ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ !!!

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 15 ''

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

του Νίκου Καρούζου

(1926 - 1990)


Γλυκό που είναι το σκοτάδι στις εικόνες των προγόνων
άμωμα χέρια μεταληπτικά
ρούχα που τ'άδραξεν η γαλήνη και δε γνωρίζουν άνεμο
βαθιά το ελέησον απ' τους άυλους βράχους
τα μάτια σαν καρποί ευωδάτοι.
Κι ο ψάλτης ολόσωμος ανεβαίνει στο πλατάνι της φωνής
καημένε κόσμε
θυμίαμα η γαλάζια οσμή κι ο καπνός ασημένιος
κερί να στάζη ολοένα στα παιδόπουλα
καημένε κόσμε
σα βγαίνουν - ω χαρά πρώτη - με το Ευαγγέλιο και με τις λαμπάδες
κ' ύστερα η μεγάλη χαρά να συντροφεύουν τ' Άγια...
Ο παπα-Γιάννης τυλιγμένος τ' άσπρο του φελόνι
καλός πατέρας και καλός παππούς με το σιρόκο στη γενειάδα
χρόνια αιώνες χρόνια και νιάτα πόχει η ομορφιά!…

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 16 ''

O ΜΙΧΑΛΙΟΣ

του Κώστα Καρυωτάκη

(1896 - 1928)



Το Μιχαλιό τον πήρανε στρατιώτη.
Καμαρωτά ξεκίνησε κι ωραία
με το Μαρή και με τον Παναγιώτη.
Δε μπόρεσε να μάθει καν το "επ' ώμου".
Όλο εμουρμούριζε: "Κυρ Δεκανέα,
άσε με να γυρίσω στο χωριό μου".

Τον άλλο χρόνο, στο νοσοκομείο,
αμίλητος τον ουρανό κοιτούσε.
Εκάρφωνε πέρα, σ' ένα σημείο,
το βλέμμα του νοσταλγικό και πράο,
σα να 'λεγε, σα να παρακαλούσε:
"Αφήστε με στο σπίτι μου να πάω".

Κι ο Μιχαλιός επέθανε στρατιώτης.
Τον ξεπροβόδισαν κάτι φαντάροι,
μαζί τους ο Μαρής κι ο Παναγιώτης.
Απάνω του σκεπάστηκεν ο λάκκος,
μα του αφήσαν απέξω το ποδάρι:
Ήταν λίγο μακρύς ο φουκαράκος.

[/Β]

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 17 ''

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

του Κώστα Κρυστάλλη

(1868 - 1894)


Αναθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!..
Θα πάρω έναν ανήφορο να βγω σε κορφοβούνι,
να βρω κλαράκι φουντωτό και ριζιμιό λιθάρι,
να βρω και μια κρυόβρυση, να ξαπλωθώ στον ίσκιο,
να πιω νερό να δροσισθώ να πάρω λίγη ανάσα,
ν' αρχίσω να συλλογισθώ της ξενιτιάς τα πάθη,
να ειπώ τα μαύρα ντέρτια μου και τα παράπονά μου.

'Ανοιξε θλιβερή καρδιά και πικραμένο αχείλι,
βγάλε κάνα χαμόγελο και πες κάνα τραγούδι.

Τραγούδια αν εχ' η μαύρη γη, κι ο τάφος χαμογέλια,
έχει και του παιδιού η καρδιά που περπατεί τα ξένα.
Τα ξένα έχουν καημούς πολλούς και καταφρόνια πλήθος!
Στα ξένα δεν ανθίζουνε την άνοιξη τα δέντρα,
και δεν λαλούνε τα πουλιά, ζεστός δε λάμπει ο ήλιος,
δε φυλλουριάζουν τα βουνά, δεν πρασινίζει ο κάμπος,
και δε δροσίζει το νερό, και το ψωμί πικραίνει!

Στα ξένα, ποιος θα σε χαρεί και ποιος θα σε γελάσει;
Πούν' της μανούλας τα φιλιά, τα χάδια του πατέρα;
Πούναι τα γέλια τ' αδερφού κ' η συντροφιά του φίλου;
Πούν' της αγάπης οι ματιές και τα γλυκά τα λόγια;

Αν αρρωστήσεις, ποιος θαρθεί στην ξενιτιά σιμά σου,
να σε ρωτά τον πόνο σου, τα γιατρικά να δίνει;
στο έρμο σου προσκέφαλο να ξενυχτάει μαζί σου;
Κι αν έρθει μερ' αγλύκαντη στα ξένα να πεθάνεις,
ποιος θα βρεθεί στο πλάι σου τα μάτια να σου κλείσει;
Ποιος θα σου λούσει το κορμί, ποιος θα σε σαβανώσει;
Στο λειψανό σου ποιος θαρθεί λουλουδια να σε ράνει;
Και ποιος με πόνο θα ριχτεί στο νεκροκρεββατό σου
για να σε κλάψει; Ποιος θα ειπεί για σένα μοιρολόγι;
Αχ! πως τους θάφτουν, νάξερες, και πως τους παν τους ξένους!..
Χωρίς λιβάνι και κηρί, χωρίς παπά και ψάλτη!

Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις!..

Πού να τον πω τον πόνο μου, πού να τον απορίξω;
Να τον ειπώ στα τρίστρατα, τον παίρνουν οι διαβάτες,
να τον αφήσω στα κλαριά, τον παίρνουν τ' αγριοπούλια!..
Κι αν κλάψω, τα φαρμακερά τα δάκρια πού να πέσουν;
Αν πέσουνε στη μαύρη γη, χορτάρι δεν φυτρώνει,
αν πέσουνε στον ποταμό, ο ποταμός θα στύψει,
αν πέσουνε στη θάλασσα, πνίγουνται τα καράβια,
κι αν τα βαστάξω στην καρδιά, με καίν' με φαρμακώνουν!

Ανάθεμά σε ξενιτια, με τα φαρμάκια πόχεις!..

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 18 ''

ΣΤΗ ΛΟΓΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

του Μπαρλα Τ.


"Ω λόγχη, αστραφτερή στενή λεπίδα,

σαν τις ψυχές μας ίσια και γυμνή,

άντρες εσέ κρατάνε αληθινοί,

που μόνη έχουν τα στήθη τους ασπίδα !



'Ω λόγχη, αστραφτερή απ' ατσάλι αχτίδα

στην άβυσσο του νου τη σκοτεινή!

Τ' ανθρώπου, π' άψυχη ήταν μηχανή,

στερνή και μόνη απόμεινες ελπίδα !



Λόγχη αντρειωμένων, λόγχη των Ελλήνων,

άστραψες κι αντιλάλησαν οι αιώνες,

κι' οι σκλάβοι κόσμοι ανάκραξαν μαζί:



Ακόμα η θεία μανία των Σαλαμίνων !

Ακόμη οι Πλαταιές κι οι Μαραθώνες !

Ακόμα των ηρώων το πνεύμα ζει ! . . .

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 19 ''

ΈΝΑ ΚΑΡAΒΙ ΦΕΥΓΕΙ

του Κώστα Ουράνη

(1896 - 1928)



Ένα μεγάλο τετρακάταρτο καράβι
αφήνει αγάλια το λιμάνι προς το βράδυ.

Η νηνεμία των νερών, καθώς τη σχίζει,
μ' αντιφεγγίσματα λευκών πανιών γεμίζει.

Είν' ένα ξενικό καράβι, στα πλευρά του
με κόπο συλλαβίζει ο κόσμος τ' όνομά του.

Από ποια μακρινά έχει έρθει μέρη
και το πού πάει κανένας δεν το ξέρει.

Ούτ' ένα άσπρο μαντήλι δεν το χαιρετάει,
τώρα που απ' τ' ακρολίμανο σιγά περνάει.

Μόνο οι γυναίκες το κοιτάν απ' τα μπαλκόνια,
σα ν' απολησμονήθηκαν εκεί από χρόνια.

Ωστόσο αφήνοντας για πάντα το λιμάνι,
ένα τεράστιο ψυχρό κενό έχει κάνει.

Και τώρα που στο πέλαγο αρμενίζει
κι ο δειλινός ο ήλιος το φωτίζει,

-λάμπουν από χρυσάφι τα κατάρτια,
πορφύρες κυματίζουνε στα ξάρτια-,

οι ανθρώποι που κοιτάν στην παραλία
νοιώθουν πιο άδεια, πιο στενή την πολιτεία

και πιο γυμνή ο καθένας τη ζωή του
-σαν κάτι να τους έφυγε μαζί του...

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 20 ''

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ ΚΑΡΑΒΙ

του Ζαχαρία Παπαντωνίου

(1877 - 1940)



«Πού πας καραβάκι,
με τέτοιον καιρό,
σε μάχεται η θάλασσα,
δεν τη φοβάσαι;
Ανέμοι σφυρίζουν
και πέφτει νερό,
πού πας καραβάκι,
με τέτοιον καιρό;»

«Για χώρα πηγαίνω
πολύ μακρινή,
θα φέξουνε φάροι
πολλοί να περάσω
, βοριάδες, νοτιάδες
θα βρω, μα θα φτάσω
με πρίμο αγεράκι,
μ' ακέριο πανί».

«Κι οι κάβοι αν σου στήσουν
τη νύχτα καρτέρι,
επάνω σου αν σπάσει
το κύμα, θεριό,
και πάρει τους ναύτες
και τον τιμονιέρη;
Πού πας καραβάκι,
με τέτοιον καιρό;»

«Ψηλά στο εκκλησάκι
του βράχου, που ασπρίζει,
για μένα έχουν κάμει
κρυφή λειτουργία
ορθός ο Χριστός
το τιμόνι μου αγγίζει,
στην πλώρη μου στέκει
η Παρθένα Μαρία».

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 21 ''

ΙΑΜΒΟΙ ΚΑΙ ΑΝΑΙΠΑΙΣΤΟΙ

(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

του Παλαμά Κ.



Καβάλλα πάει ο Χάροντας

το Διγενή στον 'Αδη,

κι άλλους μαζί ... Κλαίει, δέρνεται

τ' ανθρώπινο κοπάδι.



Και τους κρατεί στου αλόγου του

δεμένους τα καπούλια,

της λεβεντιάς τον άνεμο,

της ομορφιάς την πούλια.



Και σα να μην τον πάτησε

του Χάρου το ποδάρι,

ο Ακρίτας μόνο ατάραχα

κοιτάει τον καβαλλάρη !



- Ο Ακρίτας είμαι Χάροντα,

δεν περνώ με τα χρόνια

Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες

στα μαρμαρένια αλώνια ;



Ειμ' εγώ η ακατάλυτη

ψυχή των Σαλαμίνων.

Στην Εφτάλοφην έφερα

το σπαθί των Ελλήνων.



Δε χάνομαι στα Τάρταρα,

μονάχα ξαποσταίνω.

Στη ζωή ξαναφαίνομαι

και λαούς ανασταίνω !

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 22 ''

Ω ΛΙΓΟΣΤΟΙ , Ω ΔΙΑΛΕΧΤΟΙ !

του Παλαμά Κ.

'Ω λιγοστοί κι ώ διαλεχτοί κι αρίφνητοι αύριο ίσως !

Είναι μια αλήθεια κάτου εδώ που τη χτυπάει το μίσος,

είν εδώ πέρα μια Ομορφιά που η καταφρόνια δένει,

κι είν εδώ πέρα μια Αρετή δειλή και ντροπιασμένη.

'Ω νέοι, ώ πρωτοξύπνητοι στο φώς, χαρές τ΄Απρίλη,

από τους πράσινους κορμούς γινοντ' οι άσπροι στύλοι !

Στη χώρα εσείς οι λειτουργοί κι οι λατρευτάδες είστε·

δε φτάνει· εμπρός ! για τους Θεούς, ώ νέοι, πολεμείστε.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 23 ''

ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΜΑΣ

του Παλαμά Κ.



Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες στην ανεμοζάλη

το από του κόσμου τη βοή πρεσβυτικό κεφάλι,

αυτό το λόγο θα σας πώ, δεν έχω άλλο κανένα:

Μεθύστε με τ' αθάνατο κρασί του Εικοσιένα.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 24 ''

Ο ΔΙΓΕΝΗΣ ΚΑΙ Ο ΧΑΡΟΝΤΑΣ.

του Κωστή Παλαμά



Καβάλλα πάει ο Χάροντας
τον Διγενή στον Άδη,
κι άλλους μαζί... Κλαίει δέρνεται
τ' ανθρώπινο κοπάδι.

Και τους κρατεί στου αλόγου
του δεμένους στα καπούλια,
της λεβεντιάς τον άνεμο,
της ομορφιάς την πούλια.

Και σα να μην τον πάτησε
του Χάρου το ποδάρι
ο Ακρίτας μόνο ατάραχα
κοιτάει τον καβαλλάρη

«Ο Ακρίτας είμαι, Χάροντα
δεν περνώ με τα χρόνια.
Μ' άγγιξες και δε μ' ένοιωσες
στα μαρμαρένια αλώνια;

Εγώ είμαι η ακατάλυτη
ψυχή των Σαλαμίνων,
στην Εφτάλοφην έφερα
το σπαθί των Ελλήνων.

Δε χάνομαι στα Τάρταρα,
μονάχα ξαποσταίνω,
στη ζωή ξαναφαίνομαι
και λαούς ανασταίνω!».

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 25 ''

ΞΑΝΑΝΘΙΣΑΝ ΟΙ ΔΑΦΝΕΣ.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ Σ.


Της δάφνης ξανάνθισαν τα κλωνάρια

απάνω στης Ηπείρου τις πλαγιές,

τα νέα για να στολίσουν παλικάρια,

που απ' όλες της Ελλάδας τις μεριές

τραβούν μ' ορμή, με θάρρος και μ' ελπίδα

για να δοξάσουν τη γλυκιά Πατρίδα.



Ο βάρβαρος εχθρός τώρα ας το μάθει

κι ας φύγει ντροπιασμένος, ταπεινός !

Η δάφνη στην Ελλάδα δεν ξεράθη,

της Λευτεριάς δε σβηστή ο αυγερινός.

Κρατεί η Ελλάδα κλώνο ελιάς, μα ξέρει

να σπέρνει κεραυνούς με τ' άλλο χέρι.

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 26 ''

ΙΩΝΙΑ

του Γιώργου Παππά



Ιωνία σεπτή γη ειρηνοφόρα

πικραμένη μου γη

μεσ΄στο υπέρτατο φως σου

ανεβαίνεις τον πόνο.



Μοίρα της Ιωνίας

μοίρα διπλή:

του απολλώνιου ύψους,

της τρωικής τραγωδίας

πόσο σφιχτά με τυλίγουν τα χέρια σου ....



Κι έγινες κρύσταλλο

κι έγινες πέτρα κοφτερή

να σκοντάφτουμε πάνω σου

να μας ξυπνάς μνήμες

να μας θυμίζεις μέρες φωτερές.



Ποια αύρα ποιο κύμα πελάγου

θα φέρει το φιλί μου

στη χαμένη πατρίδα

που δεν την συγκρίνω σ΄όλη την οικουμένη;



Πως,

πως να σε τραγουδήσω σεπτή γη των προγόνων

σε τι μνήμες με πας

σε τι καμίνι με ρίχνεις;

Εσύ,

πυρκαγιά που δεν θα πυρποληθεί

αστέρι που δε θα σβύσει

Και σεις πολύκλαυστοι νεκροί,

αποκαίδια της Σμύρνης,

- δε λέω απόψε ονόματα καταισχύνης

σφαγής προδοσίας, τον αλυσόδετο σπαραγμό,

ούτε τον φλοίσβο της αέναης σκέψης σου

τον αντίλαλο του πύρινου λόγου,

μόνο του αλυσόδετο πόνο

της σκλαβιάς σου

Ιωνία

θα κλάψω ....

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 27 ''


ΑΣΠΡΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΡΗΜΟΚΚΛΗΣΙ

του Τάκη Παπατσώνη

(1895 - 1976)


'Ασπρο ελληνικό ερημοκκλήσι δαρμένο
από την αντηλιά!..Γύρω-γύρω σου αμπέλια, μποστάνια
καρποφόρες συκιές και, κάπου-κάπου, μοναχική,
και κάποια ελιά... Χρυσοφρυγαννισμένα τα χορτάρια
αχνίζουνε-άχυρο πιά!.. Κι αντίς γι' αγγέλους, τα τζιτζίκια
σου κανοναρχούνε το κάθε απομεσήμερο έως αργά
με το δικό τους τρόπο τον Παρακλητικό Κανόνα...

Αναστραμμένο σου θρονί όλο το γαλάζιο
ενού απλού ουρανού, που πάλαι γίνηκε
το Μέτρο των Δωριέων
και που αναπαύεται στεριωμένος στα χρυσάφια
του ευλογημένου μας πελάγους...

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 28 ''

ΣΜΥΡΝΗ .
Παρνασσίου Θ.



'Ενα του έρωτα κλωνί, ο Τάνταλος,

κι' αυτός, του Δία ένας βλαστός,

πόλη Τανταλίδα έχτιζε εκεί,

όπου της Σμύρνης, των Λελέγων,

Αμαζόνας και Θησέα,

θρέφτηκε εκείνος ο κορμός,

σοφίας τέχνης και επιστήμης

Ιωνίας ο περίλαμπρος ανθός !...



'Ω Σμύρνη γελούμενη, γλυκόθωρη

χαμένη τώρα ομορφιά ...

Τι κι αν σε κάψανε,

δεν έσβησες, δε χάθηκες,

ουράνια ως ήσουνα φωτιά,

ανέβηκες και στέκεις

θυμίαμα Ιδέας,

μες στης θυσίας λειτουργιά !...



Κύκλος όλα και γυρνάνε ...

κι είναι χιλιάδες οι νεκροί,

όπου τη γη σου τη φυλάνε,

με το ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟ εκεί !...

[evans1]

ΑΘΑΝΑΤΟΙ-ΗΡΩΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ '' 29 ''

H ΣΗΜΑΙΑ

του Ιωάννη Πολέμη

(1862 - 1925)



Πάντα κι όπου σ' αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ,
υπερήφανα δακρύζω,
ταπεινά σε χαιρετώ.

Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της πατρίδος η ψυχή.

Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ' αγεράκι τ' αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκον αφρό.

Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή,
είν' ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.

Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σα μητέρα σ' αγαπώ.

Κι απ' τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή:
«Να 'σαι πάντα δοξασμένη,
ω Σημαία γαλανή!»