Κατέβασα το παράθυρο και το κρύο σχεδόν μπήκε ακαριαία στην καμπίνα. Ο βασίλης σιγοτραγουδούσε και γω κολλημένος στον καθρέφτη να δω τι παίζει πίσω μου. Τα μάγουλα μου είχαν κοκκινίσει σίγουρα γιατί τα ένιωθα να καίνε. Να ήταν απο τη ζέστη του αυτοκινήτου; Δεν νομίζω.. Χίλιες σκέψεις περνούσαν απ το μυαλό μου. Τι θα γινόταν αν είχε κάτι ο φίλος στα κουτιά; Αν τύχει κάτι τέτοιο θα χάσω και το βαπόρι! Δεν θα μου φτάσουν τα χρήματα!! Κόντευα να τρελαθώ.. Όσο τα σκεφτόμουν αυτά, είχαν ήδη ανοίξει τις πόρτες τους και είδα τα πόδια τους να πατάνε στο παγωμένο έδαφος. Ο συνοδηγός είχε μαύρα κοντά μαλιά και φουσκωτά ροδοκόκινα μάγουλα σαν μικρού παιδιού που έτρεχε με το ποδήλατο μέσα στο χειμώνα και σταμάτησε για ζαχαρωτά.. Δεν κατέβηκε για να τον δω ολόκληρο, είχε στραμένο το πρόσωπό του σε μια οθόνη πουβρισκόταν στο ταμπλό της τεράστιας BMW. Τον είδα που κοιτούσε τις πινακίδες μου και ταυτόχρονα μιλούσε στον ασύρματο που βρισκόταν κρεμασμένο κάπου στο ταμπλό. "Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό. Λες να ζητάει ενισχύσεις; Γιατί να κάνει κάτι τέτοιο;" Τα έβλεπα τόσο τραγικά εκείνη τη στιγμή.. Ο οδηγός πλησίαζε σιγά σιγά το αυτοκίνητο απο την πλευρά του οδηγου με ένα πολύ άνετο περπάτημα. Τώρα που το σκέφτομαι είχε αυτό το bad ass walking που λέμε. Σαν τον Ομπάμα ένα πράγμα. Γκριζομάλης τουλάχιστον 1.90 με ένα αστείο λεπτό μουστάκι κάτω απ τη μύτη του. "Καλησπέρα", μου είπε στα γερμανικά. Εγώ με την greeklish προφορά μου το λέω "hello officer!" Αμερικανιά το ξέρω. Τι να κάνω όμως. Τα αγγλικά μου τα έμαθα απο τις ταινείες που κοιτούσα μανιωδώς πιτσιρικάς.. Ξεκίνησε να μου λέει διάφορα στη γλώσσα του και κάποια στιγμή σταματάει κοιτώντας με με το ύφος της αγελάδας που κοιτάει το τραίνο.. Εκεί λογικά περίμενε κάποια απάντηση απο μένα αλλά τον ξάφνιασα τον ψηλό! "ΟΚ" του λέω, "but i dont unterstand anything. Do you speak english?" απαντάει " Yes, a little bit.." Το σιχαίνομαι αυτό όταν γίνεται.. Να σου λέει μιλάω λίγα αγγλικά, και συ να νομίζεις οτι θα τον εντυπωσιάσεις με αυτά που ξέρεις να μιλάς. Όταν όμως αρχίζει να σου μιλάει με κάτι ορολογίες που μόνο στο CSI Miami τα έχεις ακούσει, κατεβάζεις τα αυτιά και το ξαναπαίζεις τουρίστας.. "Τα χαρτιά του αυτοκινήτου παρακαλω" Κάτι μου θυμίζει αυτό είπα απο μέσα μου. Λες να με ψάχνουν κάθε 10 χιλιόμετρα πάλι; Δίνω τα χαρτιά στον ψηλό και τον παρατηρούσα να γυρνά το χαρτί απο δω και απο κει λες και θα αλλάζανε τα γράμματα της άδειας απο ολλανδικά σε γερμανικά.. Με κοίταξε με το ένα φρύδι σηκωμένο και την ίδια στιγμή έριξε το βλέμα του στις πινακίδες. "Ένα λεπτό" μου λέει και επιστρέφει στην τεράστια BMW.. Την ίδια στιγμή ο γεματούλης με αρκετή προσπάθεια έβγαινε απο το αυτοκίνητο και ερχόταν προς το μέρος μου με το φακό του αναμένο κοιτώντας περίεργα το σαραβαλάκι. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι οτι δοκίμασε τα πλαστικά που βρίσκονται περιμετρικά απο τις πόρτες, αν κάποιο απο αυτά βγαίνει. Μου φάνηκε κομματάκι αστείο για να είμαι ειλικρινής και είπα στον εαυτό μου, "έχει πλάκα να με περάσουν και ΚΤΕΟ".. Δεν είχα φανταστεί πως κοιτούσε για "πονηρά" σημεία. Κάθε κίνηση που έκανε έριχνε και μια κλεφτή ματιά πάνω μου, προφανώς για να δει την αντίδρασή μου. Που να ήξερε ο φουκαράς οτι είχα λερώσει το παντεόνι μου εδώ και ώρα.. Αρχίσανε τις ερωτήσεις που πλέον είχα συνηθίσει. "Που πηγαίνεις, που μένεις, τι δουλειά κάνεις, πόσο καιρό μένεις Γερμανία, τι πηγαίνεις να κάνεις Ελλάδα, τι νούμερο παπούτσι φοράς." Ο ψηλός βρισκόταν στο αυτοκίνητο κανα πεντάλεπτο. Εγώ με σταυρωμένα τα χέρια σαν να είμαι στην εκλησία και περιμένω να τελειώσει η λειτουργία να πάρω λίγο καθαρό αέρα. Αυτό που φοβόμουν περισότερο όμως είχε ήδη ξεκινήσει.. Μου ζητήσανε να ανοίξω το πορτ μπαγαζ. Ένιωσα σαν έμπορος ναρκωτικών που πλέον ήξερα τι με περιμένει. Τουλάχιστον 10 χρόνια φυλακή.. Ο ψηλός πιστεύω πως με κατάλαβε απο το "πάγωμα" που είχα εκείνη τη στιγμή. Είπα απο μέσα μου "άνοιξέ το και ότι είναι να γίνει ας γίνει."
Οι αποσκευές..
Ανοίγοντας το πορτ μπαγάζ το κεφάλι του έκανε μια πεταχτή κίνηση προς τα πίσω και τα μάτια του λέγανε "WTF!! πως είναι δυνατόν να χωράνε τόσα πράγματα εδώ μέσα.." Άρχισε για μια φορά ακόμη να ρωτάει τι έχω στα κουτιά και στους σάκους. Ανασήκωσα το φρύδι και του απαντώ "στα κουτιά δεν έχω ιδέα. Στους σάκους ρούχα." "Τι εννοείς δεν ξέρεις; Δεν είναι δικά σου;" "Όχι, είναι ενός φίλου και τα κατεβάζω στο σπίτι του στην Ελλάδα." "Οκ. Πρέπει να κάνουμε έναν έλεγχο αν δεν έχετε κάποια αντίρηση." Είχα δεν είχα τι να έκανα, έπρεπε να τα κοιτάξει. Η αγωνία μου κορυφώθηκε όταν τελείωσε απο τα ρούχα μου και ξεκίνησε τα κουτιά. Μερικά ήταν απο τρόφιμα ή άσχετες γερμανικές μάρκες ποιός ξέρει απο τι. Ανοίγοντας τα, βλέπαμε διάφορα αστεία μερικές φορές πράγματα. Απο κάλτσες μέχρι και τασάκι με την φωτογραφία του Bob Marley επάνω.. Μια μικρή 14" τηλεόραση ευτυχώς επίπεδη με κάθε λογής αυτοκόλητα επάνω της. Όσο περνούσε η ώρα και έβλεπα το ψαχτήρι, η καρδιά μου γυρνούσε στους κανονικούς της σφυγμούς. Είχα αρχίσει να ηρεμώ πραγματικά. Ο ψηλός δεν έδειχνε καχύποπτος καθόλου και αυτό ήταν καθησυχαστικό. Ο Χοντρούλης κάποια στιγμή έρχεται προς το μέρος μας και με ρωτάει αν είναι αγορασμένες απο κατάστημα οι συσκευές. Του απάντησα πως δεν γνωρίζω γιατί δεν είναι δικά μου. Κάτι είπε στον ψηλό στα γερμανικά και εκείνος απάντησε αρνητικά σαν να ήταν κάτι ασήμαντο. Τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μου είπε πως κανονικά θα έπρεπε να έχω τις αποδείξεις αγοράς μαζί μου, επείδη όμως δεν φαίνονται καινούργια δεν πειράζει..
Αφού με βεβαιώσανε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου, με βοηθήσανε να τοποθετήσω τα κουτιά σχεδόν όπως τα είχα και μου ζητήσανε συγνώμη για την ταλαιπωρία. Τους ευχαρίστησα και γω με τη σειρά μου και τους χαιρέτησα. Πρίν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, ακούω τον ψηλό να με φωνάζει, "Εεεμ συγνώμη. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; " Το χερι μου έμεινε κολημένο στο χερούλι της πόρτας και απο μέσα μου είπα "Όχι ρε πστ μου, τι έγινε τώρα.. “Παρακαλώ!” απαντάω και πηγαίνω προς το μέρος του. "Είδα πως έχετε μια απομίμηση του Iphone" "Ναι του απαντώ. Μου το έκανε δώρο ο θείος μου στην Ελλάδα. " Ένα εντελώς ΑΧΡΗΣΤΟ τηλέφωνο που αν και είχε οθόνη αφής, έπρεπε να το δουλεύω με το νύχι ή με κανένα απο αυτά τα στυλό που μοιάζουν με οδοντογλυφίδα πλαστική. "Θα μπορούσες να μου δείξεις τις λειτουργίες του; Πρόσεξα πως δέχεται 2 sim" Ναι ναι ναι. Το είχε ανοίξει την ώρα που έψαχνε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. Για να πω την αλήθεια δεν έκανα και την καλύτερη διαφήμιση στο κινητό. Οι περισότερες λέξεις ήταν άχρηστο, άβολο, χαλασμένο και άλλου τέτοιου είδους κοσμιτικά. Δεν μου πήρε ούτε 5 λεπτά για να του τα πώ. Χαμογέλασε με χαιρέτησε για μια ακόμη φορά και χάθηκε μέσα στο "καράβι" που είχε το σήμα της BMW..
Οι αποσκευές..
Ανοίγοντας το πορτ μπαγάζ το κεφάλι του έκανε μια πεταχτή κίνηση προς τα πίσω και τα μάτια του λέγανε "WTF!! πως είναι δυνατόν να χωράνε τόσα πράγματα εδώ μέσα.." Άρχισε για μια φορά ακόμη να ρωτάει τι έχω στα κουτιά και στους σάκους. Ανασήκωσα το φρύδι και του απαντώ "στα κουτιά δεν έχω ιδέα. Στους σάκους ρούχα." "Τι εννοείς δεν ξέρεις; Δεν είναι δικά σου;" "Όχι, είναι ενός φίλου και τα κατεβάζω στο σπίτι του στην Ελλάδα." "Οκ. Πρέπει να κάνουμε έναν έλεγχο αν δεν έχετε κάποια αντίρηση." Είχα δεν είχα τι να έκανα, έπρεπε να τα κοιτάξει. Η αγωνία μου κορυφώθηκε όταν τελείωσε απο τα ρούχα μου και ξεκίνησε τα κουτιά. Μερικά ήταν απο τρόφιμα ή άσχετες γερμανικές μάρκες ποιός ξέρει απο τι. Ανοίγοντας τα, βλέπαμε διάφορα αστεία μερικές φορές πράγματα. Απο κάλτσες μέχρι και τασάκι με την φωτογραφία του Bob Marley επάνω.. Μια μικρή 14" τηλεόραση ευτυχώς επίπεδη με κάθε λογής αυτοκόλητα επάνω της. Όσο περνούσε η ώρα και έβλεπα το ψαχτήρι, η καρδιά μου γυρνούσε στους κανονικούς της σφυγμούς. Είχα αρχίσει να ηρεμώ πραγματικά. Ο ψηλός δεν έδειχνε καχύποπτος καθόλου και αυτό ήταν καθησυχαστικό. Ο Χοντρούλης κάποια στιγμή έρχεται προς το μέρος μας και με ρωτάει αν είναι αγορασμένες απο κατάστημα οι συσκευές. Του απάντησα πως δεν γνωρίζω γιατί δεν είναι δικά μου. Κάτι είπε στον ψηλό στα γερμανικά και εκείνος απάντησε αρνητικά σαν να ήταν κάτι ασήμαντο. Τον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα και μου είπε πως κανονικά θα έπρεπε να έχω τις αποδείξεις αγοράς μαζί μου, επείδη όμως δεν φαίνονται καινούργια δεν πειράζει..
Αφού με βεβαιώσανε πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα και μπορώ να συνεχίσω το ταξίδι μου, με βοηθήσανε να τοποθετήσω τα κουτιά σχεδόν όπως τα είχα και μου ζητήσανε συγνώμη για την ταλαιπωρία. Τους ευχαρίστησα και γω με τη σειρά μου και τους χαιρέτησα. Πρίν προλάβω να ανοίξω την πόρτα, ακούω τον ψηλό να με φωνάζει, "Εεεμ συγνώμη. Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι; " Το χερι μου έμεινε κολημένο στο χερούλι της πόρτας και απο μέσα μου είπα "Όχι ρε πστ μου, τι έγινε τώρα.. “Παρακαλώ!” απαντάω και πηγαίνω προς το μέρος του. "Είδα πως έχετε μια απομίμηση του Iphone" "Ναι του απαντώ. Μου το έκανε δώρο ο θείος μου στην Ελλάδα. " Ένα εντελώς ΑΧΡΗΣΤΟ τηλέφωνο που αν και είχε οθόνη αφής, έπρεπε να το δουλεύω με το νύχι ή με κανένα απο αυτά τα στυλό που μοιάζουν με οδοντογλυφίδα πλαστική. "Θα μπορούσες να μου δείξεις τις λειτουργίες του; Πρόσεξα πως δέχεται 2 sim" Ναι ναι ναι. Το είχε ανοίξει την ώρα που έψαχνε ΤΑ ΠΑΝΤΑ.. Για να πω την αλήθεια δεν έκανα και την καλύτερη διαφήμιση στο κινητό. Οι περισότερες λέξεις ήταν άχρηστο, άβολο, χαλασμένο και άλλου τέτοιου είδους κοσμιτικά. Δεν μου πήρε ούτε 5 λεπτά για να του τα πώ. Χαμογέλασε με χαιρέτησε για μια ακόμη φορά και χάθηκε μέσα στο "καράβι" που είχε το σήμα της BMW..
Comment