08/08/2013
Καλησπέρα στην παρέα!
Συγχωρέστε με αλλά η δική μου ανταπόκριση ξεκινά από την Ελλάδα. Θα ήθελα να μοιραστώ την μέχρι τώρα εμπειρία μου μαζί σας τόσο για να μπορέσω να κάνω τη μετάβαση πιο εύκολη, όσο και για ν’ ανταλλάξω απόψεις.
Είμαι πτυχιούχος μεταφραστής (από Αγγλικά σε Ελληνικά κι ενίοτε το αντίστροφο). Κατέχω τίτλο βρετανικού εκπαιδευτικού ιδρύματος. Άνεργος τρία χρόνια τώρα με μηδενικές προοπτικές, αποφάσισα να τολμήσω το μεγάλο βήμα και να μεταναστεύσω στην Αυστραλία. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που επιχείρησα να φύγω.
Στο παρελθόν ένας ελληνοαυστραλός «φίλος» (ο οποίος έχει κατέβει εδώ και δύο χρόνια τώρα), είχε «προσπαθήσει» να με βοηθήσει. Οι λέξεις «φίλος» και «προσπαθήσει» είναι επίτηδες βαλμένες σε εισαγωγικά καθώς, κάθε άλλο παρά φίλος μπορεί να λογίζεται το εν λόγω άτομο, ενώ ουδέποτε είχε την πραγματική πρόθεση να προσφέρει κάτι. Ένας καιροσκόπος ήταν, ο οποίος ήθελε παρέα για να περνάει την ώρα του, κάτι που γινόταν όσο γνωριζόμασταν και στην Ελλάδα. Θα αναρωτηθείτε (και με το δίκιο σας) γιατί συνέχιζα να συγχρωτίζομαι μαζί του. Δίκιο έχετε, ωστόσο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Παρόλα αυτά, χάρη στα ψέματά του, τουλάχιστον μπήκα στη διαδικασία να αντιληφθώ τα περί βίζας και τις δυσκολίες που έχει η απόκτησή της. Είχα μιλήσει μάλιστα με μεταναστευτικό σύμβουλο εκ Αυστραλίας (ακόμα θυμάμαι τα 120 δολάρια που μου είχε ζητήσει για Skype interview) και κατέληξα πως μάλλον δεν θα τα κατάφερνα, όχι επειδή δεν είχα τα προσόντα ή δεν μιλώ καλά τη γλώσσα, τουναντίον. Θεωρούσα ότι δεν θα τα κατάφερνα επειδή δεν διέθετα τα υπέρογκα ποσά που ζητούσε η σύμβουλος και το όλο εγχείρημα. Τότε, πριν περίπου δύο χρόνια, όπως θυμάμαι το επάγγελμα του μεταφραστή ήταν ακόμα μέσα στη λίστα SOL και πριμοδοτείτο με 70 μόρια.
Είχα αφήσει πίσω μου το όνειρο της μετανάστευσης, και με την ηλικία μου να προχωρά επικίνδυνα, μάλλον το είχα διαγράψει. Ένας φίλος με προέτρεψε να σκεφτώ το ενδεχόμενο ενός μεταπτυχιακού στη Βρετανία, μήπως και μπορέσω να δικτυωθώ εκεί. Μια έκθεση πανεπιστημίων του εξωτερικού που γινόταν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο στάθηκε αφορμή ν’ αναζωπυρωθεί η επιθυμία. Πήγα και γνώρισα κάποιους που πρόσφεραν σπουδές και ΠΙΘΑΝΕΣ ευκαιρίες καριέρας στην Αυστραλία. Ομολογώ πως ήμουν (κι είμαι ακόμα) ιδιαιτέρως επιφυλακτικός. Μίλησα με τους εκπροσώπους και των δύο γραφείων. Πήγα μόνος, πήγα μαζί με φίλους. Δύο εξ αυτών προσφέρθηκαν να μου δανείσουν χρήματα για να κάνω την απόπειρα. Πήγα ξανά στα γραφεία. Έστειλα γνωστούς μου να τους ψαρέψουν. Το έψαξα από όλες τις μεριές...
Στην ουσία αυτό που σου προσφέρουν είναι την ευκαιρία να σπουδάσεις κάτι αποκτώντας φοιτητική βίζα που σου δίνει το δικαίωμα 20 ωρών εργασίας την εβδομάδα όσο είσαι φοιτητής και 40 ωρών την εβδομάδα μεταξύ των εξαμήνων (όπου μεσολαβεί μια περίοδος διακοπών). Δεν υπόσχονται, αλλά προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν να βρεις μια πρόχειρη δουλειά, ενώ είναι στο χέρι σου να δικτυωθείς όσο καλύτερα γίνεται και να βρεις είτε κάποιον σπόνσορα, είτε κάποιον άλλο (νόμιμο) τρόπο για να παραμείνεις εκεί.
Οι χρηματοδότες μου συμφώνησαν και μου έδωσαν το πράσινο φως. Από εκεί που δεν είχα δανειστεί ποτέ μου ούτε ένα ευρώ, βρέθηκα με 8000 στο λογαριασμό μου. Μεγάλο το συναισθηματικό φορτίο. Δεν θα εκμεταλλευόμουν ποτέ κανένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, είχα κι έχω αμφιβολίες για το project. Έδωσα τα χρήματα που μου ζητήθηκαν από το γραφείο, πληρώθηκε η προκαταβολή της σχολής, βγήκε η φοιτητική βίζα, αγόρασα το εισιτήριο. Αναχωρώ από την Αθήνα στις 29/09/2013 στις 18:50 και φτάνω στην Μελβούρνη την 01/10/2013 στις 08:00.
Σπίτι είπαμε ότι θα κλείσουμε από εδώ, τους είπα ότι θα προτιμούσα κάποιο μικρό, οικονομικό στούντιο. Μίλησα και με τα ξαδέρφια μιας φίλης μου, ελαφρώς ηλικιωμένους συντηρητικούς ελληνοαυστραλούς, που είχαν έρθει για διακοπές στην Ελλάδα (ένα μήνα στην Μύκονο…) Μου υποσχέθηκαν πως θα μου στείλουν τα contact details τους, ενώ δεσμεύτηκαν να με συναντήσουν μόλις κατέβω και… βλέπουμε. Τα περιμένω ακόμα (παρότι ξέρω πως έχουν φτάσει σπίτι τους εδώ και 15 ημέρες, αλήθεια ένα mail με δυο τηλέφωνα και μια διεύθυνση δεν παίρνει χρόνο, σωστά;) αλλά δεν στηρίζομαι σ’ αυτούς, άλλωστε, ήταν ένα plan B (να μην πω καλύτερα ένα plan Z).
Έχω πολύ όρεξη για δουλειά, δεν είμαι ανειδίκευτος, θεωρώ πως έχω κάποιες γνώσεις, ένα πτυχίο από βρετανικό πανεπιστήμιο που θέλω ν’ αναγνωρίσω στην Αυστραλία (μέσω του NAATI του οργανισμού πιστοποίησης μεταφραστών και διερμηνέων). Η κατάσταση στην Ελλάδα δυστυχώς δεν παλεύεται άλλο. Δεν σας κρύβω όμως πως, παρά την απόφαση μου να φύγω, νιώθω φοβερά απελπισμένος, αγχωμένος, στεναχωρημένος. Σήμερα διάβασα σε κάποιο group για επιτήδειους που κατεβάζουν φοιτητές στην Αυστραλία και τους πουλάνε ψεύτικες ελπίδες και φυσικά ταράχτηκα… Σήμερα γράφτηκα στο patriotaki και μοιράζομαι την μέχρι τώρα εμπειρία μου…
Δεν περιμένω να μου έχουν στρωμένα τα κόκκινα χαλιά, ποτέ δεν το περίμενα. Δεν ζητώ μεγαλεία. Ζητώ όμως μια ευκαιρία να ζήσω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια, μια ευκαιρία που η Ελλάδα μου στερεί.
Ελπίζω…
Καλησπέρα στην παρέα!
Συγχωρέστε με αλλά η δική μου ανταπόκριση ξεκινά από την Ελλάδα. Θα ήθελα να μοιραστώ την μέχρι τώρα εμπειρία μου μαζί σας τόσο για να μπορέσω να κάνω τη μετάβαση πιο εύκολη, όσο και για ν’ ανταλλάξω απόψεις.
Είμαι πτυχιούχος μεταφραστής (από Αγγλικά σε Ελληνικά κι ενίοτε το αντίστροφο). Κατέχω τίτλο βρετανικού εκπαιδευτικού ιδρύματος. Άνεργος τρία χρόνια τώρα με μηδενικές προοπτικές, αποφάσισα να τολμήσω το μεγάλο βήμα και να μεταναστεύσω στην Αυστραλία. Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά που επιχείρησα να φύγω.
Στο παρελθόν ένας ελληνοαυστραλός «φίλος» (ο οποίος έχει κατέβει εδώ και δύο χρόνια τώρα), είχε «προσπαθήσει» να με βοηθήσει. Οι λέξεις «φίλος» και «προσπαθήσει» είναι επίτηδες βαλμένες σε εισαγωγικά καθώς, κάθε άλλο παρά φίλος μπορεί να λογίζεται το εν λόγω άτομο, ενώ ουδέποτε είχε την πραγματική πρόθεση να προσφέρει κάτι. Ένας καιροσκόπος ήταν, ο οποίος ήθελε παρέα για να περνάει την ώρα του, κάτι που γινόταν όσο γνωριζόμασταν και στην Ελλάδα. Θα αναρωτηθείτε (και με το δίκιο σας) γιατί συνέχιζα να συγχρωτίζομαι μαζί του. Δίκιο έχετε, ωστόσο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Παρόλα αυτά, χάρη στα ψέματά του, τουλάχιστον μπήκα στη διαδικασία να αντιληφθώ τα περί βίζας και τις δυσκολίες που έχει η απόκτησή της. Είχα μιλήσει μάλιστα με μεταναστευτικό σύμβουλο εκ Αυστραλίας (ακόμα θυμάμαι τα 120 δολάρια που μου είχε ζητήσει για Skype interview) και κατέληξα πως μάλλον δεν θα τα κατάφερνα, όχι επειδή δεν είχα τα προσόντα ή δεν μιλώ καλά τη γλώσσα, τουναντίον. Θεωρούσα ότι δεν θα τα κατάφερνα επειδή δεν διέθετα τα υπέρογκα ποσά που ζητούσε η σύμβουλος και το όλο εγχείρημα. Τότε, πριν περίπου δύο χρόνια, όπως θυμάμαι το επάγγελμα του μεταφραστή ήταν ακόμα μέσα στη λίστα SOL και πριμοδοτείτο με 70 μόρια.
Είχα αφήσει πίσω μου το όνειρο της μετανάστευσης, και με την ηλικία μου να προχωρά επικίνδυνα, μάλλον το είχα διαγράψει. Ένας φίλος με προέτρεψε να σκεφτώ το ενδεχόμενο ενός μεταπτυχιακού στη Βρετανία, μήπως και μπορέσω να δικτυωθώ εκεί. Μια έκθεση πανεπιστημίων του εξωτερικού που γινόταν στην Αθήνα εκείνη την περίοδο στάθηκε αφορμή ν’ αναζωπυρωθεί η επιθυμία. Πήγα και γνώρισα κάποιους που πρόσφεραν σπουδές και ΠΙΘΑΝΕΣ ευκαιρίες καριέρας στην Αυστραλία. Ομολογώ πως ήμουν (κι είμαι ακόμα) ιδιαιτέρως επιφυλακτικός. Μίλησα με τους εκπροσώπους και των δύο γραφείων. Πήγα μόνος, πήγα μαζί με φίλους. Δύο εξ αυτών προσφέρθηκαν να μου δανείσουν χρήματα για να κάνω την απόπειρα. Πήγα ξανά στα γραφεία. Έστειλα γνωστούς μου να τους ψαρέψουν. Το έψαξα από όλες τις μεριές...
Στην ουσία αυτό που σου προσφέρουν είναι την ευκαιρία να σπουδάσεις κάτι αποκτώντας φοιτητική βίζα που σου δίνει το δικαίωμα 20 ωρών εργασίας την εβδομάδα όσο είσαι φοιτητής και 40 ωρών την εβδομάδα μεταξύ των εξαμήνων (όπου μεσολαβεί μια περίοδος διακοπών). Δεν υπόσχονται, αλλά προθυμοποιούνται να σε βοηθήσουν να βρεις μια πρόχειρη δουλειά, ενώ είναι στο χέρι σου να δικτυωθείς όσο καλύτερα γίνεται και να βρεις είτε κάποιον σπόνσορα, είτε κάποιον άλλο (νόμιμο) τρόπο για να παραμείνεις εκεί.
Οι χρηματοδότες μου συμφώνησαν και μου έδωσαν το πράσινο φως. Από εκεί που δεν είχα δανειστεί ποτέ μου ούτε ένα ευρώ, βρέθηκα με 8000 στο λογαριασμό μου. Μεγάλο το συναισθηματικό φορτίο. Δεν θα εκμεταλλευόμουν ποτέ κανένα. Μέχρι και την τελευταία στιγμή, είχα κι έχω αμφιβολίες για το project. Έδωσα τα χρήματα που μου ζητήθηκαν από το γραφείο, πληρώθηκε η προκαταβολή της σχολής, βγήκε η φοιτητική βίζα, αγόρασα το εισιτήριο. Αναχωρώ από την Αθήνα στις 29/09/2013 στις 18:50 και φτάνω στην Μελβούρνη την 01/10/2013 στις 08:00.
Σπίτι είπαμε ότι θα κλείσουμε από εδώ, τους είπα ότι θα προτιμούσα κάποιο μικρό, οικονομικό στούντιο. Μίλησα και με τα ξαδέρφια μιας φίλης μου, ελαφρώς ηλικιωμένους συντηρητικούς ελληνοαυστραλούς, που είχαν έρθει για διακοπές στην Ελλάδα (ένα μήνα στην Μύκονο…) Μου υποσχέθηκαν πως θα μου στείλουν τα contact details τους, ενώ δεσμεύτηκαν να με συναντήσουν μόλις κατέβω και… βλέπουμε. Τα περιμένω ακόμα (παρότι ξέρω πως έχουν φτάσει σπίτι τους εδώ και 15 ημέρες, αλήθεια ένα mail με δυο τηλέφωνα και μια διεύθυνση δεν παίρνει χρόνο, σωστά;) αλλά δεν στηρίζομαι σ’ αυτούς, άλλωστε, ήταν ένα plan B (να μην πω καλύτερα ένα plan Z).
Έχω πολύ όρεξη για δουλειά, δεν είμαι ανειδίκευτος, θεωρώ πως έχω κάποιες γνώσεις, ένα πτυχίο από βρετανικό πανεπιστήμιο που θέλω ν’ αναγνωρίσω στην Αυστραλία (μέσω του NAATI του οργανισμού πιστοποίησης μεταφραστών και διερμηνέων). Η κατάσταση στην Ελλάδα δυστυχώς δεν παλεύεται άλλο. Δεν σας κρύβω όμως πως, παρά την απόφαση μου να φύγω, νιώθω φοβερά απελπισμένος, αγχωμένος, στεναχωρημένος. Σήμερα διάβασα σε κάποιο group για επιτήδειους που κατεβάζουν φοιτητές στην Αυστραλία και τους πουλάνε ψεύτικες ελπίδες και φυσικά ταράχτηκα… Σήμερα γράφτηκα στο patriotaki και μοιράζομαι την μέχρι τώρα εμπειρία μου…
Δεν περιμένω να μου έχουν στρωμένα τα κόκκινα χαλιά, ποτέ δεν το περίμενα. Δεν ζητώ μεγαλεία. Ζητώ όμως μια ευκαιρία να ζήσω τη ζωή μου με αξιοπρέπεια, μια ευκαιρία που η Ελλάδα μου στερεί.
Ελπίζω…
Comment