Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ελληνικά εστιατόρια - Προσωπικές ιστορίες

Collapse
This is a sticky topic.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Originally posted by vertigo View Post
    Ειδες Kωστη; το αναγνωστικο κοινο θελει και το λαβ στορυ ! Xωρίς ,δεν γινεται!

    υ.γ ξερει η agent
    Χωρίς τις συμβουλές σου δεν θα συνέχιζα το γράψιμο ;) Respect!!

    Comment


      δωσεεεεε λουφα....εχουμε παθει και εμεις το ιδιο με εσενα φιλε.....περιμενουμε να δουμε ποτε θα μπεις για να γραψεις την συνεχεια

      Comment


        Συνέχισε Κωστή !!!!
        Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει !!!
        Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ.,

        Comment


          παραλιγο να καψω το φαγητο λουφας θα με φαει ο αντρας μου...

          Comment


            μεγαλος μαγκας με παντελονια φιλε λουφα.πανω κατω και η δικια μοθ ιστορια ετσι εχει στην γερμανια.βεβαια εγω αντεξα και εκανα υπομονη 6 μηνες.μετα ενα βραδυ επιασα το αφεντικο μου,τον αρχισα τα καντηλια χωρις να τον αφηνω να απαντησει σε τιποτα.απλα πραγματα,αν δεν γουσταρεις με διωχνεις.μετα τα καντηλια η σχεση μας ειναι αψογη.παρα πολυ ειναι θρασυδειλοι.φοβος και τσαμπουκα θελει.μην μασας τιποτα

            Comment


              Φιλε Λουφα καταλαβαινεις οτι πολλοι περισσοτεροι απο αυτους που σου γραφουν εδω παρακολουθουν την ιστορια σου!Συνεχισε να γραφεις γιατι πραγματικα μας εχεις συναρπασει!Καλη συνεχεια σε ο,τι κανεις και καλη τυχη στα ονειρα σου!

              Comment


                Loufa περιμενουμε με αγωνια την συνεχεια! Τέλεια ιστορια!

                Comment


                  Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είχα ένα μούδιασμα στο στόμα. Νομίζω πως χαμογελούσα όλη νύχτα! Θυμόσαστε την αίσθηση που είχαμε μικροί; Πριν καν ανοίξουμε τα μάτια μας, ξέραμε πως θα είναι πολύ καλή και ηλιόλουστη μέρα. Ανοίγαμε τα μάτια μας και πραγματικά, είχε ήλιο και ξεκινούσαμε για το σχολείο μέσα στη τρελή χαρά!!
                  Οι ώρες μου φαινόντουσαν αιώνες. Ο χωριάτης δεν υπήρχε για μένα εκείνη τη μέρα. Ότι και να έλεγε, όσο και να γάβγιζε, όσο και να κατέβαζε τα μουτσούνια του εγώ χαμογελούσα! Δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο παρά μόνο να ανέβω στο δωμάτιο και να μιλήσω με τη μικρή. Ένιωθα ερωτευμένος έφηβος, δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά..
                  Η μέρα περνούσε αργά και βασανιστικά. Το ρολόι είχε παγώσει. Ανέβηκα ίσα με 15 φορές στο δωμάτιο. Κοιτούσα το σαραβαλιασμένο μου λάπτοπ ξανά και ξανά μήπως και έστειλε κάτι, μήπως έκανε κανένα σχόλιο, μήπως έστειλε κάτι στο inbox. Ο χωριάτης για κακή μου τύχη με κατάλαβε πως ανέβαινα συνεχώς επάνω και με έκραξε. "Τι φτιάνς και ανεβαίνς συνέχεια απαν;" "Κόψιμο κυρ Κώστα, κόψιμο.."
                  Η μέρα τελείωσε επιτέλους. Τα χέρια μου πηγαίναν σαν καρτούν κινουμένων σχεδίων, δεν προλάβαινε να δώσει εντολή ο εγκέφαλος και τα χέρια είχαν καθαρίσει κιόλας τα περισσότερα. Μηχανή του καφέ, ποτήρια, ράφια, συρτάρια, ντουλάπια, κάνουλες, βιτρίνα, ακόμα και τα σκουπίδια νομίζω πως κατεβήκανε μόνα τους εκείνο το βράδυ! Κοιτούσα ξανά και ξανά μήπως έχω ξεχάσει τίποτα και με "χώσει" ο χωριάτης. Δεν ήθελα να χάσω ούτε λεπτό!! Καληνύχτισα όσους έτυχε να δω και έφυγα τρέχοντας για το δωμάτιο. Το πρώτο βράδυ στην Ολλανδία που έμεινα νηστικός! Κομματάκι δύσκολο για μένα βλέπεις γιατί τα κρατάω τα κιλάκια μου..
                  Βγάζω πουκάμισο, πετάω παπούτσια, παντελόνι και παίρνω θέση "μάχης" Τσεκάρω μια στα γρήγορα να έχω τα τσιγάρα κοντά και το μπουκαλάκι με το νερό, ανοίγω το φάκελο με τα mp3 του Βασίλη, πατάω play και αναμένω..

                  Δεν περάσανε λίγα λεπτά και είδα δίπλα στο όνομά της το πράσινο λαμπάκι. Είχε μπει. Χαμόγελο με τη μια ο Κωστής.. Ξεκίνησα εγώ πρώτος στέλνοντας το πρώτο "καλησπέρα". Ξεκινήσαμε λοιπόν και λέγαμε διάφορα. Ένιωθα σαν να ήταν δίπλα μου και μιλούσαμε πίνοντας δροσερό καφεδάκι. Κάθε ερώτηση, κάθε απάντηση, έκανα και τον κατάλληλο μορφασμό λες και με έβλεπε. Ότι έστελνα ή μου έστελνε το διάβαζα ξανά και ξανά. Η κάθε απάντησή που έστελνα ήταν στο μυαλό μου ποίημα. Προσπαθούσα να της κάνω εντύπωση.. Για κάποιο άγνωστο λόγο όμως, η κουβέντα γυρνούσε στην ίδια ερώτηση. "Τι άλλο;" Δεν γνωριζόμασταν και τόσο πολύ για να έχουμε κάτι να συζητήσουμε. Έπιανα τον εαυτό μου να κάνει και χαζές ερωτήσεις μόνο και μόνο γι'α να κερδίσω λίγο χρόνο ακόμα. "Τι καιρό έχετε, τι έφαγες σήμερα, κανένα περίεργο απο την πατρίδα" και τέτοια χαζά.. Σκέψου σκέψου!! Η ώρα περνούσε και τίποτα καινούργιο δεν έβγαινε απο το μυαλό μου να πω.. Απο την πλευρά της το ίδιο. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα πως η ώρα είχε περάσει για τα καλά, και σίγουρα καθόταν απο ευγένεια. Έπρεπε να την καληνυχτίσω, δεν πήγαινε άλλο. Μετά απο κάποια δευτερόλεπτα σιγής το πήρα απόφαση και της έγραψα πως πρέπει να βγω. Με το ζόρι πάτησα το enter αλλά δεν γινόταν διαφορετικά. Περίμενα να μου πει το ίδιο όπως και το προηγούμενο βράδυ, "θα τα πούμε αύριο" αλλά δεν.. Είπε μια απλή καληνύχτα και τελείωσε το παραμύθι εκεί. Για εκείνη τουλάχιστον, εγώ είχα να "ταξιδέψω" λίγο ακόμα στις φωτογραφίες της..
                  Ξύπνησα αγκαλιά με το λάπτοπ και τη φωτογραφία της ανοιχτή..

                  Comment


                    "Κόψιμο κυρ Κώστα, κόψιμο.." ............απλα θεικο!!!!! δωσε λουφαΑΑΑΑΑΑΑΑ

                    Comment


                      δεν θα προλαβω να μαγειρεψω λουφααααααααα!!!

                      Comment


                        Κάθε μέρα το ίδιο σκηνικό. Ξυπνούσα και με τη μια άνοιγα το σαραβαλάκι μου για να δω τις φωτογραφίες της ή κάποιο καινούριο μήνυμα. Δεν μπορούσα να κρύψω ούτε στιγμή τον ενθουσιασμό μου. Σιγά σιγά ξεκίνησα να της κάνω διάφορες "αδιάκριτες" ερωτήσεις. Ξέρω πολύ καλά πως αν ήταν κάτι "live" δεν θα το έκανα ποτέ. Ξέρω επίσης πως ούτε διαδικτυακά θα έπρεπε να κάνω τέτοιες ερωτήσεις αλλά δεν μπορούσα.. Ήθελα να γνωρίζω τα πάντα. Δυστυχώς πολλές απο τις απαντήσεις της δεν μου αρέσανε καθόλου, αλλά ήθελα να ξέρω! Πολλές φορές τα έβαζα με τον εαυτό μου και με μάλωνα. <<Τι θέλεις και ρωτάς, αφού χαλιέσαι. Άσε τα πράγματα να κυλήσουν απο μόνα τους. Τι σε νοιάζει το παρελθόν του άλλου;>> Σίγουρα κάποιοι καταλαβαίνουν απόλυτα πως ένιωθα γιατί έκαναν ή το κάνουν όσο λάθος και αν το θεωρούν. Για κακή μου τύχη ενώ γνωρίζω πόσο λάθος είναι, επιμένω σε κάτι πράγματα και ας με χαλάνε. Πολλές φορές κινδύνεψα να "χάσω" την επικοινωνία μαζί της, μα δεν έκανα πίσω.. Απο τη πλευρά της έπαιρνα απαντήσεις πότε "άνετες", και πότε "κακές". Με απλά ελληνικά ξενέρωνε με αυτά που τη ρωτούσα..

                        Μόναχο..

                        Η ιστορία όσο πήγαινε γινόταν και πιο αληθινή. Μετά απο όλα αυτά που είχαν προηγηθεί, είχαμε αποκτήσει ένα "δέσιμο" περίεργο. Συζητούσαμε πότε σαν φίλοι, πότε σαν "ζευγάρι" ανοιχτόμυαλο. Απο αυτά τα ζευγάρια που λένε ακόμα και τις πιο προσωπικές τους στιγμές, τα πιο κρυφά τους μυστικά. Με βοήθησε πάρα πολύ η παρουσία της στην πορεία αυτή, ακόμα με βοηθά.. Δεν υπήρχε πρωί, μεσημέρι, βράδυ ή ακόμα και κατά τη διάρκεια της ημέρας να μην πούμε κάτι. Η "παρουσία" της ήταν και είναι απαραίτητη για την "επιβίωσή" μου στο εξωτερικό. Τα πρωινά πίναμε καφέ μπροστά απο την οθόνη του υπολογιστή σαν να καθόμαστε στην κουζίνα πριν πάμε για δουλειά. Κατά τη διάρκεια της ημέρας μιλούσαμε για διάφορα λες και γνωριζόμασταν χρόνια. Λίγο το μεσημέρι το χαλούσαμε γιατί έχω ένα ακόμα κακό. Αν δεν κοιμηθώ έστω μια ώρα το μεσημέρι, είμαι σαν ζωντανός νεκρός.. Λόγω διαφοράς ώρας έχανε τη μεσημεριανή της ξεκούραση μόνο για να μιλήσουμε, ας μην λέγαμε πολλά. Μόνο και μόνο να μιλήσουμε.. Τα απογεύματα πριν πιάσω δουλειά ξανά το ίδιο. Συνομιλία πριν τη δουλειά και κατά τη διάρκεια. Το βράδυ ήταν το πιο καλό.. Μετά τη δουλειά με περίμενε. Τότε τελείωνα κατά τις 12 το βράδυ, 1 ώρα Ελλάδος. Δεν κοιμόταν, με περίμενε να πούμε έστω μια καληνύχτα, να την δω και να με δει πριν πέσουμε για ύπνο.. Θυμάμαι ακόμα πως περίμενε ο ένας τον άλλο να ανάψουμε ταυτόχρονα το τελευταίο τσιγάρο της ημέρας και μετά να την πέσουμε. Το ανάβαμε μαζί και το σβήναμε μαζί. Τι στιγμές.. Κάποιες φορές ήταν τόσο κουρασμένη που την έπαιρνε ακόμα και ο ύπνος στο πληκτρολόγιο! Ειδικά αν είχε κλειστή κάμερα και δεν την έβλεπα, σε κλάσματα δευτερολέπτου τον "'έπαιρνε!" . Ακόμα και τώρα το κάνει αυτό χεχεχε..

                        Comment


                          loyfas the best

                          Comment


                            loyfa σε ποιο τακτικα διαστηματα δεν γινεται να τα γραφεις? μας κοβεις παντα στα καλυτερα...

                            Comment


                              Ακολούθησαν μέρες περίεργες. Δεν μου άρεσε καθόλου η σιωπή που επικρατούσε ανάμεσά μας κι όσο προσπαθούσα να σπάσω τον πάγο απο μέρος μου, τόσο το έπαιρνε πάνω του. Συμπεριφερόταν σαν να του έκανα εγώ τη λαδιά. Όταν το πήρα απόφαση οτι δεν πρόκειται να αλλάξει η στάση του, έπαψα απλά να προσπαθώ. Για καλή μου τύχη δεν χρειάστηκε και πολύ. Μια εβδομάδα μετά το περιστατικό περίπου, είπε πως σταματάει. Χάρηκα όσο κακό κι αν ακούγεται. Δεν είναι και ότι καλύτερο να μην μιλάς με τους συναδέλφους σου, ειδικά σε τόσο "κλειστό" περιβάλλον.

                              Η ηρεμία είχε αρχίσει σιγά σιγά να επανέρχεται στο μαγαζί. Τότε είχα αρχίσει και γω να δίνω τον καλύτερό μου εαυτό στη δουλειά. Τα παιδιά που είχαμε μείνει ένας κι ένας! Ελπίζω όπου και να βρίσκονται να είναι καλά.. Δεν θυμάμαι ούτε μια μέρα χωρίς να κατέβουμε για δουλειά χωρίς χαμόγελο. Τα πρωινά ξεκινούσαν πάντα με Χάρις Αλεξίου και τρελό κέφι. Δεν χόρταινα να βλέπω το "δάσκαλο" να τρώγεται με την Ελπίδα. Την μικρή Τερέζα να βρίζει στα Πολωνικά επειδή έβρισκε το μαγαζί χάλια απο το προηγούμενο βράδυ και έπρεπε να το καθαρίσει. Την Ελπίδα με το αστείρευτο γέλιο της να λέει πως δεν κοιμήθηκε καθόλου χτες βράδυ, κι όμως έτρεχε σαν τρελή και ακούραστη να κάνει τις καθημερινές προετοιμασίες. Ακόμα και τα μεσημέρια που έτρεχα σαν τρελός να προλάβω να ξεκουραστώ αλλά και να μιλήσω στο δίκτυο φυσικά, εκείνη είχε αλλάξει κιόλας να πάει για καφέ! Ποτέ δεν μου είπε το μυστικό της ενέργειας.. Ο δάσκαλος πάντα είχε να μου πει μια παροιμία, ένα ρητό ή μια ιστορία απο τις σπουδές τους στο πανεπιστήμιο. Τα "μαγείρια" να ακούγονται απο μέσα να λένε διάφορα για τα χωριά τους και να κανονίζουν καφεδάκι όταν με το καλό βρεθούνε όλοι Ελλάδα για πάντα.. Βέβαια δεν άλλαζα με τίποτα τα πρωινά καυγαδάκια τους. Γενικά υπήρχε ένα πείραγμα που δεν το είχα συναντήσει αλλού. Φτάνανε σε σημείο να τσακωθούν για ψύλλου πήδημα αλλά πάντα μα πάντα καθόμασταν στο τραπέζι για φαγητό και γελούσαμε με αυτό που είχε προηγηθεί. Είχε ενδιαφέρον.. Εκείνο το καιρό είχα αρχίσει να γνωρίζομαι με τον εργοδότη. Ένας απλός άνθρωπος απο την περιοχή της Έδεσσας. Όλοι τον κράζανε για τη συμπεριφορά του ακόμα και εγώ. Ακόμα και σήμερα το κάνω.. Ήθελε τα πάντα να γίνονται με τον δικό του τρόπο κι ας ήταν λάθος. Ποτέ δεν παραδέχτηκε (τότε τουλάχιστον) πως είχε άδικο. Τον πήγαινα και τον πάω ακόμα γιατί είναι αυτό που λέμε σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει. Ξεκίνησε σαν σερβιτόρος στη Γερμανία απο το μηδέν. Κάποτε έτυχε να μου πει λίγα πράγματα για το παρελθόν του χωρίς να αναφερθεί σε λεπτομέρειες φυσικά. Κατάλαβα πως είναι απο αυτούς που φάγανε τη "φόλα" στη ζωή και κάνουν τα πάντα για να μην το ξαναπάθουν, ακόμα και αν αυτό σημαίνει να "πηδήξει" ακόμα και την αξιοπρέπεια του άλλου. Δεν μπορώ να πω πως εκμεταλεύεται κόσμο σε επίπεδο Τρικαλινού, αλλά σίγουρα έχει μια "μέντα" δική τους. Πέρασε το σχολείο Νεοχωρίου και δυστυχώς κράτησε πολλά χαζά τους. Πρέπει να παραδεχτώ πως αρκετές φορές σκέφτηκα να τα βροντήξω κάτω και να φύγω απο τη συμπεριφορά του, κάθε φορά όμως με τουμπάριζε και έμενα.. Σίγουρα έπαιξε μεγάλο ρόλο η μικρή, ήταν πάντα "εκεί" βλέπεις και με ηρεμούσε σαν βουδιστής μοναχός.. Θυμάμαι κάθε φορά που έμπαινε στο μπαρ και με έκανε άνω κάτω. Παρατούσα οτι έκανα και του έλεγα "Η εσύ ή εγώ!" Το ίδιο συνέβαινε και στην κουζίνα. Μας ανακάτευε όλους χωρίς να υπάρχει σοβαρός λόγος, όπως και τώρα τελευταία που δούλεψα κουζίνα στο μαγαζί του.. Το "κακό" στην όλη υπόθεση γύρω απ αυτόν, είναι μια ιδιαίτερη καλοσύνη που έχει. Πρέπει να παραδεχτώ πως του χρωστάω πολλά, όχι μόνο υλικά μα και ηθικά. Απο τη μια σε προσβάλει και σε μειώνει χωρίς να έχει συμβεί κάτι ιδιαίτερο, και απο την άλλη σε κάνει να νιώθεις πως το κάνει για το καλό σου. Αυτό φυσικά δεν τον δικαιολογεί 100% αλλά είναι ελαφρυντικό λόγω της θέσης του, και λέγοντας θέση εννοώ το να είσαι ιδιοκτήτης και να περιμένουν τόσα στόματα απο πίσω να ταΐσεις..

                              Η ζωή στη Γερμανία..

                              Comment


                                Originally posted by Blacktulip View Post
                                loyfa σε ποιο τακτικα διαστηματα δεν γινεται να τα γραφεις? μας κοβεις παντα στα καλυτερα...
                                Τόσες ώρες που βρίσκομαι στην κουζίνα, πάλι καλά που προλαβαίνω και λίγες γραμμές κάθε φορά.. Την αγάπη μου!

                                Comment

                                Working...
                                X