Ανοίγω αυτό το θέμα για να σας θέσω τους προβληματισμούς μου...
Είμαι μία νέα κοπέλα 22 ετών που δεν πάει πολύς καιρός που πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στο πατρικό μου. Δουλειά της προκοπής (χαχα) ακόμη δεν υπάρχει και όπως όλοι ξέρουμε από την κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για μένα δεν έχει φτάσει το μαχαίρι στο κοκαλο όπως πχ για άτομα με οικογένεια που πρέπει πάνω απ' όλα να σκεφτούν τί θα ταίσουν τα παιδιά τους. Είμαι "στην αρχή" και υποτίθεται το μέλλον είναι μπροστά μου και μπορώ όπως μου λένε όλοι να κάνω υπομονή...
Αλλά εγώ νιώθω πως κάνοντας υπομονή για το κάτι... όχι καλύτερο αλλά για το απαραίτητο (εργασία της προκοπής, ούτε συμβάσεις, ούτε 4μηνα ούτε μαύρα)... μπορεί να περάσουν τα χρόνια και να είμαι ακόμη εδώ κολλημένη... Όπως τόσα και τόσα άτομα.
Προσωπικά με σπρώχνουν πέρα από το οικονομικό και το επαγγελματικό και άλλοι λόγοι που θέλω να φύγω απο την Ελλάδα. Θέλω να ζήσω μόνη μου, δε μπορώ να ζω με τους γονείς μου. Μπορεί να μου παρέχουν μία στέγη και φαγητό αλλά εγω καταναλώνω όλη μου την ψυχική δύναμη για αυτούς... Επίσης, δεν έχω φίλους και χόμπυ μιας και δεν υπάρχουν λεφτά, μήπως και γνώριζα κανένα άτομο... Έχω τόσο όρεξη για ζωή... εργασία, μάθηση, παραγωγικότητα, φίλους, ενδιαφέροντα, έναν δικό μου χώρο ζεστό και όμορφο είναι τα όνειρα μου!
Γενικά νιώθω ότι δε με κρατάει τίποτα σε αυτή τη χώρα και θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Δε με πειράζει εκεί που θα πάω αν πάω το κρύο ή η ζέστη, με ενδιαφέρει να εργαστώ αξιοπρεπώς, να γίνω μέλος της κοινωνίας που θα με δεχτεί, να βρω φίλους, να έχω χόμπι, να μάθω τη γλώσσα και να έρχομαι στην ελλάδα για διακοπές!
Αλλά εκεί που νιώθω ότι ξέρω τί θέλω και αν το πάρω απόφαση και αρχίσω τις διαδικασίες ξεκινώντας φυσικά από την εύρεση εργασίας, με πιάνουν οι φόβοι... και σκέφτομαι....
"Που θα πάω μόνο κορίτσι χωρίς έναν φίλο ή συντροφο στα ξένα να κάνω νεα αρχή? Χωρίς κάποιον στα ξένα δικό μου που μπορώ να συναντήσω? Πως θα κάνω φίλους ειδικά έχοντας το θέμα της γλώσσας? Αληθινούς σαν οικογένεια, όχι για τη διασκέδαση... Εδώ φοιτήτρια και δε μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, είμαι και κλειστός χαρακτήρας... Πώς θα τα καταφέρω?"
Αυτά σκέφτομαι και με παίρνει απο κάτω και δειλιάζω.
Εσείς τί πιστεύετε? Το ξέρω ότι το θέμα είναι υποκειμενικό και όλα είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας αλλά ήθελα μερικές προσωπικές εμπειρίες/γνώμες από ανάλογη περίπτωση...
Είμαι μία νέα κοπέλα 22 ετών που δεν πάει πολύς καιρός που πήρα το πτυχίο μου και επέστρεψα στο πατρικό μου. Δουλειά της προκοπής (χαχα) ακόμη δεν υπάρχει και όπως όλοι ξέρουμε από την κατάσταση που βιώνουμε το μέλλον είναι δυσοίωνο. Για μένα δεν έχει φτάσει το μαχαίρι στο κοκαλο όπως πχ για άτομα με οικογένεια που πρέπει πάνω απ' όλα να σκεφτούν τί θα ταίσουν τα παιδιά τους. Είμαι "στην αρχή" και υποτίθεται το μέλλον είναι μπροστά μου και μπορώ όπως μου λένε όλοι να κάνω υπομονή...
Αλλά εγώ νιώθω πως κάνοντας υπομονή για το κάτι... όχι καλύτερο αλλά για το απαραίτητο (εργασία της προκοπής, ούτε συμβάσεις, ούτε 4μηνα ούτε μαύρα)... μπορεί να περάσουν τα χρόνια και να είμαι ακόμη εδώ κολλημένη... Όπως τόσα και τόσα άτομα.
Προσωπικά με σπρώχνουν πέρα από το οικονομικό και το επαγγελματικό και άλλοι λόγοι που θέλω να φύγω απο την Ελλάδα. Θέλω να ζήσω μόνη μου, δε μπορώ να ζω με τους γονείς μου. Μπορεί να μου παρέχουν μία στέγη και φαγητό αλλά εγω καταναλώνω όλη μου την ψυχική δύναμη για αυτούς... Επίσης, δεν έχω φίλους και χόμπυ μιας και δεν υπάρχουν λεφτά, μήπως και γνώριζα κανένα άτομο... Έχω τόσο όρεξη για ζωή... εργασία, μάθηση, παραγωγικότητα, φίλους, ενδιαφέροντα, έναν δικό μου χώρο ζεστό και όμορφο είναι τα όνειρα μου!
Γενικά νιώθω ότι δε με κρατάει τίποτα σε αυτή τη χώρα και θέλω να κάνω μια νέα αρχή. Δε με πειράζει εκεί που θα πάω αν πάω το κρύο ή η ζέστη, με ενδιαφέρει να εργαστώ αξιοπρεπώς, να γίνω μέλος της κοινωνίας που θα με δεχτεί, να βρω φίλους, να έχω χόμπι, να μάθω τη γλώσσα και να έρχομαι στην ελλάδα για διακοπές!
Αλλά εκεί που νιώθω ότι ξέρω τί θέλω και αν το πάρω απόφαση και αρχίσω τις διαδικασίες ξεκινώντας φυσικά από την εύρεση εργασίας, με πιάνουν οι φόβοι... και σκέφτομαι....
"Που θα πάω μόνο κορίτσι χωρίς έναν φίλο ή συντροφο στα ξένα να κάνω νεα αρχή? Χωρίς κάποιον στα ξένα δικό μου που μπορώ να συναντήσω? Πως θα κάνω φίλους ειδικά έχοντας το θέμα της γλώσσας? Αληθινούς σαν οικογένεια, όχι για τη διασκέδαση... Εδώ φοιτήτρια και δε μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, είμαι και κλειστός χαρακτήρας... Πώς θα τα καταφέρω?"
Αυτά σκέφτομαι και με παίρνει απο κάτω και δειλιάζω.
Εσείς τί πιστεύετε? Το ξέρω ότι το θέμα είναι υποκειμενικό και όλα είναι θέμα προσωπικής προσπάθειας αλλά ήθελα μερικές προσωπικές εμπειρίες/γνώμες από ανάλογη περίπτωση...
Comment