Announcement

Collapse
No announcement yet.

Ελληνικά εστιατόρια - Προσωπικές ιστορίες

Collapse
This is a sticky topic.
X
X
 
  • Filter
  • Time
  • Show
Clear All
new posts

    Γιατι τον εστειλες με τις καλυτερες ευχες σου και δεν τον "προστατευσες"....λολ

    Comment


      Γειά σας πατριωτάκια! Τελικά βρήκα προσωρινή εργασία, που αλλού σε εστιατόριο και μαντέψτε απο που είναι.. Έκανα πάνω απο 150 τηλέφωνα για δουλειά και όλα ήταν άκυρα (σε εστιατόρια). Σε γερμανική δεν το έψαξα σχεδόν καθόλου λόγω σπιτιού. Σε λίγες μέρες ξεκινάω δουλειά ευτυχώς και σύντομα θα έρθει η συνέχεια της ιστορίας. Ευχαριστώ απο καρδιάς για τα μηνύματα που μου στείλατε στο inbox και σας εύχομαι το καλύτερο!

      Comment


        Originally posted by loufas View Post
        Γειά σας πατριωτάκια! Τελικά βρήκα προσωρινή εργασία, που αλλού σε εστιατόριο και μαντέψτε απο που είναι.. Έκανα πάνω απο 150 τηλέφωνα για δουλειά και όλα ήταν άκυρα (σε εστιατόρια). Σε γερμανική δεν το έψαξα σχεδόν καθόλου λόγω σπιτιού. Σε λίγες μέρες ξεκινάω δουλειά ευτυχώς και σύντομα θα έρθει η συνέχεια της ιστορίας. Ευχαριστώ απο καρδιάς για τα μηνύματα που μου στείλατε στο inbox και σας εύχομαι το καλύτερο!
        Καλως τον συγγραφεα μας !
        Μπραβο!
        ''Minds are like parachutes... they only function when open.''

        Comment


          σιδεροκέφαλος loufas. Καλή αρχή....
          Μπορεί να απογοητευτείς αν αποτύχεις, αλλά είσαι χαμένος αν δεν προσπαθήσεις.
          ~Beverly Sills~ | (Αμερικανίδα υψίφωνος) | γ. 1929

          Comment


            αντε με το καλο!!! εμεις π ε ρ ι μ ε ν ο υ μ ε........

            Comment


              Λούφα, γεια, απίστευτη η ιστορία σου. Και εγώ, χρόνια πριν, έφυγα για Ολλανδία από Ρέθυμνο για Άμστερνταμ, με μόνο 1 βαλίτσα και κάποιες χιλιάδες δρχ (τότε). Είχα μόνο τη διεύθυνση από μία ελληνο-αγγλίδα φίλη μου. Τη βρήκα με τα χίλια ζόρια, για να καταλάβω ότι δεν είχε δικό της σπίτι και ότι έμενε σε γνωστούς της και για διάστημα πολλών μηνών, έμενα και εγώ από καναπέ σε καναπέ, δικών της γνωστών. Ολλανδικά δεν ήξερα γρι. Μόνο αγγλικά. Όμως ποτέ δεν ήθελα να δουλέψω σε ελληνικά εστιατόρια, λέγοντας, ότι έτσι δεν θα μάθω ποτέ Ολλανδικά (αφού θα μιλάω ελληνικά όλη την ώρα) και προσπάθησα να βρω δουλειές με ολλανδούς. Πήγα στα γραφεία ευρέσεως εργασίας (αυτά που σου γράφω, είναι τώρα πάνω από 15 χρόνια έτσι?). Η πρώτη μου ποτέ δουλειά σε εξωτερικό,έξω πολύ από την πόλη, στη μέση του πουθενά που λέμε, σε εργοστάσιο με λουλούδια να φτιάχνουμε μπουκέτα για Γαλλία, Ισπανία, και άλλες ευρωπαικές χώρες. Από το πρωί έως αργά το βράδυ, (ούτε που θυμάμαι πόσα λεφτά έπαιρνα τότε), αλλά δεν με ένοιαζε, όπως και εσένα. Μου αρκούσε που είχα δουλειά και πληρωνόμουν, για να έχω τα προς το ζην. Θυμάμαι, εκεί έμαθα τις πρώτες μου ολλανδικές λέξεις, μιας και αγγλικά γνώριζαν όλοι οι ολλανδοί συνάδελφοι αλλά αρνιόταν να μου μιλήσουν...Να μην στα πολυλογώ, πέρασαν έτσι οι πρώτοι 6 μήνες. Μετά κάπως καλυτέρευσαν τα πράγματα, και πήγα σε φροντιστήριο για ξένους να μάθω τη γλώσσα, την οποία πλήρωνα εγώ, ενώ για άλλα εκτός Ευρώπης κράτη, ήταν δωρεάν!!!, και 3 χρόνια μάθαινα, και τέλος καλά, όλα καλά, βρήκα καλύτερες δουλειές, πιο κοντά στην πόλη, αλλά ποτέ μα ποτέ με έλληνες! Γνώρισα και ένα ολλανδό που έμεινα για κάποιο διάστημα στο σπίτι του, αλλά μετά από 7 χρόνια Ολλανδίας, γύρισα ξανά στο σπίτι μου, γιατί, είχα βαρεθεί να μην μπορώ να βρω δικό μου σπίτι και να είναι τόσα χρόνια τα ρούχα μου σε βαλίτσες και από εδώ και από εκεί. Πέρασαν τα χρόνια, και εγώ και ο αρραβωνιαστικός μου, έχουμε έρθει τώρα σχεδόν 9 μήνες Γερμανία (Μόναχο), δυστυχώς όμως η τύχη δεν είναι με το μέρος μας, και από θέμα δουλειάς και από θέμα σπιτιού (τα πράγματα έχουν αλλάξει για τους καινούριους <μετανάστες> κατά πολύ), και έτσι, σε λίγες μέρες, επιστρέφουμε πάλι πίσω. Στη δε Ολλανδία που έχω ακόμα επαφές με πρώην συναδέλφους, μου λένε, ότι και εκεί τα πράγματα από θέμα δουλειάς έχουν δυσκολέψει, μιας και σου κάνουν ένα 6 μηνο συμβόλαιο και μετά είσαι πάλι από την αρχή στο ψάξιμο..Πάντως, όπου και να είσαι, ότι και να κάνεις, σου εύχομαι τα καλύτερα.
              Στην υγειά μας ρε παιδιά!

              Comment


                " Η μικρή"

                Μου κρατούσε συντροφιά στις δύσκολες στιγμές και ας μην το γνώριζε. Ήταν κάτι σαν τους φανταστικούς φίλους που είχαμε οι περισσότεροι στα παιδικά μας χρόνια. Τα δύσκολα βράδια μετά τη δουλειά, τα δύσκολα πρωινά πριν τη δουλειά.. Ότι και αν με βάραινε κοιτούσα τις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει στο φατσοβιβλίο και χαζογελούσα σαν μικρό παιδί. Αυτό κράτησε περίπου ενάμισι μήνα. Τόσο μου πήρε για να κάνω την κίνηση. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε στο γυμνάσιο δεν μου είχε πάρει τόσο για να πλησιάσω κοπέλα. Ήταν κάτι το διαφορετικό όμως, το ένιωθα.. Η ιστορία ξεκίνησε με τον κλασικό τρόπο της σήμερον εποχής. Αίτημα φιλίας και like στις φωτογραφίες. Αν θυμάμαι καλά έκανα σε όλες. ειδικά σε αυτές που μου άρεσαν πολύ, δεν έλειπαν τα σχόλια του ιντερνετικού καμακιού.. Δεν περίμενα και τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο τα τυπικά σχόλια και απαντήσεις που θα μπορούσε να δώσει κανείς σε έναν άγνωστο..
                Πριν ξεκινήσω τα σχόλια που ανέφερα, είχε πέσει μια μικρή ανάκριση στη φίλη μου. Τα γνωστά, τι τύπος είναι, αν είναι σε σχέση και τα σχετικά. Της είχα πει να πει και κανένα καλό λόγο για μενα, γιαυτό είναι οι φίλοι άλλωστε! Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά και να συνδεθώ με το "κλεμένο" δίκτυο απο το σαραβαλιασμένο μου λάπτοπ στο φατσοβιβλίο και να δω αν έγραψε κάτι, αν έκανε έστω ένα like σε αυτά που έγραφα. Λες και περίμενα αποτελέσματα απο εξετάσεις ήταν! Όταν έγραφε κάτι, ακόμα και εντελώς άσχετο, πίστευα οτι το έγραφε για μένα! Τραγούδια; Δεν το συζητώ. Άγνωστα εντελώς που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σαν τίτλους, έψαχνα τους στίχους στο διαδίκτυο για να πιάσω κάποιο κρυφό μήνυμα. Τι στιγμές..

                "Οι πρώτη συνομιλία"

                Συνεχίζεται..

                Comment


                  Καλημερα βρε loufas περιμενουμε όλοι με αγωνια να διαβασουμε κατι και εσυ γραφεις πεντε σειρες??? σαν τα παιδακια μας δειχνεις την σοκολατα και μας δινεις ενα κομματακι!!!!!διπλα στο συνεχιζεται γραψε και ποτε συνεχιζεται...

                  Comment


                    Originally posted by loufas View Post
                    Μαράκι θα το μελαγχολήσω λιγάκι τώρα, μα δεν θέλω πελάτες. Πατριώτες ήθελα και τους βρήκα!! Να σαι καλά
                    διαβάζω όσα πέρασες, δεν έχω φτάσει στις πιο πρόσφατές σου αναρτήσεις. προσωπικά στενοχωριέμαι με όσα περνάω αλλά εσύ έχεις περάσει πολύ χειρότερα και δεν σε βλέπω να χάνεις ούτε το κουράγιο σου, ούτε τη δύναμή σου, μα ούτε και την χαρά για ζωή. αυτό όμως που με συγκίνησε περισσότερο είναι η παραπάνω σου φράση. συμφωνώ με τους άλλους, να κάνεις την ιστορία σου βιβλίο και τα έσοδα δεν θα είναι απλά χρήματα αλλά συμπαράσταση, κατανόηση και αλληλεγγύη οπότε να μη νιώσεις άσχημα. άσε τα εστιατόρια και πιάσε την πένα, ή μάλλον τον Η/Υ.
                    The views and opinions expressed in my posts are strictly mine and do not necessarily reflect life across Canada's Provinces and Territories.

                    Comment


                      Originally posted by loufas View Post
                      " Η μικρή"

                      Μου κρατούσε συντροφιά στις δύσκολες στιγμές και ας μην το γνώριζε. Ήταν κάτι σαν τους φανταστικούς φίλους που είχαμε οι περισσότεροι στα παιδικά μας χρόνια. Τα δύσκολα βράδια μετά τη δουλειά, τα δύσκολα πρωινά πριν τη δουλειά.. Ότι και αν με βάραινε κοιτούσα τις φωτογραφίες που είχε αναρτήσει στο φατσοβιβλίο και χαζογελούσα σαν μικρό παιδί. Αυτό κράτησε περίπου ενάμισι μήνα. Τόσο μου πήρε για να κάνω την κίνηση. Τώρα που το σκέφτομαι, ούτε στο γυμνάσιο δεν μου είχε πάρει τόσο για να πλησιάσω κοπέλα. Ήταν κάτι το διαφορετικό όμως, το ένιωθα.. Η ιστορία ξεκίνησε με τον κλασικό τρόπο της σήμερον εποχής. Αίτημα φιλίας και like στις φωτογραφίες. Αν θυμάμαι καλά έκανα σε όλες. ειδικά σε αυτές που μου άρεσαν πολύ, δεν έλειπαν τα σχόλια του ιντερνετικού καμακιού.. Δεν περίμενα και τίποτα το ιδιαίτερο, μόνο τα τυπικά σχόλια και απαντήσεις που θα μπορούσε να δώσει κανείς σε έναν άγνωστο..
                      Πριν ξεκινήσω τα σχόλια που ανέφερα, είχε πέσει μια μικρή ανάκριση στη φίλη μου. Τα γνωστά, τι τύπος είναι, αν είναι σε σχέση και τα σχετικά. Της είχα πει να πει και κανένα καλό λόγο για μενα, γιαυτό είναι οι φίλοι άλλωστε! Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά και να συνδεθώ με το "κλεμένο" δίκτυο απο το σαραβαλιασμένο μου λάπτοπ στο φατσοβιβλίο και να δω αν έγραψε κάτι, αν έκανε έστω ένα like σε αυτά που έγραφα. Λες και περίμενα αποτελέσματα απο εξετάσεις ήταν! Όταν έγραφε κάτι, ακόμα και εντελώς άσχετο, πίστευα οτι το έγραφε για μένα! Τραγούδια; Δεν το συζητώ. Άγνωστα εντελώς που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σαν τίτλους, έψαχνα τους στίχους στο διαδίκτυο για να πιάσω κάποιο κρυφό μήνυμα. Τι στιγμές..

                      "Οι πρώτη συνομιλία"

                      Συνεχίζεται..
                      Loufa καλως ήρθες!!!!!!

                      Περιμένουμε όλοι με αγωνία τη συνέχεια........

                      Comment


                        Originally posted by loufas View Post
                        " Η μικρή"

                        Δεν έβλεπα την ώρα να φύγω απο τη δουλειά και να συνδεθώ με το "κλεμένο" δίκτυο απο το σαραβαλιασμένο μου λάπτοπ στο φατσοβιβλίο και να δω αν έγραψε κάτι, αν έκανε έστω ένα like σε αυτά που έγραφα. Λες και περίμενα αποτελέσματα απο εξετάσεις ήταν! Όταν έγραφε κάτι, ακόμα και εντελώς άσχετο, πίστευα οτι το έγραφε για μένα! Τραγούδια; Δεν το συζητώ. Άγνωστα εντελώς που δεν τα είχα ακούσει ποτέ ούτε σαν τίτλους, έψαχνα τους στίχους στο διαδίκτυο για να πιάσω κάποιο κρυφό μήνυμα. Τι στιγμές..



                        Συνεχίζεται..



                        Αναμένουμε!
                        ''Minds are like parachutes... they only function when open.''

                        Comment


                          Περιμένουμε !!!
                          Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει !!!
                          Μέγας Αλέξανδρος, 356-323 π.Χ.,

                          Comment


                            Ρε Λουφα πανω στο καλυτερο μας το κοβεις;; Τωρα που εχει και λαβ στορυ; Γιατι κάθε βιβλιο που σεβεται τον εαυτο του πρεπει να εχει κι ενα λαβ στορυ μεσα.... Αμαν ρε παιδι μου, ουτε στο game of thrones τετοια αγωνια....

                            Comment


                              Ειδες Kωστη; το αναγνωστικο κοινο θελει και το λαβ στορυ ! Xωρίς ,δεν γινεται!

                              υ.γ ξερει η agent
                              ''Minds are like parachutes... they only function when open.''

                              Comment


                                Καθώς χάζευα τις φωτογραφίες της για μια ακόμη φορά, ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος της συνομιλίας και πετάγεται το παραθυράκι κάτω δεξιά. Δεν έδωσα σημασία γιατί άκουγα Παπακωνσταντίνου και υπέθεσα πως κάποιο ρεμάλι απο τα φιλαράκια θα είναι να πούμε καμιά χαζομάρα. Όταν το μάτι μου έπεσε στο όνομα του συνομιλητή όμως, πάγωσα.. Ήταν εκείνη! Πραγματικά δεν ήξερα τι να γράψω. Είχε στείλει ένα απλό "hi". Άρχισε η συζήτηση με τον εαυτό μου. Κατάλαβα πως ψιθύριζα και προς στιγμήν σκέφτηκα μήπως με ακούσουν οι άλλοι και με περάσουν για τρελό. Δεν είναι και ότι καλύτερο να μιλάς μόνος σου σε ένα άδειο δωμάτιο.. "Τώρα; Τι λέμε; Πως ξεκινάμε;" Ήθελα να της πω αμέσως πόσο πολύ μου άρεσε, οτι την σκέφτομαι συνεχώς και ας μην την ξέρω. "Πως να το κάνω αυτό; Θα με περάσει για κανένα λιγούρη που την πέφτει σε κάθε όμορφη κοπέλα του φατσοβιβλίου! Θα με πει ανώμαλο που τη βρίσκω με τις φωτογραφίες της και θα με διαγράψει. Αν με διαγράψει τι θα κάνω; Είναι σα να με χωρίζει!! Συγκρατήσου Κωστή.." Έλεγα σφίγγοντας τις γροθιές μου. "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!!" είπα λιγάκι φωναχτά.. "Πρέπει να της το φέρω με τρόπο. Πρέπει να πω κάτι καλό για αρχή, κάτι μετρημένο και ταυτόχρονα "πιασάρικο" Πρέπει να βρώ τρόπο να ανοίξω συζήτηση και να έχει διάρκεια." Τόσο καιρό σκέφτομαι τι να της πω, έκανα ακόμα και εξάσκηση στον καθρέφτη λες και θα συναντιόμασταν. Το έχετε κάνει και σίγουρα χαμογελάτε αυτή τη στιγμή!! Χαχαχαχα, έπαιρνα και το ύφος του greek lover που δεν μασάει ποτέ να τα ρίξει σε όποια του αρέσει.. Πρέπει να μου πήρε τουλάχιστον δέκα λεπτά για να πάρω την απόφαση και να γράψω κάτι. Στο διάστημα αυτό, ήρθε και δεύτερο μήνυμα. "Είσαι δω;" Πόσο απλό ήταν να πω μια καλησπέρα;
                                "Γειά! Ναι εδώ είμαι απλά έχω λίγη δουλίτσα γιαυτό αργώ να απαντήσω..", "Αν ενοχλώ να τα πούμε άλλη στιγμή." Πριν προλάβει να τραβήξει το δάχτυλό της απο το ΕΝΤΕΡ, είχα απαντήσει κιόλας "όχι όχι τελείωσα." Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποίησα το τυφλό σύστημα!! Κάθε φορά περίμενα να μου γράψει κάτι για να απαντήσω. Είχα χάσει τη μπάλα! Δεν έκανα ούτε μια ερώτηση, ούτε μια κίνηση να ξεκινήσω κάποια συζήτηση. Είχα ανοίξει και δεύτερο παράθυρο για να βλέπω τη φωτό της πιο καλά. Την είχε βγάλει στη Σαντορίνη. Μαυρισμένο δερματάκι, μαύρα μαλιά και απαλό ολοστρόγγυλο προσωπάκι με τις λακουβίτσες στα μαγουλάκια. Φορούσε ένα ολόσωμο αέρινο φόρεμα με ανοιχτά καλοκαιρινά χρώματα. Στεκόταν δίπλα σε κάτι βραχάκια και ο ήλιος έλουζε το δέρμα της. Οπτασία.. Η συζήτηση δεν είχε συγκεκριμένο θέμα. Με ρώταγε απαντούσα με χαμόγελο. Βέβαια δεν με έβλεπε και γιαυτό χαμογελούσα. Ένιωθα χαζοχαρούμενος έφηβος που κατάφερε να μιλήσει με την κοπέλα που έχει καψουρευτεί απο το δημοτικό και περίμενε να φτάσει στο λύκειο για να το κάνει.. Με είχε ρωτήσει πόσο χρονών είμαι. Όταν της είπα και την ρώτησα το ίδιο, τότε την είπα για πρώτη φορά "μικρή" Αυτή τη στιγμή που γράφω χαμογελώ!!
                                Μιλούσαμε για εντελώς άσχετα πράγματα και μας πήρε αργά. Το μυαλό μου όμως ήταν κολλημένο να της πω οτι μου αρέσει. Δεν μπορούσα να το ρισκάρω όμως! "Πρέπει να βρω ένα τρόπο να την κάνω να ξαναμιλήσουμε. ΣΚΕΨΟΥ!!" Η ώρα περνούσε και κάποια στιγμή μου είπε πως νύσταξε. Τότε δούλευε σε ένα κατάστημα σαν πωλήτρια και έκανε αρκετά χιλιόμετρα με το αστικό για να φτάσει. Απο τη μια να θέλω σαν τρελός να ξαναμιλήσουμε και απο την άλλη να μην της το δείξω.. Έφτασε η ώρα της καληνύχτας. Για καλή μου τύχη με ρώτησε εκείνη τι ώρα τελειώνω τη δουλειά και αν θα μπω αύριο βράδυ. Το πρώτο διαδικτυακό ραντεβού μας!! Καληνυχτίσαμε ο ένας τον άλλο, και ξάπλωσα. Δεν νομίζω να ακουμπούσα το στρώμα εκείνο το βράδυ.. Το σώμα και το μυαλό είχαν χωριστεί! Ένιωθα τόσο ήρεμος, τόσο χαλαρός και τόσο χαρούμενος! Η υγρασία της Ολλανδίας ήταν πλέον καλοκαιρινή δροσούλα στην Ελλάδα.. Ήταν η πρώτη φορά στο διάστημα που δούλευα στον χωριάτη και ήθελα να ξημερώσει γρήγορα να πάω για δουλειά. Για τι άλλο; Για να σχολάσω και να μιλήσω μαζί της..

                                "Συνεχίζεται.."

                                Comment

                                Working...
                                X