Λοιπόν αγαπητοί πατριώτες
Το 2012 έκλεισε η εταιρεία στην οποία εργαζόμουνα (μπήκε σε εκκαθάριση). Λόγω θέσης και νομικών περιορισμών είχα την υποχρέωση να μείνω μαζί τους (ευτυχώς με πληρωμή την οποία επιδίκασε το δικαστήριο με την κατάθεση της αίτησης) μέχρι το τέλος του χρόνου (2012) για να διεκπαιρεωθούν εκκρεμότητες με τις ανεξάρτητες αρχές (ΕΕΤΤ, ΑΑΔΑΕ κλπ κλπ κλπ). Δεν επαναπαύθηκα και σαν παλιά καραβάνα στον χώρο άρχισα να στήνω κάτι δικό μου αξιοποιώντας τις γνωριμίες και τις επαφές στον χώρο είτε στην Ελλάδα είτε με τους ξένους προμηθευτές μας. Εξάλλου δεν είχα οικονομικό πρόβλημα και επιπλέον λόγω ηλικίας (56 ήμουν τότε) για τρία χρόνια αυτασφαλιζόμουν στο ΙΚΑ με έξοδα του πρώην εργοδότη και του ΙΚΑ. Το λάπτοπ στο χέρι και ταξίδια σε μερικές από τις καλύτερες χώρες του πλανήτη (Αρμενία, Αξερμπαιτζάν, Αλβανία) για δουλειές από μερικές μέρες μέχρι μερικές εβδομάδες. Παράλληλα και κάτι δουλίτσες στον ελληνικό χώρο με τους υποτιθέμενους "μεγάλους" του παιχνιδιού. Το δευτερο τρίμηνο του 2013 αρχίσανε τα πρώτα φέσια και είπα στον εαυτό μου "Ψηλέ δεν είναι να κάθεσαι να τρώς φέσια καιρός να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια"..
Στην αρχή σκέφτηκα για κανένα εξάμηνο-ετήσιο συμβόλαιο στις "πολιτισμένες" γωνιές του πλανήτη (Μέση Ανατολή, Αφρική κλπ) αλλά δεν έκατσε κάτι αξιόλογο. Αυτά που καθόταν ήταν εκτός αντικειμένου και άλλα ήταν φτηνιάρικα. Συνέχισα με Ευρώπη (στην οποία δεν περιμένεις τόσο υψηλές αμοιβές της τάξης των 600-800 δολλαρίων την μέρα αφορολόγητα) στην οποία τα πράγματα είναι ανταγωνιστικότερα.
Εχασα μια καλή ευκαιρία στο Ιράν για ενάμιση χρόνο. Μου την πήρε την δουλειά ένας Ιρλανδός γιατί έδωσε χαμηλότερη ημερήσια τιμή (εγώ είχα ζητήσει 1200 δολλάρια * 6 μέρες την βδομάδα καθαρά και έξοδα διαμονής αυτός ζήτησε 800 και παρόλο που δεν είχε 100% τα προσόντα προτιμήθηκε).
Θα μου πείτε Ιράν ? Ναι γιατί όχι. Οταν έκανα τις δουλειές μόνος μου, ετοίμασα και μια παρουσίαση για έναν οίκο λογισμικού που έκανε προσφορά και πήγα μια βδομάδα εκεί και μου άρεσε. Βέβαια τελείως woman unfriendly environment.
Στην επαγγελματική μου ζωή είναι τρίτη φορά που "ξενητεύομαι". Πρώτη φορά το 1980 (εεε τι λέω τώρα οι περισσότεροι από σας δεν θα είχατε γεννηθεί εκείνη την εποχή) που πήγα δύο χρόνια στην Ελβετία (Γενεύη), δεύτερη φορά σε μέση ηλικία και για δύο χρόνια στο Λάγος στην Νιγηρία. Εκτός από αυτά στην διάρκεια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας έχω δουλέψει σε διάφορα μέρη εκτός Ελλάδος για διαστήματα από 1-2 εβδομάδες μέχρι 4-6 μήνες (Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αμπου Ντάμπι, Αρμενία, Τουρκία ουφ πιθανόν να ξέχασα και κανένα δυο). Αισθάνομαι λοιπόν σαν Soldier of Fortune και η προοπτική της εργασίας εκτός Ελλάδος δεν με ενοχλεί καθόλου. Εξάλλου είμαι ζώον προσαρμοστικόν.
Λοιπόν τώρα στα γεράματα (αισίως τον Δεκέμβριο κλείνω τα 59) τσίμπησα μια μόνιμη δουλειά στην Αγγλία, από την οποία ελπίζω να κρεμάσω το λάπτοπ, με την συμπλήρωση των 40 ετών πλήρους απασχόλησης. Εγκαταστάθηκα μόνιμα τον Φεβρουάριο του 2014 (συν γυναιξί και άνευ τέκνοις διότι αυτά έχουν πλέον βρεί τον δρόμο τους το ένα στην Ελλάδα και το άλλο στο Λονδίνο) στο Sheffield.
Λίγα πράγματα για τους νεώτερους. Η προοπτική του να φύγετε από την Ελλάδα για κάποια χρόνια για δουλειά να μην σας τρομάζει. Δεν είναι ολος ο κόσμος η βρακοζώνα της μαμάς σας. Ανοίξτε τα φτερά σας και τολμήστε. Μην ξεχνάτε τον πρόγονο μας τον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Βασική προυπόθεση είναι να μπορέσετε να αφομοιωθείτε. Και με τον όρο αφομοίωση δεν εννοώ να γίνεται σαν και τους ιθαγενείς της χώρας στην οποία πάτε (στην περίπτωση μου σαν τους νερόβραστους τους Εγγλέζους) αλλά να μπορέσετε να ζήσετε με τους ρυθμούς και τον τρόπο με τον οποίο ζούνε οι κάτοικοι του τόπου καταλαβαίνοντας το γιατί ζούνε έτσι.
Δεν υποστηρίζω το να ρίξετε μαύρη πέτρα πίσω σας. Το αντίθετο πάντα να έχετε τον νού σας στο ομηρικό "νόστιμον ήμαρ", αλλά αυτό να μην ρίχνει σκιά στην καθημερινότητα σας.
Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Θα επανέλθω με αναλυτική εξιστόρηση
Το 2012 έκλεισε η εταιρεία στην οποία εργαζόμουνα (μπήκε σε εκκαθάριση). Λόγω θέσης και νομικών περιορισμών είχα την υποχρέωση να μείνω μαζί τους (ευτυχώς με πληρωμή την οποία επιδίκασε το δικαστήριο με την κατάθεση της αίτησης) μέχρι το τέλος του χρόνου (2012) για να διεκπαιρεωθούν εκκρεμότητες με τις ανεξάρτητες αρχές (ΕΕΤΤ, ΑΑΔΑΕ κλπ κλπ κλπ). Δεν επαναπαύθηκα και σαν παλιά καραβάνα στον χώρο άρχισα να στήνω κάτι δικό μου αξιοποιώντας τις γνωριμίες και τις επαφές στον χώρο είτε στην Ελλάδα είτε με τους ξένους προμηθευτές μας. Εξάλλου δεν είχα οικονομικό πρόβλημα και επιπλέον λόγω ηλικίας (56 ήμουν τότε) για τρία χρόνια αυτασφαλιζόμουν στο ΙΚΑ με έξοδα του πρώην εργοδότη και του ΙΚΑ. Το λάπτοπ στο χέρι και ταξίδια σε μερικές από τις καλύτερες χώρες του πλανήτη (Αρμενία, Αξερμπαιτζάν, Αλβανία) για δουλειές από μερικές μέρες μέχρι μερικές εβδομάδες. Παράλληλα και κάτι δουλίτσες στον ελληνικό χώρο με τους υποτιθέμενους "μεγάλους" του παιχνιδιού. Το δευτερο τρίμηνο του 2013 αρχίσανε τα πρώτα φέσια και είπα στον εαυτό μου "Ψηλέ δεν είναι να κάθεσαι να τρώς φέσια καιρός να την κάνεις με ελαφρά πηδηματάκια"..
Στην αρχή σκέφτηκα για κανένα εξάμηνο-ετήσιο συμβόλαιο στις "πολιτισμένες" γωνιές του πλανήτη (Μέση Ανατολή, Αφρική κλπ) αλλά δεν έκατσε κάτι αξιόλογο. Αυτά που καθόταν ήταν εκτός αντικειμένου και άλλα ήταν φτηνιάρικα. Συνέχισα με Ευρώπη (στην οποία δεν περιμένεις τόσο υψηλές αμοιβές της τάξης των 600-800 δολλαρίων την μέρα αφορολόγητα) στην οποία τα πράγματα είναι ανταγωνιστικότερα.
Εχασα μια καλή ευκαιρία στο Ιράν για ενάμιση χρόνο. Μου την πήρε την δουλειά ένας Ιρλανδός γιατί έδωσε χαμηλότερη ημερήσια τιμή (εγώ είχα ζητήσει 1200 δολλάρια * 6 μέρες την βδομάδα καθαρά και έξοδα διαμονής αυτός ζήτησε 800 και παρόλο που δεν είχε 100% τα προσόντα προτιμήθηκε).
Θα μου πείτε Ιράν ? Ναι γιατί όχι. Οταν έκανα τις δουλειές μόνος μου, ετοίμασα και μια παρουσίαση για έναν οίκο λογισμικού που έκανε προσφορά και πήγα μια βδομάδα εκεί και μου άρεσε. Βέβαια τελείως woman unfriendly environment.
Στην επαγγελματική μου ζωή είναι τρίτη φορά που "ξενητεύομαι". Πρώτη φορά το 1980 (εεε τι λέω τώρα οι περισσότεροι από σας δεν θα είχατε γεννηθεί εκείνη την εποχή) που πήγα δύο χρόνια στην Ελβετία (Γενεύη), δεύτερη φορά σε μέση ηλικία και για δύο χρόνια στο Λάγος στην Νιγηρία. Εκτός από αυτά στην διάρκεια της επαγγελματικής μου σταδιοδρομίας έχω δουλέψει σε διάφορα μέρη εκτός Ελλάδος για διαστήματα από 1-2 εβδομάδες μέχρι 4-6 μήνες (Αγγλία, Ολλανδία, Βέλγιο, Αμπου Ντάμπι, Αρμενία, Τουρκία ουφ πιθανόν να ξέχασα και κανένα δυο). Αισθάνομαι λοιπόν σαν Soldier of Fortune και η προοπτική της εργασίας εκτός Ελλάδος δεν με ενοχλεί καθόλου. Εξάλλου είμαι ζώον προσαρμοστικόν.
Λοιπόν τώρα στα γεράματα (αισίως τον Δεκέμβριο κλείνω τα 59) τσίμπησα μια μόνιμη δουλειά στην Αγγλία, από την οποία ελπίζω να κρεμάσω το λάπτοπ, με την συμπλήρωση των 40 ετών πλήρους απασχόλησης. Εγκαταστάθηκα μόνιμα τον Φεβρουάριο του 2014 (συν γυναιξί και άνευ τέκνοις διότι αυτά έχουν πλέον βρεί τον δρόμο τους το ένα στην Ελλάδα και το άλλο στο Λονδίνο) στο Sheffield.
Λίγα πράγματα για τους νεώτερους. Η προοπτική του να φύγετε από την Ελλάδα για κάποια χρόνια για δουλειά να μην σας τρομάζει. Δεν είναι ολος ο κόσμος η βρακοζώνα της μαμάς σας. Ανοίξτε τα φτερά σας και τολμήστε. Μην ξεχνάτε τον πρόγονο μας τον πολυμήχανο Οδυσσέα.
Βασική προυπόθεση είναι να μπορέσετε να αφομοιωθείτε. Και με τον όρο αφομοίωση δεν εννοώ να γίνεται σαν και τους ιθαγενείς της χώρας στην οποία πάτε (στην περίπτωση μου σαν τους νερόβραστους τους Εγγλέζους) αλλά να μπορέσετε να ζήσετε με τους ρυθμούς και τον τρόπο με τον οποίο ζούνε οι κάτοικοι του τόπου καταλαβαίνοντας το γιατί ζούνε έτσι.
Δεν υποστηρίζω το να ρίξετε μαύρη πέτρα πίσω σας. Το αντίθετο πάντα να έχετε τον νού σας στο ομηρικό "νόστιμον ήμαρ", αλλά αυτό να μην ρίχνει σκιά στην καθημερινότητα σας.
Αυτά τα ολίγα για την ώρα. Θα επανέλθω με αναλυτική εξιστόρηση
Comment