Δεν εννοω αυτούς που είναι στο forum. Να σας εξηγήσω: Το τελευταίο διάστημα μελετώ οτιδήποτε βρίσκω στο ίντερνετ σχετικά με τη μετανάστευση. Έχω κάποια εμπειρία από τους γονείς μου που είχαν φύγει το '60 για το πώς είναι η ψυχολογία του μετανάστη. Έχω και την δική μου εμπειρία από τότε που είχα φύγει φοιτήτρια. Κι έχω την τύχη να μιλάω γαλλικά και αγγλικά. Αυτό σημαίνει ότι μπαίνω σε ελληνικές πηγές, αγγλόφωνες και γαλλόφωνες.
Μου κάνει τρομακτική αντύπωση το πώς σε πάρα πολλά ελληνικά sites και forums δεν υπάρχει πνεύμα υποστήριξης. Φωτεινή εξαίρεση το patriotaki. Βλέπεις κάποιους Έλληνες που έφυγαν παλιότερα ή πρόσφατα και πέτυχαν να κάνουν νέο ξεκίνημα σε μια άλλη χώρα. Κι εκεί που λες "μπράβο, χαίρομαι για σένα, δώσε μου μια συμβουλή", η μόνη συμβουλή που βλέπω είναι του τύπου "ναι αλλά εγώ ήμουν η εξαίρεση", ή "φύγε αλλά να έχεις καμιά 20σαριά χιλιάρικα καβάτζα", "έλα, αλλά πολύ δύσκολα θα βρεις δουλειά εδώ εγώ ήμουν τυχερός", "μη νομίζεις κι εδώ σιγά-σιγά σαν την Ελλάδα γινόμαστε". Άλλες φορές πάλι βλέπω ότι δίνουν πρακτικές πληροφορίες που τόσο υπερβολικές, όπως για παράδειγμα όταν διαβάζω για τη ζωή στην Αγγλία σημεία και τέρατα, φέρνω ένα παράδειγμα τώρα, σχετικά με την αγοραστική δύναμη του καταναλωτή.
Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν τελικά είμαστε κωλοφάρα ή όχι. Δεν πιστεύω ότι είμαστε αλλά γιατί να είναι τόσοι πολλοί που μας αποθαρρύνουν; Δεν λέω ότι στα ξενόγλωσσα sites τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα, αλλά δεν σου σπάνε και το ηθικό ότι απαραίτητα θα αποτύχεις το τόλμημα. Σου παρουσιάζουν τα γεγονότα, σου λένε κι ένα "καλή τύχη". Στο κάτω-κάτω, για να σκεφτόμαστε να φύγουμε από την Ελλάδα αυτή τη στιγμή, σημαίνει ότι έχουμε προβλήματα εδώ, ή δεν βρίσκουμε δουλειά ή δεν έχουμε λεφτά.
Είναι κάτι που με εκνευρίζει αφόρητα. Κάποιες φορές λυγίζω και λέω ότι έχουν δίκιο. Μετά θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν άνθρωποι του δημοτικού από χωριό κι όμως τα κατάφεραν και παίρνω δύναμη. Αυτό το "γιατί" όμως μένει ρε γαμώτο. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά εγώ είμαι πεισματάρα κι αντιδρώ αλλά δυστυχώ γνωρίζω ανθρώπους που απογοητεύονται πάρα πολύ και τους πιάνει κατάθλιψη.
Μου κάνει τρομακτική αντύπωση το πώς σε πάρα πολλά ελληνικά sites και forums δεν υπάρχει πνεύμα υποστήριξης. Φωτεινή εξαίρεση το patriotaki. Βλέπεις κάποιους Έλληνες που έφυγαν παλιότερα ή πρόσφατα και πέτυχαν να κάνουν νέο ξεκίνημα σε μια άλλη χώρα. Κι εκεί που λες "μπράβο, χαίρομαι για σένα, δώσε μου μια συμβουλή", η μόνη συμβουλή που βλέπω είναι του τύπου "ναι αλλά εγώ ήμουν η εξαίρεση", ή "φύγε αλλά να έχεις καμιά 20σαριά χιλιάρικα καβάτζα", "έλα, αλλά πολύ δύσκολα θα βρεις δουλειά εδώ εγώ ήμουν τυχερός", "μη νομίζεις κι εδώ σιγά-σιγά σαν την Ελλάδα γινόμαστε". Άλλες φορές πάλι βλέπω ότι δίνουν πρακτικές πληροφορίες που τόσο υπερβολικές, όπως για παράδειγμα όταν διαβάζω για τη ζωή στην Αγγλία σημεία και τέρατα, φέρνω ένα παράδειγμα τώρα, σχετικά με την αγοραστική δύναμη του καταναλωτή.
Κάτι τέτοιες στιγμές αναρωτιέμαι αν τελικά είμαστε κωλοφάρα ή όχι. Δεν πιστεύω ότι είμαστε αλλά γιατί να είναι τόσοι πολλοί που μας αποθαρρύνουν; Δεν λέω ότι στα ξενόγλωσσα sites τα παρουσιάζουν όλα ρόδινα, αλλά δεν σου σπάνε και το ηθικό ότι απαραίτητα θα αποτύχεις το τόλμημα. Σου παρουσιάζουν τα γεγονότα, σου λένε κι ένα "καλή τύχη". Στο κάτω-κάτω, για να σκεφτόμαστε να φύγουμε από την Ελλάδα αυτή τη στιγμή, σημαίνει ότι έχουμε προβλήματα εδώ, ή δεν βρίσκουμε δουλειά ή δεν έχουμε λεφτά.
Είναι κάτι που με εκνευρίζει αφόρητα. Κάποιες φορές λυγίζω και λέω ότι έχουν δίκιο. Μετά θυμάμαι ότι οι γονείς μου ήταν άνθρωποι του δημοτικού από χωριό κι όμως τα κατάφεραν και παίρνω δύναμη. Αυτό το "γιατί" όμως μένει ρε γαμώτο. Κι όχι τίποτε άλλο αλλά εγώ είμαι πεισματάρα κι αντιδρώ αλλά δυστυχώ γνωρίζω ανθρώπους που απογοητεύονται πάρα πολύ και τους πιάνει κατάθλιψη.
Comment