γεια σας, και συγνώμη και πάλι που άργησα να ενημερώσω την ανταπόκρισή μου.
    Λοιπόν, σήμερα κλείνουμε 7 μήνες στην Αυστραλία και απορώ πως πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός;
    Τα νέα μου δεν είναι πολλά. Βρισκόμαστε με τον σύζυγο στις ίδιες δουλειές και έχουμε μπει πλέον στην ρουτίνα της καθεμερινότητας για τα καλά.
    Η μικρή πάει νηπιαγωγείο και το λατρεύει, αν και στην τάξη της είναι το μόνο ελληνόπουλο, ενώ το 70% των υπολοιπων μαθητών είναι μουσουλμανάκια. Κολλητός της είναι ο Mohammed.

    Ο μικρός μου είναι 2.5 ετών και μένει σπίτι τα πρωινά με τον μπαμπά του, μέχρι να πιάσει εκείνος δουλειά στις 5μμ όπου σχολάω εγώ και αναλαμβάνω την φροντίδα των παιδιών. Καθε Δευτερα πρωί ο σύζυγος παει τον μικρό σε ένα mother/baby playgroup που διοργανώνεται απο την εκκλησία των Βαπτιστών. Στοιχίζει 2 δολάρια η κάθε επισκεψη και κρατάει 2 ωρες. Τον πηγαίνουμε εκεί μόνο και μόνο επειδή βρίσκεται μόλις 100 μ απο το σπίτι και πανε με τα πόδια εφόσον έχουμε μόνο ενα αυτοκίνητο και τα πρωινά το παίρνω εγώ. Του αρέσει όμως του μικρού γιατί έχουν πολλά παιχνίδια, sandpit, κάνουν χειροτεχνίες κτλ. Ο σύζυγος ξινίζει λίγο που είναι ο μόνος μπαμπάς, αλλα οι άλλες μαμάδες τον έχουν αγκαλιάσει και του φέρονται ωραία.

    Σημερα πήγαμε και την πρώτη μας εκδρομή έξω απο το Σύδνευ, στο Kiama. Ο καιρός υπέροχος και η διαδρομή φανταστική. Τα παιδιά το ευχαριστηθήκαν.

    Μας σταματησαν και για αλκοτέστ. Στους 7 μήνες που είμαστε εδώ έχουν σταματήσει τον σύζυγο 3 φορές (ευτυχώς που δεν πίνει), ενώ εμένα με έπιασε speed camera και προχθες έλαβα μια όμορφη κλήση για υπερβολική ταχύτητα. Δηλαδή έτρεχα με 70 χλμ (με ανωτατο όριο τα 60χλμ!) $105 δολάρια και 1 πόντο απο το δίπλωμά μου. Μου μένουν 11 πόντους. Εαν η ταχυτητα ήταν μεγαλύτερη θα έχανα περισσότερους πόντους.

    Ακόμα δεν μπορώ να ξεπεράσω την νοσταλγία μου για το σπίτι μου και τους φίλους μου στην Ελλάδα. Η Ελλάδα δεν μου λείπει, αλλά μου λείπει η παλιά μου ζωή. Με πιάνουν οι μαύρες μου που και που, και δεν μπορώ να δω φωτογραφίες απο το σπίτι μου στην Αθήνα χωρίς να κόβεται η ανάσα μου ή να με πιάνει ένας κόμπος στο λαιμό. Θυμάμαι όμως πως έτσι ήταν οταν πρωτο πήγα στην Ελλάδα πριν 16-17 χρόνια. Θα περάσει καποια στιγμή και αυτό το συναίσθημα.

    Τα παιδιά δείχνουν να μην θυμούνται τίποτα απο την Ελλάδα. Καλά, ο μικρός ήταν μόλις 22 μηνών όταν φύγαμε, αλλά η μικρή, στα 4.5 θα έπρεπε να θυμόταν περισσότερα. Θυμάται λεει το δωμάτιό της αλλα όχι το σπίτι της γιαγιάς (όπου βρισκόμασταν ΚΑΘΕ Κυριακή). Θυμάται τον Μιχάλη τον γειτονόπουλο αλλα όχι την Μελίνα απο τον παιδικό σταθμό. Σιγά σιγά θα ξεχασει και το δωμάτιό της και τον Μιχάλη. Όσο για τα ελληνική της, ήδη βλέπουμε να χειροτερέυουν μέρα με την μέρα, άσε που προχθές αποκαλεσε το αυτοκίνητο «καρο». Για αυτό φταίει βεβαια η εδώ γιαγιά! Όλα αυτά βεβαια τα περίμενα, αλλα όχι τόσο σύντομα.

    Πολλοί φίλοι και γνωστοί μας ρωτούν εαν μετανιώσαμε που ήρθαμε. Όχι, δεν μετανιώσαμε, αλλά εάν δεν είχα τους δικούς μου εδώ, δεν θα ερχόμουν. Η προσωπική μου γνώμη είναι πως εάν δεν έχετε την υπηκοοτητα και κάποιον να σας στηρίξει όταν φτάσετε, να μην έρθετε. Θα δυσκολευτείται και θα απογοητευτείται και θα επιστρέψεται έχοντας χάσει τον χρόνο και τα χρήματά σας. Εγώ γεννήθηκα και μεγάλωσα εδώ, η αγγλική είναι η μητρική μου, έχω τους γονείς και τα αδέλφια μου εδώ, φιλοξενούμε απο τον έναν αδελφό μου, και παρόλα αυτά έχω δυσκολευτεί και πιεστεί. Τα χρήματά μας μας φτάνουν ίσα-ίσα (και τονίζω πως ακόμα φιλοξενούμε), στεγαστικό δάνειο απο την τράπεζα δεν μου δίνουν γιατί δεν έχω πιστωτικό ιστορικό ενώ και οι δύο βρισκόμαστε ακόμα σε probation απο την δουλειά μας (δηλ. σε δοκιμαστική περίοδο η οποία κρατάει απο 3-6 μήνες ανάλογα με τον εργοδότη), το ενοίκιο είναι απαγορευτικό, οι τιμές πανάκριβες (κάτω απο $200/εβδομάδα για supermarket δεν έχω δώσει ποτέ) κτλ. Το μόνο που μου δίνει κουράγιο είναι που βλεπω τα παιδιά χαρούμενα. Κυρίως η κόρη μου που παει στο σχολείο με ώρεξη και χαρά και κλαίει όταν κλείνουν για διακοπές. Δεν γνωρίζω κανένα παιδί στην Ελλάδα που να νιώθει έτσι για το σχολείο. Αυτό για μένα μου αρκεί και γι’ αυτό μπορώ να λεω πως «καλά κάναμε και ήρθαμε».
    Moving to Sydney on September 28, 2012!

    #2
    Originally posted by AussieHope View Post
    Να και η δική μου ιστορία μέχρι στιγμής.
    Ελπίζω να μην βαρεθείτε.

    Ιούλιος 1996
    Τελειόφοιτη σε πανεπιστήμιο της Αυστραλίας και κάνω διακοπές στην Ελλάδα. Γνωρίζω τον άντρα μου σε ένα ελληνικό νησί αλά Shirley Valentine. Σπαστά ελληνικά, μπάνια, φραπέ, βόλτες, μπαράκια. Είμαι 20 χρονών, looking as good as I’ll ever look (η ομορφιά και το καλλίγραμμο σώμα θα πάρουν τον κατήφορο από εδώ και πέρα) και οι τσέπες μου γεμάτες με Αυστραλέζικα δολάρια χάρη στο Austudy και part-time δουλειά που έχουν σχεδόν όλα τα παιδιά στην Αυστραλία από τα 14 τους χρόνια.
    Έχω ερωτευτεί την Ελλάδα και τον νεαρό. Τον προσκαλώ στην Αυστραλία. «Σιγά μην έρθει» λεω στον εαυτό μου. «Θα έρθω» μου λέει.

    Ιούνιος 2012
    Το λέμε στην πεθερά. Απ’ έξω-εξω δηλαδή. Κατι σαν «ΜΠΟΡΕΙ να πάμε, να δουμε λίγο και εκεί, και να γυρίσουμε μετα από 2-3 χρόνια όταν είναι καλύτερα τα πράγματα. Κρυβωμαι εγω. Μπορεί να φαω και καμια σφαλιάρα. Περιμένω φωνες, υστερίες…
    «Αρκει να είναι καλά τα παιδιά μου. Καντε ότι, νομίζετε» ήρθε η απάντηση.
    Σοκ. Τοσο εύκολα;
    Όχι. Την βρίσκω στην κουζίνα να κλαίει με λυγμούς. «Με ματιάσαν οι ρουφιάνες. Μου λέγανε ποσο τυχερη που ειμαι που εχω όλα τα εγγόνια μου κοντά….και τωρα θα φύγετε….γιατί, γιατί, γιατί;;;;;……
    επαθα.... ευχομαι τα καλητερα για σενα και την οικογενεια σου.
    Καθε εμποδιο για καλο λενε αλλα εσυ το παρακανες!!δεν μπορω να γραψω τιποτε αλλο.........

    Comment


      #3
      και πανω που ειπα οτι δεν θα ξανακλαψω!!!!!!!ενα μεγαλο

      Comment


        #4
        Η δυναμη που κρυβει ο καθενας μας μεσα του φαινεται στα δυσκολα.

        Απ'οτι φαινεται εσεις εχετε παρα πολυ δυναμη και μπραβο σας!!!

        Ευχομαι τα καλυτερα απο καρδιας!
        “Experience is a brutal teacher, but you learn. My God, do you learn.” C.S Lewis

        Comment


          #5
          Η ιστορία σου είναι συγκλονιστική. Άφησες την πατρίδα και την οικογένειά σου για να κάνεις μια καινούρια αρχή με τον έρωτα της ζωής σου σε αυτή τη ζούγκλα που λέγεται Αθήνα. Καταφέρνετε να ξεπεράσετε όλες τις δυσκολίες και τις αναποδιές που σας τυχαίνουν και τα απίθανα του ελληνικού συστήματος και να αποκτήσετε και δύο αγγελούδια. Νομίζω ότι η ζωή σας χαμογελά και σας κλείνει πονηρά το μάτι. Να μην σκέφτεσαι καθόλου τις δυσκολίες που τυχόν θα αντιμετωπίσετε όταν θα έρθετε. Έχετε ο ένας τον άλλον και την αγάπη σας και νομίζω ότι μπορείτε να ανταπεξέλθετε στις καινούριες προκλήσεις. Η αλήθεια είναι ότι οι Αυστραλοί εδώ γκρινιάζουν ότι όλα έχουν χειροτερέψει και ίσως να έχουν δίκιο για μερικά θέματα αλλά εμείς που είχαμε συνηθίσει σε πιο δύσκολη πραγματικότητα δεν το καταλαβαίνουμε. Εσύ έτσι κ αλλιώς είσαι σε πλεονεκτική θέση γιατί ξέρεις τι σε περιμένει πάνω κάτω όταν θα έρθεις και τους δικούς σου μην τους παρεξηγείς νομίζω ότι από αγάπη και ενδιαφέρον αντιδρούν έτσι και για κανέναν άλλο λόγο. Μην ακούς κανέναν, παντού σε όλον τον κόσμο αυτή την εποχή είναι δύσκολα, ακόμα και στον παράδεισο να πας. Στο λέω αυτό γιατί έχω φίλους που έχουν σκορπιστεί στα 4 σημεία του ορίζοντα και όλοι το ίδιο μου λένε. Επίσης θέλω να πω ότι μας έδωσες, με τον τρόπο που αντιμετώπισες τα πράγματα και πώς πάλεψες εσύ και ο άντρας σου ένα καταπληκτικό μάθημα για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και τις δυσκολίες και να πάψουν λίγο οι γκρίνιες. Πρέπει όλοι μας να χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε καταφέρει στη ζωή μας και με το γεγονός ότι αυτές τις δύσκολες στιγμές έχουμε την επιλογή να κάνουμε μια καινούρια αρχή ή τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Α πες και στην πεθερά να αφήσει την κλάψα να ετοιμάσει βαλίτσα άμα θέλει και άμα την αντέχετε κ εσείς, γιατί είναι τυχερή που ο γιος της μετά από όλες τις περιπέτειες που πέρασε μπορεί να κάνει όνειρα για την οικογένειά του και να προσφέρει στα παιδάκια του ελπίδα για καλύτερο μέλλον. Μέσα από την καρδιά μου εύχομαι όλα να πάνε καλά στο καινούριο ξεκίνημά σας με υγεία και πολλή αγάπη και με το καλό να ξανανταμώσετε με την οικογένεια σου. Εύχομαι σε λίγο καιρό να καθίσετε και πάλι στη βεράντα σας, να κοιτάτε τον ουρανό της Αυστραλίας αυτή τη φορά, αντί για την μπουγάδα του απέναντι, να πίνετε τα κρασάκια σας και να χαμογελάτε ευτυχισμένοι.

          Comment


            #6
            Mε συγκινησες! Ήμουν έτοιμος να γράψω πολλά αλλά ο φίλος jojos με κάλυψε!!
            Θερμές,εγκάρδιες ευχές για το μέλλον.
            Keep walking ....Good Luck!!

            Comment


              #7
              Μαθήματα ζωής.
              Ευχαριστούμε που μοιράστηκες την ιστορία σου μαζί μας...
              Ο τελευταίος να κλείσει την πόρτα.

              Comment


                #8
                Και που νόμιζα ότι μόνο τα δικά μου προβλήματα ήταν αξεπέραστα. Σε ευχαριστώ πολύ για την σφαλιάρα που μου έδωσες... Βάστα γερά...

                Comment


                  #9
                  Ακόμα προσπαθώ να συνέλθω από το σοκ! Σας εύχομαι από δω και πέρα να σας πάνε όλα καλά και να έχετε πάντα την υγεία σας... Μακάρι να σε γνώριζα κι από κοντά, όταν έψαχνες φίλες...

                  Comment


                    #10
                    Τώρα κατάλαβα τη σημασία του ονόματος AussieHOPE.
                    Εύχομαι εσύ και ο άντρας σου να ζήσετε και να χαρείτε τα παιδιά σας μέχρι τα πολύ βαθιά σας γεράματα.
                    Ευχαριστούμε για το μάθημα ζωής,η αφήγηση σου ήταν τόσο έντονη που νιώσαμε οτι ήμασταν εκεί...δίπλα σας...
                    Σας εύχομαι ότι καλύτερο,η ζωή σας ανήκει.
                    We must be willing to let go of the life we have planned,so as to have the life that is waiting for us.
                    Joseph Campell

                    Comment


                      #11
                      Συγκλονιστικη ιστορια !!!

                      Δακρυσα με την ιστορια σου !!!!

                      Συγκλονιστηκα , συγκινηθηκα !!!!

                      Να εισαι παντα καλα εσυ και η οικογενεια σου aussiehope !!!
                      Kαι να εισαι παντα ετσι Δυνατη
                      Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει !!!
                      Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ.,

                      Comment


                        #12
                        AussieHope

                        Μας έστειλες αδιάβαστους με την ιστορία της ζωής σου.
                        Μακάρι να είστε καλά, πλέον, και ολα να σας πάνε καλά απο εδώ και πέρα.

                        Γνωρίζω τουλάχιστον άλλες δυο περιπτώσεις σαν εσένα, που δεν άντεξαν όμως και έφυγαν απο την Ελλάδα, στις πρώτες δυσκολίες. Είναι η πρώτη φορά όμως που ακούω μια ιστορία που εκτός απο προβλήματα προσαρμογής είχε και σοβαρότατα προβλήματα υγείας.
                        Εύχομαι να είναι καλά πλέον ο άντρας σου και να συνεχίσει να είναι για πάρα πολύ ακόμα, ώστε να ζήσετε καλά.
                        Καλως ήρθατε σπίτι σας!



                        *Νομίζω οτι έχεις καταλάβει οτι έχεις την καθολική συμπάθεια του patriotaki, και σίγουρα δεν θα είστε σε καμία περίπτωση μόνοι.
                        Υπομονή και επιμονή patriotes.

                        Comment


                          #13
                          AussieHope
                          Είναι η πρώτη φορά που γράφω στο PATRIOTAKI και ο λόγος είσαι εσύ. Θα συμφωνήσω με όλα τα μέλη που έκαναν post πριν απο εμένα και θα κάνω μια βαθια υπόκλιση.

                          Comment


                            #14
                            Πλάνταξα...
                            Thanx for sharing.

                            Comment


                              #15
                              Εισαι Παλικαρι ,και εσυ και ο αντρας σου, σας ευχομαι να ειστε ετσι αγαπημενοι μεχρι τα βαθια γεραματα και να χαρειτε τα παιδακια σας οπως επιθυμειτε.

                              Λενε να μην δινει ο Θεος στον ανθρωπο παραπανω απ'οσα μπορει να αντεξει,αλλα εσυ το εχεις ξεπερασει αυτο το σταδιο!

                              Κανενα κακο να μην ξαναβρει την οικογενεια σου.
                              Ωσπου τέλος ένιωσα κι ας πα' να μ'έλεγαν τρελλό πως από ΄να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος (Ελύτης)

                              Comment

                              Working...
                              X