Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ο αποχαιρετισμός του μετανάστη

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    #31
    kalo taxidi

    Comment


      #32
      Originally posted by leyteris77 View Post
      Είναι το τελευταίο μήνυμα που γράφω από αυτόν τον υπολογιστή και από αυτό το σπίτι! Πετάμε στις 17/2 για Μελβούρνη. Εϋχομαι σε όλους καλή αντάμωση κάτω!!!
      καλοοοοοοοοοοο ταξιδιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι

      Comment


        #33
        Good luck leyteris77...!!

        Comment


          #34
          καλή τύχη και όλα να σου πάνε στρωτά!!!

          Comment


            #35
            Originally posted by leyteris77 View Post
            Είναι το τελευταίο μήνυμα που γράφω από αυτόν τον υπολογιστή και από αυτό το σπίτι! Πετάμε στις 17/2 για Μελβούρνη. Εϋχομαι σε όλους καλή αντάμωση κάτω!!!
            καλή τύχη

            Comment


              #36
              Originally posted by leyteris77 View Post
              Είναι το τελευταίο μήνυμα που γράφω από αυτόν τον υπολογιστή και από αυτό το σπίτι! Πετάμε στις 17/2 για Μελβούρνη. Εϋχομαι σε όλους καλή αντάμωση κάτω!!!
              καλή αρχή στη καινούρια σου ζωή σου ευχόμαστε να σου πάνε όλα καλά.και εμείς καλός έχει το πραγμάτων στις 24 πετάμε.και ελπίζω κάποια στιγμή να συναντηθούμε όλοι κάτω

              Comment


                #37
                Καλή συνέχεια... Όλα να σου πανε καλά...
                Άντε και στα δικά μας!!!

                Comment


                  #38
                  Best of luck Leyteris77!!

                  Comment


                    #39
                    καλημερα σε ολους!!! θελω να σας ευχαριστησω ολους για τις πολυτιμες πληροφοριες που μου δωσατε. Την τεταρτη πεταμε για Αυστραλια ολη η οικογενεια, και θελω να πιστευω οτι θα πανε ολα καλα!!! Το ιδιο ευχομαι και για εσας!!!

                    Comment


                      #40
                      Originally posted by MARINAM View Post
                      καλημερα σε ολους!!! θελω να σας ευχαριστησω ολους για τις πολυτιμες πληροφοριες που μου δωσατε. Την τεταρτη πεταμε για Αυστραλια ολη η οικογενεια, και θελω να πιστευω οτι θα πανε ολα καλα!!! Το ιδιο ευχομαι και για εσας!!!
                      Καλώς να μας έρθετε και να σας πάνε όλα καλά. Καλό ταξίδι
                      Heal the past. Live the present. Dream the future.

                      Comment


                        #41
                        Originally posted by MARINAM View Post
                        καλημερα σε ολους!!! θελω να σας ευχαριστησω ολους για τις πολυτιμες πληροφοριες που μου δωσατε. Την τεταρτη πεταμε για Αυστραλια ολη η οικογενεια, και θελω να πιστευω οτι θα πανε ολα καλα!!! Το ιδιο ευχομαι και για εσας!!!
                        καλό ταξίδι και καλή τύχη στα καινούρια σας βήματα!!!

                        Comment


                          #42
                          Australia

                          Originally posted by MARINAM View Post
                          καλημερα σε ολους!!! θελω να σας ευχαριστησω ολους για τις πολυτιμες πληροφοριες που μου δωσατε. Την τεταρτη πεταμε για Αυστραλια ολη η οικογενεια, και θελω να πιστευω οτι θα πανε ολα καλα!!! Το ιδιο ευχομαι και για εσας!!!
                          Καλο Ταξιδι παιδια!!!!!!!!!!!.....Σας περιμενουμε.....

                          Comment


                            #43
                            EMENA OI ΦΙΛOI MOY.................
                            …είναι διαφορετικοί μετά την κρίση. Τα γέλια, οι χειρονομίες, τα βλέμματα, οι αγκαλιές, όλα αλλάξανε, λιγοστέψανε, κρυφτήκανε σε ένα θλιβερό καβούκι ανασφάλειας. Εκείνο το χαρακτηριστικό χτύπημα στην πλάτη που έδειχνε μια εξ αρχής ανάγκη να αισθανθείς τον άλλο, χάθηκε κι αυτό. Στη θέση του μπήκε η ελεγχόμενη απόσταση, σαν την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Λες και κουβαλάμε όλοι ένα νέο είδος αρρώστιας που μας αποτρέπει από το να πλησιάζουμε τους υπόλοιπους ανθρώπους, μήπως και κολλήσουμε κανένα μικρόβιο. Είναι σα να φοράμε εκείνες τις μάσκες με τις οποίες κυκλοφορούνε οι κάτοικοι περιοχής που έχει υποστεί πυρηνική καταστροφή. Μάσκες. Πολλές μάσκες. Η μάσκα του φόβου, η μάσκα της υποκρισίας, η μάσκα του πόνου, όλοι φορέσαμε κι από μια διαφορετική και βγήκαμε να ξεφαντώσουμε σε τούτο το καρναβάλι της τρέλας, ενώ κανείς δεν μπορεί να δει τα χαρακτηριστικά του άλλου καθαρά. Εμένα οι φίλοι μου…

                            …φύγανε για τα ξένα. Αφήσανε τη χώρα τούτη καθώς βουλιάζει σαν καράβι πολυτελείας που στην πορεία αποδείχθηκε σάπιο και σαθρό. Φύγανε, όχι γιατί το θελήσανε, αλλά γιατί σπρωχτήκανε με το στανιό στα βαγόνια της ξενιτιάς, αφήνοντας πίσω μανάδες να στέλνουν πάλι γράμματα. Αφήσανε όμως και τους φίλους τους πίσω. Και η ξενιτιά είναι διπλή όταν ξεριζώνεσαι από τη γη των φίλων. Τι να σου κάνουν τα ρομποτικά ταχυδρομεία, τα άψυχα προσωπάκια σε οθόνες από σκονισμένους υπολογιστές, σε σχέσεις “εξ αποστάσεως”, που ποτέ δεν καλύπτουν τις άμεσες στιγμές σου, εκείνες που θέλεις να ξεσπάσεις, εκείνες που επειγόντως έχεις ανάγκη να βρεις κάποιον και να μιλήσεις. Και χτυπιέσαι και καταριέσαι τη χώρα σου γιατί σου πήρε το μισθό, τη δουλειά, την αξιοπρέπεια, αλλά περισσότερο σε πονά που σου πήρε και τα πρόσωπα εκείνα που μπορούσες να εμπιστευτείς και να ανοιχτείς και να φανερώσεις τα εσώψυχά σου. Εμένα οι φίλοι μου…

                            …δεν ανοίγονται πια. Καθώς μιλάς μαζί τους, βλέπεις ότι ο νους τους ταξιδεύει μακρυά, και κουνάνε συγκαταβατικά το κεφάλι, αλλά στην πραγματικότητα δεν λένε τίποτα και δεν ακούνε τίποτα από όσα τους λες. Προσποιούνται ότι συζητάνε, ενώ στην ουσία δε συνομιλούνε με κανέναν άλλο παρά μόνο με τον εαυτό τους. Και τους ρωτάς τις επόμενες ημέρες για εκείνο το γεγονός που σε είχε σακατέψει, που σε προβλημάτιζε, και εκείνοι δεν θυμούνται σχεδόν τίποτα. Και προσπαθείς να προσεγγίσεις την αγωνία τους, να βρεις τα κουμπιά εκείνα που θα ξεκλειδώσουν τις ταμπουρωμένες γωνιές τους, αλλά τότε κλείνονται ακόμα περισσότερο στις μύχιες σκέψεις τους. Είναι λες και δειλιάζουν να δείξουν τις πληγές τους, να τις βγάλουν στο φως, μήπως και θεωρηθούν κι εκείνοι ευάλωτοι, εύθραυστοι και πληγωμένοι. Όχι, δεν γουστάρουν καμία θεραπεία, γιατί, στην τελική, ποιος νομίζεις ότι είσαι εσύ που θα τους θεραπεύσεις; Εμένα οι φίλοι μου…

                            …δεν έχουν χρόνο για φιλίες. Στο λαχανητό της επιβίωσης, η φιλία κατήντησε περιττό περίσσευμα. Θυμίζει πια εκείνα τα παραπανίσια ψώνια που έριχνες στο καλάθι του σούπερ μάρκετ, εκείνες τις εποχές που τα συναισθήματα και τα πορτοφόλια ήταν παχυλά. Ναι εκείνα τα χαζά και άχρηστα που εσύ τα ψώνιζες σχεδόν ψυχαναγκαστικά για να έχεις την αίσθηση ότι ψωνίζεσαι πλήρως. Οι επαφές των ανθρώπων πλέον μικρύνανε, από καρότσι γίνανε καλάθι, χωράνε πολύ λιγότερους και για σύντομα χρονικά διαστήματα. Μετά τον ελεύθερο χρόνο, το χρόνο για πολιτισμό, για έρωτα, λιγόστεψε και ο χρόνος για τους φίλους. Εδώ δεν έχουμε πια χρόνο για να ασχοληθούμε με τον εαυτό μας, θα σπαταλήσουμε λεπτά και ώρες και δευτερόλεπτα σε ανούσιες φιλικές ενασχολήσεις; Εμένα οι φίλοι μου…

                            …συμπιέζονται ανάμεσα σε όνειρα και εφιάλτες. Από το πρώτο πρωινό τους ξύπνημα, κουβαλάνε ένας βάρος στην καρδιά, στα βλέφαρα, στην ψυχή τους. Βαραίνουν τα πόδια τους τα ίδια, πάνω στο στίβο του “υγιούς” ανταγωνισμού, των συγκρίσεων και των συγκρούσεων. Τι κατάφερες εσύ, τι δεν πρόλαβα εγώ, σε πόσα τετραγωνικά θέλεις να μετρηθούμε, εντάξει, πως κάνεις έτσι, ήταν ένα απλό πισωγύρισμα αυτό, άλλοι πεθαίνουνε για ένα κομμάτι ψωμί, δεν είναι δα και σπουδαίο που γύρισα πίσω στους γονείς μου, τι στο διάολο θέλεις πια και δήθεν ενδιαφέρεσαι για ΄μένα και με ψάχνεις συνεχώς για να πιούμε έναν γαμημένο αγχωτικό καφέ και να τα πούμε και να μου πεις ότι χάθηκα, ότι χάνεσαι, ότι έχουμε χαθεί. Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά. Και πετάνε.

                            Και χάνονται.

                            Εμένα οι φίλοι μου…
                            i don't do drugs, i am drugs!

                            Comment


                              #44

                              αφορα το υπεροχο post της alkioni !!!!!
                              θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία

                              Comment


                                #45
                                ΚΥΡΙΑΚΉ, 30 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2012

                                Το ξερίζωμα είναι άγρια βία

                                Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.

                                από ΓΙΩΡΓΟΣ Χ.ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ


                                Comment

                                Working...
                                X