Καλησπέρα σε όλους και συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά και τις χρησιμες πληροφοριες που μας παρέχετε!
Η σκέψη για μετοίκηση στο ΗΒ γυρνάει στο μυαλό μου εδώ και 3 χρόνια. Δυστυχώς μεχρι σήμερα δεν το έχω κάνει πράξη και κάθε μέρα που περνάει το μετανιώνω και περισσότερο.
Θες οτι παρά την κρίση δεν έχω ξεμείνει από δουλειά ποτέ;
Θες οτι κουτσά στραβά 1000 τα έβγαζα κάθε μήνα;
Θες οι φίλοι;
Θες η οικογένειά (γονεις εννοώ και όχι γυναικα και παιδιά γιατί δεν έχω);
Το θέμα είναι ότι η απόφαση δεν πάρθηκε ποτέ...
Πολλοί μπορεί να μου πουν "ρε φιλαρακί εγώ με ένα χιλιαρικάκι το μήνα δεν έφευγα ποτέ από την Ελλαδάρα μας". Ίσως αυτό να ήταν και η καταστροφή μου. Αυτό το παλιο χιλιάρικο που έβγαινε πάντα. Και τι εννοώ;
Είμαι στον χώρο της εστίασης (βλέπε Barman - Barista - Υπευθυνος σε μαγαζιά) και αισίως κοντέβω τα 38 έτη ζωής. Εχω περάσει χρυσές εποχές με εισοδήματα άνω των 3000 αλλά και με την λάθος πεποίθηση οτι θα περνω αυτά τα χρήματα για πάντα... ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ
Ξέρω λοιπόν οτι ο κλάδος δεν θα με αντέξει για πολύ ακόμα (λογο ηλικίας εννοώ), όπως και ξέρω ότι στην Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ δύσκολο να κάνω ένα ξεκίνημα από το μηδεν σε κάτι εντελώς καινούριο. Βασικότερο όλων το ότι δυστυχώς η χώρα δεν μπορεί να μου παρέχει το επίπεδο ζωής που θα ήθελα να έχω μεγαλώνοντας και είναι δεδομένο οτι στην πορεία θα με υποχρεώσει είτε να ζήσω με λιγοστά λεφτα και μίζερα είτε εάν είμαι τυχερός να κάνω 2 και 3 δουλειές μέχρι τα 60 μου οπου και λογικά ο οργανισμός μου θα καταρρευσει χαρίζοντας μου στην καλύτερη των περιπτώσεων μια γρήγορη και ανώδυνη ανακοπή καρδιάς.
Σκοπός όλου του παραπάνω κειμένου δεν ήταν να σας κουράσω αλλα να σας δώσω λίγο το Background μου για να περάσω στην ΟΥΣΙΑ του θέματος μου.
Αναμεσα στις ατελείωτες ώρες αναζήτησης πληροφοριών, σκέψης και συζητήσεων με φίλους διαπίστωσα ότι αυτό που κράταγε πίσω την μετανάστευση μου στην Αγγλία δεν ήταν ούτε τα παραπάνω που ανέφερα, ούτε ο φόβος του εάν θα βρω δουλειά, ούτε τα λεφτά που δεν είχα για τον πρώτο καιρό, ούτε τα χαρτιά, ούτε η διαμονή, ούτε ο καιρός ούτε τίποτα
Ηταν το "άγνωστος μεταξύ αγνώστων". Το οτι στην παρούσα φάση δεν έχω κανέναν στην Αγγλία. 'Οποτε έστω και για πλάκα καποιος δικός μου έλεγε "ρε μλκ δεν παμε να φυγουμε απο δω, να μεταναστευσουμε Λονδίνο", πέταγα τη σκούφια μου και ημουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΤΟΙΜΟΣ να κόψω το λαιμό μου και σε 1 εβδομάδα να πετάω για ΗΒ.
Δειλός; Μάλλον σε αυτό το θέμα είμαι
Με λίγα λόγια λοιπόν ψάχνω κάποιον/ια που να είναι στην ίδια φάση
Να κάνουμε μεσα στο φθινόπορο το βήμα μαζί
Να ταξιδέψουμε μαζί
Να πάμε μαζί στο job center
Να πάρουμε μαζί σβάρνα τις τράπεζες
Να γραφτούμε μαζί στον GP
Να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο κτλ κτλ
Στο δικό μου μυαλό είναι άπειρα τα οφέλη
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων:
α) Δεν ψάχνω μεταφραστή. Τα Αγγλικά μου είναι σε καλό επίπεδο
β) Δεν ψάχνω δανεικά
γ) Δεν ψάχνω γκόμενα
δ) Δεν ψάχνω φίλους. Εχω πολλούς στην Ελλάδα και θα κάνω κι άλλους στην Αγγλία. Είναι μια σχέση αμοιβαίου συμφέροντος οπου εάν ταιριάξουν τα χνώτα μας μπορεί να εξεληχθεί σε φιλία αλλιώς όταν βρούμε τον δρόμο μας ο καθένας θα πάρει τον δικό του.
Υ.Γ. Ανέκαθεν κοίταγα το Λονδίνο αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις και ειδικά για νότο (Southampton, Brighton, Bournemouth etc)
Η σκέψη για μετοίκηση στο ΗΒ γυρνάει στο μυαλό μου εδώ και 3 χρόνια. Δυστυχώς μεχρι σήμερα δεν το έχω κάνει πράξη και κάθε μέρα που περνάει το μετανιώνω και περισσότερο.
Θες οτι παρά την κρίση δεν έχω ξεμείνει από δουλειά ποτέ;
Θες οτι κουτσά στραβά 1000 τα έβγαζα κάθε μήνα;
Θες οι φίλοι;
Θες η οικογένειά (γονεις εννοώ και όχι γυναικα και παιδιά γιατί δεν έχω);
Το θέμα είναι ότι η απόφαση δεν πάρθηκε ποτέ...
Πολλοί μπορεί να μου πουν "ρε φιλαρακί εγώ με ένα χιλιαρικάκι το μήνα δεν έφευγα ποτέ από την Ελλαδάρα μας". Ίσως αυτό να ήταν και η καταστροφή μου. Αυτό το παλιο χιλιάρικο που έβγαινε πάντα. Και τι εννοώ;
Είμαι στον χώρο της εστίασης (βλέπε Barman - Barista - Υπευθυνος σε μαγαζιά) και αισίως κοντέβω τα 38 έτη ζωής. Εχω περάσει χρυσές εποχές με εισοδήματα άνω των 3000 αλλά και με την λάθος πεποίθηση οτι θα περνω αυτά τα χρήματα για πάντα... ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ
Ξέρω λοιπόν οτι ο κλάδος δεν θα με αντέξει για πολύ ακόμα (λογο ηλικίας εννοώ), όπως και ξέρω ότι στην Ελλάδα του σήμερα είναι πολύ δύσκολο να κάνω ένα ξεκίνημα από το μηδεν σε κάτι εντελώς καινούριο. Βασικότερο όλων το ότι δυστυχώς η χώρα δεν μπορεί να μου παρέχει το επίπεδο ζωής που θα ήθελα να έχω μεγαλώνοντας και είναι δεδομένο οτι στην πορεία θα με υποχρεώσει είτε να ζήσω με λιγοστά λεφτα και μίζερα είτε εάν είμαι τυχερός να κάνω 2 και 3 δουλειές μέχρι τα 60 μου οπου και λογικά ο οργανισμός μου θα καταρρευσει χαρίζοντας μου στην καλύτερη των περιπτώσεων μια γρήγορη και ανώδυνη ανακοπή καρδιάς.
Σκοπός όλου του παραπάνω κειμένου δεν ήταν να σας κουράσω αλλα να σας δώσω λίγο το Background μου για να περάσω στην ΟΥΣΙΑ του θέματος μου.
Αναμεσα στις ατελείωτες ώρες αναζήτησης πληροφοριών, σκέψης και συζητήσεων με φίλους διαπίστωσα ότι αυτό που κράταγε πίσω την μετανάστευση μου στην Αγγλία δεν ήταν ούτε τα παραπάνω που ανέφερα, ούτε ο φόβος του εάν θα βρω δουλειά, ούτε τα λεφτά που δεν είχα για τον πρώτο καιρό, ούτε τα χαρτιά, ούτε η διαμονή, ούτε ο καιρός ούτε τίποτα
Ηταν το "άγνωστος μεταξύ αγνώστων". Το οτι στην παρούσα φάση δεν έχω κανέναν στην Αγγλία. 'Οποτε έστω και για πλάκα καποιος δικός μου έλεγε "ρε μλκ δεν παμε να φυγουμε απο δω, να μεταναστευσουμε Λονδίνο", πέταγα τη σκούφια μου και ημουν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΤΟΙΜΟΣ να κόψω το λαιμό μου και σε 1 εβδομάδα να πετάω για ΗΒ.
Δειλός; Μάλλον σε αυτό το θέμα είμαι
Με λίγα λόγια λοιπόν ψάχνω κάποιον/ια που να είναι στην ίδια φάση
Να κάνουμε μεσα στο φθινόπορο το βήμα μαζί
Να ταξιδέψουμε μαζί
Να πάμε μαζί στο job center
Να πάρουμε μαζί σβάρνα τις τράπεζες
Να γραφτούμε μαζί στον GP
Να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλο κτλ κτλ
Στο δικό μου μυαλό είναι άπειρα τα οφέλη
Και προς αποφυγή παρεξηγήσεων:
α) Δεν ψάχνω μεταφραστή. Τα Αγγλικά μου είναι σε καλό επίπεδο
β) Δεν ψάχνω δανεικά
γ) Δεν ψάχνω γκόμενα
δ) Δεν ψάχνω φίλους. Εχω πολλούς στην Ελλάδα και θα κάνω κι άλλους στην Αγγλία. Είναι μια σχέση αμοιβαίου συμφέροντος οπου εάν ταιριάξουν τα χνώτα μας μπορεί να εξεληχθεί σε φιλία αλλιώς όταν βρούμε τον δρόμο μας ο καθένας θα πάρει τον δικό του.
Υ.Γ. Ανέκαθεν κοίταγα το Λονδίνο αλλά είμαι ανοιχτός σε προτάσεις και ειδικά για νότο (Southampton, Brighton, Bournemouth etc)
Comment