Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ανταπόκριση από την Αυστραλία-Άρης

Collapse
This topic is closed.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Ανταπόκριση από την Αυστραλία-Άρης

    Την παρακάτω "ανταπόκριση"την βρήκα στο Ευτυχία — Κατερίνα Τσεμπερλίδου

    Μέρος 1
    Γεια Σας! Με λένε Άρη και τη Γυναίκα μου Τερέζα, τη κόρη μας Παναγιώτα και τον γιό μας Μάριο. Είμαστε μία μέση αστική οικογένεια από τα νότια προάστια της Αθήνας. Θα σας διηγηθώ με όση λεπτομέρεια μπορώ την «όμορφη» περιπέτεια της μετανάστευσης μας, στην Αυστραλία, πριν λίγους μήνες.
    Το καλοκαίρι του 2011, κάναμε διακοπές με τα παιδιά μας στη Βόρεια Εύβοια. Η επιλογή για τις διακοπές του ’11, ήταν η Βόρεια Εύβοια διότι η κρίση και τα περιορισμένα οικονομικά, δεν επέτρεπαν τα περασμένα μεγαλεία των νησιών του Ιονίου ή των Κυκλάδων… Εκεί ήταν πιο οικονομικά.
    Η συζήτηση με τη Τερέζα, περιστρεφόταν γύρω από το γεγονός ότι η Εταιρεία που εργαζόμουν, παρέπαιε και δε φαινότανε να βγάζει το χειμώνα… Μόνιμα το ερώτημα που μας απασχολούσε ήταν: «Μετά τι;;». Η Τερέζα έχει γεννηθεί στη Μελβούρνη της Αυστραλίας (είχε επιστρέψει στην Ελλάδα με τους γονείς της όταν ήταν μόλις 6 ετών), οπότε είχαμε το δικαίωμα να μεταναστεύσουμε εκεί και συνεχώς αναρωτιόμασταν: «Μήπως να φεύγαμε;». Το ερώτημα ερχότανε πάλι και πάλι, μιας και ανησυχούσαμε έντονα για το μέλλον των παιδιών μας.
    Η Παναγιώτα, μόλις είχε τελειώσει τη Β’ Λυκείου και ήδη είχε κάνει το προπαρασκευαστικό καλοκαιρινό τμήμα στο φροντιστήριο, όπως όλα σχεδόν τα συνομήλικα παιδιά. Το όνειρό της από την 4η τάξη του Δημοτικού είναι να σπουδάσει βιολογία και ιδιαίτερα ν’ ασχοληθεί με την έρευνα. Είναι άριστη μαθήτρια. Ο Μάριος μόλις είχε τελειώσει την Α’ Γυμνασίου και το μόνο που τον ενδιέφερε σαν αγόρι που είναι, ήταν το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά στην παραλία.
    Χωρίς να θέλω να «ευλογήσω τα γένια μας», θεωρώ τη Τερέζα και εμένα αρκετά μορφωμένους: Πανεπιστημιακές σπουδές, με εξειδικεύσεις και μεταπτυχιακά στην Αμερική. Γνωρίζουμε ότι για τα παιδιά μας, το μέλλον στην Ελλάδα είναι ζοφερό. Γνωρίζουμε ότι η Παναγιώτα δεν έχει καμιά ελπίδα στο τομέα που διάλεξε: Ποιά έρευνα στην Ελλάδα;;;
    Οι διακοπές κάποτε τελείωσαν. Επιστρέψαμε στις δουλειές μας (η Τερέζα είναι Δημόσιος Υπάλληλος) και τα παιδιά ξεκίνησαν τη σχολική χρονιά. Η Τερέζα ξεκίνησε την διαδικασία να βγάλει Αυστραλιανό διαβατήριο, γιατί «ποτέ δεν ξέρεις»….. Επισκεφτήκαμε την Αυστραλιανή Πρεσβεία στην Αθήνα και μάθαμε τι χρειάζεται για να γίνει αυτό. Βασικό έγγραφο ήταν το «Πιστοποιητικό Γεννήσεως»/ «Birth Certificate» από τη Μελβούρνη. Κάπου στα χαρτιά του πατέρα της Τερέζας, βρήκαμε ένα παλιό και ταλαιπωρημένο χαρτί. Συγκεντρώσαμε και τα υπόλοιπα και πήγαμε στη Πρεσβεία.
    Αμ, δε! Δεν ίσχυε… Έπρεπε να εκδοθεί καινούργιο από την Αυστραλία. Από το internet κατεβάσαμε τη φόρμα, συγκεντρώσαμε τα έγγραφα που απαιτούνταν γι’ αυτό και αφού δώσαμε τα στοιχεία της πιστωτικής μας κάρτας (κοστίζει $27 AUD), τα στείλαμε στην Αυστραλία για να εκδοθεί το καινούργιο Birth Certificate.
    Πριν καλά-καλά μπει το φθινόπωρο του 2011 και ενώ η κρίση στην Ελλάδα ήταν σε πλήρη εξέλιξη, μας ήρθε αυτό που περιμέναμε από καιρό: Η Εταιρεία που εργαζόμουν έκλεισε. Ήταν 1η Οκτωβρίου όταν μου το ανακοίνωσαν, ημέρα των γενεθλίων μου! Βρήκα όμως τον εαυτό μου ψυχολογικά έτοιμο. Εκείνο το βράδυ μείναμε μέχρι αργά ξύπνιοι με τη Τερέζα, να συζητάμε τις εναλλακτικές λύσεις. Η μόνη βιώσιμη λύση, ήταν η αναχώρηση για την Αυστραλία. «Ο κύβος ερρίφθη»!
    Η Προετοιμασία
    Ξεκινήσαμε, ανακοινώνοντας την απόφαση μας στα παιδιά. Η Παναγιώτα αναστατώθηκε πάρα πολύ καθόσον είναι στην εφηβεία και έχει και έναν δεσμό με ένα αγόρι της ηλικίας της. Ο Μάριος το πήρε πολύ ήρεμα και έδειξε να καταλαβαίνει τα θετικά από τη κίνηση αυτή. Οι γονείς μου το δέχτηκαν ήρεμα, ενώ αντιθέτως οι γονείς της Τερέζας αναστατώθηκαν πάρα πολύ. Η Μητέρα της Τερέζας, η οποία έζησε στην Αυστραλία τη νιότη της, δουλεύοντας σε εργοστάσιο, έπεσε σε κατάθλιψη. Πιστεύει ότι οι δυσκολίες που πέρασε εκείνη, στη δεκαετία του ’60-’70 θα επαναληφθούν και για τη κόρη της. Η ιδέα του αποχωρισμού από τα εγγόνια της την τρελαίνει.
    Μετά αρχίζει η κατάστρωση του σχεδίου: Πρέπει να φύγουμε κάπου μέσα στον Ιανουάριο του 2012. Ο λόγος είναι ότι στην Αυστραλία, η σχολική χρονιά αρχίζει 1 Φεβρουαρίου. Μέχρι τότε πρέπει να γίνουν πάρα πολλά πράγματα.
    Εν τω μεταξύ και ενώ περιμέναμε το Birth Certificate της Τερέζας από την Αυστραλία, μαθαίνουμε ότι τα παιδιά, λόγω της Μητέρας τους, δικαιούνται να γίνουν κι αυτά Αυστραλοί Πολίτες (Citizens by Decent). Αυτό απαιτεί την ύπαρξη του Birth Certificate και του Αυστραλιανού διαβατηρίου της Τερέζας. Εγώ θα πρέπει να ξεκινήσω τη διαδικασία να εκδώσω «Partner Visa» για να μπορέσω να μείνω στην Αυστραλία με την υπόλοιπη οικογένεια. Διαβάζοντας τη διαδικασία στο internet, διαπιστώσαμε ότι είναι πραγματικά χαώδης, χρειάζεται πολύ χρόνο (περίπου 6 μήνες) και στοιχίζει πάρα πολλά χρήματα (περίπου $1900 AUD αν υποβάλλεις την αίτηση από χώρα εκτός Αυστραλίας) .
    Μετά από αρκετές μέρες έφθασε το καινούργιο Birth Certificate της Τερέζας και αμέσως πήγε στη Πρεσβεία και εξέδωσε το Αυστραλιανό διαβατήριο (κόστος $233 AUD). Αμέσως μετά, ξεκινήσαμε να κάνουμε τα παιδιά Αυστραλούς πολίτες. Αφού συγκεντρώσαμε όλα τα απαραίτητα έγγραφα και τα μεταφράσαμε στη Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών (οδός Αρίωνος 10, Μοναστηράκι – διάρκεια περίπου 7 μέρες και κόστος 8-9 Ευρώ ανά έγγραφο) , τα στείλαμε στη Πρεσβεία της Αυστραλίας στο Λονδίνο (εκεί γίνεται αυτή η διαδικασία για την Ευρώπη). Το κόστος είναι $120 AUD για το πρώτο παιδί κι $95 AUD για το δεύτερο παιδί (εφόσον η αίτηση γίνεται συγχρόνως). Μέσα σε λίγες μέρες λάβαμε περιχαρείς, τα πιστοποιητικά υπηκοότητας των παιδιών και σπεύσαμε αμέσως στη Πρεσβεία να εκδώσουμε τα Αυστραλιανά διαβατήρια και γι’ αυτά (κόστος $117 AUD για κάθε παιδί). Άρα τα πρώτα διαδικαστικά είχαν γίνει. Η Τερέζα και τα παιδιά ήταν έτοιμοι!

    #2
    Μέρος 2
    Εγώ είχα ήδη ξεκινήσει να μαζεύω τα απαραίτητα έγγραφα για να εκδώσω την «Partner Visa». Κατέβασα από το internet την απαραίτητη φόρμα (περίπου 30 σελίδες με πάρα πολλές λεπτομέρειες) και…. απελπίστηκα. Χρειάζονταν πάρα πολλά έγγραφα (περίπου 30), τα οποία αφού εκδοθούν, θα έπρεπε να μεταφραστούν από τη Μεταφραστική Υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών πριν σταλούν.
    Εδώ είναι που ήρθα αντιμέτωπος με το αθάνατο Ελληνικό Δημόσιο: Για να μπορέσει κάποιος να πάει για μετάφραση τα έγγραφά του, θα πρέπει προηγουμένως να λάβει την απαραίτητη σφραγίδα “Apostille” από την αρμόδια Νομαρχία. Είναι μια διαδικασία που ουσιαστικά επικυρώνει τη γνησιότητα των εγγράφων και είναι βάσει κάποιας Διεθνούς Σύμβασης. Είναι δυστυχώς, απαραίτητο να υπάρχει σε όλα τα έγγραφα που προσκομίζονται.
    Χα!!!! Μακάρι να ήταν τόσο απλό όσο ακούγεται! Διαβάστε λοιπόν γιατί έτρεχα επί μία εβδομάδα: Μερικά από τα απαραίτητα έγγραφα για την υποβολή της αίτησης για Partner Visa, είναι τα τελευταία τρία εκκαθαριστικά της Εφορίας. Χωρίς να γνωρίζω λοιπόν, πήρα τα τρία τελευταία εκκαθαριστικά που είχα λάβει με το ταχυδρομείο (τα γνώριμα μηχανογραφημένα έντυπα που παίρνουμε όλοι κάθε χρόνο από την εφορία) και πήγα στη Νομαρχία Αθηνών για να λάβω σφραγίδα Apostille. Αμ, δε! Δεν είναι αποδεκτά τα έγγραφα αυτά! Μου είπαν ότι για να λάβω σφραγίδα Apostille, πρέπει να πάω στην αρμόδια ΔΟΥ και να πάρω έντυπα με την κανονική στρογγυλή σφραγίδα (τη γνωστή «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΙΑ») και πρωτότυπη υπογραφή υπαλλήλου της ΔΟΥ.
    Τι να κάνω λοιπόν, πηγαίνω στη ΔΟΥ που υπάγομαι και ζήτησα από το τμήμα «ΕΙΣΟΔΗΜΑ» (αφού περίμενα όλη μέρα!) τα παραπάνω έγγραφα. Αφού τα πήρα, τα πήγα (την επόμενη μέρα γιατί ήταν ήδη 2μμ) στη Νομαρχία Αθηνών (άλλη ατελείωτη ουρά κι εκεί!). Η υπάλληλος εκεί, αφού τα έλεγξε, μου ανακοίνωσε ότι δεν γίνεται να τα σφραγίσει διότι ο υπάλληλος στη ΔΟΥ που υπέγραψε, δεν είναι καταχωρημένος στα δικά τους αρχεία ως εξουσιοδοτημένος να υπογράψει!!!
    Πραγματική απελπισία! Η υπάλληλος μου έδωσε μία λίστα των υπαλλήλων της ΔΟΥ που είναι εξουσιοδοτημένοι να υπογράφουν. Πήγα στη ΔΟΥ και ανακαλύπτω ότι κανένας από τη λίστα δεν εργάζεται στο τμήμα Εισόδημα!!! Κάποιοι έχουν φύγει με σύνταξη, κάποιοι έχουν μετατεθεί και κάποιοι εργάζονται σε άλλα τμήματα της ΔΟΥ. Μετά από πολλές προσπάθειες (έχει δει κανείς γκισέ «ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ» σε ΔΟΥ;; Όλοι έχουν κάτι ταμπελίτσες που λένε «Όχι Πληροφορίες εδώ») ανακαλύπτω δύο εξουσιοδοτημένους υπαλλήλους σε άλλα τμήματα. Πήγα στη πρώτη και αφού τη διέκοψα από το μανικιούρ, της εξήγησα την κατάσταση. Εκείνη με κατσάδιασε που την ενόχλησα και μου είπε μάλιστα: «Σα τα ζώα πηγαίνετε! Αφού δεν είμαι στο εισόδημα, δεν έχω καμία δουλειά»! Με έδιωξε κακήν-κακώς!
    Ευτυχώς (ή δυστυχώς) είμαι από τη φύση μου πολύ ήρεμος άνθρωπος αλλά αισθάνθηκα να με πνίγει το δίκιο και παραλίγο να αρπάξω την υπάλληλο από το λαιμό! Κάνω όμως υπομονή (παρηγοριέμαι μέσα μου ότι σε λίγο καιρό, όλα αυτά θα είναι ένα κακό όνειρο…) και πηγαίνω να βρω την επόμενη υπάλληλο. Τη βρήκα και της εξήγησα την κατάσταση. Εκείνη έδειξε να καταλαβαίνει, αλλά λειτούργησαν τα ευθυνοφοβικά αντανακλαστικά της και με παρέπεμψε στον Διευθυντή της ΔΟΥ. Εκείνη την ημέρα απουσίαζε ο Διευθυντής, οπότε εξήγησα την κατάσταση στον Υποδιευθυντή της ΔΟΥ. Εκείνος με ύφος «δεν-με-βλέπεις-ότι-περιμένω-να-βγω-στη-σύνταξη-ρε» μου είπε ότι από τη στιγμή που υπάρχει στρογγυλή σφραγίδα και υπογραφή του τμηματάρχη Εισοδήματος, η ΔΟΥ είναι καλυμμένη. Στη φάση αυτή δεν ήξερα πια τι να κάνω….
    Επέστρεψα πάλι στη Νομαρχία Αθηνών και τους εξήγησα (αφού περίμενα στην ατέλειωτη ουρά) την κατάσταση. Ευτυχώς, βρέθηκε ένας ευσυνείδητος υπάλληλος που είδε την απελπισία στα μάτια μου και ανέλαβε να πάρει ο ίδιος τον Διευθυντή της ΔΟΥ γιατί, όπως εξήγησε, ήταν αμέλεια της ΔΟΥ να ενημερώσει τη λίστα με τους εξουσιοδοτημένους υπαλλήλους. Πράγματι, ο Διευθυντής της ΔΟΥ αναγνώρισε την αμέλεια της υπηρεσίας του και είπε να πάω να τον βρω αυτοπροσώπως. Όπερ και εγένετο.
    Αφού μου ζήτησε συγγνώμη (κοτζάμ Έφορος και ζήτησε συγγνώμη από έναν κοινό θνητό!) για την ταλαιπωρία μου, κάλεσε την υπάλληλο που έκανε μανικιούρ και την διέταξε να υπογράψει τα έγγραφα, η οποία το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα! Το μαρτύριό μου με τα εκκαθαριστικά της εφορίας, τελείωσε την επόμενη μέρα όταν στήθηκα εκ νέου στην ουρά της Νομαρχίας και έλαβα τις πολυπόθητες σφραγίδες Apostille και την ίδια μέρα τα προσκόμισα στη Μεταφραστική Υπηρεσία για μετάφραση. Η διαδικασία με τα εκκαθαριστικά ξεκίνησε Δευτέρα και τελείωσε Παρασκευή! Μια πλήρης εργάσιμη εβδομάδα!

    Comment


      #3
      Μέρος 3
      Τις ίδιες εκείνες ημέρες που έτρεχα πανικόβλητος να μαζέψω τα απαραίτητα έγγραφα για τη βίζα, ψάχναμε να βρούμε μαζί με την Τερέζα, την εταιρεία που θα αναλάμβανε τη μεταφορά της οικοσκευής μας, καθώς και τα αεροπορικά εισιτήρια για όλη την οικογένεια . Έχοντας μεταφέρει την οικοσκευή μας παλαιότερα προς/από την Αμερική όπου είχαμε πάει για τις μεταπτυχιακές μας σπουδές, γνωρίζαμε τη διαδικασία.
      Το πρόβλημα εδώ ήταν το κόστος: Τα πράγματα έπρεπε να χωρέσουν μέσα σε ένα container 20 ποδών και αυτό θα μας στοίχιζε περίπου 6.000 Ευρώ! Κλείσαμε με μια Εταιρεία με την οποία κανονίσαμε να στείλει το συνεργείο για το πακετάρισμα στις 28 Νοεμβρίου 2011.
      Στο σημείο αυτό, θα ήθελα να δώσω μία εικόνα για το τι ακούσαμε από τον περίγυρό μας σχετικά με το θέμα της μεταφοράς της οικοσκευής: μας έλεγαν ότι δεν χρειαζόταν να το κάνουμε και ότι θα τα παίρναμε όλα από την Αυστραλία. Εμείς επιμέναμε διότι τα περισσότερα πράγματά μας ήταν καινούργια ή ήταν πράγματα τα οποία δεν θέλαμε να αποχωριστούμε. Ευτυχώς που δεν ακούσαμε κανέναν! Εκ των υστέρων διαπιστώσαμε ότι με τα 6.000 Ευρώ που δώσαμε για τη μεταφορά, σίγουρα δεν αγοράζαμε τα ίδια πράγματα από την Αυστραλία. Ποιος είπε ότι τα αγαθά είναι φθηνά στην Αυστραλία; Το ερώτημα είναι ρητορικό σε αυτή τη φάση της διήγησής μου και θα επανέλθω εμπράκτως στη συνέχεια.
      Με τα εισιτήρια, ευτυχώς έχουμε μία πολύ καλή φίλη που έχει τουριστικό γραφείο και μας εξασφάλισε τη καλύτερη δυνατή τιμή: 4.000 Ευρώ για όλη την οικογένεια για τη πτήση από Αθήνα προς Μελβούρνη μέσω Abu Dhabi με αναχώρηση στις 19 Ιανουαρίου 2012. Το κόστος ήταν λίγο αυξημένο διότι της Τερέζας το εισιτήριο και το δικό μου ήταν εισιτήρια μετ’ επιστροφής. Της μεν Τερέζας, διότι έπρεπε να επιστρέψει κατά τον Μάρτιο στην Ελλάδα για να κανονίσει κάποιες υποθέσεις της, το δε δικό μου, διότι αναγκαστικά εγώ θα ταξίδευα με τουριστική βίζα (δεν θα είχε προλάβει να βγει η «Partner Visa») που προϋποθέτει την ύπαρξη εισιτηρίου μετ’ επιστροφής. Αλλιώς δεν βγαίνει. Ας το έχουν αυτό κατά νου, όσοι σκοπεύουν να ταξιδέψουν για την Αυστραλία με τουριστική βίζα.
      Ένα άλλο θέμα που έπρεπε να κανονιστεί, ήταν το θέμα του σχολείου των παιδιών στην Αυστραλία. Ψάχνοντας στο internet, βρήκαμε ένα σχολείο το οποίο πιστέψαμε ότι θα ήταν μια καλή επιλογή για τα παιδιά μας: Το Oakleigh Greek Orthodox College. Η επιλογή του σχολείου θα έκρινε και τη περιοχή της Μελβούρνης που θα μέναμε (για να είμαστε κοντά). Ήρθαμε λοιπόν σ’ επαφή με το σχολείο, το οποίο ακολουθεί το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Πολιτείας της Victoria, αλλά διατηρεί έντονα τα Ελληνικά χαρακτηριστικά του.
      Το πρόβλημα ήταν ότι το σχολείο είναι ιδιωτικό και θα απαιτούσε δίδακτρα. Με χαρά όμως ακούσαμε ότι ο πρώτος χρόνος για εμάς θα ήταν δωρεάν, διότι ερχόμασταν από την Ελλάδα της κρίσης και είχαν ενεργοποιήσει ένα πρόγραμμα βοήθειας γι’ αυτό. Μας ζήτησαν κάποια έγγραφα (βεβαιωτικά από τα σχολεία στην Ελλάδα, πιστοποιητικά γεννήσεως, μεταφράσεις εμβολίων) τα οποία συγκεντρώσαμε (τη μετάφραση των εμβολίων μας την έκανε ο παιδίατρός μας) και τους τα στείλαμε. Κανονίστηκε μάλιστα, και η ημέρα που θα πηγαίναμε για γνωριμία και συνέντευξη: Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012 με δεδομένο ότι θα φτάναμε στις 20 Ιανουαρίου 2012 στη Μελβούρνη και τα σχολεία εκεί άρχιζαν την 1η Φεβρουαρίου.
      Κάπου στο τέλος του Νοεμβρίου κατάφερα και συγκέντρωσα τα απαραίτητα έγγραφα για τη «Partner Visa», πέρασα γιατρούς (κόστος 300 Ευρώ – πηγαίνεις στους γιατρούς που συνεργάζονται με την Πρεσβεία της Αυστραλίας στην Αθήνα και πληρώνεις επίσκεψη κανονικά!) συμπλήρωσα τη τεράστια φόρμα (μου πήρε μέρες!), έβαλα τα στοιχεία της πιστωτικής μου κάρτας (θυμίζω: κόστος περίπου $1.900 AUD) και τα έστειλα στη Πρεσβεία της Αυστραλίας στο Βερολίνο (αρμόδιοι για την «Partner Visa» στην Ευρώπη).
      Ήξερα ότι χρειαζόταν περίπου 6 μήνες η διαδικασία έγκρισης (εφόσον όλα τα έγγραφα ήταν εντάξει) και υπολόγιζα ότι περίπου κατά τα τέλη Απριλίου, αρχές Μαΐου θα την έχω. Υπήρχε όμως μία λεπτομέρεια που μας δημιουργούσε πρόσθετο άγχος: Εγώ θα πήγαινα τον Ιανουάριο στην Αυστραλία με τουριστική βίζα. Η τουριστική βίζα έχει διάρκεια τρείς μήνες. Οπότε έπρεπε να βγει η Partner Visa πριν λήξει η τουριστική βίζα, αλλά δεν μπορούσα να κάνω κάτι γι’ αυτό. Επίσης, έπρεπε να λάβω υπόψη ότι, όταν θα έβγαινε η «Partner Visa», θα έπρεπε να βγω από την Αυστραλία (ανεξαρτήτως προορισμού) και να επιστρέψω πλέον με τη νέα βίζα. Αυτό, αν και μακρινό σ’ εκείνη τη φάση, μου δημιουργούσε πρόσθετο άγχος με τη σκέψη ότι μπορεί να έλλειπε η Τερέζα στην Ελλάδα κι εγώ να χρειαζόταν να φύγω για λίγες μέρες εκτός Αυστραλίας. Τα παιδιά τότε θα έπρεπε να μείνουν σε κάποιο φιλικό σπίτι και δεν μας άρεσε και πολύ αυτή η ιδέα.
      Τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011, κατέφθασε το συνεργείο της μεταφορικής Εταιρείας για να ξεκινήσει το μάζεμα της οικοσκευής. Η εκτίμηση ήταν ότι την Τετάρτη θα ήταν όλα έτοιμα για να φορτωθούν στο container που θα ερχόταν με φορτηγό έξω από το σπίτι μας. Το συνεργείο δούλεψε πυρετωδώς και κατάφεραν να ετοιμάσουν τα πράγματα για φόρτωμα τη Τρίτη το απόγευμα, οπότε ήρθε και το container.
      Από την ώρα ακόμα που μάζευαν τα πράγματα, ανέβαινε το άγχος μας ότι δεν θα χωρέσουν όλα μέσα στο container. Κάποιοι από το συνεργείο έλεγαν ότι θα χωρέσουν και κάποιοι ότι δεν θα χωρέσουν όλα. Το άγχος που τραβήξαμε εκείνη την ημέρα που κατέφθασε το φορτηγό με το container, δεν περιγράφεται! Κάποια στιγμή κατά τις 8 το βράδυ όταν σχεδόν όλα είχαν μπει στο container διαπιστώσαμε ότι πράγματι δεν χώρεσαν όλα τα πράγματα και αναγκαστικά κάποιες κούτες και δύο ποδήλατα (το δικό μου και της Παναγιώτας) έπρεπε να μείνουν πίσω.
      Τι άλλο μπορούσαμε να κάνουμε; Τα πράγματα που έμειναν πίσω, δόθηκαν σε φίλους για φύλαξη, με την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα μπορέσουμε να τα φέρουμε στην Αυστραλία (αν και πολύ αμφιβάλλω τώρα πια…).

      Comment


        #4
        Μέρος 4
        Η μέρα ήταν 29 Νοεμβρίου 2011, όταν μείναμε για πρώτο βράδυ στο σπίτι των γονιών της Τερέζας, στην ίδια γειτονιά που μέναμε. Το κλίμα βαρύ. Θα έπρεπε τώρα να μείνουμε μαζί τους μέχρι να φύγουμε στις 19 Ιανουαρίου 2012. Οι άνθρωποι ήταν πολύ χαρούμενοι που μας είχαν μαζί τους αλλά και βαθιά στεναχωρημένοι που θα φεύγαμε σε λίγο καιρό. Εμείς είχαμε χάσει οικογενειακώς τη βολή του σπιτιού μας και μας τρομοκρατούσε το άγνωστο που μας περίμενε….
        Τα παιδιά συνέχισαν το σχολείο τους κανονικά. Αποφασίσαμε ότι θα διέκοπταν το σχολείο με την έναρξη των Χριστουγεννιάτικων διακοπών. Η Παναγιώτα συνέχισε ακόμη και το φροντιστήριο αλλά κάποια στιγμή κατά τα μέσα του Δεκεμβρίου, αποφασίσαμε ότι δεν είχε νόημα να συνεχίσει.
        Οπότε πήγαμε και ανακοινώσαμε στο φροντιστήριο ότι η Παναγιώτα θα διακόψει. Οι άνθρωποι έπαθαν ένα σοκ γιατί θεωρούσαν ότι η Παναγιώτα θα πήγαινε πάρα πολύ καλά στις Πανελλαδικές εξετάσεις και ότι θα ήταν ένα «σιγουράκι» γι’ αυτούς. Προς τιμήν τους, είπαν στη Παναγιώτα να συνεχίσει να πηγαίνει στο φροντιστήριο όσο θα ήθελε εκείνη μέχρι να φύγουμε (και το ήθελε πολύ!) χωρίς οικονομική επιβάρυνση.
        Η Παναγιώτα ήταν πλέον η μεγαλύτερη στεναχώρια και ανησυχία που είχαμε. Την βλέπαμε ότι δεν το έχει δεχτεί καθόλου καλά και είχαμε πολλά ξεσπάσματα και κλάματα. Ήταν σε πλήρη άρνηση και προσπαθούσαμε να μην της χαλάμε κανένα χατίρι όσο ήμασταν ακόμη στην Ελλάδα. Θα έχανε τους φίλους της και το αγόρι της. Όσες συζητήσεις και να κάναμε μαζί της, πάντα καταλήγαμε σε κλάματα και μεγάλη στεναχώρια για όλους. Εγώ και η Τερέζα είχαμε πάρει μία απόφαση που ήταν καθοριστική για τη ζωή της και το μέλλον της, αλλά εκείνη αντιδρούσε βιαία. Ήμασταν όλο αυτό τον καιρό σε άθλια ψυχολογική κατάσταση όλοι μας….
        Οι μέρες πέρασαν βασανιστικά αργά. Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε με αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα όμορφα βράδια με παρέα μπροστά στο χωριάτικο τζάκι του Πεθερού μου, να τρώμε μεζέδες και να πίνουμε κρασάκια και τσιπουράκια!
        Έτσι πέρασαν τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά και τα Φώτα. Οι μέρες πλησίαζαν για να φύγουμε….

        Comment


          #5
          Μέρος 5
          Στις 19 Ιανουαρίου 2012 το πρωί, ήμασταν όλοι έτοιμοι για την αναχώρηση. Η πτήση μας ήταν στις 1 το μεσημέρι και έτσι ξεκινήσαμε κατά τις 10 πμ για το αεροδρόμιο. Προκειμένου να χωρέσουν οι αποσκευές μας, είχαμε καλέσει τους γονείς μου και τ’ αδέρφια μου με τα αυτοκίνητά τους, να έρθουν από το σπίτι του πεθερού μου για να φύγουμε όλοι μαζί.
          Πράγματι, κατά τις 10 πμ ξεκινήσαμε σε πομπή για το αεροδρόμιο. Η Παναγιώτα μας παρακάλεσε να περάσουμε από το σχολείο της όπου θα την περίμεναν όλοι οι συμμαθητές και φίλοι της να την αποχαιρετήσουν. Έτσι και έγινε, αλλά οι εικόνες που ζήσαμε, μας σημάδεψαν για πάντα. Όλα τα παιδιά έξω στην ηλιόλουστη αυλή του σχολείου να την αγκαλιάζουν και να κλαίνε…. Ακόμα και τώρα που σας τα γράφω αυτά, δεν μπορώ παρά να συγκινούμαι από την εικόνα αυτή!
          Στο αεροδρόμιο όλα κύλισαν ήρεμα πίνοντας καφεδάκι με τους γονείς μας και τ’ αδέρφια μας μέχρι την ώρα που έπρεπε να περάσουμε τον έλεγχο διαβατηρίων και να κατευθυνθούμε προς την πύλη αναχώρησης. Αφού τους αγκαλιάσαμε και τους φιλήσαμε όλους, περάσαμε τον έλεγχο και αρχίσαμε να περπατάμε προς τη πύλη αναχώρησης. Γύρισα και κοίταξα τα λυπημένα πρόσωπα των ανθρώπων μας που μας χαιρετούσαν και αφού κούνησα το χέρι τελευταία φορά, γύρισα τη πλάτη και άρχισα να περπατώ γρήγορα προς τα μέσα.
          Εκεί, δεν άντεξα και ξέσπασα σε γοερούς λυγμούς καθώς περπατούσα μέσα από το duty free, προσπαθώντας να κρυφτώ από τη Τερέζα και τα παιδιά. Εκεί ένοιωσα να ξεσπά όλη η φόρτιση των τελευταίων δύο μηνών. Έχω την εντύπωση ότι είχα να κλάψω έτσι από παιδί, δυνατά και μέσα από τα βάθη της ψυχής μου…..
          Η πτήση διήρκησε συνολικά περίπου 20 ώρες (4 ώρες Αθήνα- Abu Dhabi, 2 ώρες αναμονή στο Abu Dhabi και 14 ώρες Abu Dhabi-Μελβούρνη). Είναι φυσικό, μετά από τόσες ώρες ταξιδιού, να είμαστε όλοι πάρα πολύ κουρασμένοι. Ήταν 20 Ιανουαρίου, 7μμ όταν φτάσαμε και λόγω καλοκαιρινής ώρας στην Αυστραλία, ήμασταν 9 ώρες μπροστά σε χρόνο από την Ελλάδα.
          Στο αεροδρόμιο Tullamrine της Μελβούρνης, ήταν μαζεμένοι αρκετοί παλιοί φίλοι του πεθερού μου από τα χρόνια που ήταν εκείνοι στην Αυστραλία και μας περίμεναν. Οι εικόνες στο μυαλό μου παραμένουν συγκεχυμένες από τις στιγμές εκείνες που μας αγκάλιαζαν όλοι και μας εύχονταν το «Καλώς Ήρθατε».
          Λίγα πράγματα θυμάμαι κατά τη διαδρομή από το αεροδρόμιο προς το σπίτι που θα μέναμε. Θυμάμαι καλά, ότι είχε πια νυχτώσει. Πόσο παράξενα ένιωθα που το τιμόνι στο αυτοκίνητο ήταν στα δεξιά και οι δρόμοι αντίθετοι με τους δικούς μας, καθώς επίσης και τους θαυμάσιους δρόμους πού όλοι ακολουθούσαν τα όρια ταχύτητος με ευλάβεια!

          Comment


            #6
            Μέρος 6
            Ακόμη πριν φύγουμε από την Ελλάδα, είχε κανονιστεί να μείνουμε στο σπίτι του Νίκου και της Γεωργίας, φίλοι του πεθερού μου από τη δεκαετία του ’60, που δούλευαν μαζί στις φάμπρικες και οι δεσμοί τους ήταν πολύ δυνατοί. Οι άνθρωποι αυτοί μας υποδέχθηκαν με όλη τους την αγάπη και μας έδωσαν ακόμα και τα υπνοδωμάτιά τους για να κοιμηθούμε.
            Αφού μιλήσαμε λίγο εκείνο το πρώτο βράδυ (πιο πολύ για να γνωριστούμε, μιας και δεν γνωριζόμασταν καθόλου), ξαπλώσαμε να κοιμηθούμε αλλά που τέτοια τύχη! Είχαμε τρομερή υπερένταση, έκανε και πάρα πολύ ζέστη και είχε κουνούπια: Ήταν καλοκαίρι στην Αυστραλία και εμείς είχαμε έρθει από τη βαρυχειμωνιά της Ελλάδος.
            Εκείνο το πρώτο Σαββατοκύριακο στην Αυστραλία, πέρασε ήρεμα και ωραία στο σπίτι των φίλων μας. Το σπίτι τους είναι ένα ωραίο διώροφο σπίτι στις δυτικές συνοικίες της Μελβούρνης, με έναν θαυμάσιο κήπο στο πίσω μέρος. Μου έκανε τρομερή εντύπωση που εκείνο το πρώτο Σάββατο καθώς έπινα τον καφέ μου στο κήπο, είδα ένα σμήνος άγριων παπαγάλων πάνω σε μια αχλαδιά, να κατασπαράζουν τα φρούτα και να κάνουν πάρα πολύ θόρυβο!
            Ο Νίκος μας πήγε και βόλτες στη Μελβούρνη, αλλά ήταν αδύνατον να καταλάβουμε πού βρισκόμασταν. Ήταν Σάββατο βράδυ όταν περάσαμε να μας δείξει το σπίτι που γεννήθηκε η Τερέζα και μετά μας πήγε να δούμε από κοντά το Eureka Tower, το ψηλότερο κτίριο στο νότιο ημισφαίριο. Τώρα πια που γνωρίζουμε λίγο τη Μελβούρνη, γελάμε με το πόσο «χαμένοι» ήμασταν εκείνες τις πρώτες μέρες!
            Η Παναγιώτα δυστυχώς, ήταν χάλια. Την βλέπαμε με τη Τερέζα να μαραζώνει ώρα με την ώρα και περνάγαμε μεγάλη στεναχώρια. Ένα από τα πρώτα μελήματά μας, ήταν να της κάνουμε σύνδεση internet για το ipad της, ώστε να μπορεί να έχει συνεχή επαφή με τους φίλους της στην Ελλάδα (email, skype, facebook).
            Μετά το πρώτο Σαββατοκύριακο, έφτασε και η μέρα του ραντεβού στο Ελληνικό σχολείο του Oakleigh (είναι μια συνοικία της Μελβούρνης στα ανατολικά). Μας πήγε όλους μαζί ο Νίκος.
            Καθώς μπαίναμε στο σχολείο, θαυμάσαμε τη καθαριότητα και τη τάξη που υπήρχε παντού. Αρχικά, μας είπαν ότι θα μιλάγαμε με την υπεύθυνη για τα παιδιά του Year-12 ( αντίστοιχη Γ’ Λυκείου), η οποία ήταν μια αυστηρή κυρία με Αγγλοσαξονικές καταβολές. Μας είπε- με περίεργο ύφος- ότι «πολιτική» του σχολείου (προσέξτε τη λεπτομέρεια: «πολιτική του σχολείου»!), είναι τα παιδιά που έρχονται από την Ελλάδα, να γυρνούν μία τάξη πίσω για να μπορέσουν να συνηθίσουν τη γλώσσα (τα βασικά μαθήματα γίνονται στ’ Αγγλικά) και το σύστημα της Αυστραλίας, ανεξάρτητα από την επίδοσή τους στην Ελλάδα.
            Μας ήρθε «κεραμίδα»! Για να μας το απαλύνουν λίγο, μας είπαν ότι ενδέχεται να μην εφαρμοστεί αυτή η «πολιτική» εφόσον τα παιδιά περάσουν μια αξιολόγηση εκεί μαζί τους, αλλά και πάλι, μας είπαν ότι δεν έχει συμβεί ποτέ!
            Δεν μας είχαν προϊδεάσει γι’ αυτό κατά την επικοινωνία που είχαμε από την Ελλάδα. Η Παναγιώτα – με το δίκιο της – ξέσπασε σε φωνές και κλάματα μόλις βγήκαμε και φυσικά, συμφωνήσαμε μαζί της. Δεν ήταν δυνατόν να χάσουν τα παιδιά μια χρόνια για χάρη της «πολιτικής» τους, όταν μάλιστα, ειδικά η Παναγιώτα είναι μαθήτρια του 19-20 και ξέραμε ότι θα τα κατάφερνε μια χαρά! Το ίδιο και για τον Μάριο. Στο δρόμο για το σπίτι, το συζητήσαμε και καταλήξαμε ότι θα τους απορρίψουμε και θα ψάξουμε να βρούμε άλλο σχολείο. Νοιώθαμε ότι μας είχαν κοπεί τα φτερά και μας πλάκωσε η απογοήτευση…..
            Την επόμενη μέρα, άρχισε αμέσως η έρευνα για το σχολείο που θα πάνε τα παιδιά. Μιας και όλοι οι φίλοι του πεθερού μου, ήταν στις δυτικές συνοικίες της Μελβούρνης, αναζητήσαμε σχολεία στα δυτικά, για να μείνουμε στα δυτικά. Εντοπίσαμε το Williamstown High School, δημόσιο σχολείο στο Williamstown. Το σχολείο αυτό, είδαμε στο internet ότι είχε πολύ καλή κατάταξη (rating) ανάμεσα στα σχολεία της Μελβούρνης. Σε όλα τα ανεπτυγμένα κράτη, τα σχολεία αξιολογούνται και τα αποτελέσματα είναι δημοσίως διαθέσιμα. Έτσι λοιπόν, επικοινωνήσαμε μαζί τους και κλείσαμε ραντεβού για 30 Ιανουαρίου, για να μας δουν. Πράγματι, μας υποδέχθηκαν πολύ διαφορετικά από το Ελληνικό σχολείο στο Oakleigh.
            Το Williamstown High School (για συντομία θα το λέω εφεξής WHS) είναι χωρισμένο σε δύο μέρη: Το Senior WHS, δηλαδή το Λύκειο και το Junior WHS, δηλαδή το Γυμνάσιο. Πήγαμε αρχικά στο Senior όπου συναντήσαμε τον διευθυντή, έναν νέο άνθρωπο με Ιταλική καταγωγή.
            Μόλις είδε τις βαθμολογίες της Παναγιώτας και μίλησε λίγο μαζί της, αμέσως και χωρίς δεύτερη σκέψη, τη δέχθηκε στην αντίστοιχη Γ’ Λυκείου (Year-12). Το ίδιο έγινε και με τον Μάριο στο Junior, που ο διευθυντής αμέσως τον δέχτηκε στην αντίστοιχη Β’ Γυμνασίου (Year-8), με τον μόνο περιορισμό ότι δεν υπήρχε θέση σε τμήμα που έκανε Γαλλικά ως ξένη γλώσσα (ο Μάριος έκανε Γαλλικά στην Ελλάδα), αλλά μόνο μία θέση στο τμήμα που έκανε Γιαπωνέζικα ως ξένη γλώσσα! Καταλαβαίνετε τα πειράγματα που έπεσαν στον Μάριο από όλους μας!
            Τα παιδιά θα έπρεπε να προμηθευτούν τις αντίστοιχες στολές (απαγορεύονται άλλα ρούχα στο σχολείο –ακόμα και τα ρούχα της γυμναστικής είναι με τα χρώματα και τα σχέδια του σχολείου!) και τα αντίστοιχα βιβλία από το εμπόριο (που είναι πανάκριβα). Εντυπωσιαστήκαμε από τις εγκαταστάσεις του σχολείου. Το Senior WHS βρίσκεται σε μια πολύ ήσυχη περιοχή πολύ κοντά στο ιστορικό κέντρο του Williamstown, ενώ το Junior WHS βρίσκεται λίγα τετράγωνα πιο πέρα, δίπλα ακριβώς στη θάλασσα. Φυσικά είχαμε εντυπωσιαστεί από τις εγκαταστάσεις (γυμναστήρια, τάξεις, βιβλιοθήκες), τη καθαριότητα και τη τάξη που επικρατούσε παντού. Η σύγκριση με τα ταλαίπωρα Ελληνικά σχολεία ήταν αναπόφευκτη….

            Comment


              #7
              Μέρος 7

              Το επόμενο μεγάλο μέλημά μας ήταν να βρούμε σπίτι. Έτσι λοιπόν ξεκινήσαμε να ψάχνουμε σπίτι μέσω internet. Όλα τα σπίτια που νοικιάζονται δημοσιεύονται από τους μεσίτες σε ιστοσελίδες που έχουν ακριβώς αυτό το αντικείμενο.

              Ψάχναμε αρχικά να βρούμε σπίτι στο Williamstown, αλλά γρήγορα καταλάβαμε ότι η περιοχή είναι πολύ ακριβή για τα περιορισμένα οικονομικά μας. Έτσι αρχίσαμε να ψάχνουμε άλλες κοντινές περιοχές όπως Newport, Footscray, Altona. Με σχετική δυσκολία εντοπίσαμε κάποια σπίτια στην περιοχή Altona και πήγαμε να τα δούμε.
              Οι μεσίτες έχουν πολύ διαφορετικό τρόπο λειτουργίας, απ’ ότι στην Ελλάδα: Ανοίγουν τα σπίτια για «επιθεώρηση» μόνο συγκεκριμένες μέρες και ώρες, συνήθως Σάββατο 10πμ-1μμ. Με τα πολλά, εντοπίσαμε ένα σχετικά ωραίο σπίτι, μεγάλη μεζονέτα με κήπο μπροστά και πίσω, λίγο παλιό, αλλά σε πολύ καλή περιοχή της Altona, και σε καλή τιμή και περιμέναμε το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου να το δούμε. Είδαμε και μερικά άλλα, αλλά δεν μας άρεσαν και πολύ.
              Έτσι λοιπόν είπαμε να κλείσουμε τη μεζονέτα. Με έκπληξη διαπιστώσαμε, μετά το «φακέλωμα» που μας έκανε ο μεσίτης (ζήτησε διαβατήρια, πιστοποιητικά και εγγυητική επιστολή συνεργασίας από τράπεζα!), ότι θα έπρεπε να μας εγκρίνει ο ιδιοκτήτης, διότι δεν είχαμε δουλειά και είχαμε έρθει πρόσφατα από άλλη χώρα, όποτε ήμασταν αφερέγγυοι. Ο μεσίτης μας είπε ότι ο μόνος τρόπος για να πειστεί ο ιδιοκτήτης, ήταν να πληρώσουμε προκαταβολικά 4 μήνες ενοίκιο! Βλέπαμε ότι τα πράγματα γίνονταν πολύ δύσκολα στο θέμα του σπιτιού και έτσι δεχτήκαμε να πληρώσουμε τους 4 μήνες μπροστά. Το συμβόλαιο το υπογράψαμε στις 9 Φεβρουαρίου και τα κλειδιά τα παραλάβαμε στις 10/2. Πάλι με έκπληξη, ακούσαμε ότι δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε τις κλειδαριές, εκτός αν τους παραδώσουμε ένα αντίγραφο το νέου κλειδιού! Δηλαδή, το μεσιτικό γραφείο κρατά κλειδιά του σπιτιού που νοικιάζει!
              Ωραία λοιπόν, είχαμε το δικό μας σπίτι. Το επόμενο πρόβλημα ήταν να βάλουμε τα πράγματα μας μέσα. Έλα όμως που τα πράγματα δεν είχαν φτάσει ακόμα από την Ελλάδα! Μας ενημέρωσαν από τη μεταφορική εταιρεία, ότι τα πράγματα καθυστερούσαν και θα τα παίρναμε μέσα Φεβρουαρίου (αντί για τέλος Ιανουαρίου που είχαμε συμφωνήσει).
              Είπαμε εντάξει, θα κάνουμε λίγο υπομονή ακόμα, και θα έρθουν τα πράγματα. Μέσω κάποιας φίλης καταφέραμε και βρήκαμε έναν καναπέ που γινόταν κρεβάτι και ένα διπλό κρεβάτι, που δεν τα ήθελε και τα πήραμε εμείς και έτσι μείναμε για πρώτη φορά στο νέο σπίτι στις 12 Φεβρουαρίου, με δύο παλιά έπιπλα, δανεικά σεντόνια και μαξιλάρια και δανεικά πιάτα και μαγειρικά σκεύη. Νοιώθαμε επιτέλους ότι είχαμε τον δικό μας χώρο μετά από δυόμιση μήνες, που μέναμε σε σπίτια άλλων!
              Κάπου εκείνες τις μέρες μας πήγε ο φίλος μας ο Νίκος σε μία αντιπροσωπεία της Ford στη περιοχή Warabee, και αγοράσαμε ένα μεταχειρισμένο Ford Laser, σε πολύ καλή τιμή. Έτσι, τώρα είχαμε και το δικό μας αυτοκίνητο.
              Δυστυχώς όμως, μας ενημέρωσαν από τη μεταφορική εταιρεία ότι τα πράγματα θα έφταναν τελικά στις 20 Φεβρουαρίου και χρειάζονταν περίπου 5-7 μέρες για να περάσουν τελωνείο στη Μελβούρνη. Μας έπεσε πολύ δύσκολο, γιατί η Τερέζα είχε κανονίσει να φύγει για την Ελλάδα στις 25 Φεβρουαρίου.
              Τελικά μας ενημέρωσαν ότι τα πράγματα θα είναι στο σπίτι μας, πρωί-πρωί στις 24 Φεβρουαρίου και η Τερέζα έφευγε την επόμενη μέρα. Καταλαβαίνετε τον πανικό! Τα πράγματα ξεφορτώθηκαν σχετικά γρήγορα και η καημένη ή Τερέζα έκανε αγώνα δρόμου να βρει τουλάχιστον τα βασικά για να μπορέσουμε να ζούμε ευπρεπώς, όσο καιρό εκείνη θα έλειπε στην Ελλάδα.
              Το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου το απόγευμα, πήγαμε τη Τερέζα στο αεροδρόμιο και την αποχαιρετήσαμε που έφυγε για την Ελλάδα.
              Τώρα, εγώ έπρεπε να φροντίσω για τα παιδιά και παράλληλα να τακτοποιήσω όλα τα πράγματα που ακόμα ήταν σε κούτες, παντού μέσα στο σπίτι.

              Comment


                #8
                Μέρος 8
                Είχαμε μπροστά μας περίπου 2 μήνες, μέχρι να τακτοποιήσει η Τερέζα τις δουλειές της στην Ελλάδα και να επιστρέψει πίσω στην Αυστραλία. Μου φαινόταν βουνό, γιατί είχα ένα σπίτι γεμάτο κούτες και δεν ήξερα που ήταν τα περισσότερα πράγματά μας, είχα να φροντίσω για τα καθημερινά του σπιτιού και των παιδιών και στο πίσω μέρος του μυαλού έπρεπε να έχω το νου μου να βρω δουλειά (για να αρχίσω όταν θα έβγαινε η «Partner Visa»). Πως θα πέρναγε αυτό το διάστημα;
                Βέβαια, εδώ είναι που βοήθησε η εμπειρία μας: είχαμε ζήσει μία παρόμοια κατάσταση, όταν χρειάστηκε να φύγει η Τερέζα για την Αμερική πριν από 10 χρόνια και είχα μείνει μόνος με τα παιδιά πίσω στην Ελλάδα. Τότε είχαμε περάσει όλοι πολύ δύσκολα, αλλά στο τέλος, το αποτέλεσμα ήταν ότι μείναμε όλοι μαζί στην Αμερική, για περίπου ένα χρόνο και ακόμα και σήμερα, λέμε ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη περίοδος της ζωής μας!
                Οι μέρες πέρασαν με μεγάλη δυσκολία, σχεδόν βασανιστικά. Κάθε μέρα πήγαινα τα παιδιά στο σχολείο και γύρναγα στο σπίτι και άνοιγα μια-μία τις κούτες και τακτοποιούσα τα πράγματα στη θέση τους. Παράλληλα, έκανα τα καθημερινά ψώνια και ετοίμαζα το φαγητό, μέχρι να έρθει η ώρα να πάω πάλι να φέρω τα παιδιά από το σχολείο. Ο στόχος μου ήταν, να επιστρέψει η Τερέζα από την Ελλάδα και να τα βρει όλα έτοιμα! Πού και πού έριχνα και μια ματιά στις αγγελίες για δουλειά, γνωρίζοντας όμως ότι μέχρι να εκδοθεί η «Partner Visa», δεν θα μπορούσα να εργαστώ. Μέχρι εκείνο το σημείο βέβαια, ένοιωθα σχετικά ασφαλής διότι είχαμε ακόμα κάποια χρήματα για να περάσουμε άνετα ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχαμε κάνει «το κουμάντο» μας που λένε!
                Θυμάμαι τις συζητήσεις που είχα με τα παιδιά. Τους έλλειπε, για άλλη μια φορά στη ζωή τους, η μαμά τους και καταλάβαινα πόσο πολύ τα πονούσε αυτό. Η Παναγιώτα τώρα, ένοιωθε χάλια για έναν επιπλέον λόγο και προσπαθούσα εναγωνίως να της μιλήσω στη προσπάθειά μου να την παρηγορήσω. Κάποιες φορές τα κατάφερνα και μέσα από τη συζήτηση, την ηρεμούσα. Όμως υπήρχαν οι στιγμές που τα ξεσπάσματα της ήταν πολύ δυνατά και δεν μπορούσα να καταφέρω τίποτα. Εκείνες οι ώρες ήταν για όλους μας οι πιο δύσκολες…
                Με τη Τερέζα, όπως άλλωστε και με όλους τους συγγενείς και φίλους στην Ελλάδα, είχαμε συνεχή επαφή μέσω Skype. Αυτό μας βοήθησε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό κι εμένα και τα παιδιά, γιατί συζητάγαμε τα πάντα όσο αφορά τα παιδιά και τα διάφορα θέματα που προέκυπταν. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η τεχνολογία έχει αλλάξει ριζικά το θέμα της «ξενιτιάς». Οι εποχές που οι άνθρωποι επικοινωνούσαν με γράμματα μια φορά το μήνα, έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τώρα πλέον, βρισκόμαστε στην εποχή του Skype και η επικοινωνία έχει περάσει σε άλλα επίπεδα. Αν εξαιρέσουμε τη διαφορά της ώρας, μπορεί να επικοινωνεί ο καθένας με τους αγαπημένους του ανθρώπους, ό,τι ώρα θέλει. Η επικοινωνία δε, δεν είναι μόνο φωνή, αλλά και εικόνα video σε πραγματικό χρόνο. Το εντυπωσιακό είναι ότι με μερικούς φίλους μου διαπιστώσαμε ότι τώρα έχουμε πιο συχνή επικοινωνία απ’ ότι είχαμε πριν φύγουμε από την Ελλάδα!

                Comment


                  #9
                  Μέρος 9
                  Παράλληλα με το WHS (το σχολείο των παιδιών), τα παιδιά γράφτηκαν και στο Ελληνικό σχολείο της Ελληνικής κοινότητας της περιοχής μας. Η Ελληνική κοινότητα της περιοχής μας, είναι μία από τις δεκάδες Ελληνικές κοινότητες της Μελβούρνης και είναι μία από τις πολυπληθέστερες και πιο οργανωμένες κοινότητες. Αξίζει εδώ, να αναφέρω τους λόγους για τους οποίους γράφτηκαν τα παιδιά στο Ελληνικό σχολείο, πέρα από τους προφανείς, που είναι να διατηρήσουν την επαφή με τη κουλτούρα μας και να έχουν την ευκαιρία να κάνουν ευκολότερα κάποιες φιλίες.
                  Σίγουρα πάντως, συνιστώ σε όποιον έρχεται με παιδιά σε σχολική ηλικία από την Ελλάδα, να το πράξει γιατί το όφελος είναι πολύ μεγάλο. Φτάνοντας τα παιδιά στις δύο τελευταίες τάξεις του σχολείου (Year-11 και Year-12), επιλέγουν να δώσουν εξετάσεις σε κάποια μαθήματα που θα τα οδηγήσει στις τριτοβάθμια εκπαίδευση της Αυστραλίας.
                  Εκτός από τα βασικά μαθήματα (π.χ. μαθηματικά, Αγγλική γλώσσα κλπ) τα παιδιά μπορούν να δώσουν και κάποιες «ξένες» γλώσσες, που ανάλογα τη γλώσσα, έχουν και διαφορετική βαρύτητα. Αν πάνε καλά στις επιλεγμένες γλώσσες, αυτό λειτουργεί σαν «μπόνους» στη βαθμολογία τους για το Πανεπιστήμιο. Τα Ελληνικά θεωρούνται μία γλώσσα που μπορεί να δώσει σχετικά καλό «μπόνους», αν γράψεις όμως πάρα πολύ καλά.
                  Για τη Παναγιώτα, δεν υπήρχε θέμα με τα Ελληνικά. Έπρεπε όμως να ενταχθεί επίσημα μέσα σε ένα φορέα (το αντίστοιχο Ελληνικό σχολείο) για να μπορέσει να δώσει εξετάσεις κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, καθώς επίσης και στο τέλος αυτής. Επιπλέον, θα έχει την ευκαιρία να τριφτεί λίγο πάνω στον τρόπο με τον οποίο γίνονται οι εξετάσεις.
                  Απ’ ό,τι μάθαμε οι εξετάσεις είναι σχετικά δύσκολες και έχουν αρκετά υψηλό επίπεδο για τα παιδιά που μαθαίνουν Ελληνικά στην Αυστραλία, αλλά σχετικά εύκολα για παιδιά που έχουν πάει στο γυμνάσιο και στο λύκειο στην Ελλάδα. Τα ίδια ισχύουν και για τον Μάριο, που θα είναι έτοιμος σε μερικά χρόνια να δώσει κι αυτός εξετάσεις στα Ελληνικά.
                  Όπως ανέφερα παραπάνω, οι μέρες πέρασαν αργά και βασανιστικά. Όμως, εν τέλει πέρασαν και ήρθε επιτέλους η ώρα για να γυρίσει πίσω η Τερέζα. Ήταν Κυριακή των Βαΐων που πήγαμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο Tullamarine της Μελβούρνης για να την υποδεχθούμε. Η χαρά μας ήταν πολύ μεγάλη!
                  Η Μεγάλη Εβδομάδα πέρασε πολύ όμορφα, πηγαίνοντας στην Εκκλησία μας τα βράδια και συμμετέχοντας στα Θεία Πάθη. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφέρω πόσο πολύ νιώθει κανείς την επαφή με τα Θεία πηγαίνοντας στην Εκκλησία τέτοιες μέρες, εκτός Ελλάδος. Χωρίς να είμαστε και φανατικοί της Εκκλησίας, η διαπίστωση που κάναμε με τη Τερέζα και εδώ στη Μελβούρνη και στην Αμερική, ήταν ότι όλα είναι πολύ πιο κατανυκτικά. Στις Ελληνικές Εκκλησίες του εξωτερικού, έχεις την ευκαιρία να παρακολουθήσεις άνετα την εξέλιξη της λειτουργίας και να συμμετάσχεις απερίσπαστος στη προσευχή. Πολύ σπάνια είχαμε νιώσει έτσι στις Εκκλησίες της Ελλάδος…
                  Η Κυριακή του Πάσχα μας βρήκε σε φιλικό Ελληνικό σπίτι να ψήνουμε τον πατροπαράδοτο οβελία με μεγάλη παρέα! Ήταν πολύ ωραία και για μια στιγμή νοιώσαμε σαν να είμαστε στη Πατρίδα!
                  Το μόνο είναι ότι ως νεοφερμένοι, όλοι έσπευδαν να συζητήσουν μαζί μας την κατάσταση στην Ελλάδα, και είναι φυσικό αυτό να μας έκανε να αισθανθούμε αρκετά άβολα. Είναι πολύ περίεργο αυτό το συναίσθημα που νιώθεις όταν συζητάς αυτό το θέμα με τους Έλληνες της Αυστραλίας: από τη μία σε λυπούνται που μπήκες στη διαδικασία να φύγεις στα ξένα (θυμούνται τα δικά τους…), αλλά από την άλλη «αιωρείται» ένα «κατηγορώ» για εμάς τους νεότερους Έλληνες, που επιτρέψαμε στην Ελλάδα να καταντήσει έτσι.
                  Το πολιτικό σύστημα εδώ στην Αυστραλία είναι πολύ, μα πάρα πολύ διαφορετικό από αυτό που γνωρίζουμε στην Ελλάδα. Οι Έλληνες της Αυστραλίας, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για το πώς λειτουργεί το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα και τους φαίνεται αδιανόητο που επιτρέψαμε στους πολιτικούς της Ελλάδος να κάνουν τη ζημιά που έκαναν!
                  Δυστυχώς, ενστερνίζονται πλήρως το «μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου, πράγμα που εμάς τους απλούς Έλληνες πολίτες μας εξοργίζει, γιατί ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι σωστό!

                  Comment


                    #10
                    Μέρος 10

                    Επανέρχομαι στο θέμα της έκδοσης της «Partner Visa». Από τις αρχές Απριλίου με είχαν ειδοποιήσει από τη πρεσβεία της Αυστραλίας στο Βερολίνο, ότι η «Partner Visa» μου, είχε εγκριθεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι ανακούφιση ένιωθα! Μετά από τόση ταλαιπωρία και τόσα έξοδα, επιτέλους είχα την πολυπόθητη άδεια να παραμείνω μόνιμα και να εργαστώ στην Αυστραλία με την οικογένειά μου! Ευτυχώς, ο συγχρονισμός με το ταξίδι της Τερέζας στην Ελλάδα ήταν πολύ καλός κι είχα το περιθώριο να κανονίσω το ταξίδι εξόδου από την Αυστραλία (να θυμίσω ότι για να δοθεί η Visa, θα έπρεπε να βγω από την Αυστραλία με την τουριστική Visa και να εισέλθω μετά από μερικές μέρες με τη νέα «Partner Visa»). Κανόνισα λοιπόν, να πάω για 4 ημέρες στη Νέα Ζηλανδία που είναι ο πλησιέστερος προορισμός στη Μελβούρνη. Αναχώρησα την Τρίτη 17 Απριλίου και πήγα στο Auckland. Επειδή «ουδέν κακόν αμιγές καλού» πέρασα 4 ημέρες μοναξιάς μεν, αλλά πολύ πλούσιες σε γνώσεις και εμπειρίες! Ο καιρός ήταν θαυμάσιος και κανόνισα το πρόγραμμα μου ώστε να δω όλα τα αξιοθέατα του Auckland. Η πόλη είναι εξαιρετική από κάθε άποψη. Δεν θυμίζει μεγαλούπολη, παρά ελάχιστα. Τάξη και καθαριότητα παντού. Οι ρυθμοί είναι πολύ χαλαροί, πράγμα για το οποίο φημίζονται οι Νεοζηλανδοί. Τα αξιοθέατα τα οποία μου άρεσαν περισσότερο ήταν το Μουσείο του Auckland, το λιμάνι και το Sky Tower (το υψηλότερο κτίσμα του νοτίου ημισφαιρίου). Το Σάββατο 21 Απριλίου επέστρεψα στη Μελβούρνη με φαρδιά-πλατιά τη σφραγίδα της permanent visa στο διαβατήριό μου!

                    Comment


                      #11
                      Μέρος 11

                      Όπως ανέφερα στα προηγούμενα άρθρα μου, φτάσαμε στη Μελβούρνη στα τέλη Ιανουαρίου. Χειμώνας στην Ελλάδα και καλοκαίρι στην Αυστραλία. Στην αρχή, το βλέπαμε πάρα πολύ θετικά το γεγονός και ήμασταν χαρούμενοι που φεύγαμε από τα κρύα και ερχόμασταν στις ζέστες, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα ήταν πολύ διαφορετική!

                      Τις πρώτες μέρες στην Μελβούρνη, ήμασταν υπό την επήρεια του “jet lag” και δεν καταλαβαίναμε και πολύ τη διαφορά της θερμοκρασίας και του κλίματος γενικά. Θυμάμαι ένα απόγευμα που καθόμουν στον πίσω κήπο των φίλων που μας φιλοξενούσαν και είδα ένα σμήνος πράσινων παπαγάλων να «επιτίθενται» στην αχλαδιά του γείτονα και να κατασπαράζουν τα αχλάδια! Το συνδύασα έτσι στο μυαλό μου, ότι είχαμε έρθει στα τροπικά κλίματα! Επιπλέον, με το που βράδιαζε, ήταν αδύνατο να κάτσεις έξω στο κήπο χωρίς να σε ρημάξουν τα κουνούπια… Έπρεπε οπωσδήποτε να πασαλειφτείς με απωθητικό, αλλιώς…. Μιλάμε για διαφορετικά κουνούπια από τα Ευρωπαϊκά: Τσίμπημα που πονάει και φαγουρίζει συγχρόνως!
                      Μιας και ανέφερα το “jet lag”, να σας περιγράψω λίγο τι είναι αυτό και πως το ζήσαμε εμείς σαν εμπειρία: Η Ελλάδα με την Αυστραλία (τη Μελβούρνη συγκεκριμένα) απέχουν 15.000 χιλιόμετρα! Αυτό σημαίνει ότι οι δύο χώρες είναι σε διαμετρικά αντίθετα σημεία του πλανήτη μας. Η Ευρώπη στο βόρειο ημισφαίριο και η Αυστραλία στο νότιο. Η διαφορά είναι πάρα πολύ μεγάλη και έτσι οι ώρες είναι πολύ διαφορετικές (όπως κι οι εποχές). Όταν στην Ελλάδα είναι χειμώνας και στην Αυστραλία καλοκαίρι, η διαφορά των ωρών είναι 9 ώρες (μπροστά η Αυστραλία), ενώ όταν είναι καλοκαίρι στην Ελλάδα και χειμώνας στην Αυστραλία, η διαφορά γίνεται 7 ώρες (αυτό συμβαίνει γιατί εφαρμόζεται η χειμερινή και η καλοκαιρινή ώρα στις δύο ηπείρους αντίστοιχα). Έτσι λοιπόν, όταν κάποιος φεύγει από την Ελλάδα και έρχεται στην Αυστραλία, παθαίνει “jet lag” λόγω της μεγάλης διαφοράς της ώρας. Το βιολογικό ρολόι απορυθμίζεται για μερικές μέρες και έτσι υπάρχουν διαταραχές στον ύπνο, στις ώρες του φαγητού κλπ.
                      Αν και έχω ταξιδέψει σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι η πρώτη φορά που το “jet lag” με επηρέασε τόσο πολύ. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ καθόλου καλά εκείνα τα πρώτα βράδια, δεν μπορούσα να φάω κανονικά και είχα συνεχώς πονοκέφαλο. Γενικώς, ένοιωθα να υποφέρω πάρα πολύ. Η Τερέζα επηρεάστηκε λιγότερο, ενώ τα παιδιά φαίνεται να επηρεάστηκαν ελάχιστα. Έχοντας ταξιδέψει τόσο πολύ, μου φαινόταν απίστευτο ότι μου συνέβαινε αυτό το πράγμα, αλλά τώρα που το σκέφτομαι, μετά από τόσο καιρό, το αποδίδω πρωτίστως στη κακή ψυχολογία (δες το άρθρο μου σχετικά με την αναχώρηση μας από την Ελλάδα) αλλά και στην ηλικία…. Όσο μεγαλύτερος είσαι, τόσο χειρότερο….
                      Καθώς περνούσαν εκείνες οι πρώτες μέρες όμως κι ενώ είχαμε αρχίσει να ξεπερνάμε το “jet lag”, διαπιστώσαμε ότι αρχίσαμε να μην αντέχουμε και πολύ τη ζέστη στην οποία βρισκόμασταν (γύρω στους 32 βαθμούς), με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κοιμηθούμε καλά τα βράδια. Το πάθαμε και οι τέσσερις αυτό. Καταλαβαίναμε ότι για τα σώματά μας, το βιολογικό μας ρολόι έλεγε ότι «είναι χειμώνας» και δεν λειτουργούσε κανονικά. Από το κρύο και τη «χειμέρια νάρκη» του χειμώνα της Ελλάδας, βρισκόμασταν σε κλίμα σχεδόν τροπικό!
                      Μας πήρε περίπου δύο μήνες να προσαρμοστούμε αρχικά (προσοχή στο «αρχικά») στην ξαφνική αλλαγή του κλίματος. Εν τω μεταξύ, είχαμε μετακομίσει πλέον στο σπίτι μας και παράλληλα βρισκόμασταν στο φθινόπωρο της Αυστραλίας.
                      Να εξηγήσω στο σημείο αυτό ότι οι εποχές είναι εντελώς ανάποδα μεταξύ βορείου και νοτίου ημισφαιρίου με αποτέλεσμα, όταν είναι χειμώνας στην Ευρώπη, να είναι καλοκαίρι στην Αυστραλία. Από το Μάρτιο έως τον Μάιο είναι φθινόπωρο και από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο είναι χειμώνας. Ακούγεται παράξενο για κάποιον που ζει όλη του τη ζωή στο βόρειο ημισφαίριο να του λένε ότι από τον Ιούνιο έως τον Αύγουστο είναι χειμώνας και καταλαβαίνω ότι αν δεν το ζήσει κάποιος, δεν μπορεί να το αντιληφθεί.
                      Τους πρώτους 2 μήνες λοιπόν, ήταν αρκετά δύσκολο να προσαρμόσουμε τη φυσιολογική λειτουργία του σώματος μας, στα νέα δεδομένα και στη καινούργια κατάσταση. Εκεί γύρω στο Πάσχα, θυμάμαι ότι νοιώσαμε τις πρώτες δροσιές, αλλά ήδη είχαμε δει αρκετή βροχή (φαινόταν ότι θα ήταν μια καλή χρονιά για τα αποθέματα νερού). Ήταν φθινόπωρο και οσονούπω, ερχόταν ο χειμώνας. Ρωτάγαμε όλους τους φίλους και γνωστούς πως θα είναι ο χειμώνας και όλοι μας μίλαγαν για τη βροχή και τη συννεφιά και λιγότερο για το κρύο. Όλοι μας έλεγαν με γλαφυρά λόγια για το χαλάζι μεγέθους μπάλας του γκολφ που είχε ρίξει στη Μελβούρνη την προηγούμενη χρονιά και είχε κάνει τεράστιες ζημιές, αλλά όλοι έλεγαν ότι δεν κάνει και πολύ κρύο (σε σύγκριση με την Ελλάδα) και βλέπαμε επίσης ότι τα σπίτια δεν είχαν και πολλή μόνωση (διπλά τζάμια κλπ) και θέρμανση σαν τα σπίτια στην Ελλάδα και φανταζόμασταν ότι θα είναι πιο ήπιο το κρύο. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική…
                      Από τις αρχές Μαΐου, βλέπαμε πλέον συννεφιά σε καθημερινή βάση. Μου θύμισε Αγγλία (τυχαίο που ήρθαν οι Άγγλοι πρώτοι εδώ;) και είχαμε βροχή όλο και πιο συχνά. Προς το τέλος Ιουνίου, ο καιρός μας είχε πλέον δείξει πως θα εξελιχθεί: Συνεχής, καθημερινή συννεφιά με συχνή βροχή. Θερμοκρασία το πρωί 6-7 βαθμούς και 13-14 το μεσημέρι. Θα μου πείτε ότι αυτό δεν είναι τίποτα σε σχέση με τα κρύα και τον βαρύ χειμώνα της Ελλάδας. Όμως, η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Στην Ελλάδα, οι διακυμάνσεις του καιρού είναι πολύ μεγάλες από μέρα σε μέρα. Στην Αυστραλία περάσαμε περίπου 3 μήνες με τον ίδιο ακριβώς καιρό (όπως σας περιέγραψα παραπάνω). Ο μονότονος αυτός καιρός αναπόφευκτα, σε επηρεάζει πάρα πολύ και οργανικά και ψυχολογικά.
                      Κάπου μέσα στον Αύγουστο, εγώ και η Τερέζα καταλάβαμε ότι το σώμα μας είναι σε πολύ μεγάλη πίεση. Για τα παιδιά δεν υπήρχε απολύτως κανένα πρόβλημα: το βιολογικό τους ρολόι είχε ισορροπήσει πλήρως στην αλλαγή του κλίματος, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να προσαρμοστούμε και πολύ καλά. Υποφέραμε από το κρύο, όσο αστείο κι αν αυτό φαίνεται!
                      Αυτά σχετικά με τον καιρό στη Μελβούρνη. Η Αυστραλία είναι όμως μία τεράστια ήπειρος που βρίσκεται ανάμεσα στον ισημερινό και την Ανταρκτική και ανάμεσα στον Ινδικό και στον Ειρηνικό ωκεανό. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να συναντά κανείς πολύ διαφορετικά κλίματα σε διάφορα μέρη της ηπείρου. Από τις μεγάλες πόλεις, το Σύδνεϋ και η Αδελαΐδα έχουν πιο ήπιο κλίμα από τη Μελβούρνη, το Περθ έχει κλίμα ωκεάνιο-μεσογειακό, το Ντάργουιν έχει κλίμα τροπικό, ενώ η Τασμανία έχει κλίμα ωκεάνιο-ψυχρό.

                      Comment


                        #12
                        Μέρος 12

                        (Σήμερα, αντί άρθρου, έχουμε μια επιστολή του Άρη για τον φίλο του τον Τάκη. Ο Τάκης είναι ένας από τους πολλούς φίλους που έχουν επικοινωνήσει μαζί του και τον ρωτούν σχετικά με την νέο-μετανάστευση στην Αυστραλία)

                        Καταλαβαίνω το πρόβλημα με το Skype. Το χρησιμοποιώ κατά κόρον και ξέρω ότι αν έχεις αργή σύνδεση, είναι πολύ προβληματικό. Προσπάθησε να το φτιάξεις όμως. Αξίζει το κόπο, γιατί θα μπορέσουμε να πούμε πολύ περισσότερα από ότι σ’ ένα “ξερό” email…
                        Τα θέματα που θα μπορούσαμε να συζητήσουμε είναι πάρα πολλά. Μιας όμως και έθιξες το θέμα κόστους ζωής, θα σου πω γι’ αυτό.
                        Πριν όμως σου πω γι’ αυτό, θα σου απαντήσω στην ερώτηση αν είμαστε ευχαριστημένοι: Οι δυσκολίες που περάσαμε για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα, ήταν πάρα πολλές. Μα πάρα πολλές! Πριν μερικές μέρες συμπληρώσαμε (και γιορτάσαμε!) έναν χρόνο από τη στιγμή που πήραμε την απόφαση να μεταναστεύσουμε.
                        Πρώτα ήταν η διαδικασία της προετοιμασίας ταξιδίου. Άγχος, στεναχώρια και πολύ “πρέσο”. Μετά ήταν το ταξίδι και οι πρώτες μέρες εδώ (μείναμε σε φίλους για έναν περίπου μήνα) και μετά ήταν η καινούργια ζωή μας στο σπίτι που νοικιάσαμε, σχολείο των παιδιών, αυτοκίνητο. Για τα θέματα “σπίτι που νοικιάσαμε” και “σχολείο παιδιών” θα σου πω ξεχωριστά τις εμπειρίες μας γιατί τα “χαστούκια” έπεφταν βροχή!
                        Τώρα μένουμε σ’ ένα όμορφο σπίτι, σε μια σχετικά καλή περιοχή της Μελβούρνης, τα παιδιά είναι πάρα πολύ καλά στο σχολείο τους κι εμείς (η γυναίκα μου κι εγώ) ζούμε μια ζωή ήρεμη και χωρίς τα τρελά άγχη που είχαμε στην Ελλάδα.
                        Στους φίλους λέω: Μόνο και μόνο ότι δεν βλέπω Ελληνική τηλεόραση μας έχει διώξει το άγχος σε μεγάλο βαθμό! Μερικοί λένε ότι χωρίς εντάσεις, δεν έχει νόημα η ζωή….Να μας λείπει τέτοια ένταση σαν κι αυτή που είχαμε στην Ελλάδα και νοιώθαμε ότι μας σκοτώνει μέρα με τη μέρα. Εδώ, ξέρουμε ότι τα παιδιά μας έχουν σίγουρο μέλλον Τάκη μου. Αυτός είναι και ο λόγος που πήραμε την απόφαση σε αυτή την ηλικία. Τα παιδιά εδώ θα μπορέσουν αν σπουδάσουν ότι θέλουν (όχι ότι θέλουν οι Πανελλήνιες!) σε καταπληκτικά πανεπιστήμια και οι προοπτικές τους να ζήσουν μία όμορφη ζωή, σε μια πολιτισμένη και οργανωμένη χώρα είναι καταπληκτικές! Η Ελλάδα θα είναι ο μόνιμος τόπος διακοπών μας!
                        Άρα λοιπόν σου απαντώ: Ναι, πόνεσε πολύ που φύγαμε, συναντήσαμε αρκετές δυσκολίες, αλλά τώρα νοιώθουμε πέρα για πέρα δικαιωμένοι για την επιλογή μας!!!!!
                        Σχετικά με το κόστος ζωής τώρα:
                        Η ζωή εδώ είναι πιο ακριβή σε απόλυτες τιμές. Όμως, θα πρέπει να το δεις σχετικά αυτό το πράγμα για να μπορέσεις να κάνεις τη σύγκριση. Τα εισοδήματα εδώ είναι πολλαπλάσια από την Ελλάδα. Εμείς σκεφτόμαστε με δεδομένα της Ελλάδος και δεν πρέπει να σε παραπλανά αυτό. Νομίζω ότι αν τα δούμε σχετικά, τελικά η ζωή εδώ είναι μάλλον πιο οικονομική. Λέω μάλλον…..Ο βασικός μισθός στην Αυστραλία είναι (δολλάρια Αυστραλίας) $17/ώρα (€ 13/ώρα). Τον βασικό μισθό τον παίρνουν άνθρωποι που είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ανειδίκευτοι. Ένας μέτριος μισθός είναι περίπου $25/ώρα και ένας κανονικός μισθός περίπου $30/ώρα (σε αυτά έχω πάρα πολλά να σου πω ακόμα!). Από εκεί και πέρα the sky is the limit!!!! Κάνε τις συγκρίσεις σου με την Ελλάδα!

                        Κορυφαίο κόστος είναι το σπίτι. Τα ενοίκια των σπιτιών υπολογίζονται σε εβδομαδιαία βάση (όχι σε μηνιαία όπως στην Ελλάδα) και φυσικά παίζει ρόλο η περιοχή. Στη περιοχή που μένουμε εμείς, τα ενοίκια κυμαίνονται από $340/εβδομάδα (δολλάρια Αυστραλίας), περίπου € 292/ εβδομάδα και πάνω. Εμείς πληρώνουμε $370/εβδομάδα για ένα σπίτι μεζονέτα, 3 υπνοδωμάτια, δύο μεγάλα living rooms, δύο μπάνια, κουζίνα, γκαράζ για το αυτοκίνητο και τεράστιο κήπο μπρός-πίσω.
                        Μετά είναι το σουπερμάρκετ: Άλλα πιο ακριβά κι άλλα πιο φτηνά (σε απόλυτες τιμές). Παράδειγμα, το κρέας είναι αρκετά πιο ακριβό (αλλά πολύ πιο καλό!) όμως τα ψάρια είναι εξαιρετικά φτηνά! Αν το ψάξεις όμως (όπως έχουμε κάνει εμείς), τα βρίσκεις όλα αρκετά οικονομικά. Δεν θα χρειαστεί ν’ ανακαλύψετε τον τροχό!
                        Οι ΔΕΚΟ είναι κι αυτές πιο ακριβές από την Ελλάδα. Το φυσικό αέριο χρησιμοποιείται κατά κόρον. Εμείς έχουμε θέρμανση, κουζίνα και θερμοσίφωνο, με φυσικό αέριο και μας έρχεται αρκετά οικονομικά.
                        Η βενζίνη είναι σημαντικά πιο φτηνή. Κυμαίνεται από $1,35 έως $1,50 (δηλ 1,08 – 1,2 ευρώ) το λίτρο.
                        Τα αυτοκίνητα είναι αρκετά πιο ακριβά και στην αγορά τους και στα λειτουργικά έξοδα (ασφάλειες, service). Γενικώς, οι υπηρεσίες είναι πάρα πολύ ακριβές στη Αυστραλία!
                        Η διασκέδαση (π.χ. να πας έξω για φαγητό) είναι σημαντικά πιο ακριβά. Η Μελβούρνη ανακηρύχτηκε η καλύτερη πόλη του κόσμου για να ζει κανείς, όμως είναι και η πιο ακριβή πόλη του κόσμου για φαγητό έξω!!!
                        Λοιπόν Τάκη, αυτά γενικά με το κόστος ζωής. Αν μου επιτρέπεται μια υπόθεση εργασίας: Αν η γυναίκα σου δουλεύει στην ειδικότητά της και εσύ μια οποιαδήποτε δουλειά (δεν είναι τυχαίο το “οποιαδήποτε” που λέω…) θα είστε μια χαρά!!!!!
                        Ελπίζω να σου έδωσα μια πρώτη γεύση. Περιμένω να τα πούμε κι από το Skype. Να δώσεις τους χαιρετισμούς μου στην οικογένειά σου!
                        Φιλικά,

                        Comment


                          #13
                          Μέρος 13

                          Αγαπητέ Φίλε Τάκη,

                          Να με συγχωρείς που δεν σου έγραψα αμέσως μόλις έλαβα το προηγούμενο email σου. Αυτή η εβδομάδα πέρασε λίγο «τρελά», με πολλές υποχρεώσεις. Όλα όμως καλά!
                          Να έρθουμε στα δικά μας: με ρωτάς αυτή τη φορά σχετικά με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια.
                          Εδώ στην Αυστραλία, υπάρχουν τα δημόσια σχολεία, αλλά και τα ιδιωτικά. Στη περίπτωση τη δική μας, ξεχνάμε τα ιδιωτικά, γιατί απλά είναι πανάκριβα. Όμως, έτσι εγκυκλοπαιδικά, να σου πω ότι ένα μεγάλο ποσοστό των παιδιών πηγαίνει στα ιδιωτικά κι από ότι ακούω, το επίπεδό είναι πάρα πολύ υψηλό σε αυτά.
                          Τα δημόσια σχολεία είναι δωρεάν και όπως θα το περίμενες, η διαφορά με τα σχολεία της Ελλάδας είναι…αστρονομική! Βλέπεις ωραία κτίρια, εργαστήρια, βιβλιοθήκες, χώρους αναψυχής. Το εκπαιδευτικό προσωπικό λειτουργεί με όρους ιδιωτικού τομέα, εργάζεται με πολύ μεγάλη ευσυνειδησία και πληρώνεται και πολύ καλά. Είναι εντυπωσιακό πόσο πολύ ασχολούνται με το κάθε παιδί!
                          Παρόλο που υπάρχει η δυνατότητα για ιδιωτικό φροντιστήριο, μόνο ελάχιστοι μαθητές το χρησιμοποιούν και αυτό επειδή αυτά τα παιδιά έχουν μεγάλες δυσκολίες. Αυτά τα φροντιστήρια είναι λιγοστά και απ’ ότι ακούω, πανάκριβα! Επίσης, να ξέρεις ότι τα παιδιά σε όλες τις τάξεις του σχολείου (δημόσιο ή ιδιωτικό) φορούν τη στολή του σχολείου. Κάθε σχολείο έχει τη δική του στολή (ακόμη και τα αθλητικά) και απαγορεύεται αυστηρά να τροποποιείς τη στολή και να φοράς κάτι μη-προβλεπόμενο (σου θυμίζει κάτι;). Τέλος, τις στολές και τα βιβλία, τα πληρώνουν οι γονείς και είναι αρκετά ακριβά.
                          Να σου πω εδώ, τη δική μας εμπειρία με τα σχολεία της Αυστραλίας, μιας και ένα από τα μεγαλύτερα «χαστούκια» που φάγαμε, αφορούσε το θέμα «σχολείο». Εμείς σκεπτόμενοι ότι τα παιδιά μας δεν πρέπει να ξεκόψουν από τις Ελληνικές ρίζες τους, ήρθαμε σε επαφή πριν φύγουμε, με ένα ιδιωτικό Ελληνικό σχολείο στη περιοχή του Oakleigh (νοτιοανατολικά).
                          Μας είπαν ότι για ένα χρόνο δεν θα πληρώναμε δίδακτρα, επειδή ερχόμασταν από την Ελλάδα της κρίσεως. Μας ακούστηκε καλό επειδή η κόρη μας θα πήγαινε στη τελευταία τάξη (Year-12: αντίστοιχη Γ’ Λυκείου) και για τον γιό μας θα ήταν πιο εύκολο να ανταπεξέλθουμε οικονομικά αργότερα. Μας είπαν ότι θα κάναμε μία συνέντευξη μόλις θα φτάναμε στη Μελβούρνη αλλά τα πράγματα πήραν μια πολύ δυσάρεστη τροπή όταν κατά τη διάρκεια αυτής της συνέντευξης μας είπαν ότι τα παιδιά θα έπρεπε να πάνε μία τάξη πίσω!
                          Θεωρούν στο σχολείο αυτό, ότι τα παιδιά πρέπει να περάσουν μια περίοδο προσαρμογής, χωρίς να λαμβάνουν υπόψη άλλους παράγοντες. Να σου πω εδώ, ότι ειδικά η κόρη μου ήταν και είναι άριστη μαθήτρια και φυσικά ήταν αδύνατο να αποδεχτούμε αυτόν τον όρο. Αυτό μας ανέτρεψε πολλά πράγματα στο σχεδιασμό μας, αλλά τελικά κάθε εμπόδιο για καλό! Τα παιδιά γράφτηκαν στο δημόσιο σχολείο της περιοχής μας (Williamstown) και μετά από τόσους μήνες, τα πράγματα πάνε κατ’ ευχήν! Το Williamstown High School, έχει παράδοση εξαιρετικών επιδόσεων με τους μαθητές του και γι’ αυτό έρχονται κι από άλλες περιοχές και ζητούν να πάνε σε αυτό. Η κόρη μου βρίσκεται λίγο πριν από τις τελικές εξετάσεις και τα έχει πάει άριστα όλον αυτόν τον καιρό. Ο γιός μου επίσης!
                          Για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο, το κάθε παιδί συγκεντρώνει βαθμούς σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Υπάρχει δυνατότητα να συγκεντρώσει βαθμούς και από την αντίστοιχη Β’ Λυκείου (Year-11) σε κάποια μαθήματα και έτσι να είναι πιο «λάσκα» στη τελευταία τάξη. Ανάλογα με το τι θέλει το κάθε παιδί να σπουδάσει, επιλέγει κάποια μαθήματα στα οποία συγκεντρώνεται μέχρι το τέλος. Υπάρχει μια ευρεία γκάμα μαθημάτων να διαλέξει το κάθε παιδί, ανάλογα με τις δυνατότητές του, τη κλίση του κλπ.
                          Υπάρχει η Αγγλική γλώσσα που είναι απαιτούμενο για όλα τα παιδιά και από εκεί και πέρα, υπάρχουν πάρα πολλά μαθήματα να επιλέξει το κάθε παιδί, ανάλογα με το τι θέλει να σπουδάσει. Σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της τελικής βαθμολογίας παίζουν η «ποιότητα» των μαθημάτων (δεν είναι το ίδιο τα μαθηματικά με την Ιστορία της τέχνης!) και ο αριθμός τους, αλλά και πολλοί άλλοι παράγοντες.
                          Το σύστημα είναι αρκετά πολύπλοκο, αλλά επιβραβεύεται η συνεχής προσπάθεια. Τα παιδιά δίνουν διαγωνίσματα και κάνουν εργασίες σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όλα μετράνε λίγο ή πολύ με κάποιους συντελεστές, στη τελική βαθμολογία. Στη τελευταία τάξη, τα παιδιά δεν έχουν άλλα μαθήματα να τους αποσπούν τη προσοχή, εκτός από τα μαθήματα τα οποία θα καθορίσουν την τελική τους βαθμολογία. Επίσης να σου πω ότι σημαντικό ρόλο παίζουν οι ξένες γλώσσες σε αυτή τη διαδικασία. Αν ένα παιδί γνωρίζει μία άλλη γλώσσα εκτός των Αγγλικών (μεγάλη ποικιλία από γλώσσες) και σε πολύ καλό επίπεδο, τότε μπορεί να εξεταστεί σε αυτή τη γλώσσα και η βαθμολογία να λειτουργήσει σαν bonus για τη τελική βαθμολογία.
                          Όπως καταλαβαίνεις, η κόρη μου θα δώσει Ελληνικά (!) και αναμένουμε ότι αυτό θα της δώσει ένα πολύ καλό bonus στο τέλος! Για τα Ελληνικά, τα παιδιά τα γράψαμε σ’ ένα από τα σχολεία της Ελληνικής κοινότητας που είναι κοντά μας και κάνουν μάθημα κάθε Δευτέρα απόγευμα για 4 ώρες. Ελάχιστα ημερήσια σχολεία διδάσκουν Ελληνικά στο πρόγραμμά τους κι αυτά είναι ιδιωτικά και πολύ μακριά μας.
                          Όπως σου είπα και παραπάνω, η τελική βαθμολογία είναι αποτέλεσμα της δουλειάς του κάθε παιδιού σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς. Εδώ, η σχολική χρονιά αρχίζει 1 Φεβρουαρίου και τελειώνει 15 Δεκεμβρίου. Ενδιάμεσα υπάρχουν πολλές διακοπές των 2 εβδομάδων που είναι πολύ καλές για τα παιδιά. Για τα παιδιά του Year-12 η σχολική χρονιά τελειώνει κάπου στα μέσα του Νοεμβρίου, που δίνουν τα τελευταία διαγωνίσματα και εργασίες. Η βαθμολογία του κάθε παιδιού που τελειώνει, βγαίνει στις 15 Δεκεμβρίου και τα πανεπιστήμια ξεκινούν κάπου στα τέλη Φεβρουαρίου. Το πού πέρασε το κάθε παιδί, βγαίνει κάπου στα μέσα Ιανουαρίου.
                          Φυσικά, η βαθμολογία καθορίζει σε ποιο πανεπιστήμιο θα περάσει το κάθε παιδί. Όμως, είδαμε με έκπληξη, ότι τα ιδρύματα χρησιμοποιούν σύγχρονες μεθόδους marketing για να προσελκύσουν όσο το δυνατόν καλύτερους φοιτητές, γιατί και οι υποψήφιοι φοιτητές έχουν τη δυνατότητα να διαλέξουν σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάνε. Όσο μεγαλύτερη βαθμολογία, τόσες περισσότερες επιλογές. Το πιο εντυπωσιακό απ’ όλα είναι τα “open days” που οργανώνουν όλα τα πανεπιστήμια όπου ο καθένας έχει τη δυνατότητα να πάει σε συγκεκριμένες μέρες σε αυτά και να παρακολουθήσει ενημερωτικές διαλέξεις, να μιλήσει με φοιτητές και καθηγητές, να δει τους χώρους, τα εργαστήρια, τις δραστηριότητες κλπ, κλπ.
                          Εμείς, με βάση αυτό που θέλει να σπουδάσει η κόρη μου (Βιολογία), πήγαμε σε 4 “open days” πανεπιστημίων. Περιττό να σου πω ότι μείναμε με το στόμα ανοικτό με αυτά που είδαμε! Πραγματικοί χώροι άνθησης του πνεύματος και της επιστήμης, μακράν από τα δικά μας…..Τα πανεπιστήμια στην Αυστραλία είναι μέσα στα κορυφαία πανεπιστήμια του κόσμου, με πρώτο το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης που είναι μέσα στα πρώτα 30 του κόσμου!
                          Σχετικά με τα πανεπιστήμια, οι Αυστραλοί έχουν υιοθετήσει ένα παρόμοιο σύστημα με αυτό της Αγγλίας. Δηλαδή, τα πανεπιστήμια είναι εντελώς αυτοδιοικούμενα. Δεν υπάρχουν «κρατικά» και «ιδιωτικά» πανεπιστήμια, όπως το καταλαβαίνουμε εμείς στην Ελλάδα. Όλα τα πανεπιστήμια λειτουργούν με ιδιωτικά κριτήρια και χρηματοδοτούνται από τη κυβέρνηση ανάλογα με τον αριθμό των φοιτητών, τα ερευνητικά επιτεύγματά τους κλπ. Οι φοιτητές (πολίτες Αυστραλίας) «πληρώνουν» δίδακτρα αλλά, τα λαμβάνουν από τη κυβέρνηση υπό τη μορφή άτοκου δανείου (πηγαίνει κατευθείαν στο πανεπιστήμιο), το οποίο πληρώνουν αργότερα μέσα από την εφορία, εφόσον εργάζονται και εφόσον το εισόδημά τους ξεπερνά τα $45.000 το χρόνο. Υπάρχει δυνατότητα να πληρωθούν τα δίδακτρα χωρίς άτοκο δάνειο, οπότε τότε υπάρχει σημαντική έκπτωση.
                          Αγαπητέ Τάκη, προσπάθησα να σου δώσω όσο το δυνατόν καλύτερη εικόνα για τα σχολεία και τα πανεπιστήμια. Ελπίζω να σε διαφώτισα λιγάκι. Φυσικά είμαι στη διάθεσή σου για οποιαδήποτε απορία σου/σας.
                          Με Εκτίμηση,
                          Άρης

                          Comment


                            #14
                            Μέρος 14

                            Είναι αργά Παρασκευή βράδυ και πριν λίγο συζητούσαμε με τη Τερέζα ότι σε περίπου ένα μήνα συμπληρώνουμε ένα χρόνο στην Αυστραλία! Είναι τρομακτικό που διαπιστώνουμε ότι ο χρόνος πέρασε τόσο γρήγορα. Κοιτάμε προς τα πίσω και βλέπουμε αρκετό πόνο (ειδικά με τη Παναγιώτα περάσαμε πολύ δύσκολες ώρες), αλλά κοιτάμε εμπρός και βλέπουμε ένα λαμπρό μέλλον! Η κόρη μας ετοιμάζεται σε λίγο καιρό να πάει στο πανεπιστήμιο εδώ στη Μελβούρνη και ο γιος μας έχει άλλα 4 χρόνια μέχρι τότε. Το λαμπρό μέλλον των παιδιών, μας παρηγορεί για ό,τι περάσαμε και ίσως να περνάμε ακόμα.

                            Τα παιδιά τώρα βρίσκονται σε καλοκαιρινές διακοπές. Τα σχολεία εδώ έκλεισαν και θα ξανανοίξουν τον Φεβρουάριο. Εδώ το καλοκαίρι ξεκινά από το Δεκέμβριο και όπως και σε άλλες χώρες του κόσμου, ο κόσμος πάει τις καλοκαιρινές διακοπές του, συνδυάζοντας βέβαια και τις Χριστουγεννιάτικες διακοπές λόγω του Δεκεμβρίου!
                            Θυμάμαι που παλιά στην Ελλάδα κάθε τέτοια εποχή η τηλεόραση έδειχνε ρεπορτάζ από τη μακρινή Αυστραλία με τον κόσμο να είναι στις παραλίες και να φοράνε σκουφιά του Αι Βασίλη μαζί με το μαγιό και να το διασκεδάζουν! Μου φαινόταν παράξενο αλλά και αστείο αλλά να που τώρα το ζούμε!
                            Για την ακρίβεια όμως, οφείλουμε να πούμε ότι το καλοκαίρι της Μελβούρνης δεν έχει καμιά σχέση με το καλοκαίρι της Ελλάδος. Ο καιρός είναι εντελώς αλλοπρόσαλλος, με αλλαγές που κυμαίνονται από 35C έως 20C μέσα σε λίγες μόνο ώρες! Όταν η θερμοκρασία ανεβαίνει τόσο πολύ, είναι φυσικό τα παιδιά που βρίσκονται σε διακοπές, να ξεχύνονται στις παραλίες. Ένα μπουρίνι όμως είναι αρκετό για να τους κάνει να φύγουν κακήν-κακώς! Σ’ ένα μίνι γκάλοπ που έκανα, διαπιστώσαμε ότι για τους περισσότερους, το χειρότερο πράγμα εδώ στη Μελβούρνη είναι ο καιρός. Αρρωσταίνεις πριν προλάβεις να πεις κύμινο!
                            Όπως και σε όλες τις χώρες του δυτικού κόσμου, η Αυστραλία γιορτάζει τα Χριστούγεννα με ιδιαίτερη λάμψη. Οι διαφορετικές κλιματολογικές συνθήκες όμως, κάνουν τους ανθρώπους να αισθάνονται αλλιώς και συνολικά να εορτάζουν τις μέρες αυτές με εντελώς διαφορετικό ψυχισμό. Το ότι θεσπίστηκαν τα Χριστούγεννα σαν γιορτή στις χώρες του δυτικού κόσμου καταμεσής του χειμώνα, δεν ήταν τυχαίο. Υπήρχαν ιστορικοί λόγοι που σε συνδυασμό με τις κλιματολογικές συνθήκες επέβαλαν τον εορτασμό. Όσο και να προσπαθούν οι διαφημίσεις να επιβάλλουν κάτι άλλο, οι λόγοι αυτοί δεν υπάρχουν εδώ κι έτσι όλα φαίνονται περίεργα και παράξενα, ειδικά σ’ εμάς τους νεοφερμένους. Αυτό που φέρνει κοντά τους ανθρώπους τα Χριστούγεννα στις χώρες του βορείου ημισφαιρίου, φαίνεται να μην υπάρχει εδώ….
                            Πριν μερικές μέρες είχαμε επισκεφθεί ένα εμπορικό κέντρο (τύπου mall) και όπως το περιμέναμε, ήταν στολισμένο με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Αυτό όμως που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ήταν ότι υπήρχε Αι Βασίλης για να βγάλουν φωτογραφίες τα παιδιά. Ο καημένος ο άνθρωπος που φορούσε τη στολή και τα γένια, πρέπει να έβραζε από μέσα (αν κρίνουμε από τον ιδρώτα του!) και το κοκκίνισμά του, και τα παιδάκια (και όλοι γενικώς) ήταν με εντελώς καλοκαιρινή εμφάνιση (και φυσικά μέσα στη τρελή χαρά!) Καταλάβαμε ότι δεν μπορούμε να νοιώσουμε το ίδιο όπως τα Χριστούγεννα στην Ελλάδα ή στην Αμερική που είχαμε βρεθεί πριν μερικά χρόνια.
                            Φυσικά, όλοι τρέχουν στα μαγαζιά να αγοράσουν δώρα και μας εκπλήσσει το γεγονός ότι αυτή η ανταλλαγή δώρων είναι σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι το ξέραμε εμείς στην Ελλάδα. Τα μαγαζιά κάνουν τις ανάλογες διαφημιστικές καμπάνιες και γενικώς υπάρχει μεγάλη εμπορική κίνηση.
                            Ένα άλλο πράγμα που μας έχει κάνει εντύπωση είναι ο στολισμός μερικών σπιτιών. Θυμάμαι ότι και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια είχε καθιερωθεί να στολίζουν οι άνθρωποι τα σπίτια εξωτερικά και μερικές φορές έβλεπες κακογουστιά που έφτανε έως το κιτς. Εδώ είδαμε σπίτια που είναι στολισμένα, αλλά είδαμε σπίτια που ήταν υπερβολικά στολισμένα! Είναι τόσο πολύ στολισμένα, που κόσμος τα επισκέπτεται για να τα δει και σε μερικές περιπτώσεις, οι ιδιοκτήτες τους, «κόβουν» εισιτήριο για να μπεις στην αυλή να δεις και να τραβήξεις φωτογραφίες! Την ερχόμενη Κυριακή 16/12 θα πάμε σ’ ένα τέτοιο σπίτι ενός Έλληνα που θα κάνει μπάρμπεκιου και θα μοιράσει δώρα σε όσα παιδιά βρεθούν εκεί! Ευτυχώς δεν θα έχει εισιτήριο!
                            Επίσης, θα πρέπει να αναφέρω ότι εδώ στην Αυστραλία λόγω της πραγματικής πολύ-πολιτισμικότητας που υπάρχει και των δεκάδων θρησκειών και δογμάτων, ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού, δεν γιορτάζει (πραγματικά) τα Χριστούγεννα. Το περίεργο είναι, όμως, ότι όλοι γενικώς συμμετέχουν στην αυξημένη εμπορική κίνηση που φέρνουν τα Χριστούγεννα στη Αυστραλία.
                            Όσο για τον Χριστιανικό πληθυσμό που γιορτάζει, παρατηρεί κανείς στις διάφορες Εκκλησίες και τα δόγματα ένα συνονθύλευμα δραστηριοτήτων. Για τις Δυτικές Εκκλησίες (Καθολικούς, Πρεσβυτεριανούς, Ευαγγελιστές κλπ), είναι η εποχή που κάνουν εκδηλώσεις με φανερά εμπορικό στόχο (σαν πανηγύρια), με σκοπό να βγάλουν χρήματα για διάφορους σκοπούς. Η συμμετοχή είναι πολύ μεγάλη και ο κόσμος γενικώς αποκρίνεται. Η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία διατηρείται λίγο αποστασιοποιημένη απ’ όλα αυτά και ακολουθεί το σύνηθες πρόγραμμα της (εορτασμούς Αγίων).
                            Σκεφτόμενος το όλο σκηνικό των Χριστουγέννων, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι πρόκειται μάλλον για μια εντελώς εμπορική γιορτή παρά μια ευκαιρία για θρησκευτική κατάνυξη και αύξηση των οικογενειακών δεσμών. Με αυτές τις σκέψεις, νοιώσαμε όλοι στην οικογένεια ότι μας λείπουν τα Χριστούγεννα της Ελλάδος. Μπορεί, αν ήμασταν στην Ελλάδα, να μην είχαμε χρήματα ν’ ανάψουμε το καλοριφέρ, αλλά θα είχαμε τη ζεστασιά που θα έβγαινε από τις καρδιές μας στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, όπως κάθε χρόνο…. Πιστεύω ότι ειδικά φέτος, όλοι οι συμπατριώτες μας στην Ελλάδα θα το νοιώσουν αυτό, με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο!
                            Σας ευχόμαστε Χρόνια Πολλά, Καλά Χριστούγεννα και με το καλό να έρθει ο νέος Χρόνος!

                            Comment


                              #15
                              Καλοκαιράκι στην Αυστραλία !!!

                              Μια από τις πιο περίεργες εμπειρίες που ζούμε αυτό τον καιρό στην Αυστραλία, είναι το καλοκαίρι. Για πολλούς λόγους. Σε αυτό το άρθρο θα αναλύσω πως βιώνουμε το καλοκαίρι εδώ στην Αυστραλία, αλλά και πως βλέπουμε όλα αυτά που γίνονται γύρω μας αυτή την εποχή. Παρακολουθώντας τα Ελληνικά μέσα ενημέρωσης, παρατηρούμε ότι γίνεται συχνή αναφορά σε αυτά που συμβαίνουν εδώ αυτές τις μέρες, κυρίως με τις τεράστιες ανεξέλεγκτες πυρκαγιές.
                              Πρώτα απ’ όλα, το γεγονός ότι εδώ είναι καλοκαίρι και στην Ελλάδα χειμώνας, μας φαίνεται αρκετά παράξενο. Στα καθημερινά τηλεφωνήματά μας στην Ελλάδα, μας λένε ότι έχει κρύο, βροχή κλπ, και μαθαίνουμε πόσο δύσκολα είναι με την ακριβή θέρμανση, ενώ εμείς είμαστε με τα κοντομάνικα και σκάμε από τη ζέστη (όποτε κάνει τους ξαφνικούς καύσωνες, για τους οποίους θα μιλήσω παρακάτω)! Είναι δεδομένο ότι το σώμα μας είναι προσαρμοσμένο να ζει στο κλίμα του τόπου που βρίσκεται. Αυτό σημαίνει ότι όσο πιο μεγάλος είναι κάποιος σε ηλικία, τόσο πιο δύσκολη είναι η προσαρμογή στα νέα «βιορυθμικά» δεδομένα! Αυτό συμβαίνει και με εμάς (σ.σ. τη Τερέζα κι εμένα – τα παιδιά δεν είχαν απολύτως κανένα πρόβλημα): Συμπληρώσαμε ένα χρόνο παραμονής στην Αυστραλία και ακόμα οι βιορυθμοί μας είναι στη φάση της προσαρμογής.
                              Κανονικά, το βιολογικό μας ρολόι είναι ρυθμισμένο στον καιρό της Ελλάδας. Μέσα μας το ρολόι λέει «είναι χειμώνας» ενώ το περιβάλλον μας είναι καλοκαίρι. Αυτό έχει αρκετές συνέπειες στο πως λειτουργεί το σώμα μας, δημιουργώντας αρκετές «αρρυθμίες» που μας επηρεάζουν αρκετά στην καθημερινότητά μας, με συχνούς πονοκεφάλους, αναστατωμένο στομάχι, αϋπνίες, και μυϊκούς πόνους. Μιλώντας με τους συμπάροικους που βρίσκονται πολλά χρόνια εδώ, μας λένε ότι θα χρειαστούν περίπου 2-3 χρόνια για να συνηθίσουμε την αλλαγή του κλίματος. Δηλαδή, το σώμα μας, πρέπει να μείνει μέσα σε 2-3 κύκλους χειμώνα-καλοκαίρι για να προσαρμοστεί. Υπάρχουν κι αυτοί που μας λένε ότι πραγματικά, εμείς οι μεσογειακοί λαοί, δεν προσαρμοζόμαστε ποτέ και γι’ αυτό υπάρχουν τόσα κρούσματα άνοιας, Alzheimer’s και Πάρκινσον μεταξύ των Ελλήνων, Ιταλών κλπ. Δεν το ασπάζομαι και πολύ αυτό, γιατί νομίζω ότι καθοριστικό ρόλο έχει παίξει σε αυτές τις παθήσεις και ο τρόπος ζωής εδώ στην Αυστραλία, δηλαδή η πολύ σκληρή δουλειά εκείνα τα περασμένα χρόνια, σε συνδυασμό με τη διατροφή που απείχε αρκετά από τα Μεσογειακά πρότυπα.
                              Το καλοκαίρι όμως εδώ στην Αυστραλία και ειδικά στη Μελβούρνη δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που αντιλαμβανόμαστε στην Ελλάδα, ως καλοκαίρι! Για να σας το εξηγήσω με μετεωρολογικούς όρους, η νότια πλευρά της Αυστραλίας βρίσκεται «εκτεθειμένη» προς την Ανταρκτική, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου, καταλαμβάνεται από έρημο. Οι άνεμοι που κυρίως επικρατούν είναι νοτίων διευθύνσεων, μεταφέροντας υγρές και ψυχρές αέριες μάζες από την Ανταρκτική, ενώ όταν επικρατούν βόρειοι άνεμοι, τότε έχουμε πολύ ξηρές και θερμές αέριες μάζες που έρχονται από την κεντρική Αυστραλία. Το αποτέλεσμα του παραπάνω συνδυασμού, είναι να έχουμε εξαιρετικά απότομες αλλαγές καιρικών συνθηκών, ακόμα και μέσα στην ίδια ημέρα. Έχει τύχει να ξυπνάμε με 20 βαθμούς Κελσίου (C) , το μεσημέρι να φτάνει 40C και το βράδυ να είναι 15C με εναλλαγές βροχής, νηνεμίας, βαριάς συννεφιάς, πολύ δυνατών ανέμων, ηλιοφάνειας και βροχής!!!

                              Οι κάτοικοι της Μελβούρνης λένε ότι «μπορείς να ζήσεις τις 4 εποχές του χρόνου, μέσα σε μια μόνο μέρα»! Στην αρχή το άκουγα και μου φαινόταν λίγο ανόητο, αλλά τώρα καταλαβαίνω ότι είναι απολύτως σωστό. Η επίδραση των παραπάνω εναλλαγών στους οργανισμούς και στη ζωή των ανθρώπων είναι πάρα πολύ σημαντική. Ειδικά για εμάς που είμαστε σαν τα « ψάρια έξω από το νερό», είναι τρομερή η επίδραση, με κορωνίδα τα προβλήματα στη μέση. Η Τερέζα κι εγώ, έχουμε υποστεί αρκετά ισχυρά επεισόδια με «ξαφνιάσματα» στη μέση που μας βγάζουν εκτός κυκλοφορίας για αρκετές μέρες κάθε φορά. Είναι λογικό! Όταν μέσα σε μια μέρα, η θερμοκρασία μεταβάλλεται κατά 20C, με ανάλογες μεταβολές της υγρασίας, είναι επόμενο το οργανικό στρες για εμάς που δεν είμαστε συνηθισμένοι, να είναι πολύ μεγάλο.
                              Αυτό που εντυπωσιάζει τα διεθνή μέσα ενημέρωσης όμως αυτή την εποχή, είναι οι τεράστιες πυρκαγιές στις πολιτείες Victoria και New South Wales, και οι τεράστιες πλημμύρες στη πολιτεία Queensland. Θα μιλήσουμε όμως για τις πυρκαγιές, που είναι πιο κοντά σ’ εμάς. Αν και από τη πόλη της Μελβούρνης δεν είναι ορατές, εντούτοις κάποιες φορές φαίνονται στον ορίζοντα τα τεράστια σύννεφα καπνού που μαρτυρούν την ύπαρξη ανεξέλεγκτων πυρκαγιών. Οι προσπάθειες του κράτους για τη πρόληψη και την ενημέρωση για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Υπάρχουν παντού ταμπέλες που λένε το επίπεδο επικινδυνότητας για την ημέρα και οι περιορισμοί για τη χρήση φλόγας είναι πάρα πολύ αυστηροί! Αν κάνεις το λάθος και ανάψεις κάρβουνα για να κάνεις μπάρμπεκιου τις ημέρες της απαγόρευσης, θα σ’ επισκεφτούν αμέσως από το Δημαρχείο και το πρόστιμο θα είναι βαρύ!
                              Οι πυρκαγιές στην εξοχή είναι τεράστιες και κατακαίουν ατέλειωτες εκτάσεις βλάστησης. Αυτές οι πυρκαγιές έχουν αρκετές διαφορές από τις πυρκαγιές που έχουμε στην Ελλάδα: καίγεται συνήθως χορτολιβαδική έκταση και λιγότερο δάσος με δέντρα (που συνήθως είναι δάση ευκαλύπτων) και είναι σχεδόν πάντα σε επίπεδες εκτάσεις. Τις προάλλες κάηκε στη πολιτεία New South Wales, έκταση σχεδόν όση η Πελοπόννησος! Είναι πραγματικά ασύλληπτο!
                              Αυτό που μου έχει κάνει πραγματικά μεγάλη εντύπωση όμως, είναι η ανεπάρκεια των μέσων για την καταπολέμηση των πυρκαγιών! Διαθέτουν ελάχιστα μέσα σε σχέση με τη φτωχή και ανοργάνωτη Ελλάδα, και ίσως είναι ένας λόγος που οι πυρκαγιές είναι τεράστιες και ανεξέλεγκτες επί πολλές μέρες! Παρακολουθώντας τα τοπικά μέσα ενημέρωσης, εύκολα παρατηρεί κανείς ότι διαθέτουν σχετικά μικρές δυνάμεις για την καταπολέμηση, με ελάχιστα εναέρια μέσα, που αποτελούνται μόνο από ελικόπτερα. Τα μεγαλύτερα ελικόπτερα είναι τα γνώριμα πορτοκαλί Ericsson που έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα για την εποχή των πυρκαγιών. Το εντυπωσιακότερο όλων είναι όμως, η παντελής ανυπαρξία πυροσβεστικών αεροπλάνων! Κάθε φορά που βλέπω στη τηλεόραση ένα μικρό ελικοπτεράκι να ρίχνει το υγρό στη φωτιά και οι φλόγες, αντί να σβήνουν φουντώνουν, προσπαθώ να καταλάβω γιατί δεν έχουν πυροσβεστικά αεροπλάνα… Ίσως υπάρχει κάτι που μου διαφεύγει, αλλά εμείς οι Έλληνες έχουμε «πονέσει» πολύ από τις πυρκαγιές και ξέρουμε ότι η μόνη ελπίδα για να αντιμετωπιστεί μια πυρκαγιά, είναι τα πυροσβεστικά αεροπλάνα!
                              Κατά τ’ άλλα όμως, το καλοκαιράκι στην Αυστραλία είναι η πιο ωραία εποχή του χρόνου! Για να σας δώσω να καταλάβετε τις αντιστοιχίες, ο Ιανουάριος εδώ, αντιστοιχεί στον Αύγουστο της Ελλάδος. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι παίρνουν την καλοκαιρινή τους άδεια μέσα στον Ιανουάριο. Έτσι λοιπόν, έχουν προηγηθεί οι αργίες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς (με τους γνώριμους από τα δελτία ειδήσεων στην Ελλάδα, Άγους Βασίληδες με κόκκινο σκουφί και μαγιό στις παραλίες!) και ακολουθούν οι καλοκαιρινές διακοπές, που συνήθως είναι προς τις παραλίες της πολιτείας Queensland ή προς τους κοντινούς Ασιατικούς παραδείσους!
                              Επίσης, μέσα στον Ιανουάριο (26/1) είναι η Εθνική γιορτή της Αυστραλίας (Australian Day) που έχουν επιστρέψει σχεδόν όλοι (εν όψει της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς, που αρχίζει τη πρώτη εβδομάδα του Φεβρουαρίου), και όλοι βγαίνουν έξω ή μαζεύονται στις αυλές των σπιτιών και κάνουν μπάρμπεκιου για να γιορτάσουν! Οι Δήμοι οργανώνουν συναυλίες και εκδηλώσεις στα πάρκα, ενώ πάντα ακολουθεί εντυπωσιακό θέαμα με πυροτεχνήματα, με πρώτο και καλύτερο το θέαμα στο κέντρο της Μελβούρνης, που μαζεύεται πλήθος κόσμου για να παρακολουθήσει.
                              Για όσους μένουν πίσω το καλοκαίρι, υπάρχουν οι κοντινές παραλίες της Μελβούρνης. Για εμάς που μένουμε στα δυτικά προάστια, υπάρχει η παραλία του Williamstown και της Altona. Περίπου 2 ώρες μακριά μας είναι οι παραλίες του Great Ocean Road, που είναι αρκετά εντυπωσιακές και με τεράστια κύματα για όσους θέλουν να κάνουν surf. Υπάρχουν και οι παραλίες των ανατολικών προαστίων, τις οποίες εμείς όμως δεν έχουμε δει ακόμα (μαθαίνουμε ότι είναι καλύτερες από τις δυτικές).
                              Σχετικά με τις παραλίες, θα πρέπει να πούμε ότι είναι πολύ διαφορετικές από τις παραλίες της Ελλάδας. Οι παραλίες της Ελλάδας είναι πραγματικά αξεπέραστες! Βλέποντας τις παραλίες της Μελβούρνης και έχοντας ζήσει όλα τα χρόνια στην Ελλάδα, σου φαίνεται αρχικά χάλια. Το νερό είναι σχεδόν παντού θολό (προφανώς λόγω και της παλίρροιας) και πολύ, μα πάρα πολύ κρύο! Τα θαλάσσια ρεύματα έρχονται κατευθείαν από την Ανταρκτική και έτσι το νερό είναι πολύ κρύο.
                              Αυτό είναι με λίγα λόγια το καλοκαιράκι στην Αυστραλία! Άντε και καλό φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά στα παιδιά που ξεκινάνε σχολείο!

                              Comment

                              Working...
                              X