Οι πρώτες εντυπώσεις
Μετά από 3 σχεδόν μήνες στην Αυστραλία νιώθω το χρέος να μοιραστώ μαζί σας μερικές εμπειρίες, σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα που νιώσαμε στην άλλη άκρη του πλανήτη, όπως κάνανε και κάποιοι άλλοι μέσα στο πατριωτάκι. Κάποτε, με αγωνία, απο την Ελλάδα, έψαχνα να διαβάσω ιστορίες απο την Αυστραλία.
Κάθε φορά που διάβαζα τις ανταποκρίσεις των μελών, ήμουν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από την ποικιλία των απόψεων και των εμπειριών του καθένα που ερχόταν σ αυτή την ήπειρο. Άλλοι τα έβρισκαν εύκολα, άλλοι δύσκολα, άλλοι μετανιωναν την ώρα και την στιγμή που ήρθαν εδώ κι άλλοι ανέφεραν ότι ήταν η ευκαιρία της ζωής τους. Συνάντησα ανθρώπους με υπηκοότητα στα 55-60 τους που ήταν εδώ παιδιά, έφυγαν στην Ελλάδα, έζησαν εκεί μια ολόκληρη ζωή και γύρισαν τώρα στην Αυστραλία απογοητευμένοι από τις συνθήκες που ζούσαν ψάχνοντας τώρα για δουλειά σ αυτή την ηλικία. Δύσκολα πράγματα...... Άλλοι έζησαν εδώ και δεν άντεχαν τον τρόπο ζωής. Μετά από λίγα χρόνια έφυγαν στην Ελλάδα και δεν επέστρεψαν ποτέ. Όλα λοιπόν είναι σχετικά. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κρίση και τις επιλογές ενός ανθρώπου. Πως να κρίνω εκ του αποτελέσματος αυτό που έκαναν; Κανείς δεν είναι χαζός. Αν ήξεραν τι τους περιμένει θα το επέλεγαν;
Η μεγάλη μας δυσκολία ήταν να βρούμε σπίτι. Είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι φανταζόμασταν. Η διαδικασία είναι αυτή που έχουν ήδη αναφέρει πολλοί. Ανοίγουν τα σπίτια 1 φορά περίπου την εβδομάδα για 10 με 20 λεπτά ανάλογα τον agent και έχεις αυτό το χρόνο να επιθεωρήσεις μαζί με όλους τους ενδιαφερόμενους το σπίτι. Στο τέλος συμπληρώνεις ένα φυλλάδιο το οποίο αποτελεί την αίτηση.
Είναι πολύ το στρες στην αρχή. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε βρει τον εαυτό μας και τον ρυθμό μας. Υπήρχαν και πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Γνωρίσαμε στην Αυστραλία αλλά κι από εδώ μέσα από το πατριωτάκι ανθρώπους, που μας υποδέχτηκαν και μας βοήθησαν. Αισθάνομαι ότι εδώ στη μακρινή αυτή ήπειρο θα κάνουμε φιλίες που θα κρατήσουν για μια ζωή....... Πληρώσαμε ελάχιστα χρήματα για την επίπλωση και τον εξοπλισμό του σπιτιού. Το μόνο που δεν χρειάζεται τελικά να ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα, είναι πως θα εξοπλίσει ένα σπίτι.
Ήρθαμε σε μια πόλη τύπου Αθήνας. Η πόλη είναι τεράστια. Οι αποστάσεις το ίδιο. Πάνω από 4 εκ κόσμο η Μελβούρνη. Αυτά που κάνουν εντύπωση είναι, το πράσινο, η φύση που υπάρχει παντού, οι μεγάλοι δρόμοι, ο σχεδιασμός, γέφυρες, κτήρια, έργα υποδομής, πάρκα. Εντυπωσιακά όλα αυτά. Δεν μπορείς να μην τους αναγνωρίσεις, ότι οι άνθρωποι αυτοί σεβάστηκαν την φύση άλλα πάνω απ όλα τον εαυτό τους και δημιούργησαν μια πόλη αντάξια της φήμης της.
Οι τιμές είναι όπως τα έχουν πει και άλλοι. Βρίσκεις προϊόντα και φθηνότερα από την Ελλάδα.
Το σημαντικότερο έξοδο αποτελεί το ενοίκιο. Τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα είναι φθηνότερα από την Ελλάδα και η βενζίνη στο 1 dol/lt περίπου. Τα έξοδα συντήρησης του αυτοκινήτου είναι περίπου 100 $ το μήνα + βενζίνη.
Δεν είναι καθόλου γη της επαγγελίας. Η Αυστραλία άλλαξε μας λένε συχνά. Ωστόσο οι ευκαιρίες είναι πολλές ακόμη και σήμερα. Για ποιους; για όσους έχουν τις προϋποθέσεις. Είναι η υπηκοότητα; τα προσόντα; το θράσος; η τύχη; δεν ξέρω.
Νιώθουμε πολύ τυχεροί που είχαμε την δυνατότητα να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία, μέχρι τώρα.
Στο ερώτημα, αξίζει να μεταναστεύσει κανείς; η απάντηση είναι μία:
εξαρτάται.
Πολλά, έχουν να κάνουν με τα κίνητρα. Τι ψάχνει κανείς; Για ποιο λόγο μεταναστεύει; Η Ελλαδίτσα ακόμη και τώρα μέσα στη κρίση, προσφέρει μια ζωή σε κάποιους που εδώ δεν θα την βρούνε. Και το αντίθετο.
Δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα ο Καβάφης......
" κι αν φτωχική την βρεις την Ιθάκη, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πλούσιος έγινες με όσα έζησες στη διαδρομή. Μη περιμένεις πλούτη. Έτσι σοφός που έγινες, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..."
Πέφτοντας για ύπνο σκέφτομαι ότι είναι ακόμη μέρα στην Ελλάδα. Μέσα μου κρατάω τα λόγια του μεγάλου κρητικού Καζαντζάκη:
"Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας".
Μετά από 3 σχεδόν μήνες στην Αυστραλία νιώθω το χρέος να μοιραστώ μαζί σας μερικές εμπειρίες, σκέψεις, προβληματισμούς και συναισθήματα που νιώσαμε στην άλλη άκρη του πλανήτη, όπως κάνανε και κάποιοι άλλοι μέσα στο πατριωτάκι. Κάποτε, με αγωνία, απο την Ελλάδα, έψαχνα να διαβάσω ιστορίες απο την Αυστραλία.
Κάθε φορά που διάβαζα τις ανταποκρίσεις των μελών, ήμουν ιδιαίτερα εντυπωσιασμένος από την ποικιλία των απόψεων και των εμπειριών του καθένα που ερχόταν σ αυτή την ήπειρο. Άλλοι τα έβρισκαν εύκολα, άλλοι δύσκολα, άλλοι μετανιωναν την ώρα και την στιγμή που ήρθαν εδώ κι άλλοι ανέφεραν ότι ήταν η ευκαιρία της ζωής τους. Συνάντησα ανθρώπους με υπηκοότητα στα 55-60 τους που ήταν εδώ παιδιά, έφυγαν στην Ελλάδα, έζησαν εκεί μια ολόκληρη ζωή και γύρισαν τώρα στην Αυστραλία απογοητευμένοι από τις συνθήκες που ζούσαν ψάχνοντας τώρα για δουλειά σ αυτή την ηλικία. Δύσκολα πράγματα...... Άλλοι έζησαν εδώ και δεν άντεχαν τον τρόπο ζωής. Μετά από λίγα χρόνια έφυγαν στην Ελλάδα και δεν επέστρεψαν ποτέ. Όλα λοιπόν είναι σχετικά. Δεν μπορώ να κατηγορήσω την κρίση και τις επιλογές ενός ανθρώπου. Πως να κρίνω εκ του αποτελέσματος αυτό που έκαναν; Κανείς δεν είναι χαζός. Αν ήξεραν τι τους περιμένει θα το επέλεγαν;
Η μεγάλη μας δυσκολία ήταν να βρούμε σπίτι. Είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι φανταζόμασταν. Η διαδικασία είναι αυτή που έχουν ήδη αναφέρει πολλοί. Ανοίγουν τα σπίτια 1 φορά περίπου την εβδομάδα για 10 με 20 λεπτά ανάλογα τον agent και έχεις αυτό το χρόνο να επιθεωρήσεις μαζί με όλους τους ενδιαφερόμενους το σπίτι. Στο τέλος συμπληρώνεις ένα φυλλάδιο το οποίο αποτελεί την αίτηση.
Είναι πολύ το στρες στην αρχή. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε βρει τον εαυτό μας και τον ρυθμό μας. Υπήρχαν και πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Γνωρίσαμε στην Αυστραλία αλλά κι από εδώ μέσα από το πατριωτάκι ανθρώπους, που μας υποδέχτηκαν και μας βοήθησαν. Αισθάνομαι ότι εδώ στη μακρινή αυτή ήπειρο θα κάνουμε φιλίες που θα κρατήσουν για μια ζωή....... Πληρώσαμε ελάχιστα χρήματα για την επίπλωση και τον εξοπλισμό του σπιτιού. Το μόνο που δεν χρειάζεται τελικά να ανησυχεί κανείς ιδιαίτερα, είναι πως θα εξοπλίσει ένα σπίτι.
Ήρθαμε σε μια πόλη τύπου Αθήνας. Η πόλη είναι τεράστια. Οι αποστάσεις το ίδιο. Πάνω από 4 εκ κόσμο η Μελβούρνη. Αυτά που κάνουν εντύπωση είναι, το πράσινο, η φύση που υπάρχει παντού, οι μεγάλοι δρόμοι, ο σχεδιασμός, γέφυρες, κτήρια, έργα υποδομής, πάρκα. Εντυπωσιακά όλα αυτά. Δεν μπορείς να μην τους αναγνωρίσεις, ότι οι άνθρωποι αυτοί σεβάστηκαν την φύση άλλα πάνω απ όλα τον εαυτό τους και δημιούργησαν μια πόλη αντάξια της φήμης της.
Οι τιμές είναι όπως τα έχουν πει και άλλοι. Βρίσκεις προϊόντα και φθηνότερα από την Ελλάδα.
Το σημαντικότερο έξοδο αποτελεί το ενοίκιο. Τα μεταχειρισμένα αυτοκίνητα είναι φθηνότερα από την Ελλάδα και η βενζίνη στο 1 dol/lt περίπου. Τα έξοδα συντήρησης του αυτοκινήτου είναι περίπου 100 $ το μήνα + βενζίνη.
Δεν είναι καθόλου γη της επαγγελίας. Η Αυστραλία άλλαξε μας λένε συχνά. Ωστόσο οι ευκαιρίες είναι πολλές ακόμη και σήμερα. Για ποιους; για όσους έχουν τις προϋποθέσεις. Είναι η υπηκοότητα; τα προσόντα; το θράσος; η τύχη; δεν ξέρω.
Νιώθουμε πολύ τυχεροί που είχαμε την δυνατότητα να ζήσουμε αυτήν την εμπειρία, μέχρι τώρα.
Στο ερώτημα, αξίζει να μεταναστεύσει κανείς; η απάντηση είναι μία:
εξαρτάται.
Πολλά, έχουν να κάνουν με τα κίνητρα. Τι ψάχνει κανείς; Για ποιο λόγο μεταναστεύει; Η Ελλαδίτσα ακόμη και τώρα μέσα στη κρίση, προσφέρει μια ζωή σε κάποιους που εδώ δεν θα την βρούνε. Και το αντίθετο.
Δεν θα μπορούσε να το περιγράψει καλύτερα ο Καβάφης......
" κι αν φτωχική την βρεις την Ιθάκη, η Ιθάκη δεν σε γέλασε. Σου έδωσε το ωραίο ταξίδι. Πλούσιος έγινες με όσα έζησες στη διαδρομή. Μη περιμένεις πλούτη. Έτσι σοφός που έγινες, ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν..."
Πέφτοντας για ύπνο σκέφτομαι ότι είναι ακόμη μέρα στην Ελλάδα. Μέσα μου κρατάω τα λόγια του μεγάλου κρητικού Καζαντζάκη:
"Η ευτυχία απάνω στη γης είναι κομμένη στο μπόι του ανθρώπου. Δεν είναι σπάνιο πουλί να το κυνηγούμε πότε στον ουρανό, πότε στο μυαλό μας. Η ευτυχία είναι ένα κατοικίδιο πουλί στην αυλή μας".
Comment