Announcement

Collapse
No announcement yet.

Πατέρα φευγω

Collapse
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Πατέρα φευγω

    Καλημέρα στους πατριώτες

    Σε κανα μηνα και κάτι φευγω για Μεγ. Βρετανία με τη γυναικα και τα 2 παιδάκια μου. Εχω ήδη δουλειά να με περιμένει με αρκετά καλό μισθό και παροχές οπότε είμαι απο τους πολύ τυχερούς.

    Όπως όλοι αφήνω σπίτι φίλους και φυσικά γονείς... ο πατέρας μου είναι 86 (μάνα δεν παίζει εδώ και πολλά χρόνια) και η αδερφή του (νονά που με μεγάλωσε) 83. Οπότε είμαστε από το Σάββατο που τους είπα οτι καθορίστικε κ φεύγω μέσα στα κλάματα και τα δράματα.

    Απο τη μία σκέφτομαι τα παιδάκια μου και οτι εδώ δεν έχουν μέλλον. Η γυναίκα μου δεν εχει βρεί ακόμα δουλειά αλλά με το βιογραφικό και τα προσόντα της θα βρεί γρήγορα πιστεύω και θα είναι καλύτερα απο τώρα που δουλεύει 15 ώρες τη μέρα. Απο την άλλη έχω τα γεροντάκια που σπαράζουν και με τσακίζει, δεν περίμενα να με επιρρεάσσει τόσο αλλά αισθάνομαι οτι έχω καταστρέψει τους δικούς μου.

    Θα ήθελα να ακούσω και καμμια γνώμη απο κάποιον που έχει περάσει παρόμοια κατάσταση.

    Ευχαριστώ

    #2
    Γειά σου φίλε papaw0lf, δεν έχω αντίστοιχη εμπειρία. Είμαι στο στάδιο του ψαξίματος για να φύγω. Ο λόγος που γράφω αυτό το μήνυμα είναι κυρίως για να σου πώ πως συμμερίζομαι τις δύσκολες στιγμές που περνάς, και σου εύχομαι ο,τι καλύτερο για σένα και την οικογένειά σου.
    Το ότι κατάφερες και βρήκες εργασία σε "αποζημιώνει" κατά κάποιον τρόπο για αυτές τις συναισθηματικά δυσάρεστες αλλά αναπόφευκτες καταστάσεις με τους δικούς σου ανθρώπους.
    Μην αισθάνεσαι πως καταστρέφεις τους δικούς σου γιατί πολύ απλά οι γονείς μας, έδωσαν τον δικό τους αγώνα για εμάς, το ίδιο οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς για τα παιδιά μας.
    Έχουμε την ευθύνη να προσπαθήσουμε, να προσφέρουμε ένα καλύτερο μέλλον και μια καλύτερη ποιότητα ζωής σε αυτά, όπως και οι γονείς μας έκαναν κάποτε.
    Με την σημαντική διαφορά πως μέχρι και πρίν από λίγα χρόνια οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές, μπορούσες να έχεις τα αυτονόητα. Τώρα αυτό για πολλούς λόγους δεν ισχύει, γι'αυτό και αναγκαζόμαστε να αλλάξουμε χώρα. Θα τα καταφέρουμε όμως!
    Δυστυχώς αλλά τίποτα δεν γίνεται χωρίς θυσίες. Κερδίζεις κάτι, χάνεις κάτι άλλο.
    Τουλάχιστον αξίζει τον κόπο να ρισκάρουμε και να προσπαθήσουμε για μια καλύτερη ποιότητα ζωής.
    Άν πετύχουμε θα είμαστε ικανοποιημένοι.
    Άν αποτύχουμε θα μάθουμε τι κάναμε λάθος για να είμαστε πιο προσεχτικοί στο μέλλον.
    Άν πετύχεις (που θα γίνει), θα κοιτάξεις στα μάτια τον πατέρα σου με υπερηφάνια για όσα κατάφερες. Και τότε η χαρά θα είναι διπλή και τριπλή...(κι εγώ ελπίζω να τα καταφέρω κάποια στιγμή)
    Καλό Ταξίδι και καλή αρχή στο νέο σας ξεκίνημα!

    Comment


      #3
      Καλησπέρα πατριώτη papaw0lf
      Δυστυχώς η ζωή είναι απρόβλεπτη για όλους μας και κανείς δεν ξέρει τι του επιφυλάσσει το μέλλον του, όμως στην δική σου περίπτωση το καλό είναι ότι σε 2 ώρες και με φθηνό εισιτήριο είσαι στην Ελλάδα και αυτό πρέπει να πεις στον πατέρα σου για να μην στεναχωριέται όσο αυτό είναι δυνατόν. Ξέρω πως νιώθεις αλλά και εσύ ξέρεις ότι υπάρχουν και χειρότερα και όπως είπες είσαι από τους τυχερούς που βρήκες δουλειά από την Ελλάδα...!!!
      Εμείς ήρθαμε τον Νοέμβριο του 2012 και τον Ιούνιο του 2013 έχασα την μητέρα μου και το χειρότερο ήταν ότι στην δική μου περίπτωση "δεν έπρεπε να βγω από την Αυστραλία για κανέναν λόγο" εκτός αυτού δεν είχα και τα χρήματα για τα εισιτήρια συν ότι μπορεί να έχανα την δουλειά μου που από αυτήν πλήρωνα όλα τα έξοδα διαβίωσης εδώ, με λίγα λόγια δεν είχα καμία επιλογή για να πω το τελευταίο αντίο στην Μητέρα μου και αυτό πονάει πάρα πολύ...!!!
      Η δική μου γνώμη: καλύτερα ο πατέρας σου να στεναχωριέται που και που όταν είσαι σε άλλη χώρα παρά κάθε μέρα αν ξέρει ότι στην Ελλάδα δεν μπορείς να προσφέρεις έστω τα απαραίτητα στην οικογένειά σου...!!!

      Εύχομαι πάνω από όλα υγεία σε σένα και την οικογένειά σου, ότι καλύτερο και καλή τύχη σε ότι και αν κάνεις...!!!

      Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση είναι καθήκον!!!

      Comment


        #4
        αχ καλημερα! πως σε νιωθω! το ιδιο ακριβως συμβαινει και με μενα,μιας κ οι γονεις μου το μονο που εχουν πλεον να τους χαροποιει ειναι η κορη μου.οταν τους ειπα πως ψαχνομαι για εξω,αρχισαν τα ζουμια....και το μωρο? ποτε θα το βλεπουμε εμεις??τους εξηγησα οτι πλεον οντας και οι 2 ανεργοι δε μας σωζει το γεγονος οτι εχουμε δικο μας σπιτι και δεν εχουμε νοικι σαν παγιο εξοδο...γτ σε καποια φαση θα αρχισουμε να ξυνουμε τους τοιχους να ταισουμε το παιδι.το σεβαστηκαν.εκλαψαν.ειπαν οτι εχουμε δικιο αλλα στεναχωριουνται.οι γονεις ειναι γονεις(ο πατερας μου περασε το πασχα ενα πολυ ασχημο καρδιακο επεισοδειο κ δεν πρεπει να επιβαρυνεται συναισθηματικα)εκαναν το χρεος τους σε μας,εμεις για τα παιδια μας??? τι θα κανουμε??

        Comment


          #5
          Ευχαριστώ ολους για τις απαντήσεις σας.

          Είναι επώδυνο, σκληρό, άδικο και ψυχοφθόρο να ερχόμαστε στο σημείο να αναγκαζόμαστε να απαξιώσουμε τους γονείς μας, για τα πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια κάποιων εξασφαλισμένων που μας αναγκάζουν να βάλουμε το μέλλον των παιδιών μας στη ζυγαριά.

          Η τρίτη ηλικία έχει τη δική της πίκρα και μοναξιά και πόσο μάλλον όταν το μοναδικό σου στύριγμα σε εγκαταλείπει. Αισθάνομαι ενοχές, θλίψη, οργή και αγανάκτιση.

          Το μόνο που με κρατάει όρθιο και με κάνει να κοιτάω μπροστά είναι οτι δεν θέλω τα παιδιά μου να πάρουν τέτοιες αποφάσεις υπο τέτοιες συνθήκες, να φύγουν ναι, αλλά για το καλύτερο, όχι επιδή κάποιος αποφάσισε να κάνει τον τόπο τους αποικία.

          Καλό κουράγιο σε όλους μας και μακάρι οι αποφάσεις μας να μας δικαιώσουν και οι προηγούμενες και επόμενες γενιές να μας συγχωρίσουν.

          Comment


            #6
            φιλε papaw0lf καλημερα,
            ενας ανθρωπος που λεει οτι
            "αισθάνομαι οτι έχω καταστρέψει τους δικούς μου."
            είναι ένας καλός και τρομερά φιλότιμος άνθρωπος. Νιώθει το συναίσθημα του πατέρα του και ξερει να συμπαραστέκεται. Το πιθανότερο συναίσθημα που θα νιώσει ο πατέρας και που πολύ σωστά ανέφερες:
            "Η τρίτη ηλικία έχει τη δική της πίκρα και μοναξιά"
            είναι η πικρα, η μοναξιά, η λύπη. Αυτό που φοβόμαστε όλοι και είναι πολύ δύσκολο είναι η μοναξιά, έχεις δίκιο. Αυτό που κάνεις είναι ιερό. Δηλαδή στεναχωριέσαι και λυπάσαι πολύ γι αυτό που νιώθει ο πατερας. Αυτό ακριβως χρειάζεται να κάνεις. Αυτό θέλει και ο πατέρας. Να τον νιώσεις. Τα υπολοιπα είναι δευτερεύουσας σημασίας. Έγραψες ακόμη....
            ....."Αισθάνομαι ενοχές, θλίψη, οργή και αγανάκτιση. "
            Τα έχεις βάλει και στη σωστή σειρά. 1.Ενοχή, 2.θλίψη 3.οργή και 4.Αγανάκτηση.
            1. Αυτό το πρώτο που γράφεις , η ενοχή, είναι το πιο σημαντικό και το πρώτο που αξίζει να πετάξεις από πάνω σου. Είναι σαν μία πέτρα που σε βαραίνει και δεν χρειάζεται να κουβαλάς. Δυστυχώς πολλοί φιλότιμοι άνθρωποι είναι αδίκως ενοχικοί. Αισθάνονται ότι φταίνε αυτοί για πράγματα που δεν θα έπρεπε. Αυτό είναι μειονέκτημα. Η ενοχή είναι κακό πράγμα και δυστυχώς το έχουμε αρκετοί από εμάς σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Είναι αυτομαστίγωμα, είναι οπισθοδρόμιση του ανθρώπου. Φταίς εσύ που είσαι έτσι; Όχι βέβαια. Έτσι σε μεγαλώσανε. Φταίνε αυτοί που σε μεγαλώσανε; Όχι βέβαια. Κι αυτοί που σε μεγαλώσανε με αυτό το τρόπο, έκαναν ότι μπορούσανε και ότι ξέρανε, με σκοπό να δώσουν ότι καλύτερο μπορούνε. Αυτό ξέρανε οι άνθρωποι, αυτό έκαναν. Φταίει κάτι; Ναι φυσικά. Φταίει αυτό που κάνω, αλλά ποτέ οι άνθρωποι, γιατί δεν μπορεί οι γονείς σου να μην είχαν καλή πρόθεση. πχ φταίει το ότι μεγαλώνω ένα παιδί να έχει ενοχές, αντί να χαίρομαι που ανοίγει τα φτερά του. Απο μέσα μου αλλά και απ έξω μου να λέω:
            "είμαι περήφανος για σένα γιέ μου, για ότι και να κάνεις, γιατί είμαι περήφανος για μένα, για την γυναίκα μου, για το παιδί μου. Ότι και να κάνεις, όπου και να βρεθείς εγώ θα είμαι εδω, να σε στηρίξω, όπως μπορώ, σε ότι και να κάνεις, γιατί είσαι ο γιός μου και είσαι ότι ιερότερο έχω"
            Έτσι θα έπρεπε να μιλήσει ένας σωστός πατέρας. Δεν θα κατηγορήσω ποτέ όμως ένα πατέρα σε αυτή την ηλικία που στεναχωριέται και λυπάται. Θα καθήσω όμως δίπλα του και θα τον νιώσω και θα κλάψω, θα στεναχωρηθώ, μαζί του. Αυτό που πολύ σωστά λες ότι νιώθεις σαν δευτερο συναίσθημα, την θλίψη.
            Στο 3 και 4 γράφεις οργή και αγανάκτηση. Αυτά πάνε μαζί. Πολύ σωστά τα αναφέρεις στο τέλος γιατί αυτά μαζί με τον θυμό είναι δευτερεύοντα συναισθήματα. Δεν μπορώ να θυμώσω αν πρώτα δεν έχω νιώσει φόβο, ανησυχία για κάτι πιο πρίν. Και εσύ φυσικά ανησυχείς γαι το μελλον το δικό σου, της οικογενειάς σου, των παιδιών σου. Ο θυμός, είναι καλό συναίσθημα γιατί μας ενεργοποιεί να κάνουμε κάτι γι αυτό που μας ανησυχεί και μας φοβίζει. Μας ωθεί να δράσουμε και να μην μένουμε απραγείς. Να πάς πχ στο εξωτερικό, να προσπαθήσεις.
            Φυσικά και θα πας στο εξωτερικό και φυσικά και θα κοιτάξεις το μελλον της οικογενειάς σου και των παιδιών σου, αυτό δεν είναι θέμα συζήτησης. Άλλωστε ποιός πατέρας δεν θέλει να βλέπει τα παιδιά του να προοδεύουν; Ποιός θέλει να τα βλέπει να ταλαιπωρούνται;
            Τέλος, το πιο σημαντικό είναι αυτό που διδάσκεις αυτή τη στιγμή στα παιδιά σου.... Να μην κάνουν σχέσεις "εξάρτησης". Να μπορούν να αφήνουν πίσω τους κάτι, όταν πρόκειται για το δικό τους καλό και το καλό της οικογένειάς τους. Αυτό που τους μαθαίνεις αυτή τη στιγμή είναι να είναι ανεξάρτητα παιδιά, που ταυτόχρονα ξέρουν να νιώθουν τον άλλον,να στεναχωριούνται, να λυπούνται και να συμπονούν και αυτό είναι ιερό.
            φιλε papaw0lf, τα συναισθήματά σου δεν κάνουν λάθος!
            καλό ταξίδι.

            Comment


              #7
              Βρίσκομαι και εγώ σε μία παρόμοια κατάσταση papaw0lf. Έχω την ευκαιρία και εγώ να μεταναστεύσω αλλά πιο μακριά απο την Ευρώπη. Η μητέρα μου είναι αρκετά πιο νέα απο τους συγγενείς σου αλλά έχει μόνο εμένα και μου είπε πως δεν μπορεί να μείνει μόνη της εδώ. Είμαι στο σημείο όπου μάλλον θα αρνηθώ την ευκαιρία ζωής που μου παρουσιάστηκε γιατί δεν μπορώ να την πάρω μαζί μου εκεί αμέσως. Κι ας ξέρω πώς εδώ θα συνεχίσω να ''θάβομαι'' μέχρι τέλους. Τί να κάνω όμως;

              Comment


                #8
                Προς οσους εχετε τετοια διλληματα: Μην βαζετε τροχοπεδες στις τυχες και το μελλον σας! Το ποταμι δεν γυριζει πισω. Στη μανα μου ειπα το εξης: ή θα μεινω εδω και θα δυστυχησω και θα δυστυχησεις κι εσυ μαζι μου, ή θα μεινεις πισω και θα χαιρεσαι που εσωσα την οικογενεια μου καπου μακρυα εστω και να θα σε ποναει.

                Comment


                  #9
                  και να συμπληρωσω πως εστω οχι στην αρχη τουλαχιστον, θα εχετε τη δυνατοτητα ( με σωστη διαχειριση παντα) να τους βοηθησετε αργοτερα οικονομικα με εμβασματα , ενω αν παραμεινετε κατω στο τελος θα χρειαστειτε και εσεις βοηθεια.
                  θα ελεγα να μην δραματοποιειτε τοσο πολυ τις καταστασεις. Στη Βορεια Ευρωπη οι νεοι φευγουν απο τα σπιτια τους και ανεξαρτητοποιουνται τουλαχιστον 10 χρονια νωριτερα σε συγκριση με εμας.

                  Comment


                    #10
                    Καλημέρα και από εμένα.
                    Δύσκολο αυτό το θέμα που ανοίξατε αλλά πρέπει να το δούμε και λίγο πιο ρεαλιστικά. Το δίλημμα xeniα είναι πολύ μεγάλο αλλά οι υποχρεώσεις προς τα παιδιά μας και τους εαυτούς μας ακόμη μεγαλύτερα.Θα συμφωνήσω με την άποψη του και του Don Juan λόγο προσωπικής εμπειρίας.
                    Είμαι 47 ετών και παλεύω και εγώ με την μετανάστευση τα τελευταία 4 χρόνια , τα πρώτα 2 χρόνια με τα διλήμματα και τα πολλά γιατί που προκύπτουν από το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον, μετά ήρθε αυτό που όλοι δεν θέλουμε η αναμέτρηση με την ίδια τη ζωή (καρδιακό επεισόδιο και επιγείων χειρουργείο τριπλό Bypass , τυχερός μέσα στην ατυχία μου γιατί το πρόλαβα) μετά τα διλήμματα και οι αποφάσεις ήταν πιο εύκολα , το ίδιο οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον με βοήθησε για την απόφαση και τώρα περιμένω την ώρα του κατά τα αλλα δύσκολου αλλά όχι απαραίτητα μοναδικού αποχαιρετισμού παρόλο που μεταναστεύω στην Αυστραλία.
                    Η απόφαση μου για την μετανάστευση δεν είναι απλά για ένα καλύτερο μέλλον για έμενα και την οικογένεια μου μόνο, είναι για να έχω και εγώ την ευκαιρία της υπόλοιπης ζωής.Η μέρα στην Ελλάδα περνάει πολύ δύσκολα χωρίς δουλεία και πρώτα ο Θεός έχω 20 χρόνια μπροστά μου για να δουλέψω και να είμαι χρήσιμος και εγώ.

                    Φίλε papaw0lf ​πίστεψε με είναι πιο εύκολος αυτός ο αποχαιρετισμός και η αναμονή της επιστροφής από τα ξένα σε σύγκριση με την αναμονή 8 και πλέον ώρες έξω από το χειρουργείο έτσι μου είπαν αυτοί που με περίμεναν .

                    Εύχομαι και εγώ με την σειρά μου ο καθένας να πάρει την καλύτερη απόφαση για το μέλλον το δικό του και της οικογένειας του , και η καλύτερη απόφαση είναι αυτή που δεν θα μετανιώσει ποτέ.


                    Τις καλύτερες ευχές σε όλους με υγεία.

                    Comment

                    Working...
                    X