Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ελληνικά εστιατόρια - Προσωπικές ιστορίες

Collapse
This is a sticky topic.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    #31
    Ελληνικά εστιατόρια - Προσωπικές ιστορίες μέρος 4ο

    Η κουζίνα

    Καθώς πήγαινα προς το μέρος του, άκουγα απο το βάθος τα πιάτα να χτυπάνε. Οι "κουζιναρέοι" κάνανε τις ετοιμασίες. Γνωστός ο ήχος σε όσους έχουν κάνει λάτζα.. "Μπες μέσα και ρώτα αν θέλουν βοήθεια." Στην κουζίνα είχε 6-7 άτομα. Η γυναίκα του, η νύφη του και άλλοι 5 διαφόρων εθνικοτήτων. Ο γιος του ήταν στο σέρβις. Ο Ντίμης (Μήτσιο τον φωνάζανε οι δικοί του) Μπαίνω και καλησπερίζω, "Ποιος είσαι συ;" Με ρωτάει μια μικροκαμωμένη κυρία. "Ο Κωστής, καινούργιος" απαντώ. "Ξεκίνα απο τα πιάτα" Ξεκινάω λοιπόν το πλύσιμο. Καθώς ερχότανε ο κόσμος, στην κουζίνα άρχισε ένας λεκτικός πόλεμος μεταξύ μάγειρα και αφεντικίνας. Απίστευτο σκηνικό που δεν μπορώ να το περιγράψω. Αργότερα έμαθα πως ο μάγειρας ήταν εκεί τα τελευταία 5 χρόνια. Πιάτα να γυρνάνε παντού στην κουζίνα, φωνές, φαγητά να πέφτουν χάμω, το προσωπικό να τρέχει πανικόβλητο και η αφεντικίνα με τον χωριάτη να βρίζουν σαν τραμπούκοι γηπέδου. Εκείνη τη μέρα δώσανε 200+ φαγητά, μεγάλος αριθμός για τα μέχρι τώρα δικά μου δεδομένα. Μην ξεχνάτε οτι κατέβηκα για καφέ με τζιν και κοντομάνικο.. Στο τελείωμα της βραδιάς, είχα γίνει ένα με τα ρούχα απο νερά και αποφάγια. Δεν μου μιλούσε κανείς, μόνο έπλενα και σκούπιζα..
    Αφού βγήκαμε απ την κουζίνα, καθίσαμε σε ένα τραπεζάκι έξω ακριβώς απο το πάσο που παίρνουν τα φαγητά οι σερβιτόροι. Να τος και ο χωριάτης! "Εσύ δεν είχαμε πει να δουλέψεις στο μπαρ;". "Ναι κυρ Κώστα" του λέω. "Και γιατί κάθισες στη λάτζα;" DOING!!! "Εσύ μου είπες κυρ Κώστα!!" "Καλά, απο αύριο θα δουλέψεις στο μπαρ.."

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..

    Comment


      #32
      Ελληνικά εστιατόρια - Προσωπικές ιστορίες μέρος 5ο

      Μέρα 2η

      Πορτοκαλί πουκάμισο, μαύρο παντελόνι και ποδιά. Πρώτη φορά στη ζωή μου πίσω απο μπαρ, δεν έχω ιδέα απο ποτά και δεν γνωρίζω καθόλου τη γλώσσα. ο χωριάτης κατεβαίνει και μου δείχνει στα γρήγορα τα ποτά. Σερβιτόροι οι Αχμετ, Μοχάμεντ, Νοέλ, και ένας πιτσιρικάς Αφγανός που μου διαφεύγει το όνομά του. Κανείς τους δεν γνωρίζει ελληνικά. Ευτυχώς μιλούσαμε όλοι σπαστά Αγγλικά και μπορούσαμε να συνεννοηθούμε στα βασικά. Λίγα λεπτά αργότερα μπαίνει ο "σκληρός" Έτσι τον φώναζε ο Ντίμης. Ένας αυγουλομάτης (χαριτολογώντας το λέω) Ολλανδός πάντα χαμογελαστός και ευγενικός. Ακόμα θυμάμαι οτι έπινε χυμό πορτοκάλι. κάθεται κάπου στο βάθος και χτυπάω το κουδούνι να έρθουν να πάρουν το ποτό να το σερβίρουν. Έρχεται ο χωριάτης και μου λέει:
      "Ένα άτομο είναι, δεν μπορείς να το πας;;"
      "κυρ Κώστα, δεν ξέρω να σερβίρω. Μπορεί να κάνω καμιά ζημιά." (μην γελάτε, δεν είχα πιάσει ποτέ δίσκο..) Απάντηση..
      "Και τι ήρθες εδώ; Για να κάθεσαι;" DOING!! Σερβίρω το ποτό και ξεκινάμε κανονικά την εργασία. Τις πρώτες μέρες ξεκινήσαμε καλά μπορώ να πω. Με βοήθησε το οτι ήμουν "ψαρωμένος" και δεν έλεγα πολλά όσο παράλογα και αν μου φαινόντουσαν. Στο τέλος της ημέρας καθίσαμε για φαγητό. Όλο το προσωπικό μαζί και αρχίσαμε την κλασική κουβέντα, απο που είσαι, πόσο καιρό είσαι, πως είναι εδώ και τέτοια. Σε μερικές ερωτήσεις μου κάποιοι δείχνανε σφιγμένοι στις απαντήσεις. Ας πούμε στην ερώτηση πως περνάτε εδώ, όλοι σκύβανε το κεφάλι και λέγανε καλά. Απο το πουθενά ακούγεται η φωνή της μικροκαμωμένης κυρίας που είχα αναφέρει πιο πάνω, να φωνάζει "Δεν θέλω πηγαδάκια στο μαγαζί μου!!" WTF?? Ξαφνικά οι μισοί αλλάξανε κουβέντα και οι άλλοι μισοί είπανε καληνύχτα και φύγανε.

      Μέρα 3η

      3 τουλάχιστον άτομα που ήταν στο τραπέζι το προηγούμενο βράδυ φύγανε νύχτα.. Δεν τους ξαναείδα ποτέ αλλά ούτε και ρώτησα. Ήταν οι πρώτες μέρες και έπρεπε να κρατήσω χαμηλούς τόνους.



      Τις επόμενες μέρες το πλάνο συνεχίστηκε με τον ίδιο τρόπο. Καινούργια άτομα ερχόντουσαν για δουλειά και φεύγανε μόλις βλέπανε τις καταστάσεις. Εμένα δεν με ενοχλούσε τόσο γιατί ήμουν εκτός κουζίνας και είχα λιγότερο στρες, έβλεπα κόσμο, μιλούσα με τους σερβιτόρους και ξεχνιόμουν. Μου άρεσε γενικά που ήμουν εξωτερικό και για να είμαι ειλικρινής δεν είχα συνειδητοποιήσει τι γινόταν. Τα πρωινά κατέβαινα νωρίτερα και περπατούσα στα μαγαζιά της πόλης, στα εμπορικά και στα πάρκα που υπήρχαν σε κάθε γωνία σχεδόν. Αυτό βέβαια άλλαζε όταν με έπαιρνε χαμπάρι ο χωριάτης και με έβαζε να κάνω αγγαρείες.. Δεν με χάλαγε. Μπορεί να μην είχα χρήματα, μπορεί να μην γνώριζα κανέναν, είχα όμως ψυχική ηρεμία. Το πράσινο, τα χαμόγελα του κόσμου, όλα αυτά ήταν ο παράδεισος..

      ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..

      Comment


        #33
        Συγγνωμη για την παρεμβαση αλλα γιατι δεν τα συγκεντρωνεις ολα σε ενα θεμα και ανοιγεις πολλα?Δεν ειναι σωστο ετσι

        Comment


          #34
          Εχει δικιο η vaso31 - ας αναλαβει καποιος συντονιστης να κανει την συγχωνευση
          Θεος ο loufas !!!!
          Πρωτη φορα διαβαζω πικρα και δυσκολες καταστασεις με τοσο κεφι - ετσι μου'ρχεται να παω και 'γω στο απεναντι εστιατοριο για να κανω ανταποκριση απο το μετωπο......να 'σαι καλα φιλε μου
          http://www.surfingreece.piczo.com/
          http://bboardingreece.wordpress.com/author/bodyboardingreece/

          Comment


            #35
            Άμα ο άνθρωπος είναι αισιόδοξος και επίμονος στους στόχους του...ο κόσμος τούμπα να έρθει κάτω δεν το βάζει...Μπράβο σου για την υπομονή σου.
            A journey of a thousand miles begins with a single step.

            Comment


              #36
              Δυστηχως ολα αυτα τα γιδια εκει που εχουν κανει ενα μαγαζι πονταρουν στην αναγκη και στο ψαρωμα.Απο την ωρα που ξερουν οτι ο κοσμος παει χωρις να εχει να μεινει και χωρις λεφτα... σκεφτεται "που θα παει αλλου?" οκ εκτος απο ενα καλο κουραγιο και καλη δυναμη δεν εχω να πω κατι αλλο.Μακαρι να βρισκονται ατομα να τους "καρφωνουν" συνεχεια για να μην παιρνουν αερα.Tουλαχιστον εκει υπαρχει κρατος και νομος ....
              Better Think twice instead once

              Comment


                #37
                Εμένα μ'αρ'εσει το οτι δεν τα συγκεντρώνεις όλα μαζί, μου είναι πιό ξεκούραστο στο διάβασμα.... Σιγά το θέμα τώρα να ασχοληθεί κανείς, χάνει την ουσία... Και γενικά σε καταλαβαίνω απόλυτα και σε αισθάνομαι σε αυτά που λές.... Ανυπομονώ για την συνέχεια....
                Versucht macht Glück

                Comment


                  #38
                  Ο πρώτος μήνας..

                  Σιγά σιγά άρχισα και συμβιβαζόμουν με τα "χούγια" του χωριάτη. έβριζε πολύ. Όχι αγίους και τέτοια. Άχρηστο με ανέβαζε, τεμπέλη με κατέβαζε.. Υπήρξαν φορές που απο την πίεση σκεφτόμουν να τα παρατήσω. Όχι απο θέμα δουλειάς και κούρασης, ήταν θέμα ψυχολογικό. Ήταν πολύ νωρίς όμως. Είχα ανέβει με ένα σκοπό.. Έπρεπε να σκύψω το κεφάλι και να ανεχτώ πολλά παραπάνω απ ότι θα ανεχόμουν στην Ελλάδα. Ένα απο αυτά ήταν και το θέμα του δωματίου. Είχε περάσει ένας μήνας σχεδόν και εγώ συνέχιζα να κοιμάμαι σε σανίδια με κουβέρτες και όχι στρώμα. Για καλή μου τύχη, τους τελευταίους μήνες μου παραχώρησε κανονικό δωμάτιο με κρεβάτι και πόρτα. Πρίν, μετά την αποχώρηση του ζευγαριού που είχε πει, με έβαλε να κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι αλλά στο διάδρομο ενός άλλου διαμερίσματος με μια κουρτίνα για τοίχο. Το ίδιο διαμέρισμα το μοιραζόμουν με 3 άτομα ακόμα, κοινόχρηστο μπάνιο εννοείται.. Δεν με ενδιέφερε, ένιωθα καλά.. Τι ειρωνεία. Στην Ελλάδα είχα το σπιτάκι μου, νοικιασμένο βέβαια με ιδρώτα και πολλές ώρες δουλειάς. Είχα τη θέρμανση μου, το μπάνιο μου, τον καναπέ που πήρα απο τη μάνα μου επειδή θα τον πέταγε.. Έβγαζα πολύ λιγότερα αλλά αρκετά για να ΖΗΣΩ. Στο εξωτερικό άλλαξε πολύ το σκεπτικό μου. Βλέπεις εκεί δεν είχα και κανέναν, οι σχέσεις μου με τα παιδιά ήταν εντελώς τυπικές. Όχι οτι είχα κάτι προσωπικό μαζί τους ούτε οτι δεν τους πήγαινα. Απλά δεν τους ήξερα και δεν ήθελα πολλά πολλά. Έτσι έχω μάθει και απο τη ζωή μου. Μεγάλωσα δύσκολα, όχι άσχημα. Όλοι μας έχουμε μια ιστορία που μας βαραίνει τη ψυχή. Φίλοι λιγοστοί να τους πάρεις ένα τηλ και να πεις κάτι να γελάσεις Γονείς.. Τον πατέρα μου ίσα που τον θυμάμαι στο πρόσωπο, η μάνα μου στη ζωή της και όλα καλά.. Δεν σας κρύβω πως έκλαψα άπειρες φορές στο κρεβάτι μου μετά τη δουλειά, κι ας είμαι άντρας, ας ήμουν 26 χρονών.. Είναι καταστάσεις που στιγμάτισαν το μυαλό και τη ψυχή μου αλλά με κάνανε πιο σκληρό. Ίσως είναι κάτι που θα έπρεπε να ευχαριστήσω τον χωριάτη. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον..
                  Τα άτομα ερχόντουσαν και φεύγανε διαρκώς. Έχω βοηθήσει πολύ κόσμο να κουβαλήσει τα πράγματα του μέχρι τα τρένα. Έχω δώσει και χρήματα για τα εισιτήρια χωρίς να το μετανιώσω ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Κώστα τον μαύρο. Έτσι τον λέγαμε, ήταν μελαψό παιδί απο Σέρρες. Χαχαχαχα, ο μαύρος. "Πάρε τα λεφτά σου και φύγε τώρα που είναι νωρίς!!", μου έλεγε.. Να είναι καλά το παιδί όπου και να βρίσκεται.. Η Φανή που τυχαία τη συνάντησα στα Τρίκαλα στα ιατρεία του ΙΚΑ, παντρεμένη τότε με τον Αντώνη και μαζί στην κουζίνα. Κάποια στιγμή τους χώρισε και έστειλε τη Φανή στο δεύτερο μαγαζί στο Sittard.. Ο Κώστας με την Ελένη, στην ηλικία μου. Περνούσαμε τα ρεπό μας μαζί. Σε πάρκα, ζωωλογικούς, παγκάκια ή ότι άλλο μας ερχόταν. Όμορφες στιγμές..
                  Ήταν πολύ κοντά ο σταθμός. Περίπου 300 μέτρα απο το μαγαζί. Ζευγάρια που ερχόντουσαν και τους πέταγε τα πράγματα στο δρόμο σαν να είναι σκουπίδια, οικογένεια με παιδί. Τους άφησε απλήρωτους και τους πέταξε έξω επειδή δεν του άρεσε η φάτσα του άντρα. Να κλαίει και να τον παρακαλάει να του δώσει τα μεροκάματα για να μπορέσει να φύγει και εκείνος να λέει δεν σου χρωστάω τίποτα. Τα κρατάω για το φαγητό και το σπίτι που κοιμόσουν. Μάγειρες ερχόντουσαν απο διάφορα μέρη με προϋπηρεσία και τους έταζε μισθό 2000+ το μήνα, αλλά πάντα φεύγανε βράδυ και σχεδόν απλήρωτοι.. Κόσμος ερχότανε για δουλειά απο γραφείο εύρεσης εργασίας.. Άλλο θέμα κι αυτό. Σου κρατούσε 400-500 ευρώ το άτομο απο τον πρώτο μήνα επειδή σου βρήκε τη δουλειά, κι αν κάτι πήγαινε στραβά σου λέγανε δεν έχουμε καμία ευθύνη. Πατριώτες ε; Έμενες μόνος, σε ξένο κράτος, χωρίς χρήματα, χωρίς να γνωρίζεις τη γλώσσα και χωρίς να έχεις κάπου να κοιμηθείς.. Τότε έπαιρνα 1200 το μήνα. Ποτέ δεν πληρώθηκα στην ώρα μου, πάντα μου έδινε έναντι και ακολούθησα αυτό το σύστημα μέχρι που έφυγα. Έτσι δεν του έδινα και αφορμή να μου πει τίποτα. Πήγαινα με τα νερά του, άκουγα, έβλεπα και σώπαινα..

                  Μήνας 3ος (περίπου)

                  Αποφάσισα να αγοράσω αυτοκίνητο. Είχα κρατήσει κάποια χρήματα και είπα γιατί όχι. Έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ φτηνά τότε σε σχέση με την Ελλάδα. Ρώτησα ένα παιδί που δούλευε κουζίνα και σκεφτόταν να φύγει για Ελλάδα. Αφού συμφωνήσαμε, πήγαμε στο ταχυδρομείο της πόλης (Έτσι γινόταν τότε η μεταβίβαση, τα χαρτιά του αυτοκινήτου το δίπλωμα του αγοραστή, και το χαρτί που είσαι δηλωμένος στην πόλη. Πλήρωνες και 10 ευρώ για τα έξοδα και τέλος) για να κάνουμε τα χαρτιά. Μας ζητήσανε να αποδείξω που μένω. Μας έστειλαν στο δημαρχείο να πάρουμε το χαρτί που φαινόμουν δηλωμένος, πήγαμε και πάθαμε ένα μικρό σοκ. Δεν φαινόμουν πουθενά οτι βρίσκομαι και εργάζομαι εκεί.. 3 μήνες αδήλωτος και ανασφάλιστος. Δεν γνώριζα τη διαδικασία τότε, πρώτη φορά εξωτερικό. Πίστευα πως είναι όλα δουλειά του εργοδότη. Ευτυχώς δεν ήταν μεγάλη διαδικασία και δηλώθηκα μόνος. Το θέμα της ασφάλειας παρέμεινε έτσι μέχρι και το τέλος. Δεν με ασφάλισε ποτέ. Όταν του το είχα αναφέρει, μου είπε πως θα πρέπει να κόψει 400 ευρώ απο το μισθό μου για να με ασφαλίσει. Προτίμησα τα χρήματα, δεν με ένοιαζε..
                  Σιγά σιγά οι "παλιοί" ανοίγανε τα "χαρτιά" τους και μου λέγανε τι παίζει. Ασφάλεια μηδέν (εκτός του μάγειρα που ήταν φίλοι), χρήματα πάντα έδινε λιγότερα και πάντα έναντι. Δεν πτοήθηκα. Είχε περάσει αρκετός καιρός και άρχισα να σκαμπάζω λίγα πράγματα. Στους 7 και κάτι μήνες, έτυχε να μιλήσω με έναν θείο που είχα να δω χρόνια. Αδερφός της μάνας μου, αίμα μου.. Μου είπε πως ανοίγει και δεύτερο μαγαζί στη Γερμανία ανατολικά, και ήθελε δικό του άνθρωπο να βάλει μέσα. Αμέσως άλλαξε το πρόσωπό μου! Συγγενής, δικό μας μαγαζί. Σίγουρα πιο καλά λεφτά, πιο καλές συνθήκες σκέφτηκα. Ανακοινώνω λοιπόν στον χωριάτη πως θέλω να κατέβω Ελλάδα γιατί είχε συμβεί κάτι σοβαρό και θα επέστρεφα εντός του μήνα. Αν του έλεγα πως φεύγω θα μου έτρωγε χρήματα.. Μαζεύω τα μπογαλάκια μου λοιπόν, φορτώνω το αμάξι, ρίχνω και μια μαύρη πέτρα στο μαγαζί του χωριάτη και αναχωρώ. Πίσω μου άφησα αρκετά για να μην υποψιαστεί οτι φεύγω. Απλώστρα, σιδερώστρα, μερικά ρούχα και κάτι άλλα ψιλά και ασήμαντα πραγματάκια..

                  Η έξοδος απο την πόλη.

                  ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ..

                  Comment


                    #39
                    Δεν καταλαβες βασικα.Οταν το εγραψα αυτο δεν ειχαν μπει ολα σε ενα θεμα,οπως τα διαβαζεις τωρα.Ηταν πολλα νεα θεματα διασπαρτα στο θεμα εργασια.Τωρα συγκεντρωθηκαν εδω και ειναι καλυτερα να βρισκονται ολα μαζι για να μη τα ψαχνουμε.Δεν εννουσαμε να τα κολλησουμε,λαθος καταλαβες
                    Originally posted by AlexBez View Post
                    Εμένα μ'αρ'εσει το οτι δεν τα συγκεντρώνεις όλα μαζί, μου είναι πιό ξεκούραστο στο διάβασμα.... Σιγά το θέμα τώρα να ασχοληθεί κανείς, χάνει την ουσία... Και γενικά σε καταλαβαίνω απόλυτα και σε αισθάνομαι σε αυτά που λές.... Ανυπομονώ για την συνέχεια....

                    Comment


                      #40
                      pw pw aderfe koufa (onoma;;;)) exeis traviksei polla file m opos k egw! pwww se katalavainw apolita! etsi den prepei na skivoume to kefali mas k panta na leme den variese kane UPOMONI. ax autin tin leksi poses fores tin exw pei ma poses.! ante perimenoume tin sunexeia tetoia istoria oute o thanasis an den kanw lathos to onoma den exei grapsei na einai kala opou k na einai! australia nomizw! tespa.!

                      Comment


                        #41
                        Originally posted by andreass87 View Post
                        pw pw aderfe koufa (onoma;;;)) exeis traviksei polla file m opos k egw! pwww se katalavainw apolita! etsi den prepei na skivoume to kefali mas k panta na leme den variese kane UPOMONI. ax autin tin leksi poses fores tin exw pei ma poses.! ante perimenoume tin sunexeia tetoia istoria oute o thanasis an den kanw lathos to onoma den exei grapsei na einai kala opou k na einai! australia nomizw! tespa.!
                        loufas όχι κούφας χαχαχαχα. Κωστής το πραγματικό μου.. Αυτό που γράφω ξεκινάει το 2009, και θα τελειώσει όταν βρώ κάτι μόνιμο. Αυτό σημαίνει οτι κάποια στιγμή θα φτάσω και στο σήμερα και στο αύριο και πάει λέγοντας. Υπομονή παιδιά, πρώτη φορά κάνω κάτι τέτοιο και νιώθω λίγο περίεργα που βλέπω τα σχόλια σας. Ευχαριστώ που μου δίνετε το θάρρος και την "άδεια" να συνεχίσω. Πίστευα οτι θα με κράξετε στην αρχή, δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.

                        Comment


                          #42
                          Γιατι να σε κραξουμε βρε Κωστή ίσα ίσα ειναι ωραίο που μας εξιστορεις τα όσα περασες
                          Ισε τοσο αληθινός, θα πρεπει να ειναι αναισθητος κάποιος για να μην τον αγγίξουν ολα αυτα που γράφεις,τι να σου πω παντος μπράβο για το κουράγιο σου!!!!!!!

                          Comment


                            #43
                            Originally posted by loufas View Post
                            loufas όχι κούφας χαχαχαχα. Κωστής το πραγματικό μου.. Αυτό που γράφω ξεκινάει το 2009, και θα τελειώσει όταν βρώ κάτι μόνιμο. Αυτό σημαίνει οτι κάποια στιγμή θα φτάσω και στο σήμερα και στο αύριο και πάει λέγοντας. Υπομονή παιδιά, πρώτη φορά κάνω κάτι τέτοιο και νιώθω λίγο περίεργα που βλέπω τα σχόλια σας. Ευχαριστώ που μου δίνετε το θάρρος και την "άδεια" να συνεχίσω. Πίστευα οτι θα με κράξετε στην αρχή, δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.
                            wraios kwsta! ok sorry lathos agrapsa perimenoume sunexeia! k pali mpravo k sunexeise na eisai dunatos k na min to vazeis katw!!

                            Comment


                              #44
                              Originally posted by loufas View Post
                              . Υπομονή παιδιά, πρώτη φορά κάνω κάτι τέτοιο και νιώθω λίγο περίεργα που βλέπω τα σχόλια σας. Ευχαριστώ που μου δίνετε το θάρρος και την "άδεια" να συνεχίσω. Πίστευα οτι θα με κράξετε στην αρχή, δεν περίμενα τέτοια ανταπόκριση.
                              Νομίζω ότι όλοι περιμένουμε να διαβάσουμε την συνέχεια. Δεν υπάρχει λόγος να σε κράξουμε, φαίνεται ότι πέρασες πολλά και μάλλον τα κατάφερες, έχεις υπομονή και επιμονή και πάντα βγαίνει σε καλό. Τον άλλον που κράζουμε, δεν είναι γιατί γράφει τα αρνητικά της Γερμανίας που είναι απαραίτητο να ξέρουν και οι υπόλοιποι που θέλουν να έρθουν, την να προσέχουν , αλλά γιατί το μόνο που γράφει είναι: "μην έρθετε στην Γερμανία δεν θα τα καταφέρετε". Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.
                              Σου εύχομαι ότι καλύτερο στην ζωή σου.

                              Comment


                                #45
                                Originally posted by nk_christina View Post
                                Νομίζω ότι όλοι περιμένουμε να διαβάσουμε την συνέχεια. Δεν υπάρχει λόγος να σε κράξουμε, φαίνεται ότι πέρασες πολλά και μάλλον τα κατάφερες, έχεις υπομονή και επιμονή και πάντα βγαίνει σε καλό. Τον άλλον που κράζουμε, δεν είναι γιατί γράφει τα αρνητικά της Γερμανίας που είναι απαραίτητο να ξέρουν και οι υπόλοιποι που θέλουν να έρθουν, την να προσέχουν , αλλά γιατί το μόνο που γράφει είναι: "μην έρθετε στην Γερμανία δεν θα τα καταφέρετε". Αυτό από μόνο του δεν λέει τίποτα.
                                Σου εύχομαι ότι καλύτερο στην ζωή σου.
                                Ακριβώς!!!!

                                Comment

                                Working...
                                X