Παραθέτω μια αξιόλογη ανταπόκριση απο την Άννυ και το μπλόκ της e fungus
Που πας παιδάκι μου; (Δεν θα τους συνηθίσω ποτε τους Γερμανούς - μέρος 1ο)
Απο Τον/Την Anny Lignou - Αννυ Λιγνού
Με όση αντικειμενικότητα διαθέτω (εντάξει είμαι λίγο Πορτοκάλος), θα σας μεταφέρω τις διαφορές και τις ομοιότητες Ελλήνων και Γερμανών,
ώστε αν δεν διδαχθούμε κάτι από όλο αυτό, τουλάχιστον να γελάσουμε. Στο κείμενο ενδέχεται να περιέχονται ψήγματα υπερηφάνειας και προκατάληψης σε ελεγχόμενες δόσεις.
Καταναλώστε άφοβα. (Αλλωστε, στη Γερμανική τηλεόραση, μάς κοροϊδεύουν ολημερίς στα πλαίσια της σάτιρας. Δεκτό με χαμόγελο.
Αλλωστε κι αυτή γεννήθηκε στην Ελλάδα!)
Δε θα τους συνηθίσω ποτέ τους Γερμανούς. Έχουνε πολλά καλά, δε λέω. Αλλά κάποια πράγματα είναι άνω ποταμών. Σου δίνουν στα νεύρα.
Περπατάμε στο πεζοδρόμιο (ναι ένα από αυτά που αγαπώ στη Γερμανία είναι ότι ΕΧΕΙ πεζοδρόμια. Φαρδιά, άνετα, ασφαλή και κανένα δεν οδηγεί σε στύλο, σε δέντρο, σε περίπτερο ή σε αδιέξοδο..). Λοιπόν περπατάμε στο πεζοδρόμιο με τον μικρό μου γιο (3 ετών) σφιχτά από το χέρι.
Ξαφνικά μπροστά μας είναι ένα παιδάκι μέχρι δυόμισι χρόνων, με ένα ποδηλατάκι χωρίς πετάλια και το κρανάκι του. Εκεί που το κάνω χάζι, ανακαλύπτω ότι πίσω του δεν είναι κανένας! Είναι ολομόναχο! Φρικάρω. Είμαι έτοιμη να κάνω πλονζόν στην άσφαλτο για να το σώσω με το δεξί χέρι ενώ με το αριστερό θα κρατάω το δικό μου παιδί, αν πεταχτεί στο δρόμο και παράλληλα σκανάρω με άγριο μάτι τους μπροστινούς του να δω ποιος αναίσθητος είναι ο γονιός του.
Αντιλαμβάνομαι ότι κανείς τους δεν είναι η μάνα ή ο πατέρας του παιδιού! Η μαμά του βρίσκεται 30 μέτρα μπροστά παρέα με έναν σκύλο τον οποίο κρατάει σφιχτά με φροντίδα από το λουρί, και του λέει γλυκόλογα και μόλις τώωωωρα γύρισε το κεφάλι της βαριεστημένα να δει που είναι ο μικρός, φωνάζοντας "kommen". Τι κόμεν ρε;
Οταν το παιδάκι φτάνει στην άκρη του δρόμου, κι είμαι έτοιμη να χυθώ θεαματικά με κίνδυνο της ζωής μου να το πάρω στην αγκαλιά μου, του λέει απλά "nein"! Και αυτό κοκαλώνει αυτόματα! το παιδάκι δεν πρόκειται να κατέβει από το πεζοδρόμιο ακόμα κι αν το κυνηγάει λυσσασμένος σκύλος!!! Συνεχίζει πειθήνια σαν στρατιωτάκι να προχωράει εκεί που του λένε και κυρίως να σταματάει. Έχω εκστασιαστεί.
Προφανώς η μαμά του και κάθε Γερμανίδα μαμά δεν έχει την παραμικρή έγνοια και φόβο αν το παιδάκι θα πεταχτεί στο δρόμο, αν θα στρίψει αλλού, αν θα φοβηθεί που δεν τη βλέπει, αν θα το βουτήξει κανείς από πίσω.
Αφού καταπίνω την έκπληξή μου, σφίγγω πιο πολύ το χέρι του γιου μου και μου λέει: "Αουτς μαμά9". Μαθαίνω ότι το περίφημο γερμανικό σύστημα διαπαιδαγώγησης που όλοι θαυμάζουμε, δεν έχει τιμωρίες και βασίζεται στο "επειδή έτσι το λέω εγώ". Τα παιδιά άλλωστε δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Και κάποια στιγμή, πολύ νωρίς, παύουν να ρωτάνε "γιατί". Λένε πως τα παιδιά έχουν γύρω στα 400 “γιατί“ την ημέρα. Όχι όλα. Κάποια το έχουν κόψει εντελώς από ό,τι φαίνεται.
Βέβαια, πάντα υπάρχει το ερώτημα, εφόσον υπεραμύνονται του συστήματός τους (όλοι ξέρουμε τις περίφημες Γερμανίδες νταντάδες) για ποιο λόγο άραγε -εκτός από τον προφανή της ...γεύσης- προτιμούν τα ελληνικά εστιατόρια να πάνε να ξαμολήσουν τα παιδιά τους;
Ολοι παραδέχονται ότι τα ελληνικά εστιατόρια είναι "φιλικά προς τα παιδιά". Σε γερμανικό εστιατόριο δεν μπορούν να μιλάνε υψηλόφωνα και να σηκώνονται από το τραπέζι. Κάθονται Παναγίτσες. Ακόμα και τα μωράκια τα έχουν σε πλήρη ησυχία κι αν κλάψει κανένα οι γονείς κοιτάνε γύρω γύρω με ένοχο βλέμμα...
Στα δικά μας εστιατόρια όμως, κανείς Ελληνας εστιάτορας ή σερβιτόρος δεν θα στραβώσει αν δει παιδάκια να τρέχουν γύρω γύρω. Θα τα κεράσει καμμιά λιχουδιά αν τα καταφέρουν να φτάσουν ως την κουζίνα ψάχνοντας και θα τα στείλει γελώντας στη μάνα τους. Εχουμε συνηθίσει τις παιδικές φωνούλες και μας αρέσουν. Δεν ενοχλούμαστε ούτε στραβοκοιτάμε τα παιδιά. Εχουνε να το λένε οι Γερμανοί. Παρ' όλα αυτά, επιμένουν στο καταπληκτικό "σύστημά" τους.
Τα υπόλοιπα τρία μέρη στο μπλόκ της γλυκύτατης Άννυς
Καλή ανάγνωση
Που πας παιδάκι μου; (Δεν θα τους συνηθίσω ποτε τους Γερμανούς - μέρος 1ο)
Απο Τον/Την Anny Lignou - Αννυ Λιγνού
Με όση αντικειμενικότητα διαθέτω (εντάξει είμαι λίγο Πορτοκάλος), θα σας μεταφέρω τις διαφορές και τις ομοιότητες Ελλήνων και Γερμανών,
ώστε αν δεν διδαχθούμε κάτι από όλο αυτό, τουλάχιστον να γελάσουμε. Στο κείμενο ενδέχεται να περιέχονται ψήγματα υπερηφάνειας και προκατάληψης σε ελεγχόμενες δόσεις.
Καταναλώστε άφοβα. (Αλλωστε, στη Γερμανική τηλεόραση, μάς κοροϊδεύουν ολημερίς στα πλαίσια της σάτιρας. Δεκτό με χαμόγελο.
Αλλωστε κι αυτή γεννήθηκε στην Ελλάδα!)
Αννυ Λιγνού
Δε θα τους συνηθίσω ποτέ τους Γερμανούς. Έχουνε πολλά καλά, δε λέω. Αλλά κάποια πράγματα είναι άνω ποταμών. Σου δίνουν στα νεύρα.
Περπατάμε στο πεζοδρόμιο (ναι ένα από αυτά που αγαπώ στη Γερμανία είναι ότι ΕΧΕΙ πεζοδρόμια. Φαρδιά, άνετα, ασφαλή και κανένα δεν οδηγεί σε στύλο, σε δέντρο, σε περίπτερο ή σε αδιέξοδο..). Λοιπόν περπατάμε στο πεζοδρόμιο με τον μικρό μου γιο (3 ετών) σφιχτά από το χέρι.
Ξαφνικά μπροστά μας είναι ένα παιδάκι μέχρι δυόμισι χρόνων, με ένα ποδηλατάκι χωρίς πετάλια και το κρανάκι του. Εκεί που το κάνω χάζι, ανακαλύπτω ότι πίσω του δεν είναι κανένας! Είναι ολομόναχο! Φρικάρω. Είμαι έτοιμη να κάνω πλονζόν στην άσφαλτο για να το σώσω με το δεξί χέρι ενώ με το αριστερό θα κρατάω το δικό μου παιδί, αν πεταχτεί στο δρόμο και παράλληλα σκανάρω με άγριο μάτι τους μπροστινούς του να δω ποιος αναίσθητος είναι ο γονιός του.
Αντιλαμβάνομαι ότι κανείς τους δεν είναι η μάνα ή ο πατέρας του παιδιού! Η μαμά του βρίσκεται 30 μέτρα μπροστά παρέα με έναν σκύλο τον οποίο κρατάει σφιχτά με φροντίδα από το λουρί, και του λέει γλυκόλογα και μόλις τώωωωρα γύρισε το κεφάλι της βαριεστημένα να δει που είναι ο μικρός, φωνάζοντας "kommen". Τι κόμεν ρε;
Οταν το παιδάκι φτάνει στην άκρη του δρόμου, κι είμαι έτοιμη να χυθώ θεαματικά με κίνδυνο της ζωής μου να το πάρω στην αγκαλιά μου, του λέει απλά "nein"! Και αυτό κοκαλώνει αυτόματα! το παιδάκι δεν πρόκειται να κατέβει από το πεζοδρόμιο ακόμα κι αν το κυνηγάει λυσσασμένος σκύλος!!! Συνεχίζει πειθήνια σαν στρατιωτάκι να προχωράει εκεί που του λένε και κυρίως να σταματάει. Έχω εκστασιαστεί.
Προφανώς η μαμά του και κάθε Γερμανίδα μαμά δεν έχει την παραμικρή έγνοια και φόβο αν το παιδάκι θα πεταχτεί στο δρόμο, αν θα στρίψει αλλού, αν θα φοβηθεί που δεν τη βλέπει, αν θα το βουτήξει κανείς από πίσω.
Αφού καταπίνω την έκπληξή μου, σφίγγω πιο πολύ το χέρι του γιου μου και μου λέει: "Αουτς μαμά9". Μαθαίνω ότι το περίφημο γερμανικό σύστημα διαπαιδαγώγησης που όλοι θαυμάζουμε, δεν έχει τιμωρίες και βασίζεται στο "επειδή έτσι το λέω εγώ". Τα παιδιά άλλωστε δεν χρειάζονται πολλές εξηγήσεις. Και κάποια στιγμή, πολύ νωρίς, παύουν να ρωτάνε "γιατί". Λένε πως τα παιδιά έχουν γύρω στα 400 “γιατί“ την ημέρα. Όχι όλα. Κάποια το έχουν κόψει εντελώς από ό,τι φαίνεται.
Βέβαια, πάντα υπάρχει το ερώτημα, εφόσον υπεραμύνονται του συστήματός τους (όλοι ξέρουμε τις περίφημες Γερμανίδες νταντάδες) για ποιο λόγο άραγε -εκτός από τον προφανή της ...γεύσης- προτιμούν τα ελληνικά εστιατόρια να πάνε να ξαμολήσουν τα παιδιά τους;
Ολοι παραδέχονται ότι τα ελληνικά εστιατόρια είναι "φιλικά προς τα παιδιά". Σε γερμανικό εστιατόριο δεν μπορούν να μιλάνε υψηλόφωνα και να σηκώνονται από το τραπέζι. Κάθονται Παναγίτσες. Ακόμα και τα μωράκια τα έχουν σε πλήρη ησυχία κι αν κλάψει κανένα οι γονείς κοιτάνε γύρω γύρω με ένοχο βλέμμα...
Στα δικά μας εστιατόρια όμως, κανείς Ελληνας εστιάτορας ή σερβιτόρος δεν θα στραβώσει αν δει παιδάκια να τρέχουν γύρω γύρω. Θα τα κεράσει καμμιά λιχουδιά αν τα καταφέρουν να φτάσουν ως την κουζίνα ψάχνοντας και θα τα στείλει γελώντας στη μάνα τους. Εχουμε συνηθίσει τις παιδικές φωνούλες και μας αρέσουν. Δεν ενοχλούμαστε ούτε στραβοκοιτάμε τα παιδιά. Εχουνε να το λένε οι Γερμανοί. Παρ' όλα αυτά, επιμένουν στο καταπληκτικό "σύστημά" τους.
Τα υπόλοιπα τρία μέρη στο μπλόκ της γλυκύτατης Άννυς
Καλή ανάγνωση
Comment