Originally posted by kelly
View Post
Announcement
Collapse
No announcement yet.
Ο αποχαιρετισμός του μετανάστη
Collapse
X
-
Originally posted by kelly View Postσυμφωνώ μαζί σου ektora!
όταν ξεκίνησα να ψάχνομαι με το θέμα μεταναστευσης άκουγα παααρα πολλά! Και λίγο-πολύ χαρακτηρίστηκα αναίσθητη. Πού θα αφήσω τους γονείς μου, τους φίλους μου, το σπίτι μου κλπ.Οι περισσότεροι και ειδικά οι φίλοι έλεγαν "έχεις όλα τα καλά εδώ, δε μένεις στο ενοικιο, έχεις το εξοχικό σου, ο άντρας σου δουλεύει" αλλά κανένας δε μου είπε τί θα κάνει το παιδι μου εδώ. Πώς θα προχωρήσει στη ζωή του??? Με τί εφόδια??
Και δεν είναι μόνο το παιδι. Είμαστε και εμείς οι ίδιοι σαν γονείς και σαν άνθρωποι. Βλέπω οτι ήδη έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας και το κύρος που κάποτε είχαμε.Απο τα 18 μου που δουλεύω είχα μαθει να στέκομαι στα πόδια μου, τώρα στηρίζομαι πάλι στους γονείς μου λες και είμαι το 15χρονο.
Αυτό που τους έλεγα και αυτό που ακόμα λέω είναι οτι θέλω να ζήσω, με ότι προβλήματα μπορεί να αντιμετωπίσω εκεί.
Και πιστεψτε με πιο πολύ ευτυχισμένοι θα είναι οι γονείς μου αν είμαι και εγώ ευτυχισμένη και ας μη με βλέπουν, παρά να είμαι κοντά τους και να με βλέπουν να καταρρέω.
Τώρα μου δίνουν όλοι τις ευχές τους!
Κι εκείνη στην αρχή που της το είπα στεναχωρήθηκε πάρα πολύ και ακόμα στεναχωριέται. Αλλά έρχονται στιγμές που βλεπει όλα αυτά που γίνονται και το πώς έχουμε φτάσει να έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας και τον σεβασμό μας ας άνθρωποι και ως πολίτες, να είμαι 40 χρονών και να δουλεύω από τα 18 με δύο πτυχία και προϋπηρεσίες κλπ και να παίρνω 800 ευρώ και να μου τα ζητάνε και πίσω με τις γαμοεισφορές τους, που έχει φτάσει κι εκείνη να μου λέει: φύγε κοριτσάκι μου να βρεις την υγειά σου και συ και το παιδί σου!
Αν δουν ότι είμαστε καλά, ακόμα κι αν παλεύουμε, αν αισθανόμαστε καλά μέσα μας, με τον εαυτό μας, θα είναι κι εκείνοι ευχαριστημένοι.
Comment
-
Originally posted by alexan72 View PostΚι εγώ φυσικά το σκέφτομαι πώς θα αφήσω τη μητέρα μου πίσω. Αλλά ευτυχώς είναι αρκετά νέα και αυτό της λέω: θα έρχεται και θα μας βλεπει και θα κάθεται και πολύ και (επειδή μένει στη Χαλκίδα και δε βλεπόμαστε και συνέχεια) αν το δεις αθροιστικά περισσότερο θα μας βλέπει, απλά με πιο μεγάλα διαστήματα ανάμεσα. Εδώ με τις δύο δουλειές και τα Σ/Κ να είμαι κομμάτια με βλεπει μια φορά το μήνα και αν...
Κι εκείνη στην αρχή που της το είπα στεναχωρήθηκε πάρα πολύ και ακόμα στεναχωριέται. Αλλά έρχονται στιγμές που βλεπει όλα αυτά που γίνονται και το πώς έχουμε φτάσει να έχουμε χάσει την αξιοπρέπειά μας και τον σεβασμό μας ας άνθρωποι και ως πολίτες, να είμαι 40 χρονών και να δουλεύω από τα 18 με δύο πτυχία και προϋπηρεσίες κλπ και να παίρνω 800 ευρώ και να μου τα ζητάνε και πίσω με τις γαμοεισφορές τους, που έχει φτάσει κι εκείνη να μου λέει: φύγε κοριτσάκι μου να βρεις την υγειά σου και συ και το παιδί σου!
Αν δουν ότι είμαστε καλά, ακόμα κι αν παλεύουμε, αν αισθανόμαστε καλά μέσα μας, με τον εαυτό μας, θα είναι κι εκείνοι ευχαριστημένοι.
Comment
-
Originally posted by ujnn View Postπραγματικα δεν υπάρχει χειρότερο.να φευγεις, να μην ξερεις τι να συναντησεις και να έχεις και αυτο 50 -60 ατομα να κλαινε να μοιρολογανε,ενω στην ουσια θες υποστηριξη, τι να κανουμε το περασαμε και αυτο και το ξαναπερναμε καθε φορα που επικοινωνουμε
Comment
-
Originally posted by leyteris77 View PostΕίναι το τελευταίο μήνυμα που γράφω από αυτόν τον υπολογιστή και από αυτό το σπίτι! Πετάμε στις 17/2 για Μελβούρνη. Εϋχομαι σε όλους καλή αντάμωση κάτω!!!Υπομονή και επιμονή patriotes.
Comment
Comment