Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ανταπόκριση από την Αυστραλία-Άρης

Collapse
This topic is closed.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    #16
    Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης –Μια σύγχρονη προσέγγιση (1)

    Είναι σε όλους γνωστό ότι ο μεγαλύτερος Ελληνικός πληθυσμός εκτός Ελλάδος, βρίσκεται στηνΑυστραλία. Η εκτίμηση είναι ότι σε όλη την Αυστραλία είναι περίπου 750.000, ενώ στη Μελβούρνη είναι περίπου 250.000 ψυχές. Σε αυτούς τους αριθμούς περιλαμβάνονται άνθρωποι που είναι έως και τέταρτης γενιάς (δηλαδή, ο προπάππος τους ή η προγιαγιά τους ήταν από την Ελλάδα).
    Τα ηλικιακά δημογραφικά χαρακτηριστικά των Ελλήνων της Μελβούρνης, έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Περίπου οι 150.000 από αυτούς είναι άνθρωποι που μετανάστευσαν από την Ελλάδα στη Μελβούρνη στις δεκαετίες του ’50, ’60 και ’70. Αυτοί είναι οι μετανάστες πρώτης γενιάς και είναι αξιοσημείωτο ότι όλοι αυτοί είναι σήμερα πάνω από 65 ετών.
    Είναι ιδιαίτερα σημαντικό να αναφέρουμε ότι η κοινωνία της Μελβούρνης είναι μια πραγματική πολύ-πολιτισμική κοινωνία, με την καλή έννοια του όρου. Ιστορικά, για να μπορέσει να φτάσει εδώ που είναι σήμερα και να υπάρχει πραγματική ισορροπία μεταξύ των διαφόρων εθνοτήτων, πέρασε μέσα από τη μέγκενη του ρατσισμού και των διακρίσεων, αλλά μέσα από τη παιδεία το πρόβλημα εξαλείφθηκε.
    Σήμερα όλοι ζουν αρμονικά, σε μια πόλη που διακρίνεται διαρκώς για τη ποιότητα και το επίπεδο ζωής. Οι Έλληνες μετανάστες του ’50, ’60 και ’70 αντιμετωπίστηκαν με ιδιαίτερο ρατσισμό από τους Αυστραλούς εκείνης της εποχής. Είναι χαρακτηριστική η περιφρονητική έκφραση «wogs» για τους μετανάστες από τη Μεσόγειο, που λόγω του αριθμού, ταυτίστηκε ειδικότερα με τους Έλληνες μετανάστες εκείνης της εποχής.
    Έχοντας την μικρή εμπειρία της επαφής με τον Ελληνισμό της Νοτίου Αφρικής (όπου γεννήθηκα) και μετέπειτα της Αμερικής (όπου σπούδασα), πίστευα ότι ερχόμενος εδώ, θα αντιμετωπίσω τις ίδιες περίπου καταστάσεις από πλευράς, νοοτροπιών, οργανώσεων, κοινοτήτων κλπ.
    Εν μέρει, τα χαρακτηριστικά είναι κοινά, αλλά αποδείχθηκε ότι ο Ελληνισμός της Αυστραλίας έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, τα οποία δικαιολογούνται από διάφορες παραμέτρους που έχουν να κάνουν με την εντοπιότητα από την Ελλάδα, τον τρόπο που ήρθαν, τον χρόνο που ήρθαν και τη μεγάλη απόσταση από την Ελλάδα. Θα τα αναλύσουμε όλα αυτά παρακάτω.
    Εδώ στη Μελβούρνη, οι περισσότεροι Έλληνες, έχουν καταγωγή από τη Μακεδονία, χωρίς να λείπουν και άνθρωποι κι από όλες τις άλλες περιοχές. Είναι άνθρωποι που στις περισσότερες περιπτώσεις ζούσαν σε χωριά και δεν είχαν την παραμικρή ιδέα για το τι γινόταν στη Πατρίδα μας την εποχή που έφυγαν.
    Φυσικά, η ανάγκη για μια καλύτερη ζωή είναι αυτό που κυρίως τους έσπρωξε να φύγουν, σε συνδυασμό με την ανάγκη της Αυστραλίας για εργατικό δυναμικό εκείνες τις εποχές. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι κουβάλησαν και κυρίως κράτησαν, τα ήθη και τα έθιμα του τόπου τους αλλά και τις νοοτροπίες τους!
    Είναι δεδομένο ότι υπάρχουν τεράστιες διαφορές με τους σύγχρονους Έλληνες και είναι εντυπωσιακό να ακούς λέξεις και να βλέπεις συνήθειες που έχουν σχεδόν ξεχαστεί στη σύγχρονη Ελλάδα! Το σημαντικότερο όμως είναι ότι κράτησαν την αγνότητα των ανθρώπων της Ελληνικής υπαίθρου της εποχής εκείνης, χωρίς όμως να λείπει η χαρακτηριστική Ελληνική κουτοπονηριά!

    Comment


      #17
      Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης –Μια σύγχρονη προσέγγιση (2)

      Οι δεκαετίες ’50 και ’60 ήταν ιδιαίτερα δύσκολες για τους Έλληνες μετανάστες. Εκτός από το ρατσισμό, είχαν να αντιμετωπίσουν την απομόνωση από τη Πατρίδα και τους αγαπημένους τους αλλά και ιδιαίτερα σκληρές συνθήκες εργασίας. Οι περισσότεροι ήταν εργάτες στα εργοστάσια και δούλευαν δεκάωρα και δωδεκάωρα και πολλές φορές, δούλευαν και δεύτερη δουλειά μετά.
      Χαρακτηριστική είναι η ιστορία μια κυρίας που μου περιέγραφε πως δούλευε μικρή 17 χρονών, στη συσκευασία σε εργοστάσιο με μπισκότα. Τα μπισκότα είχαν κρυσταλλική ζάχαρη απέξω και από τα ατέλειωτα μπισκότα που έπιανε με τα χέρια για να συσκευάσει, τα χέρια μάτωναν από τη ζάχαρη και ο επιστάτης δεν της επέτρεπε να φύγει από τη θέση της πριν τελειώσει η βάρδια!
      Στην αρχή, όταν άκουγα αυτές τις ιστορίες προσπαθούσα να κατανοήσω πώς οι άνθρωποι υπέμειναν όλες αυτές τις δυσκολίες. Μετά από λίγο καιρό, συζητώντας με ηλικιωμένους Έλληνες, εδώ στη Μελβούρνη, το κατάλαβα: Όλοι όσοι ήρθαν τότε, ζούσαν με τον μοναδικό πόθο να δουλέψουν για 2-3 χρόνια, να μαζέψουν ένα «γερό κομπόδεμα» και να επιστρέψουν στο χωριό τους.
      Με τη σκέψη αυτή, έσκυβαν και δούλευαν ατέλειωτες ώρες, σε πολύ σκληρές συνθήκες και επιπλέον, δεν τους ένοιαζε καθόλου να ενσωματωθούν στη κοινωνία, με κύριο χαρακτηριστικό να μην μάθουν καν τη τοπική γλώσσα (αγγλικά). Τα 2-3 χρόνια έγιναν 40-50 χρόνια και έφτασαν στο σήμερα χωρίς να έχουν καταφέρει να ενσωματωθούν απολύτως.
      Είναι πολύ συνηθισμένο να συναντάς ηλικιωμένους που δεν ξέρουν σχεδόν καθόλου αγγλικά! Επίσης, με έκπληξη άκουσα ανθρώπους που ήρθαν μετανάστες τότε, και παρέμειναν όλη τη ζωή τους με την άδεια παραμονής, χωρίς να ενδιαφερθούν ποτέ ν’αποκτήσουν την Αυστραλιανή υπηκοότητα! Οι άνθρωποι αυτοί επιβίωσαν κοινωνικά με το γεγονός ότι οι Έλληνες από τη πρώτη στιγμή οργανώθηκαν σε κοινότητες και οργανώσεις και δεν τους έλειψε ποτέ η κοινωνική συναναστροφή.
      Επιπλέον, οι Έλληνες έμποροι και επαγγελματίες έφτιαξαν τα μαγαζιά και τα γραφεία τους σε περιοχές όπου υπήρχε μεγάλη συγκέντρωση κι έτσι, δεν υπήρχε ούτε πρόβλημα στις συναλλαγές.
      Κάνοντας μια βόλτα στη Sydney Road, στη περιοχή του Brunswick της Μελβούρνης, βλέπει κανείς σήμερα απομεινάρια εκείνης της εποχής, με παλιές ταμπέλες γραμμένες εξ ολοκλήρου στα Ελληνικά (σ.σ.: κάποτε οι περισσότεροι Έλληνες κατοικούσαν στη περιοχή Brunswick. Σήμερα, αν και έχουν σκορπιστεί σε όλη τη Μελβούρνη, οι περισσότεροι κατοικούν στο Oakleigh και στο Doncaster).
      Ένα άλλο σημείο που αξίζει να αναφέρουμε σχετικά με εκείνη τη γενιά των πολλών μεταναστών, είναι ότι οι περισσότεροι με τη σκληρή δουλειά τους, σε συνδυασμό με γόνιμο οικονομικό περιβάλλον, κατάφεραν και δημιούργησαν σημαντικές περιουσίες.
      Δυστυχώς, οι σύγχρονες γενιές (δηλαδή τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους) και κυρίως οι συγγενείς στην Ελλάδα, δεν μπορούν να καταλάβουν τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι για ν’ αποκτήσουν αυτές τις περιουσίες. Το αποτέλεσμα είναι ότι καθώς αυτοί οι άνθρωποι φτάνουν στο τέλος της ζωής τους, να υπάρχουν πολλές περιπτώσεις που οι συγγενείς να εποφθαλμιούν αυτές τις περιουσίες και να τους πετάνε στην άκρη προκειμένου να τις καρπωθούν.
      Είναι πολύ λυπηρό επίσης, να βλέπεις ότι αυτοί οι άνθρωποι υποφέρουν σήμερα από τρομερές ασθένειες και παθήσεις λόγω των συνθηκών εργασίας εκείνης της εποχής και να μην εκτιμάται αυτό όσο θα έπρεπε. Είναι όμως εξαιρετικά ενθαρρυντικό να βλέπεις ότι το κράτος και η τοπική Ελληνική κοινωνία, παρέχουν υπηρεσίες για τους ηλικιωμένους που κάνουν τα τελευταία χρόνια της ζωής τους να είναι ποιοτικά και πολύ καλά!
      Στη συνέχεια θα σας αναλύσω πως είναι οργανωμένοι οι Έλληνες εδώ στη Μελβούρνη και πως οιΚοινότητες και η Εκκλησία έπαιξαν (και παίζουν) σημαντικότατο ρόλο στη διατήρηση της συνοχής του Ελληνισμού.

      Comment


        #18
        Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης –Μια σύγχρονη προσέγγιση (3)

        Για τους ανθρώπους που καταφθάνουν αυτή την εποχή στην Αυστραλία από την Ελλάδα, είναι αρκετά δύσκολο να κατανοήσουν πως είναι οργανωμένοι οι Έλληνες εδώ, αλλά κυρίως να κατανοήσουν τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες που υπάρχουν μεταξύ των οργανωμένων Ελλήνων της Αυστραλίας.
        Εμείς που είχαμε κάποια εμπειρία από τις Ελληνικές κοινότητες στην Αμερική, ήταν πιο εύκολο να έρθουμε σ’ επαφή μαζί τους και να βρούμε πιο γρήγορα το δρόμο μας.
        Γενικώς πάντως, η επαφή με τις Ελληνικές οργανώσεις είναι ίσως το κυριότερο στήριγμα για τους νεοφερμένους από την Ελλάδα και είναι σίγουρο ότι μέσα από αυτές θα βοηθηθούν για να κάνουν τα πρώτα βήματα. Πολλές από αυτές τις οργανώσεις έχουν ήδη ενεργοποιήσει προγράμματα βοήθειας για συντοπίτες τους που μεταναστεύουν τώρα από την Ελλάδα, παρέχοντας υλική και συμβουλευτική βοήθεια και υποστήριξη.
        Εδώ στη Μελβούρνη υπάρχει ένας τεράστιος ιστός από διάφορες Ελληνικές οργανώσεις, συλλόγους και λέσχες κάθε είδους. Οι στυλοβάτες όμως όλων των οργανώσεων είναι η Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας (ή αλλιώς γνωστή κι ως «Κεντρική Κοινότητα»), (Greek Orthodox Community of Melbourne and Victoria) και η Εκκλησία μέσω της Αρχιεπισκοπής(Greek Orthodox Archdiocese of Australia — Home). Όπως θα το περίμενε κανείς, οι δύο αυτοί οργανισμοί διατηρούν τυπικές σχέσεις και γενικώς ο ένας δεν μπλέκεται στις υποθέσεις του άλλου. Αν και η Κεντρική Κοινότητα είναι «αρχαιότερη» από την Αρχιεπισκοπή, η δεύτερη έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη για τον εξής απλό λόγο ότι η πρώτη γενιά μεταναστών είναι πλέον γερασμένη και είναι φυσικό επακόλουθο να στρέφεται στην Εκκλησία.
        Από εκεί και πέρα, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός συλλόγων, οργανώσεων και ενώσεων που έχουν σχέση με την εντοπιότητα. Αυτές οι οργανώσεις, έχουν οι περισσότερες, τις βάσεις τους από την εποχή του μεγάλου κύματος της μετανάστευσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχουν ακόμη και σύλλογοι που είναι επιπέδου χωριού, επειδή έτυχε και βρέθηκε ένας αριθμός μεταναστών από το ίδιο αυτό χωριό.
        Όπως είπαμε και προηγούμενα, οι περισσότεροι μετανάστες ήρθαν από τη Μακεδονία και ως εκ τούτου, η Πανμακεδονική Ένωση Συλλόγων Μελβούρνης και Βικτωρίας είναι μια από τις ισχυρότερες εδώ, με δυνατή φωνή όσον αφορά τα θέματα με τη FYROM. Άλλες μεγάλες οργανώσεις είναι ηΠανηπειρωτική Ομοσπονδία Αυστραλίας, η Ένωση Ποντίων Μελβούρνης, η Παγκρήτιος Ένωση Μελβούρνης, κλπ.
        Το αντικείμενο των συλλόγων αυτών είναι η διατήρηση του πολιτισμού, των εθίμων της κάθε ιδιαίτερης πατρίδας αλλά και η διατήρηση των δεσμών μεταξύ των μελών τους, αλλά και με την ιδιαίτερη πατρίδα τους. Έτσι βλέπουμε κάθε λίγο και λιγάκι, να γίνονται εξαιρετικές πολιτιστικές εκδηλώσεις με χορούς, έθιμα και τραγούδια, αλλά και πανηγύρια με γλέντια τρικούβερτα! Όλες αυτές οι εκδηλώσεις πραγματικά συσπειρώνουν τον Ελληνισμό, αλλά είναι όμως χαρακτηριστικό ότι υπάρχει και μεγάλη συγκέντρωση χρημάτων για δημιουργία υποδομών, για φιλανθρωπικούς σκοπούς κλπ.
        Ειδικά κατά τη περίοδο του Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου, που είναι καλοκαιράκι εδώ στην Αυστραλία, γίνονται πάρα πολλές εκδηλώσεις και πανηγύρια που κάνουν όλους τους συμμετέχοντες να νοιώθουν ότι είναι στην Ελλάδα! Αποκορύφωση όλων αυτών των εκδηλώσεων είναι το Φεστιβάλ Αντίποδες(Antipodes) που γίνεται κάθε χρόνο από την Κεντρική Κοινότητα στη Lonsdale Street της Μελβούρνης, που είναι ένας από τους πιο κεντρικούς δρόμους του City και που κάποτε φιλοξενούσε το μεγαλύτερο πυρήνα Ελληνικών μαγαζιών. Σήμερα, μόνο το κτήριο της Κεντρικής Κοινότητας και ελάχιστα Ελληνικά καταστήματα έχουν μείνει στη περιοχή να θυμίζουν ότι κάποτε εκεί μιλούσαν μόνο Ελληνικά και εκεί χτυπούσε η καρδιά του Ελληνισμού της Αυστραλίας.

        Comment


          #19
          Ο Ελληνισμός της Μελβούρνης –Μια σύγχρονη προσέγγιση (4)

          Πέρα όμως από τους χορούς και τα τραγούδια, σημαντικότατο είναι το έργο των Ελληνικών οργανώσεων στα θέματα παιδείας και διάδοσης της Ελληνικής γλώσσας. Στη Μελβούρνη λειτουργούν τρία ολοήμερα Ελληνικά σχολεία (ιδιωτικά με επίπεδα νήπια ως λύκειο, που όμως έχουν τη βάση τους στο Αυστραλιανό σύστημα εκπαίδευσης με έμφαση στα Ελληνικά): Το Alphington Grammar School (ανήκει στην Κεντρική Κοινότητα), ο Άγιος Ιωάννης και οι Άγιοι Ανάργυροι (ανήκουν στην Αρχιεπισκοπή). Να σημειώσουμε εδώ ότι αυτά τα σχολεία στη προσπάθειά τους να βοηθήσουν τους «νέο-μετανάστες», προσφέρουν δωρεάν φοίτηση σε παιδιά που έρχονται τώρα από την Ελλάδα (προσοχή όμως στις προϋποθέσεις!). Υπάρχει επίσης ένας πολύ μεγάλος αριθμός απογευματινών Ελληνικών σχολείων, που λειτουργούν από τις διάφορες ενορίες και κοινότητες, όπως επίσης και μερικά ιδιωτικά απογευματινά σχολεία. Σε αυτά τα σχολεία χτυπά πραγματικά η καρδιά της νεότερης γενιάς των Ελλήνων εδώ στη Μελβούρνη και εκεί ακριβώς γίνεται η σύνδεση της πρώτης γενιάς των μεταναστών με τα παιδιά που είναι τρίτη και τέταρτη πλέον γενιά και προσπαθούν να μάθουν την Ελληνική γλώσσα.
          Στη μεγαλύτερη πλειοψηφία τους τα παιδιά αυτά πάνε στα Ελληνικά σχολεία να μάθουν Ελληνικά, επειδή τα σπρώχνει ο παππούς και η γιαγιά και είναι κι αυτοί που βοηθούν εντέλει για να μάθουν τα εγγόνια και τα δισέγγονα, τη γλώσσα των προπατόρων τους. Στα σχολεία αυτά γίνεται πραγματικά ένα Τιτάνιο έργο από τους δασκάλους και εκπαιδευτικούς που προσπαθούν μέσα από αντίξοες συνθήκες να μεταδώσουν τα Ελληνικά γράμματα και τη κουλτούρα σε παιδιά που χάνουν σιγά-σιγά το έρεισμά τους γι’ αυτό. Δυστυχώς όμως, είναι εμφανές πλέον ότι η προσπάθεια αυτή φθίνει.
          Οι μετανάστες της πρώτης γενιάς σιγά-σιγά φεύγουν και πίσω μένουν τα παιδιά τους που δεν έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να μάθουν τα δικά τους παιδιά Ελληνικά. Επιπλέον, οι λεγόμενοι «μεικτοί γάμοι» (γάμοι Ελλήνων ή Ελληνίδων με άτομα από άλλες εθνότητες) είναι όλο και πιο συνηθισμένοι. Είναι δυστυχώς επιβεβαιωμένο ότι όλο και λιγότερα παιδιά από «μεικτούς» γάμους συμμετέχουν στα Ελληνικά σχολεία. Προς το παρόν πάντως, ο αριθμός των παιδιών που πηγαίνουν στα Ελληνικά σχολεία είναιαρκετά μεγάλος και είναι παρήγορο που υπάρχει τόση κινητικότητα.
          Πριν κλείσω αυτό το μικρό αφιέρωμα στους Έλληνες της Αυστραλίας, θα ήθελα να αναφέρω ένα άλλο σημαντικότατο κομμάτι της δραστηριοποίησης των Ελλήνων εδώ στη Μελβούρνη: Τις κοινωνικές υπηρεσίες, με κυριότερους εκπροσώπους την «Αυστραλο-Ελληνική Κοινωνική Πρόνοια», γνωστή κι ως «Πρόνοια»(Australian Greek Welfare Society, Home Page - NW) και τη «Φροντίδα». Αυτές οι οργανώσεις που λειτουργούν εξαιρετικά επιτυχημένα ως μη-κερδοσκοπικές, παρέχουν ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών κυρίως για ηλικιωμένους, άτομα με ειδικές ανάγκες και παιδιά. Οι υπηρεσίες που δίνουν οι οργανώσεις αυτές είναι πραγματικά καταπληκτικές και έχουν την αναγνώριση όλης της Ελληνικής παροικίας. Είναι αξιοσημείωτο ότι η «Πρόνοια» έχει διευρύνει τις δραστηριότητές της και προς τους συμπατριώτες μας που έρχονται από την Ελλάδα και βρίσκονται σε ανάγκη.

          Comment


            #20
            Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι!

            Να ‘μαστε πάλι πίσω μετά από μεγάλη απουσία. Γνωρίζω ότι πολλοί φίλοι των άρθρων μου έχουν αναρωτηθεί γιατί σταμάτησα να γράφω τόσο καιρό…. Δεν θα δώσω άσκοπες δικαιολογίες, απλά δύο λέξεις: ψυχολογία και εργασία. Δύο λέξεις συνυφασμένες στενά μεταξύ τους στη περίπτωσή μας εδώ στη Μελβούρνη.
            Μία εργασία πλήρους απασχόλησης και δύο εργασίες part-time και ατέλειωτες ώρες δουλειάς από τη μία και η ψυχολογία της απουσίας από όλα αυτά που ήταν δικά σου και σε προσδιόριζαν κοινωνικά, από την άλλη. Συνεχής δουλειά από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 το βράδυ σε πολλές περιπτώσεις. Ψυχολογία στα τάρταρα από την άλλη, με ερωτηματικά να εμφανίζονται μέσα στο κεφάλι σου, να σε αρρωσταίνουν και να σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν έκανες το σωστό να έρθεις σε αυτή την αχανή χώρα. Αυτά σε συνδυασμό με τη συνεχή προσπάθεια ενσωμάτωσης στον κοινωνικό περίγυρο, συνθέτουν μία εικόνα που δεν μου έδινε έμπνευση να γράψω.
            Όμως τα πράγματα έστρωσαν τώρα και όπως είπα στην αρχή: να ‘μαστε πάλι! Αυτά τα ολίγα για την απουσία μου από τις επάλξεις του tsemperlidou.gr.
            Πριν συνεχίσω, για να κλείσω αυτή τη σύντομη (απολογητική) εισαγωγή, να πω ότι υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση στα άρθρα μου. Πολλοί φίλοι εκφράστηκαν με εξαιρετικούς επαίνους για τα άρθρα και τους ευχαριστώ θερμά γι’ αυτό.
            Για μένα η ικανοποίηση προήρθε όταν κατάφερα με αυτά που γράφω, να βοηθήσω μία οικογένεια νέο-μεταναστών (έστω κι ελάχιστα) να σταθεί στα πόδια της. Με αυτούς τους ανθρώπους (που ήρθαν πολύ πρόσφατα στη Μελβούρνη) είμαστε πλέον φίλοι και βρισκόμαστε στην αρχή μιας ωραίας παρέας. Συναντιόμαστε και σε αυτή τη φάση, τους δίνουμε τα «φώτα» μας στο καινούργιο βήμα που έκαναν κι αυτοί σαν κι εμάς. Κοιτάζοντάς τους στα μάτια, βλέπουμε τον εαυτό μας πριν δύο χρόνια, με τις αγωνίες μας, τα άγχη μας, την αβεβαιότητα, αλλά και με την απώλεια όλων αυτών που μας προσδιόριζαν κοινωνικά. Εύχομαι να μπορέσω να το κάνω και για άλλους αυτό!
            Στα δικά μας τώρα. Ο καιρός πέρασε και πριν λίγες μέρες συμπληρώσαμε ακριβώς δύο χρόνια στη Μελβούρνη! Σαν να ήταν χθες που ήρθαμε. Σκέφτομαι και αναλογίζομαι πόσα πολλά έγιναν μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια… Πόσο πολύ άλλαξε η ζωή μας! Από όλα αυτά που ξέραμε και ζούσαμε στην Ελλάδα σε αυτό που είναι τώρα πλέον η πραγματικότητα της ζωής για εμάς. Υπήρξαν πολλές στιγμές χαράς, ξεγνοιασιάς και απόλαυσης όλον αυτό το καιρό, αλλά υπήρξαν νομίζω, ίσως πιο πολλές ώρες πίκρας, αγωνίας, άγχους και απόγνωσης.
            Ξέρω ότι οι τελευταίες αυτές λέξεις αγγίζουν πολλούς συμπατριώτες μας που ζουν το δράμα της οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης στην Ελλάδα. Ξέρω ότι πολλοί ίσως πουν: «Τι μας λες τώρα; Εσύ καλά βολεύτηκες στη Μελβούρνη…» αλλά ο καθένας ζει τη δική του πραγματικότητα, κι εγώ την εκφράζω από τη πλευρά του νέο-μετανάστη στην Αυστραλία, έχοντας κάνει πολύ μεγάλα βήματα ενσωμάτωσης, για τα οποία είμαι πολύ υπερήφανος.
            Αναλογιζόμενος τα δύο αυτά χρόνια σε πρακτικό επίπεδο, νομίζω ότι μπορώ να πω με αρκετή ασφάλεια ότι η κίνηση της μετανάστευσης «μας βγήκε». Σίγουρα όχι χωρίς επιβάρυνση, αλλά ναι, «μας βγήκε». Ο πρώτος χρόνος ήταν πραγματικά πάρα πολύ δύσκολος. Πρακτικά αλλά και ψυχολογικά. Για όσους έχουν διαβάσει τα άρθρα μου, θα θυμούνται. Για αυτούς που με γνωρίζουν τώρα για πρώτη φορά, ας διαβάσουν τα παλαιότερα άρθρα για να πάρουν μια γεύση.
            Ήρθαμε στο άγνωστο, χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Τώρα συνειδητοποιούμε πόσο πολύ «δεν γνωρίζαμε τίποτα». Η Αυστραλιανή κοινωνία είναι εντελώς διαφορετική από αυτή που ξέραμε από την Ευρώπη και από την Αμερική (θυμίζω ότι εγώ και η σύζυγός μου σπουδάσαμε στην Αμερική και είχαμε ένα μέτρο σύγκρισης). Αν θα μπορούσα να βάλω ένα πλαίσιο και να ορίσω την Αυστραλιανή κοινωνία, θα έλεγα ότι είναι ένα συγκερασμός από το Αγγλικό σύστημα με τις αποικιακές καταβολές της Βρετανικής Κοινοπολιτείας μαζί με έντονες επιρροές (που σε πολλές περιπτώσεις επιβάλλονται με το ζόρι) από τον Αμερικάνικο τρόπο ζωής. Αυτά τα δύο συμπληρώνονται από την έντονη παρουσία των διαφόρων εθνοτήτων που ζουν και αναπτύσσονται αρμονικά μέσα στο σύστημα, με προεξάρχουσες τις διάφορες ασιατικές εθνότητες που μεγαλουργούν! Χωρίς να σημαίνει ότι δεν γίνονται διάφορα «παρατράγουδα» διαφθοράς και εγκληματικότητας, γενικά τα πράγματα είναι ήρεμα και δεν γίνονται (ή δεν φαίνονται!) τα «τρελά και τ’ ανάποδα» που γίνονται στην Ελλάδα.
            Ποια είναι η μεγαλύτερη διαφορά που βλέπουμε; Η διαφορά στο εισόδημα και στο τρόπο που είναι «στημένο» το οικονομικό και πολιτικό οικοδόμημα σε αυτή τη χώρα, θα έλεγα. Τα εισοδήματα είναι πολύ διαφορετικά (κατώτερος μισθός είναι περίπου $16 την ώρα) αλλά και η παρουσία του κράτους πολύ διαφορετική, με ελάχιστα περιθώρια ύποπτων συναλλαγών με το πολίτη. Το πολιτικό σύστημα είναι κυρίως διπολικό, αλλά με τη διαφορά ότι όποιος και να κυβερνάει (Φιλελεύθεροι ή Εργατικοί) κάνει έκδηλα ωφέλιμα πράγματα για το κράτος και τους πολίτες του. Για εμάς που έχουμε μάθει στα Ελληνικά πράγματα, αυτό μας φαίνεται «από άλλο πλανήτη» και πραγματικά ακατανόητο!
            Αυτά όμως δεν σημαίνουν ότι δεν υπάρχει διαφθορά, διαπλοκή και φοροδιαφυγή. Άνθρωποι είναι και αυτοί. Απλά αυτά είναι αποσπασματικά και αποτελούν την ελάχιστη εξαίρεση, που αν γίνει αντιληπτή, οι συνέπειες είναι πάρα πολύ βαριές, με κυριότερες το στιγματισμό και την απομόνωση στη πράξη, από την υπόλοιπη κοινωνία. Η διαφθορά και η διαπλοκή στην Αυστραλία είναι «πταίσμα» μπροστά σε αυτά που ξέρουμε στην Ελλάδα!!! Γενικά, το κράτος προωθεί την ανάπτυξη με πολύ πρακτικούς τρόπους που βοηθούν στη κυκλοφορία του χρήματος, σε σημείο που εμάς τους Έλληνες, μας αφήνει με ανοικτό το στόμα! Ίσως σε κάποιο επόμενο άρθρο αναφερθώ σε αυτά τα θέματα, για να κάνουμε τις συγκρίσεις μας!
            Για όσους είχαν διαβάσει αυτά που έγραφα το 2012-13, θα θυμούνται ότι μια από τις πρώτες κινήσεις που κάναμε όταν ήρθαμε, ήταν να «συνενωθούμε» με τον Ελληνισμό στη Μελβούρνη στην προσπάθειά μας να ενσωματωθούμε στο καινούργιο μέρος που βρεθήκαμε. Είναι, γενικώς, μια κίνηση που τη συνιστούμε σε όσους ήρθαν πρόσφατα ή προτίθενται να έρθουν στη Μελβούρνη. Δεν τη συνιστούμε όμως ανεπιφύλακτα. Χρειάζεται μεγάλη προσοχή γιατί οι Έλληνες τις Αυστραλίας διαφέρουν σε πολλά πράγματα από εμάς τους νεοφερμένους. Από τα πιο απλά, όπως είναι η γλώσσα (ακούς λέξεις που έχουν χαθεί από τη σύγχρονη Ελληνική γλώσσα), έως τα πιο σύνθετα, που είναι κυρίως οι νοοτροπίες. Στην επιφάνεια, είμαστε όλοι Έλληνες. Όμως, οι νεοφερμένοι διαφέρουν πάρα πολύ από τη πρώτη γενιά των μεταναστών (σ.σ.: «πρώτη γενιά» είναι οι μετανάστες που ήρθαν κατευθείαν από την Ελλάδα) των δεκαετιών ’50, 60’ και ’70 και ακόμα περισσότερο από τις επόμενες γενιές (σ.σ. «επόμενες γενιές» είναι τα παιδιά της πρώτης γενιάς που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Αυστραλία). Έτσι έχουμε τρείς διακριτές ομάδες (θα έλεγα σχεδόν «φράξιες») εντός της Ελληνικής παροικίας στη Μελβούρνη: Την «Πρώτη Γενιά», τις «Επόμενες Γενιές»και τους «Νεοφερμένους ή Νέο-μετανάστες» (σ.σ. οι νεοφερμένοι είναι εξ ορισμού η Πρώτη Γενιά του σήμερα!). Αφήνω στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη να κρίνει, ποιοι είναι «οι Καλοί», ποιοι «οι Κακοί» και ποιοι «οι Άσχημοι»!
            Φωτό από: Buyers Agent & Metropole Property Investment Strategists Australia
            Η συνέχεια στις 21 Φεβρουαρίου 2014

            Comment


              #21
              Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι! Η Πρώτη Γενιά

              Η πρώτη γενιά μεταναστών έχει, γενικά, πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά: άνθρωποι που έφυγαν από τα χωριά στην Ελλάδα τις δεκαετίες του ’50, ’60 και ‘70 για να βρουν καλύτερες συνθήκες ζωής. Άνθρωποι της βιοπάλης, με καθόλου γνώση της αγγλικής γλώσσας, που ήθελαν να ξεφύγουν από τη φτώχεια και να δημιουργήσουν ένα καλύτερο μέλλον για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
              Το καλύτερο μέλλον το κατάφεραν με το παραπάνω και το βλέπεις παντού γύρω σου, εδώ στη Μελβούρνη: Καταπληκτικές κοινότητες, καταπληκτικές εκκλησίες, καταπληκτικές φιλανθρωπίες, καταπληκτικά σπίτια! Όμως οι νοοτροπίες που έφεραν μαζί τους δεν τους άφησαν ποτέ! Μαζί με το φιλότιμο και το έντονο αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης, έρχονται η ζήλεια και οι μικροπρέπειες. Δυστυχώς αυτά πάνε πακέτο στη πρώτη γενιά των Ελλήνων μεταναστών στην Αυστραλία.
              Έχοντας πλέον ενσωματωθεί σ’ ένα μεγάλο βαθμό στην Ελληνική παροικία, έτυχε να βρεθώ σε αρκετές συγκεντρώσεις (π.χ. εκλογές για ανάδειξη νέου Δ.Σ. Συλλόγων κλπ.) όπου τα Ελληνικά ευτράπελα με βρισιές και απαράδεκτες συμπεριφορές δεν έλλειπαν… Αυτοί οι άνθρωποι δούλεψαν σκληρά, πάρα πολύ σκληρά και γι’ αυτό «έπιασαν» λεφτά στα χέρια τους. Δημιούργησαν περιουσίες αξιοζήλευτες! Έκαναν οικογένειες και τα παιδιά τους έχουν σήμερα τη βάση για το δικό τους μέλλον. Πολλά είναι τα παραδείγματα όμως που χρήματα πολλά χάθηκαν σε ιππόδρομους και τυχερά παιχνίδια σε μια προσπάθεια να ικανοποιήσουν το γνωστό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» σύμπλεγμα του Έλληνα που δεν είχε άλλο τρόπο να εκφραστεί!
              Κοινωνικά οι Έλληνες της Πρώτης Γενιάς παρέμειναν ενωμένοι (γλώσσα και θρησκεία γαρ), σχηματίζοντας όμως έναν απίθανο γαλαξία από Κοινότητες, Ενώσεις, Λέσχες και Οργανισμούς. Οι ομάδες αυτές κυριολεκτικά έκαναν θαύματα, αγοράζοντας κτήματα και κτίρια, χτίζοντας πάμπολλες εκκλησίες, προσφέροντας αλληλεγγύη εδώ και στην Ελλάδα. Συνήθως οι ομάδες αυτές είχαν τη ρίζα τους στον κοινό τόπο καταγωγής από την Ελλάδα, χωρίς όμως να λείπουν καταστάσεις με 3 και 4 Ενώσεις από το ίδιο χωριό της Ελλάδος, που έκαναν ετήσιο χορό την ίδια ακριβώς ημέρα για να ανταγωνιστούν μεταξύ τους!
              Σχετικά με τους νεοφερμένους, οι εντυπώσεις για τη Πρώτη Γενιά είναι ανάμεικτες. Εμείς έτυχε να έχουμε έναν πολύ καλό φίλο του πεθερού μου που μας έβαλε όλους στο σπίτι του για ένα μήνα, μέχρι να μπορέσουμε να σταθούμε στα πόδια μας και τον ευγνωμονούμε γι’ αυτό.
              Έχουμε ακούσει πάμπολλες ιστορίες για ανθρώπους της Πρώτης Γενιάς που δεν έτειναν καμία χείρα βοηθείας σε συγγενείς τους που μετανάστευσαν στην Αυστραλία, ενώ ήταν οικονομικά ευκατάστατοι. Έχουμε ακούσει και ιστορίες για ανθρώπους που, πράγματι, βοήθησαν τους νεοφερμένους αλλά αυτοί (οι νεοφερμένοι) τους εκμεταλλεύτηκαν και ζούσαν από τα έτοιμα των συγγενών τους.
              Ένα γεγονός που αρέσει στους ανθρώπους της Πρώτης Γενιάς να αναμασούν είναι ότι βοηθούν τους νεοφερμένους να έρθουν, τους βρίσκουν δουλειά και μετά λίγο καιρό οι νεοφερμένοι παραιτούνται γιατί δεν τους έκαναν Διευθυντές (όπως λένε….) «Και γι’ αυτό η Ελλαδίτσα έφτασε εκεί που έφτασε γιατί οι νέο-Έλληνες θέλουν να γίνουν όλοι Διευθυντές!»: Έχω ακούσει αυτή την έκφραση πάρα πολλές φορές, δυστυχώς. Προσέξτε όμως: Οι άνθρωποι της Πρώτης Γενιάς δεν ρίχνουν το φταίξιμο για την κατάσταση στην Ελλάδα στο σάπιο πολιτικό σύστημα αλλά στους πολίτες που δεν ξέρουν τι θα πει δουλειά (όπως εκείνοι ξέρουν!) και που θέλουν όλοι να είναι Διευθυντές! Γενικώς, οι άνθρωποι της Πρώτης Γενιάς είναι πάρα πολύ επιφυλακτικοί με τους νεοφερμένους από τη μία, και οι νεοφερμένοι φαντάζονται πράγματα για τους συγγενείς της Πρώτης Γενιάς που είναι εκτός πραγματικότητας.
              Φωτό από: ABC.net.au
              Συνεχίζεται

              Comment


                #22
                Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι! Οι επόμενες γενιές


                Δυστυχώς η Πρώτη Γενιά των Ελλήνων «φεύγει» σιγά-σιγά. Οι άνθρωποι αυτοί είναι σήμερα όλοι πάνω από 70 χρονών, με ότι αυτό συνεπάγεται. Έχουν άλλες ανάγκες από αυτές που είχαν πριν 20 χρόνια και ευτυχώς, το Αυστραλιανό κράτος είναι πολύ γενναιόδωρο μαζί τους. Πέρα από τις συντάξεις και την ιατρική περίθαλψη, δαπανώνται αστρονομικά ποσά για φροντίδα ηλικιωμένων (για λέσχες τύπου «ΚΑΠΗ», προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» κλπ. που δίνουν δουλειά σε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους). Στην Ελλάδα, μόνο να τα ονειρευτούμε μπορούμε…..

                Οι Επόμενες Γενιές
                Όπως είπαμε παραπάνω, η Πρώτη Γενιά μεγαλούργησε εδώ στην Αυστραλία, αλλά με πολλή σκληρή δουλειά. Οι ιστορίες που άκουσα από ηλικιωμένους σχετικά με τις συνθήκες εργασίας των δεκαετιών του ’50 και του ’60, με άφησαν άφωνο! Αυτοί οι άνθρωποι κυριολεκτικά έφτυσαν αίμα! Όμως τα κατάφεραν σε καταπληκτικό σημείο, δεδομένων των ισχυρά αναπτυξιακών συνθηκών που επικρατούν διαχρονικά στην Αυστραλία! Σήμερα απολαμβάνουν τους καρπούς των κόπων τους και στις περισσότερες περιπτώσεις καμαρώνουν για τις οικογένειές τους.
                • Τα παιδιά των ανθρώπων της ΠρώτηςΓενιάς, είναι σήμερα μεσήλικες και πολλοί από αυτούς έχουν ήδη εγγόνια. Αυτά τα παιδιά ονομάζονται «Δεύτερη Γενιά» και θα έλεγα ότι αποτελούν από μόνοι τους μια ειδική κατηγορία. Αυτά τα παιδιά γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε οικογένειες που μιλούσαν μόνο Ελληνικά, και ακολουθούσαν τα Ελληνικά ήθη και έθιμα. Για το λόγο αυτό έχουν ισχυρή Ελληνική συνείδηση. Παράλληλα όμως, κι ενώ σπούδασαν κι ανατράφηκαν μέσα στο Αυστραλιανό σύστημα, και θεωρούν τους εαυτούς τους περισσότερο Αυστραλούς απ’ ό,τι Έλληνες, έχουν έντονα τα χαρακτηριστικά των νοοτροπιών των γονιών τους. Σαφώς και διακρίνονται για τη μόρφωσή τους και τα επιτεύγματά τους, με εξέχουσες μορφές σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής (σπουδαίοι επαγγελματίες, αθλητές, καλλιτέχνες, πολιτικοί, παράγοντες κλπ.) αλλά όταν έρχεται η ώρα των «κοινών», κάνουν τα γνωστά «Ελληνικά» κόλπα, με ιδιαίτερες προτιμήσεις, με νεποτισμό, με επιλεκτικότητες, με αναξιοκρατία και κακές συμπεριφορές, που σε κάνουν να διαπιστώνεις και να λες: «Εντάξει, Έλληνες είναι!»

                • Οι άνθρωποι της Δεύτερης γενιάς μεγάλωσαν και έζησαν σε μια εποχή που η Αυστραλία ήταν ακόμη έντονα επηρεασμένη από τη Βρετανική της κληρονομιά με τον ρατσισμό στα ύψη. Αυτοί είναι που κυρίως εισέπραξαν το ρατσισμό με τη χαρακτηριστική ονομασία Wogs”. Οι μετανάστες από τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου, ήταν για τους Αγγλο-αναθρεμένους Αυστραλούς, οι wogs κι αυτοί που το εισέπραξαν περισσότερο απ’ όλους, ήταν τα παιδιά των ανθρώπων της Πρώτης Γενιάς που δέχονταν τους χλευασμούς και τις επιθέσεις από τους Αγγλο-αναθρεμένους. Δυστυχώς ήταν αδύνατο να μην αφήσει κατάλοιπα αυτή κατάσταση και έτσι βλέπουμε σήμερα μεσήλικες που έχουν απαρνηθεί τις Ελληνικές ρίζες τους, παρόλο που είναι της μόδας να προέρχεσαι από Έθνικ ομάδα. Ευτυχώς αυτοί είναι σχετικά λίγοι.

                • Στη συνέχεια έχουμε και τις υπόλοιπες γενιές, δηλαδή τη Τρίτη και Τέταρτη Γενιά. Αυτοί πλέον έχουν απομακρυνθεί εντελώς από την Ελληνικότητά τους και έχουν αφομοιωθεί στο Αυστραλιανό σύστημα, νομίζω εκ των πραγμάτων. Συζητώντας μαζί τους (είναι κυρίως παιδιά ή άτομα νεότερης ηλικίας) διαπιστώνεις ότι θεωρούν τους εαυτούς τους μονάχα Αυστραλούς με Ελληνικό υπόβαθρο(ofGreekbackground). Αυτές τις γενιές τις πιέζουν οι παππούδες και οι γονείς (σε πολλές περιπτώσεις αφόρητα!) να μάθουν Ελληνικά και να συνεχίσουν την Ελληνική παράδοσή τους, όμως παρατηρώ ότι είναι ένας αγώνας άνισος, με προδιαγεγραμμένο το αποτέλεσμα: να δηλώνουν “ofaGreekbackground”.Προσθέστε σε αυτό και το γεγονός ότι είναι σχεδόν απίθανο να παντρευτούν άτομα με Ελληνική καταγωγή (όπως συνέβαινε απαράβατα στη Πρώτη Γενιά και κατά κόρον στη Δεύτερη Γενιά) και καταλαβαίνετε προς τα πού πηγαίνουν τα πράγματα. Ευτυχώς γίνεται μεγάλη προσπάθεια από τις Κοινότητες και τους φορείς που λειτουργούν Ελληνικά σχολεία γι’ αυτά τα παιδιά και υπάρχει ακόμη μεγάλη συμμετοχή παιδιών (έστω και με το ζόρι) αλλά δυστυχώς, όλες αυτές οι οργανώσεις, κοινότητες ακόμη κι η Εκκλησία, θα έχουν θέμα επιβίωσης σε μερικά χρόνια, όταν η Πρώτη Γενιά θα έχει φύγει και η Δεύτερη Γενιά θα είναι στη Τρίτη ηλικία….

                • Για τους ανθρώπους της Δεύτερης και Τρίτης Γενιάς, οι νεοφερμένοι είναι σχεδόν αδιάφοροι, για να πω ότι μας βλέπουν και σαν περίεργα όντα που ήρθαμε από έναν άλλον πλανήτη. Έχω ακούσει ελάχιστες περιπτώσεις όπου άνθρωποι Δεύτερης ή Τρίτης γενιάς βοήθησαν νεοφερμένους, ενώ έχω ακούσει μερικούς να λένε: «Αφού τα ρημάξατε όλα στη Ελλάδα, έρχεστε να μας πάρετε τις δουλειές μας εδώ!». Δυστυχώς ο κυνισμός σε αυτή την κατηγορία περισσεύει και πρέπει κανείς να δουλέψει πολύ για να αποδείξει ότι μπορεί να είναι ίσος με αυτή τη κατηγορία των Ελλήνων. Για το λόγο αυτό θα συνιστούσα στους αναγνώστες που είτε σκέπτονται να έρθουν στην Αυστραλία, είτε μόλις έφτασαν, να είναι πολύ προσεκτικοί με τους ανθρώπους της Δεύτερης και Τρίτης γενιάς. Αποδέχονται μόνο τις αποδεδειγμένες αξίες, δεν τους αρέσουν τα λόγια χωρίς αντίκρισμα, γιατί έτσι έμαθαν. Λαμβάνοντας υπόψη κι όλα αυτά που ακούνε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης για τη κρίση στην Ελλάδα, αλλά κυρίως τα αρνητικά που λένε για τους νεοέλληνες οι εκπρόσωποι της Πρώτης Γενιάς (όπως περιέγραψα παραπάνω), καταλαβαίνετε πόσο δύσπιστοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι των επόμενων Γενιών.

                Comment


                  #23
                  Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι! Οι νεοφερμένοι ή νεομετανάστες – Μέρος Α

                  Ερχόμαστε στο τρίτο και τελευταίο μέρος της τριλογίας που είναι οι νεοφερμένοι ή νέο-μετανάστες από την Ελλάδα.
                  Πράγματι, βρίσκεται σε εξέλιξη ένα κύμα μετανάστευσης από την Ελλάδα προς την Αυστραλία και ειδικά προς τη Μελβούρνη. Δεν θα αναλύσω τους λόγους για τους οποίους γίνεται αυτό. Αυτά είναι γνωστά και οι απόψεις πολλές. Όμως το κύμα των νέων μεταναστών είναι υπαρκτό και έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τα μεγάλα κύματα μετανάστευσης των δεκαετιών ’50 και ’60. Οι περισσότεροι είναι άνθρωποι που έχουν κάνει πράγματα στη ζωή τους, με οικογένειες, που αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον κυρίως για τα παιδιά τους και δευτερευόντως για τους εαυτούς τους, ενώ για τους μετανάστες της Πρώτης Γενιάς ήταν ακριβώς το αντίθετο.
                  Θα προσπαθήσω να κάνω μία συγκριτική ανάλυση μεταξύ της Πρώτης Γενιάς του «τότε» και της Πρώτης Γενιάς του σήμερα, από την οπτική μεριά του νέο-μετανάστη που βρίσκεται στην Αυστραλία ήδη 2 χρόνια και είναι σε θέση να δει εκ των έσω τις διαφορές.
                  Κατ’ αρχάς, βρισκόμαστε ήδη στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και σε χρονική απόσταση 50-60 χρόνων από την μεγάλη μετανάστευση του ’50-’60. Η τεχνολογία έχει δώσει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στο δίπτυχο απόσταση-επικοινωνία. Το ταξίδι από και προς την Αυστραλία είναι πανεύκολο, αν και ακριβό! Μπαίνεις στο αεροπλάνο και σε λιγότερο από 24 ώρες είσαι στην Αυστραλία (ή στην Αθήνα).
                  Η επικοινωνία δε, δεν στοιχίζει πια τίποτα μέσω internet. Με τεχνολογίες τύπου Skype, η επικοινωνία γίνεται πλέον πρόσωπο με πρόσωπο και μπορεί να είναι κυριολεκτικά συνεχής. Για το λόγο αυτό παρατηρείται το φαινόμενο να μην υπάρχουν σύνδρομα τύπου «μαύρη ξενιτιά» κλπ στους νέο-μετανάστες. Δεν υφίσταται πλέον η έλλειψη επικοινωνίας που έζησαν βαθιά στο πετσί τους οι μετανάστες της Πρώτης Γενιάς.
                  Εμείς σαν οικογένεια, επικοινωνούμε σε καθημερινή βάση με γονείς, αδέρφια, συγγενείς και φίλους. Δεν μας έχει λείψει καθόλου η επικοινωνία και δεν είναι λίγες οι φορές που συζητάμε διάφορα θέματα της επικαιρότητας με την άνεση ότι δεν υπάρχει κανένας περιορισμός χρόνου (πέρα από τη μεγάλη διαφορά ώρας) αλλά και χρημάτων για την πραγματοποίηση της (λόγω εξαιρετικά χαμηλού κόστους).
                  Επίσης, στο θέμα επικοινωνία, να συμπεριλάβω και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας (ΜΜΕ), τα οποία επίσης, δεν μας έχουν λείψει καθόλου! Με το internet έχουμε Ελληνική τηλεόραση, ραδιόφωνο και ενημέρωση, σαν να μην έχουμε φύγει από την Ελλάδα. Σκεφτείτε πόσοδύσκολο ήταν για τους μετανάστες της Πρώτης γενιάς, που δεν είχαν ουσιαστικά καμία επικοινωνία και καμία ενημέρωση, ειδικά για τους δικούς τους ανθρώπους. Ένα γράμμα όλο κι όλο, που έπαιρνε εβδομάδες να πάει στο προορισμό του. Το τηλέφωνο ήταν εξαιρετική πολυτέλεια και έχω ακούσει ότι χρειαζόταν το μεροκάματο 5 ημερών για να πληρωθεί ένα τηλεφώνημα λίγων λεπτών από την Αυστραλία στην Ελλάδα! Για το αντίθετο ούτε λόγος! Πάμε τώρα σε άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, οι άνθρωποι της Πρώτης γενιάς όταν μετανάστευσαν, ήταν νέοι άνθρωποι του χωριού και η μαζική πλειονότητα είχε τελειώσει μερικές τάξεις του δημοτικού. Συνήθως ήταν άνθρωποι οι οποίοι ήξεραν μόνο να δουλεύουν τη γη και τα ζώα και στη καλύτερη περίπτωση ήταν τεχνίτες.
                  Οι νέοι μετανάστες στην Αυστραλία όμως, έχουν εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά: συνήθως είναι άνθρωποι στη τρίτη ή τέταρτη δεκαετία της ζωής τους με οικογένειες και συνήθως είναι υψηλού μορφωτικού επιπέδου με πολυετή εξειδικευμένη εργασιακή εμπειρία και εξαιρετικό εργασιακό ήθος.
                  Είναι εκπληκτικό να συναντάς ανθρώπους που ήταν υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, στρατιωτικοί, καθηγητές, δάσκαλοι, δικηγόροι, επιστήμονες με σπουδαίες καριέρες και σπουδές υψηλοτάτου επιπέδου, που κατά τη γνώμη μου αποτελούσαν την «αφρόκρεμα» του Ελληνικού κράτους, που είδαν κι αποείδαν και έψαξαν να προσφέρουν κάτι καλύτερο στα παιδιά τους και στον εαυτό τους.
                  Φυσικά, πέρα από αυτή τη γενίκευση, δεν λείπουν και οι άνθρωποι που ήρθαν στην Αυστραλία χωρίς προσόντα και με λανθασμένες νοοτροπίες, μόνο για να διαπιστώσουν ότι το «σύστημα» τους θεωρεί ανεπιθύμητους και τους «αποβάλλει» με τον τρόπο του. Να εξηγήσουμε εδώ ότι, έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που υπήρχε έντονη ανάγκη ανειδίκευτου εργατικού δυναμικού στην Αυστραλία.
                  Το Αυστραλιανό «σύστημα» έχει αλλάξει άρδην από τις προηγούμενες δεκαετίες και για την πιο απλή εργασία χρειάζεται να έχεις επιμόρφωση, εξειδίκευση και υποχρεωτική γνώση κανόνων ασφαλείας. Ένας νέος ανειδίκευτος μετανάστης με ελάχιστες γνώσεις και καμία επιμόρφωση, έχει ελάχιστες ελπίδες να βρει δουλειά κατευθείαν. Ακόμη και μετανάστες με υψηλού επιπέδου μόρφωση και πολύχρονη εργασιακή εμπειρία από την Ελλάδα, δυσκολεύονται να βρουν εργασία, εάν προηγουμένως δεν επιμορφωθούν στις τοπικές συνθήκες της δουλειάς τους και στους υποχρεωτικούς κανόνες εργασίας που είναι απολύτως απαραίτητα για εργασία.
                  Αυτό ακριβώς είναι και το σημείο που φαίνεται ότι δεν κατανοούν σχεδόν καθόλου οι νέοι μετανάστες στην Αυστραλία στο σύνολό τους, με αποτέλεσμα να έρχονται με σκοπό μια καλύτερη ζωή και για ένα χρονικό διάστημα να «μην βλέπουν φως» και να τους φαίνονται όλα δύσκολα, μαύρα και μίζερα (με δεδομένο το υπόβαθρό τους στην Ελλάδα), με αποτέλεσμα να υπάρχουν και περιπτώσεις που ταμαζεύουν και γυρίζουν πίσω στην Ελλάδα. Αυτές όμως είναι ελάχιστες.
                  Το κλειδί βρίσκεται στη κατανόηση του «συστήματος» που πρέπει να το ζήσεις για να το κατανοήσεις.Πολλοί νεοφερμένοι περιμένουν (κι όχι άδικα) από τους συγγενείς τους της Πρώτης ή Δεύτερης Γενιάς να τους καθοδηγήσουν, όμως αυτό δεν λειτουργεί διότι οι εκπρόσωποι της Πρώτης Γενιάς είναι μεγάλοι σε ηλικία και έχουν αρκετά χρόνια που έχουν βγει από το στίβο της εργασίας και δεν κατανοούν ούτε οι ίδιοι ότι όλα έχουν αλλάξει και πως όλα λειτουργούν, ενώ οι εκπρόσωποι της Δεύτερης Γενιάς είτε αδιαφορούν, είτε απλά δεν έχουν μέτρο σύγκρισης για τις εκπαιδευτικές και εργασιακές συνθήκες στην Ελλάδα του σήμερα για να μπορέσουν να καθοδηγήσουν αποτελεσματικά ένα νεοφερμένο, με βάση αυτό που τους λείπει.

                  Comment


                    #24
                    Οι Καλοί, οι Κακοί και οι Άσχημοι! Οι νεοφερμένοι ή νεομετανάστες – Μέρος Β΄



                    Ευτυχώς τα προβλήματα των μεταναστών έχουν αρχίσει και γίνονται αντιληπτά και κατανοητά και έχουμε δύο άξονες που μπορούν πραγματικά να στηρίξουν τον άνθρωπο που αποφασίζει να μεταναστεύσει σήμερα από την Ελλάδα στην Αυστραλία: Από τη μία έχει αρχίσει και δημιουργείται μια «μαγιά» νεοφερμένων που βρίσκονται στην Αυστραλία 2-3 ή και περισσότερα χρόνια και μπορούν να διακρίνουν ακριβώς αυτές τις ανάγκες. Δεν αργεί καθόλου η ώρα που θα συνασπιστούν οι νέο-μετανάστες υπό τη μορφή Συλλόγου και που θα προσφέρουν ακριβώς αυτή τη καθοδήγηση μέσα από την οπτική γωνία των νεοφερμένων.
                    Ήδη, οι νεοφερμένοι (ο ένας με τον άλλον) συναντώνται σε σπίτια (συνήθως με την ευκαιρία κάποια γιορτής) και συζητούν τα κοινά προβλήματα και συνήθως το αποτέλεσμα των συζητήσεων είναι έμπρακτη καθοδήγηση προς τη σωστή κατεύθυνση, για τους πιο φρέσκους.
                    Ο άλλος άξονας αποτελεί μια περισσότερο θεσμική και θα έλεγα πιο «επίσημη» στήριξη για τον νέο-μετανάστη του σήμερα που προέρχεται ουσιαστικά από την «παλιά» Πρώτη Γενιά και τις επόμενες Γενιές των Ελληνο-Αυστραλών.
                    Διάφοροι παροικιακοί φορείς όπως είναι η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης και Βικτωρίας (ηλεγόμενη «Κεντρική Κοινότητα») και η Ελληνο-Αυστραλιανή Κοινωνική Πρόνοια (η λεγόμενη «Πρόνοια») έχουν αρχίσει δειλά-δειλά να οργανώνονται για να βοηθήσουν τους νεοφερμένους με καθοδήγηση (γι’ αυτούς ουσιαστικά το έργο αυτό αποτελεί επιστροφή στην αρχή και τη βάση της δημιουργίας τους!), ενώ πρόσφατα δημιουργήθηκε κι ένας Σύλλογος από εκπροσώπους της Πρώτης και Δεύτερης Γενιάς που βοηθούν έμπρακτα με υλική υποστήριξη (έπιπλα, ψυγεία, ρούχα κλπ, ακόμη και οικονομικά) τους νεοφερμένους που βρίσκονται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
                    Από τους παραπάνω φορείς, η «Πρόνοια» είναι σε θέση να προσφέρει πραγματική και ουσιαστική βοήθεια στους νέο-μετανάστες διότι έχει ομάδα κοινωνικών λειτουργών που γνωρίζουν να καθοδηγήσουν τον κάθε ενδιαφερόμενο. Εμείς μάθαμε για την «Πρόνοια», αρκετούς μήνες μετά την άφιξή μας και ακόμη και σήμερα λέμε ότι θα ήμασταν σε καλύτερη θέση αν είχαμε αναζητήσει καθοδήγηση εκεί. Με λίγα λόγια, προτρέπω όσους αναζητούν καθοδήγηση στα πρώτα βήματά τους στην Αυστραλία, να έρθουν σε επαφή με την «Πρόνοια» (www.agws.com.au).
                    Είναι πολύ σημαντικό οι νέο-μετανάστες να πάρουν τη σωστή καθοδήγηση για να μπορέσουν να στηριχθούν «στα πόδια τους» γερά για να μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς. Συνήθως, οι περισσότεροι νεοφερμένοι «βρίσκουν την άκρη» (συνήθως μετά από ένα χρόνο) και καταλήγουν να «ταχτοποιηθούν» σχετικά καλά σε όλα.
                    Δυστυχώς όμως, βλέπουμε περιπτώσεις όπου λόγω ακριβώς της έλλειψης σωστής καθοδήγησης, να γίνονται οι νέο-μετανάστες θύματα σκληρής εκμετάλλευσης, και ακόμη χειρότερα από μερικούς από τους Έλληνες συμπάροικους. Κατά καιρούς ακούγονται διάφορες τέτοιες περιπτώσεις (κυρίως σε επιχειρήσεις εστίασης) και τότε πολλοί, υποκριτικά «διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους» σχετικά με τους «εκμεταλλευτές»! Αυτά τα φαινόμενα είναι υπαρκτά και συνήθως είναι περιπτώσεις νεοφερμένων που έρχονται ανειδίκευτοι και με περίεργο καθεστώς visa (βλέπε «Φοιτητική» visa) και τότε βρίσκουν ευκαιρία μερικά «κοράκια» να βγάλουν εύκολο χρήμα σε βάρος συνανθρώπων που είναι σε απελπιστική κατάσταση.
                    Δεν λείπουν όμως και περιπτώσεις νεοφερμένων με «χαλαρή» εργασιακή ηθική που δεν συμβιβάζονται με τις κανονικές συνθήκες εργασίας που πολλές φορές γενναιόδωρα τους προσφέρεται και είναι αυτοί ακριβώς που δίνουν τη «ρετσινιά» σε όλους τους νεοφερμένους. Είναι δηλαδή αυτοί, που δεν έμαθαν ποτέ τι θα πει πραγματική δουλειά (συνήθως πρώην δημόσιοι υπάλληλοι σε «περίεργους» υπηρεσίες του Ελληνικού δημοσίου, που γαλουχήθηκαν με φραπέ, τάβλι και «κοπάνα») και εδώ δεν μπορούν να συμφιλιωθούν με την απαίτηση για σκληρή δουλειά!
                    Τέλος, θα αναφέρω μια άλλη ποιοτική διαφορά μεταξύ των παλιών και νέων μεταναστών και θα κλείσουμε τη συγκριτική μας μελέτη: Οι νέοι μετανάστες είναι (οι περισσότεροι) άτομα που έχουν το νόμιμο δικαίωμα να βρίσκονται στην Αυστραλία, όχι επειδή το Αυστραλιανό κράτος έχει ανάγκη για εργατικό δυναμικό και ανθρώπινους πόρους (η συνθήκη για τη μετανάστευση της Πρώτης Γενιάς), αλλά γιατί έτυχε να έχουν την Αυστραλιανή υπηκοότητα (είτε γεννήθηκαν στην Αυστραλία, είτε έμειναν πολλά χρόνια στο παρελθόν και είχαν γυρίσει πίσω στην Ελλάδα).
                    Η προϋπόθεση της Αυστραλιανής υπηκοότητας είναι εξαιρετικής σημασίας για να μπορέσει κάποιος να μεταναστεύσει στην Αυστραλία σήμερα, διότι απλά «οι πόρτες» τις Αυστραλίας είναι κλειστές για επίδοξους μετανάστες που δεν έχουν την υπηκοότητα (ή που δεν έχουν τις προϋποθέσεις για να τη λάβουν). Όχι ότι δεν υπάρχουν περιπτώσεις Ελλήνων που μετανάστευσαν χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Αυτές όμως είναι εξαιρετικά σπάνιες και το κατάφεραν μετά από τρομακτικό αγώνα, πολλά έξοδα, πολύ χρόνο και κατάλληλους συνδυασμούς. Με άλλα λόγια, προτρέπω όποιον σκέφτεται να μεταναστεύσει στην Αυστραλία, να έχει εξασφαλίσει ότι πληροί τις προϋποθέσεις της υπηκοότητας, διαφορετικά οι πιθανότητες να αποτύχει οικτρά, είναι πάρα πολύ μεγάλες!
                    Ήθελα να κλείσω αυτό το άρθρο για τους Καλούς, τους Κακούς και τους Άσχημους (σ.σ. αφήνω σε εσάς την επιλογή!) με ένα σχόλιο σχετικά με το μέλλον της Ελληνικής Παροικίας στην Αυστραλία. Έτυχε να βρεθώ σε μία μεγάλη ανοιχτή συζήτηση που διοργανώθηκε από ένα από τα Πανεπιστήμια εδώ στη Μελβούρνη, με θέμα το Μέλλον του Ελληνισμού στην Αυστραλία με συμμετοχή βαρύγδουπων μελών της Ελληνικής Παροικίας.
                    Με λύπη μου διαπίστωσα ότι η συζήτηση στράφηκε αποκλειστικά και μόνο γύρω από: 1. Τι πρόσφερε η Πρώτη Γενιά στον Ελληνισμό της Αυστραλίας και 2. Πως θα μπορέσουν οι επόμενες Γενιές (Δεύτερη, Τρίτη Γενιά κλπ) να διατηρήσουν αυτά που έχουν δημιουργηθεί από τη Πρώτη Γενιά. Από την εξίσωση απουσίαζαν εντελώς οι νεοφερμένοι!
                    Είναι λυπηρό διότι (για τους λόγους που εξήγησα παραπάνω για το πώς σβήνει σιγά-σιγά η Ελληνικότητα από Γενιά σε Γενιά) χωρίς τους νεοφερμένους, η Ελληνική Παροικία δεν έχει μέλλον. Αυτό, δυστυχώς, το κατεστημένο της Ελληνικής Παροικίας δεν θέλει να το δει (βλέπε κακές νοοτροπίες που αναφέρθηκαν παραπάνω!), με αποτέλεσμα να μην υπολογίζει στο εξαιρετικό δυναμικό που φέρνουν και θέλουν να προσφέρουν οι νεοφερμένοι, προφανώς φοβούμενοι μην κλονιστεί η θέση των παραγόντων (είναι Πρώτη και Δεύτερη Γενιά) που κυριαρχούν στην Ελληνική Παροικία αυτή την εποχή.
                    Όμως θα γίνει εκ των πραγμάτων, διότι οινεοφερμένοι κουβαλάν την Ελλάδα μέσα στη ψυχή τους και είναι οι φυσικοί συνεχιστές του Ελληνισμού στην Αυστραλία!

                    Comment


                      #25
                      Australian και nz35 πολύ καλές ανταποκρίσεις που δεν είχα δει. Πολύ καλή κίνηση να τις αναδημοσιεύσετε. Να είστε καλά!

                      στο link που περιεχει την ανταποκριση του Άρη μπορούμε να προσθέσουμε και τα παρακάτω

                      Η καρδιά στην Ελλάδα, το μυαλό στην Αυστραλία: Οι πρώτες διακοπές στην Ελλάδα (μέρος πρώτο).
                      Post by: Άρης 18/09/2014



                      Επιστροφή στη παγωμένη και βροχερή Μελβούρνη, μετά από έναν ολόκληρο μήνα στην αγαπημένη μας Ελλάδα… Αυτό ήταν το πρώτο μας ταξίδι πίσω στη Πατρίδα μετά από δυόμιση χρόνια. Τώρα πίσω στη βάση μας στην Αυστραλία, με φορτισμένες μπαταρίες αλλά κι γεμάτοι εικόνες κι εντυπώσεις. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες, αλλά και πιο καθαρή ματιά στα πράγματα που μοιάζουν πλέον λίγο μακρινά για μας…

                      Αποφασίσαμε το πρώτο ταξίδι πίσω στην Ελλάδα πριν περίπου ένα χρόνο. Κλείσαμε τα εισιτήρια με Malaysian Airlines πολύ πριν γίνουν τα τραγικά γεγονότα με τα αεροσκάφη της. Ήταν 30 Ιουνίου 2014 μεσημέρι, όταν βγήκαμε ταλαιπωρημένοι από το μεγάλο ταξίδι, στο χώρο αναμονής των αφίξεων στο Ελ. Βενιζέλος, αλλά ευτυχισμένοι που επιστρέφαμε μετά από τόσο καιρό. Μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά και τα δάκρυα συγκίνησης με τους δικούς μας ανθρώπους, να μπούμε στα αυτοκίνητα να πάμε σπίτι, όπου περίμεναν κι άλλοι φίλοι και συγγενείς για να μας δουν.

                      Το πρώτο πράγμα που αντίκρισα, από το χώρο στάθμευσης του αεροδρομίου ακόμα και μου έκανε μεγάλη εντύπωση, ήταν το φως! Το φως από τον γαλάζιο, ζεστό ουρανό της Αττικής! Σήκωσα το κεφάλι κι έκλεισα τα μάτια για μια στιγμή για να νοιώσω αυτή τη θέρμη και συνέχισα να κοιτώ γύρω μου, να μην χορταίνω αυτό το φως! Η πρώτη σύγκριση ήταν αυτή: Που τέτοιο φως στη Μελβούρνη;;; Ακόμη και τις πιο καθαρές μέρες στη Μελβούρνη, δεν υπάρχει τούτο το φως… Ερχόμενοι από θερμοκρασίες 7C (είναι χειμώνας τέτοια εποχή στην Αυστραλία) και βγαίνοντας στους 35C της Αθήνας, νοιώθεις να σε χτυπά ένα «ωστικό κύμα» καλοκαιριού!

                      Ήμασταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι! Τις πρώτες στιγμές χαράς κι ευτυχίας όμως τις διαδέχτηκαν πολύ σύντομα στιγμές απογοήτευσης, καθώς το αυτοκίνητο προχωρούσε από το αεροδρόμιο στη λεωφόρο Βάρης-Κορωπίου με τον αριθμό των κλειστών καταστημάτων να είναι πραγματικά εξωφρενικός… Άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι «η κρίση είναι πραγματικά εδώ!»

                      Τι πρώτες μέρες, αποφασίσαμε με τη Τερέζα να ξεκλέψουμε λίγες μέρες από όλους κι όλα και να πάμε στο αγαπημένο μας νησί, τα Κύθηρα. Για τα παιδιά να ακολουθήσουν, ούτε συζήτηση! Αυτά ήδη είχαν βρει τους αγαπημένους τους φίλους κι ήθελαν να απολαύσουν κάθε στιγμή μαζί τους κι όχι να τρέχουν στην άγονη γραμμή με τους γονείς τους! Η Τερέζα κι εγώ όμως πήγαμε όπως είχαμε προγραμματίσει και περάσαμε μερικές μέρες ανέμελες και ξέγνοιαστες. Είναι πολύ σημαντικό ότι είχαμε την οικονομική άνεση να κάνουμε αυτά που μας ευχαριστούσαν χωρίς να σκεφτόμαστε τα έξοδα. Εκεί συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά ότι πλέον είμαστε τουρίστες στη Πατρίδα μας…

                      Τις υπόλοιπες τρεις εβδομάδες είχαμε αποφασίσει να τις περάσουμε με τους δικούς μας ανθρώπους στην Αθήνα. Η βάση μας ήταν το πατρικό σπίτι της Τερέζας με την υπέροχη αυλή!

                      Οι μέρες πέρασαν γρήγορα χωρίς να το καταλάβουμε. Είχαμε μεγάλη λαχτάρα να δούμε όσους περισσότερους συγγενείς, κουμπάρους, φίλους και για το λόγο αυτό κρατούσαμε ημερολόγιο με ραντεβού για να μην χάσουμε το λογαριασμό. Ευτυχώς όμως σχεδόν καθημερινά υπήρχε λίγος χρόνος να πάμε μια βόλτα μέχρι το Καβούρι για μια βουτιά στη θάλασσα και να μας δει λίγο ο ήλιος, που δεν μας βλέπει σχεδόν καθόλου στη Μελβούρνη!

                      Έτσι λοιπόν, σχεδόν κάθε μέρα το πρόγραμμα είχε καφέ το πρωί με συγγενείς ή φίλους (συνήθως έξω σε καφετέριες) και το βράδυ είχε φαγητό είτε έξω ή σε κάποιο σπίτι με παρέα. Η αλήθεια είναι ότι το παρακάναμε με το φαγητό, αλλά πώς να αντισταθείς στα υπέροχα Ελληνικά φαγητά και γλυκά όταν είσαι με αγαπημένη παρέα και είσαι τόσο χαρούμενος;;;! Να πω σε αυτό σημείο ότι είχα την ευτυχία (!) να συναντήσω και την οικοδέσποινα των άρθρων μου, την Κατερίνα Τσεμπερλίδου και να περάσουμε μερικές πολύ ευχάριστες ώρες μαζί! Σε Ευχαριστώ θερμά Κατερίνα μου!

                      Ας έρθουμε τώρα στις παρατηρήσεις που κάναμε μέσα σε αυτόν τον έναν μήνα του Ιουλίου 2014 που βρεθήκαμε στη Πατρίδα. Στην Ελλάδα της κρίσης δυστυχώς ή ευτυχώς, υπάρχει ένα παράδοξο, αν και νομίζω ότι η Ελλάδα πάντα και διαχρονικά βρισκόταν μέσα σε αυτό το παράδοξο: Οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι κι ας είναι φτωχοί! Αυτό που βλέπει το μάτι ενός ξένου τουρίστα που επισκέπτεται το καλοκαίρι την Ελλάδα, είναι ότι οι Έλληνες δεν έχουν πρόβλημα και ότι είναι κάθε βράδυ έξω στις ταβέρνες και διασκεδάζουν. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια και μάλιστα, από τον καιρό που εμείς φύγαμε έχει αλλάξει σημαντικά στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του. Ναι, θα βγουν έξω κάθε βράδυ, αλλά το ερώτημα είναι τι καταναλώνουν; Ένα καφέ; Ένα σουβλάκι; Είναι πλέον σίγουρο ότι πέρασαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που ο Έλληνας καθόταν στη ταβέρνα κι έλεγε «φέρε μία απ’ όλα!» Αυτά δεν υπάρχουν πια!

                      Για εμάς όμως που είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, αν και αποστασιοποιημένοι τώρα πια, βλέπουμε πιο καθαρά από τον ξένο τουρίστα ότι υπάρχει σοβαρό και βαθύ πρόβλημα! Η κρίση είναι πλέον μέσα σε κάθε σπίτι, αλλά πολύ περισσότερο μέσα σε κάθε καρδιά. Το κυριότερο πλήγμα, κατά τη γνώμη μου, που έφερε η κρίση, δεν είναι η έλλειψη χρημάτων, είναι ο φόβος για το αύριο που έχει φωλιάσει στη ψυχή και στο μυαλό κάθε Έλληνα που ζει σήμερα στην Ελλάδα.

                      Είναι παραπάνω από σίγουρο για μένα, ότι αυτός είναι ο σκοπός όλων αυτών που γίνονται εδώ και μερικά χρόνια στην Ελλάδα: Ο φόβος και η τρομοκρατία για το αύριο! Όταν φοβάσαι τόσο πολύ για το αύριο, δεν υπάρχουν περιθώρια να γεννηθούν αντιδράσεις και ενέργειες για να αντιταχθείς σε αυτά που σου επιβάλλονται.

                      Ίσως όμως να είναι και ο μόνος τρόπος για να μπορέσει – επιτέλους – ο Έλληνας να διώξει από επάνω του όλα τα άσχημα που τον κατατρέχουν και τον χαρακτηρίζουν εδώ και δεκαετίες. Όμως, κατά τη γνώμη μου και πάλι, αν είναι ο σύγχρονος Έλληνας να γίνει επιτέλους ένα καλώς εννοούμενο κοινωνικό και πολιτικό ον, τότε αυτός είναι σίγουρα ο πιο λανθασμένος τρόπος.

                      Έχοντας πλέον την εμπειρία της ζωής λίγο στην Αμερική και περισσότερο τώρα στην Αυστραλία, βλέπω ότι η βάση της κοινωνίας ολόκληρης εδώ είναι η ευνομία. Βεβαίως και εδώ γίνονται παρανομίες και απάτες, αλλά ή ευνομία είναι έτη φωτός μπροστά από ότι στην Ελλάδα.

                      Στην Ελλάδα έχουμε άπειρη ανάγκη να υπακούσουμε στους νόμους. Χωρίς τη τήρηση των νόμων μια κοινωνία δεν μπορεί να προχωρήσει μπροστά. Θα σας δώσω ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα: τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας. Στην Ελλάδα, στην οδική κυκλοφορία, απλά δεν τηρούνται οι νόμοι και δεν υπάρχει αστυνόμευση. Ο καθένας κάνει ότι θέλει, όπως θέλει, χωρίς κανένα έλεγχο! Μου έτυχε να βρεθώ καβάλα πίσω σε μηχανή αγαπημένου μου φίλου και να κατεβαίνουμε την οδό Πανεπιστημίου χωρίς κράνη και σε φανάρι να σταματούν δίπλα μας αστυνομικοί της ΔΙΑΣ (που φορούσαν τα κράνη τους!) και να μην τρέχει τίποτα!

                      Στην Αυστραλία, δεν υπάρχει περίπτωση να τη γλιτώσεις! Έτσι απλά. Θα σε σταματήσουν και θα σε γράψουν μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου! Οι συγκρίσεις είναι δυστυχώς ακριβώς παρόμοιες, σε όλες της εκφάνσεις της κοινωνικής και πολιτικής ζωής στην Ελλάδα και στην Αυστραλία. Πως λοιπόν μπορούμε να προχωρήσουμε μπροστά στην Ελλάδα, όταν υπάρχει τόσο σοβαρό έλλειμμα ευνομίας;;; Είναι σίγουρο ότι δεν μπορούμε.

                      Comment


                        #26
                        Η καρδιά στην Ελλάδα, το μυαλό στην Αυστραλία: Οι πρώτες διακοπές στην Ελλάδα (μέρος δεύτερο).
                        Post by: Άρης 19/09/2014

                        Όταν λοιπόν λείπει η ευνομία, δεν υπάρχει καθόλου καλή σχέση πολίτη και κράτους. Το κράτος δεν σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης δεν σέβεται το κράτος. Έτσι είναι στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες ολόκληρες και όπως όλοι ξέρουμε, αυτό είναι κατάλοιπο της τουρκοκρατίας που ποτέ δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε διότι δεν το επέτρεψαν οι ταγοί μας. Στην Αυστραλία το κράτος σέβεται τον πολίτη και ο πολίτης σέβεται το κράτος. Έτσι απλά. Οι νόμοι τηρούνται εξ ολοκλήρου κι από τις δύο πλευρές και όχι μονομερώς, επιλεκτικά και κατά το δοκούν όπως γίνεται στην Ελλάδα ακόμη και σήμερα.

                        ­­Στο ταξίδι αυτό χρειάστηκε να βγάλουμε αστυνομική ταυτότητα στο γιο μας, το Μάριο. Περίμενα ότι θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά δεν περίμενα σε τέτοιο βαθμό! Πήγαμε και ήρθαμε στο αστυνομικό τμήμα τρείς φορές μέχρι να τα καταφέρουμε. Στη τρίτη φορά πήγαμε και στηθήκαμε από τις 7 το πρωί για να πιάσουμε σειρά! Ο λόγος είναι ότι το (άθλιο από οργάνωση και χώρο) γραφείο ταυτοτήτων του αστυνομικού τμήματος είχε μόνο μία υπάλληλο, η οποία είχε παραδώσει το πνεύμα και εργαζόταν με ρυθμούς χελώνας!

                        Βάλτε τώρα και τους «αγαπητούς» συμπολίτες που έμπαιναν μέσα στο γραφείο, δήθεν για να ρωτήσουν «κάτι» και στην πραγματικότητα παρέκαμπταν όλους όσους περίμεναν απέξω! Πράγματα αδιανόητα εδώ στην Αυστραλία! Αυτή ήταν και η επαφή που είχαμε με το κράτος της Ελλάδος κατά τη παραμονή μας και φυσικά δεν ήταν καθόλου ευχάριστη!

                        Γενικά πάντως, αν και το Ελληνικό κράτος ακόμα είναι πολύ μακριά και νυχτωμένο από έννοιες όπως «εξυπηρέτηση πελατών», οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι μας εξέπληξε πολύ ευχάριστα που το είδαμε να λαμβάνει εντελώς διαφορετικές διαστάσεις στον ιδιωτικό τομέα και στις επιχειρήσεις. Στα περισσότερα μαγαζιά που πήγαμε για ψώνια ή για φαγητό, σε τράπεζες κλπ. μας εξυπηρέτησαν με αυθεντικό χαμόγελο και με πραγματική προσπάθεια για να μας ικανοποιήσουν! Μας έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση που το σχολιάζαμε σχεδόν καθημερινά μετά από έξοδο. Μας έκανε ακόμη μεγαλύτερη εντύπωση διότι δεν ήταν έτσι σίγουρα, όταν φύγαμε το 2012 και τώρα, μετά 2,5 χρόνια βλέπουμε μεγάλη διαφορά!

                        Ένα άλλο χαρακτηριστικό που χαρήκαμε πολύ που είδαμε να ανθίζει πραγματικά στην εποχή της οικονομικής κρίσης είναι η αλληλεγγύη. Στα προηγούμενα χρόνια της διαφθοράς, η αλληλεγγύη είχε εκλείψει και τώρα βλέπουμε να γεννιέται και πάλι μέσα στις καρδιές των ανθρώπων, με αυθεντικό τρόπο, έτσι όπως ήταν στη δεκαετία του ’70 και πιο πριν.

                        Είδαμε γείτονες να νοιάζονται πραγματικά για τους ανθρώπους εκείνους που μένουν δίπλα τους και είχαν την ατυχία να χτυπηθούν σκληρά από τη κρίση και την ανεργία. Μας έκανε μεγάλη εντύπωση που είδαμε και πάλι ανθρώπους να πηγαίνουν ένα πιάτο φαγητό, φάρμακα ή ρούχα σε κάποιον που τα έχει ανάγκη, χωρίς φανφάρες, σεμνά και ταπεινά. Πριν μερικά χρόνια, αυτά δεν υπήρχαν και κινδύνευες να χαρακτηριστείς αφελής ή ηλίθιος εάν τα έκανες. Τώρα όμως όχι, γιατί υπάρχει πραγματική ανάγκη. Το πρόβλημα είναι όμως ότι η αλληλεγγύη εκφράζεται μεμονωμένα και ανοργάνωτα και γι’ αυτό είναι χαμηλή σε αποτελεσματικότητα.

                        Στην Αυστραλία βέβαια, δεν υπάρχει οικονομική κρίση, αλλά πάντα υπάρχουν άνθρωποι και οικογένειες που βασανίζονται από αρρώστιες και άλλες άσχημες καταστάσεις. Η αλληλεγγύη εδώ στην Αυστραλία λαμβάνει μία εντελώς διαφορετική μορφή και εκφράζεται μέσα από συντονισμένες κινήσεις, συλλογικότητα και φυσικά, διαφάνεια. Ακριβώς για αυτό το λόγο, τα αποτελέσματα ενεργειών που ονομάζονται “fundraisers” (ελεύθερη μετάφραση: συγκέντρωση χρημάτων) είναι τόσο καταπληκτικά και ειδικότερα μέσα σε παροικίες όπως είναι η Ελληνική παροικία. Συγκεντρώνονται εν ριπή οφθαλμού, χρήματα για να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να κάνει μία πολύ δαπανηρή εγχείρηση ή θεραπεία, για να βοηθήσουν κάποιον που έπαθε ένα ατύχημα, ακόμη και κάποιον που έχασε τη δουλειά του. Στην Ελλάδα, αν και αναγνωρίζω το διαφορετικό περιβάλλον, ακόμη απέχουμε πάρα πολύ από το να φτάσουμε σε τέτοια επίπεδα συλλογικότητας.

                        Νομίζω ότι η συλλογικότητα εξαντλήθηκε στην Ελλάδα τη δεκαετία του ’80 κατά τη διάρκεια των τεράστιων προεκλογικών συγκεντρώσεων, και απέχουμε πολύ ακόμα από να τη δούμε να γίνεται πυλώνας της κοινωνίας μας, όπως θα έπρεπε να είναι.

                        Οι μέρες στην Ελλάδα πέρασαν πολύ ευχάριστα και ήρεμα, με χαλάρωση και ξεκούραση. Πάντα κάτι μέσα στη καρδιά μας, μας κέντριζε όταν βλέπαμε τη θλίψη στους γονείς μας όταν μιλούσαν για τη σύνταξή τους. Οι γονείς μας πάλεψαν μια ζωή για να στηρίζονται σήμερα βιοποριστικά σε μια μειωμένη σύνταξη που δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο για να χαρούν. Αυτό πραγματικά μας πλήγωσε, γιατί ξέρουμε ότι δεν τους αξίζει να ζουν έτσι τα τελευταία χρόνια της ζωής τους. Βλέπουμε πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα εδώ στην Αυστραλία για τους ηλικιωμένους και ευχόμασταν οι γονείς μας να είχαν τη δυνατότητα να ζήσουν εδώ μαζί μας.

                        Η επιστροφή στη Αυστραλία, αν και παγωμένη λόγω χειμώνα, ήρθε και σαν μια ανακούφιση. Ξέραμε ότι μετά από ένα μήνα καταπληκτικών διακοπών, επιστρέφαμε στη βάση μας, στο σπίτι μας, στην εργασία μας και στην ασφάλεια της νέας πατρίδας μας.

                        Ξέρουμε τώρα πια, ότι έχουμε δύο πατρίδες: την Ελλάδα για τη καρδιά μας και την Αυστραλία για τη ζωή μας, και ότι δυστυχώς, αυτά τα δύο είναι ασύμβατα μεταξύ τους. Το «πένθος» του αποχωρισμού που ζούσαμε τα δύο τελευταία χρόνια, είχε πια περάσει. Αν είχαμε μείνει στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε ζωή με προοπτική και ελπίδα. Στην Αυστραλία δεν έχουμε τον καιρό και τη χαλαρότητα της Ελλάδος, αλλά έχουμε ακριβώς ελπίδα και προοπτική για τα παιδιά μας και για εμάς, που είναι πολύ προτιμότερα για τη ζωή. Η Ελλάδα θα είναι πάντα εκεί για να μας αγκαλιάζει όταν θα ερχόμαστε να κάνουμε τις διακοπές μας όσο πιο συχνά γίνεται!

                        Comment

                        Working...
                        X