ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ !!!

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 30 ''

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ;

του Ιωάννη Πολέμη

(1862 - 1925)




Τι είναι η πατρίδα μας; Μην είν' οι κάμποι;
Μην είναι τ' άσπαρτα ψηλά βουνά;
Μην είναι ο ήλιος της, που χρυσολάμπει;
Μην είναι τ' άστρα της τα φωτεινά;

Μην είναι κάθε της ρηχό ακρογιάλι
και κάθε χώρα της με τα χωριά;
κάθε νησάκι της που αχνά προβάλλει,
κάθε της θάλασσα, κάθε στεριά;

Μην είναι τάχατε τα ερειπωμένα
αρχαία μνημεία της χρυσή στολή
που η τέχνη εφόρεσε και το καθένα
μια δόξα αθάνατη αντιλαλεί;

Όλα πατρίδα μας! Κι αυτά κι εκείνα,
και κάτι που 'χουμε μες την καρδιά
και λάμπει αθώρητο σαν ήλιου αχτίνα
και κράζει μέσα μας: Εμπρός παιδιά!

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 31 ''

ΦΩΝΕΣ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

του Λάμπρου Πορφύρα

(1879 - 1932)




Πιε στου γιαλού τη σκοτεινή ταβέρνα το κρασί σου,

σε μι' άκρη, τώρα π' άρχισαν ξανά τα πρωτοβρόχια,

πιες το με ναύτες και σκυφτούς ψαράδες αντικρύ σου,

μ' ανθρώπους που βασάνισε κι η θάλασσα κι η φτώχεια.



Πιες το, η ψυχή σου αξένοιαστη τόσο πολύ να γίνει

που αν έρθ' η μοίρα σου η κακιά, να της χαμογελάσεις,

καημοί καινούργιοι αν έρθουνε, μαζί σου ας πιουν κι εκείνοι,

κι αν έρθει ο Χάρος, ήσυχα κι αυτόν να τον κεράσεις.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 32 ''

ΘΟΥΡΙΟΣ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

του Ρήγα Φεραίου - Βελεστινλή.



Ως πότε παληκάρια να ζούμεν στα στενά,

μονάχοι σα λιοντάρια, σταις ράχες στα βουνά ;

Σπηλιές να κατοικούμεν, να βλέπωμεν κλαδιά,

Να φεύγωμ' απ' τον Κόσμον, για την πικρή σκλαβιά,

να χάνωμεν αδέλφια, Πατρίδα και γονείς,

τους φίλους, τα παιδιά μας κι όλους τους συγγενείς ;



Καλλιό 'ναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,

παρά σαράντα χρόνοι σκλαβιά και φυλακή !...



"Ω Βασιλεύ του Κόσμου, ορκίζομαι σε Σέ,

στην γνώμην των Τυράννων να μην έλθω ποτέ !

Μήτε να τους δουλεύσω, μήτε να πλανηθώ

εις τα ταξιματά τους, για να παραδοθώ.

Εν όσω ζω στον κόσμον, ο μόνος μου σκοπός,

για να τους αφανήσω, θε να ' ναι σταθερός.

Πιστός εις την Πατρίδα, συντρίβω τον ζυγόν,

αχώριστος για να ' μαι υπό τον στρατηγόν.

Κι αν παραβώ τον όρκον, ν' αστράψ' ο Ουρανός

και να με κατακάψη, να γένω σαν καπνός !"

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 33 ''

ΕΙΡΗΝΗ.
(απόσπασμα)

του Γιάννη Ρίτσου

(1909 - 1990)




Ο πατέρας που γυρνάει τ' απόβραδο μ' ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια

μ' ένα ζεμπίλι στα χέρια του γεμάτο φρούτα

κ' οι σταγόνες του ιδρώτα στο μέτωπό του

είναι όπως οι σταγόνες του σταμνιού που παγώνει το νερό στο παράθυρο,

είναι η ειρήνη.

'Οταν οι ουλές απ' τις λαβωματιές κλείνουν στο πρόσωπο του κόσμου

και μες στους λάκκους πούσκαψαν οι οβίδες φυτεύουμε δέντρα

και στις καρδιές πούκαψε η πυρκαϊά δένει τα πρώτα της

μπουμπούκια η ελπίδα

κ' οι νεκροί μπορούν να γείρουν στο πλευρό τους και να κοιμηθούν δίχως

παράπονο

ξέροντας πως δεν πήγε το αίμα τους του κάκου,

είναι η ειρήνη.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 34 ''

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ

( Φεβρουάριος 1939 )

του Γιώργου Σεφέρη (Σεφεριάδης)

(Σμύρνη 1900 - Αθήνα 1971)



Ηταν η μέρα συννεφιασμένη. Κανείς δεν αποφάσιζε
φυσούσε ένας αγέρας αλαφρύς: "Δεν είναι γρέγος είναι
σιρόκος" είπε κάποιος.
Κάτι λιγνά κυπαρίσσια καρφωμένα στην πλαγιά κι η
Θάλασσα
γκρίζα με λίμνες φωτεινές, πιο πέρα.


Οι στρατιώτες παρουσίαζαν όπλα σαν άρχισε να ψιχαλίζει.
"Δεν είναι γρέγος είναι σιρόκος" η μόνη απόφαση που
ακούστηκε.


Κι oμως το ξέραμε πως την άλλη αυγή δε Θα μας έμενε
τίποτε πια, μήτε η γυναίκα πίνοντας πλάι μας τον ύπνο
μήτε η ανάμνηση πως ήμασταν κάποτες άντρες,
τίποτε πια την άλλη αυγή.

"Αυτός ο αγέρας φέρνει στο νου την άνοιξη" έλεγε η
φίλη
περπατώντας στο πλευρό μου κοιτάζοντας μακριά "την
άνοιξη
που έπεσε ξαφνικά το χειμώνα κοντά στην κλειστή
Θάλασσα.


Τόσο απροσδόκητα. Πέρασαν τόσα χρόνια. Πως θα
πεθάνουμε;"

Ενα νεκρώσιμο εμβατήριο τριγύριζε μες στην ψιλή βροχή.
Πως πεθαίνει ένας άντρας; Παράξενο κανένας δεν το
συλλογίστηκε.
Κι όσοι το σκέφτηκαν ήταν σαν ανάμνηση από παλιά
χρονικά
της εποχής των Σταυροφόρων ή της εν - Σαλαμίνι - ναυ-
μαχίας.


Κι όμως ο Θάνατος είναι κάτι που γίνεται~ πως πεθαίνει
ένας άντρας;


Κι όμως κερδίζει κανείς το Θάνατό του, το δικό του Θά-
νατο, που δεν ανήκει σε κανέναν άλλον
και τούτο το παιχνίδι είναι η ζωή.


Χαμήλωνε το φως πάνω από τη συννεφιασμένη μέρα, κα-
νείς δεν αποφάσιζε.
Την άλλη αυγή δε Θα μας έμενε τίποτε~ όλα παραδομένα~
μήτε τα χέρια μας~
κι οι γυναίκες μας ξενοδουλεύοντας στα κεφαλόβρυσα και
τα παιδιά μας στα λατομεία.


H φίλη μου τραγουδούσε περπατώντας στο πλευρό μου
ένα τραγούδι σακατεμένο:
"Την άνοιξη, το καλοκαίρι, ραγιάδες..."

Θυμότανε κανείς γέροντες δασκάλους που μας άφησαν
ορφανούς.

"Ενα ζευγάρι πέρασε κουβεντιάζοντας:
"Βαρέθηκα το δειλινό, πάμε στο σπίτι μας
πάμε στο σπίτι μας ν' ανάψουμε το φως".

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 35 ''

Η ΚΑΛΗ ΠΡΑΞΗ.
τού Σιγουρου Μ.

Στρατιώτη, πέσε νικητής, σαν ήρωας δοξασμένος

ζεις και πατείς το θάνατο κι' ας είσαι πεθαμένος

κι' όσο η πατρίδα σου θα ζεί θάχεις και σύ ζωή.



Παιδί του κάμπου, πάντα εσύ τη νέα σπορά θα σπείρεις

κι' όταν μια μέρα στο στερνό κλινάρι πας να γείρεις

θ' ακούς τα στάχυα να θροούν στου ανέμου την πνοή.



Ναύτη, που φεύγεις μακρινό ζητόντας ακρογιάλι,

τι κι' αν σε αρπάζει τρικυμιά στην άπιστην αγκάλη ;

θάναι, καράβι της ψυχής, ο κάτασπρος αφρός.



Τραγουδιστή, τους πόθους σου ψάλλε κι ας μην τους φτάσεις

κι' όταν το δρόμο της ζωής αγνώριστος περάσεις

θάναι για σε μνημόσυνο του τραγουδιού ο ρυθμός ...

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 36 ''

ΤΟ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

του 'Αγγελου Σικελιανού



Ομπρός ! Με ορθή, μεσούρανη

της Λευτεριάς τη δάδα,

ανοίγεις δρόμο, Ελλάδα,

στον 'Ανθρωπον ... Ομπρός !



Ορμάνε πρώτοι οι Έλληνες

κι όλοι οι λαοί σιμά Σου

-μεγάλο τ' όνομα Σου-

βροντοφωνάν: "Ομπρός,



" ομπρός, να γίνουμε ο τρανός

στρατός που θα νικήσει,

σ' Ανατολή και Δύση,

το μαύρο φίδι ομπρός,



" ομπρός, κ' η Ελλάδα σκώθηκε

και διασκορπάει τα σκότη !

Ανάστα, η Ανθρωπότη,

Κι ακλούθα την ... Ομπρός !"

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 37 ''

ΣΤΡΑΤΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ

του Άγγελου Σικελιανού


Σιμά Σας μόνο, εκεί μονάχα πρέπει,

στην πιο αψηλή του μόχτου Σας κορφή,

που τα Έργα δε χωρίζουν από τα Έπη

σα θα 'μουνα στο πλάι Σας, αδερφοί,



εκεί που η λόγχη και το Πνέμα είν' ένα,

κ' ένα η ψυχή μαζί με το κορμί,

κι όλα τ' αόρατα φανερωμένα

στης Εφόδου την ύστατην ορμή,



εκεί μονάχα, τον υπέρτατο αίνο,

με του Αισχύλου τον άκρατο σκοπό:

"η Ελλάδα σκώνεται και τρώει τον ξένο" ,

καθώς θα ορμάτε, θ' άξιζε να πω !



Αλλ' αν η λόγχη και το Πνέμα ειν' ένα,

λογιάστε το η ψυχή μου πόχει βγεί

να Σας προλάβει πιο μπροστά από μένα ...

Κι ακούοντας την υπέρτατη κραυγή,



ακούοντας τον ακράτητο αυτόν αίνο,

με του Αισχύλου τον άκρατο σκοπό:

"η Ελλάδα σκώθηκε και τρώει τον ξένο" ,

πέστε πως ήρτα αυτού να Σας τον πώ !

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 38 ''

ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.
του Σκιπη Σ.

Τραγούδια σου ταιριάζουνε τρανόφτερα.

Πινδαρικοί σου πρέπουν ύμνοι, Εσέ.

Κι' όπου περνάς καμαρωτός, στρωμένα τα

βαγιόκλαρα, Ελληνικέ Στρατέ.

Με σύνθημα στα χείλη σου το "Ελευθερία ή

Θάνατος" ,

τα έργα τα ειρηνικά

Παράτησες και χύμηξες - αγρίμι πρωταμόλυτο -

στα θρυλικά βουνά.

Και στον εχθρό τον πάνοπλο, εφώναξες

βροντόλαλα:

- Δεν θα περάσεις , όχι !

Το λέν η Πίνδος και το Ιβάν , το λέει η

Μοράβα ...

του τσολιά τι αξίζει η ξιφολόγχη !...

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 39 ''

ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.

του Σκιπη Σ.



Πατρίδα μας γλυκειά κι' ευλογημένη

Απ' τους πιο ωραίους θεούς, τη λευτεριά σου

Με το αίμα των παιδιών σου ζυμωμένη

Επιβουλεύτη ο εχθρός. Το ανέβασμα σου



Προς την κορφή της ποθητής Ειρήνης

Ήρθε με το στρατό του να εμποδίση,

Διαλαλώντας πως λεύτερη να μείνης

Δε το μπορείς ... Τι έτσι προστάζει η Φύση :



"Οι μικροί στους τρανούς να γονατίζουν ! : "

Κ' είπες: "Μικρή κι' αν είμαι, η δύναμη μου

Απέραντη είναι, γιατί με στηρίζουν

Οι θεϊκοί Έλληνες μου , οι πρόμαχοι μου ".



Κι' ώρμησαν στη φωνή σου τα παιδιά σου.

Και στους βράχους της Πίνδου με το ατσάλι

Εχάραξαν, Ελλάδα το όνομα σου

Για την αιωνιότητα και πάλι.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 40 ''

ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ

(ΣΧΕΔΙΑΣΜΑ Β')

του Σολωμού Δ.


Ι. Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει·

Λαλεί πουλί, παίρνει σπειρί, κ' η μάνα το ζηλεύει.

Τα μάτια η πείνα εμαύρισε· στα μάτια η μάνα μνέει·

Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα, και κλαίει:

" Έρμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω 'γω στο χέρι ;

Οπού συ μούγινες βαρύ κι ο Αγαρηνός το ξέρει."



ΙΙ. Ο Απρίλης με τον Έρωτα χορεύουν και γελούνε,

κι όσ' άνθια βγαίνουν και καρποί τόσ' άρματα σε κλειούνε.

Και μές τη θάλασσα βαθειά ξαναπετειέται πάλι,

Κι' ολόλευκο εσύσμιξε με τ' ουρανού τα κάλλη.



Και μες της λίμνης τα νερά, οπ' έφθασε μ' ασπούδα

Έπαιξε με τον ίσκιο της γαλάζια πεταλούδα,

Που ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άγριο κρίνο·

Το σκουληκακι βρίσκεται σ' ώρα γλυκειά κ' εκείνο.



Μάγεμα η φύσις κι' όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

Η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι·

Με χίλιες βρύσες χύνεται, με χίλιες γλώσσες κρένει:



Όποιος πεθάνη σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 41 ''

ΘΡΑΚΗ.

Θεσσαλονίκης ΑΝΘΙΜΟΣ.



Θράκη, φώς, ζωή γεμάτη

της καρδιάς μου κομμάτι,

Θράκη μου λαμπρό στολίδι

της Ελλάδας χρυσό δαχτυλίδι.



Θράκη σύ ιστορική

από αιώνες ναι , Ελληνική,

Θράκη των μύθων φύτρα

Ορθοδοξίας εσύ η γεννήτρα.



Θράκη Ελλήνων κλέος

και των εχθρών το δέος,

Θράκη μου αιώνια

σαν των βουνών τα χιόνια



Χαίρετε πόλεις και χωριά

της Θράκης σεις θωριά,

Χαίρε Θρακών η χώρα

των Πανελλήνων ενδοχώρα.