Καλημέρα με χαμόγελο (ας μη μας το κλέψουν και αυτό).
Καλημέρα από την Αθήνα.
Βρήκα αυτό το φόρουμ κάνοντας αναζήτηση για πληροφορίες σχετικά με την προοπτική μετανάστευσης στη Γερμανία.
Γεννήθηκα στο Μόναχο (πριν 38 χρόνια) και ήρθα στην Ελλάδα στην ηλικία των 6. Δηλαδή, ήρθα και πήγα στο Δημοτικό.
Από τότε έχω ξαναεπισκευθεί το Μόναχο (και άλλες πόλεις της Γερμανίας) πάμπολλες φορές (ως τουρίστας) και ομολογώ πως μου αρέσει ΠΑΡΑ πολύ.
Θεωρώ ότι είναι μια πόλη με την αληθινή έννοια της πόλης: Σέβεται τον πολίτη της και παίρνει και τον σεβασμό από τον πολίτη (όπως και -υποθέτω- όλη η Γερμανία). Φυσικά, αν ο πολίτης ΔΕ της δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό, τότε φροντίζει να τον πάρει μόνη της.
Ερωτευμένη με το Μόναχο (ως τουρίστας φυσικά) είναι και η σύζυγός μου με την οποία έχουμε τρία μικρά παιδιά (3,5 ετών ο μεγάλος, 2,5 ετών ο μεσαίος και 7,5 μηνών η μικρή μας κορούλα).
Θεωρητικά (και πρακτικά) στην Ελλάδα ζούμε μια σχετικά άνετη ζωή αφού αφ' ενός δε μας κυνηγάει κάποια τράπεζα (ακόμα) και αφ' ετέρου εργαζόμαστε και οι δύο (προς το παρόν).
Αυτό που με ανησυχεί, προβληματίζει και αγχώνει είναι το μέλλον των παιδιών μου.
Τα βλέπω που τρέχουν (τα δύο μεγαλύτερα φυσικά), παίζουν, γελάνε, τσακώνονται, κλαίνε και πολλές φορές με δυσκολία συγκρατώ τα συναισθήματά μου και δε βουρκώνω.
Καταφέραμε (δε βγάζω απ' έξω τον εαυτό μου, ας μη μας φταίνε μόνο οι πολιτικοί και οι άλλοι) να υποθηκεύσουμε το μέλλον τους, να κλέψουμε τη ζωή τους, να γκρεμίσουμε κάθε τους όνειρο.
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι δε θα μάθουν γράμματα αφού δε θα έχουν βιβλία, οι δάσκαλοί τους θα είναι κακοπληρωμενοι και θα διδάσκουν με μισή καρδιά, δε θα έχω να πληρώσω τα φροντιστήριά τους (άλλωστε, η δωρεάν παιδεία κοστίζει ακριβά).
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι αν συμβεί κάτι με την υγεία τους δε θα μπορέσω να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου (ευτυχώς, αυτά δε μου έχουν πέσει ακόμα) σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο και δε θα έχω να πληρώσω τα φάρμακά τους (άλλωστε, η δωρεάν υγεία κοστίζει επίσης ακριβά)
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν αγράμματοι δούλοι κάποιου μεγαλοκαρχαρία που θα τους έχει να δουλεύουν όλη μέρα κάθε μέρα για ένα (ίσως και λιγότερο) κομμάτι ψωμί και θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι.
Θα ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να ζήσουν σε μια πόλη στην οποία θα μπορούν να κυκλοφορήσουν με τον/την σύζυγό τους και να μπορούν να σπρώχνουν το βρεφικό καρότσι σε ένα πεζοδρόμιο. Ίσως, σε πολλούς να σας φαίνεται υπερβολή, αλλά δεν αντέχω να με εγκλωβίζουν και να μη μπορώ να κυκλοφορήσω σε κανένα πεζοδρόμιο επειδή εγκλημάτησα κάνοντας παιδιά.
Σκεπτόμενος όλα αυτά (και πολλά ακόμα) εξετάζω σοβαρότατα την περίπτωση μετανάστευσης εκεί που γεννήθηκα.
Το μόνο μου εφόδιο είναι ότι ξέρω πολύ καλά αγγλικά και κάποια γερμανικά. Ευτυχώς, οι γονείς μου με έστειλαν φροντιστήριο γερμανικών όταν επέστρέψαν στην Ελλάδα και κατάφερα να πάρω το Zertificat Deutsch als Fremdsprache από το Goethe Institut.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν, εύχομαι να βρείτε όλοι το δρόμο σας, είτε εντός Ελλάδας είτε εκτός.
Προσωπικά ΠΑΝΤΑ ήμουν της άποψης "όπου γης και πατρίς".
Το μόνο που θα πρέπει να προσέξουμε (γιατί διαπιστώνω ότι αρχίζει και συμβαίνει) είναι ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!
Βρήκα αυτό το φόρουμ κάνοντας αναζήτηση για πληροφορίες σχετικά με την προοπτική μετανάστευσης στη Γερμανία.
Γεννήθηκα στο Μόναχο (πριν 38 χρόνια) και ήρθα στην Ελλάδα στην ηλικία των 6. Δηλαδή, ήρθα και πήγα στο Δημοτικό.
Από τότε έχω ξαναεπισκευθεί το Μόναχο (και άλλες πόλεις της Γερμανίας) πάμπολλες φορές (ως τουρίστας) και ομολογώ πως μου αρέσει ΠΑΡΑ πολύ.
Θεωρώ ότι είναι μια πόλη με την αληθινή έννοια της πόλης: Σέβεται τον πολίτη της και παίρνει και τον σεβασμό από τον πολίτη (όπως και -υποθέτω- όλη η Γερμανία). Φυσικά, αν ο πολίτης ΔΕ της δείξει τον απαιτούμενο σεβασμό, τότε φροντίζει να τον πάρει μόνη της.
Ερωτευμένη με το Μόναχο (ως τουρίστας φυσικά) είναι και η σύζυγός μου με την οποία έχουμε τρία μικρά παιδιά (3,5 ετών ο μεγάλος, 2,5 ετών ο μεσαίος και 7,5 μηνών η μικρή μας κορούλα).
Θεωρητικά (και πρακτικά) στην Ελλάδα ζούμε μια σχετικά άνετη ζωή αφού αφ' ενός δε μας κυνηγάει κάποια τράπεζα (ακόμα) και αφ' ετέρου εργαζόμαστε και οι δύο (προς το παρόν).
Αυτό που με ανησυχεί, προβληματίζει και αγχώνει είναι το μέλλον των παιδιών μου.
Τα βλέπω που τρέχουν (τα δύο μεγαλύτερα φυσικά), παίζουν, γελάνε, τσακώνονται, κλαίνε και πολλές φορές με δυσκολία συγκρατώ τα συναισθήματά μου και δε βουρκώνω.
Καταφέραμε (δε βγάζω απ' έξω τον εαυτό μου, ας μη μας φταίνε μόνο οι πολιτικοί και οι άλλοι) να υποθηκεύσουμε το μέλλον τους, να κλέψουμε τη ζωή τους, να γκρεμίσουμε κάθε τους όνειρο.
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι δε θα μάθουν γράμματα αφού δε θα έχουν βιβλία, οι δάσκαλοί τους θα είναι κακοπληρωμενοι και θα διδάσκουν με μισή καρδιά, δε θα έχω να πληρώσω τα φροντιστήριά τους (άλλωστε, η δωρεάν παιδεία κοστίζει ακριβά).
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι αν συμβεί κάτι με την υγεία τους δε θα μπορέσω να πληρώσω τα μαλλιά της κεφαλής μου (ευτυχώς, αυτά δε μου έχουν πέσει ακόμα) σε κάποιο ιδιωτικό θεραπευτήριο και δε θα έχω να πληρώσω τα φάρμακά τους (άλλωστε, η δωρεάν υγεία κοστίζει επίσης ακριβά)
Αγχώνομαι γι' αυτά επειδή βλέπω ότι, στην καλύτερη περίπτωση, θα γίνουν αγράμματοι δούλοι κάποιου μεγαλοκαρχαρία που θα τους έχει να δουλεύουν όλη μέρα κάθε μέρα για ένα (ίσως και λιγότερο) κομμάτι ψωμί και θα πρέπει να είναι και ευχαριστημένοι.
Θα ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν και να ζήσουν σε μια πόλη στην οποία θα μπορούν να κυκλοφορήσουν με τον/την σύζυγό τους και να μπορούν να σπρώχνουν το βρεφικό καρότσι σε ένα πεζοδρόμιο. Ίσως, σε πολλούς να σας φαίνεται υπερβολή, αλλά δεν αντέχω να με εγκλωβίζουν και να μη μπορώ να κυκλοφορήσω σε κανένα πεζοδρόμιο επειδή εγκλημάτησα κάνοντας παιδιά.
Σκεπτόμενος όλα αυτά (και πολλά ακόμα) εξετάζω σοβαρότατα την περίπτωση μετανάστευσης εκεί που γεννήθηκα.
Το μόνο μου εφόδιο είναι ότι ξέρω πολύ καλά αγγλικά και κάποια γερμανικά. Ευτυχώς, οι γονείς μου με έστειλαν φροντιστήριο γερμανικών όταν επέστρέψαν στην Ελλάδα και κατάφερα να πάρω το Zertificat Deutsch als Fremdsprache από το Goethe Institut.
Καλώς σας βρήκα λοιπόν, εύχομαι να βρείτε όλοι το δρόμο σας, είτε εντός Ελλάδας είτε εκτός.
Προσωπικά ΠΑΝΤΑ ήμουν της άποψης "όπου γης και πατρίς".
Το μόνο που θα πρέπει να προσέξουμε (γιατί διαπιστώνω ότι αρχίζει και συμβαίνει) είναι ΝΑ ΜΗ ΜΑΣ ΚΛΕΨΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ!!!
Comment