Αφού διάβασα όλο το τοπικ αμέσως ήρθε στο μυαλό μου και η δική μου περίπτωση από συγγενείς α΄ βαθμού παρακαλώ.......
Πριν 25 χρόνια, ο θείος μου, (αδερφός του πατέρα μου) πήγε μόνιμα Γερμανία αφού πρώτα έφυγε η γυναίκα του με την οποία ήταν ήδη χωρισμένοι. Η γυναίκα του είχε βοήθεια εκεί, αφού ήδη έμεναν οι γονείς της και έτσι και ο θείος δεν πήγε στα τυφλά. Έζησαν εκεί και ακόμα και σήμερα μένουν εκεί. Τα δύο παιδιά τους έχουν πλέον παντρευτεί με Γερμανίδες και έχουν αποκτήσει τις δικές τους οικογένειες. Ο θείος μου από την αρχή που πήγε, έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο ποδηλάτων και τώρα παίρνει σύνταξη.
Τις περισσότερες φορές που ερχόντουσαν για διακοπές στην Ελλάδα, τους φιλοξενούσαμε εμείς στο σπίτι μας. Την θεία και την κόρη της. Ο θείος με τον γιο έμεναν σε τροχόσπιτο που είχαν εδώ. Έτρωγαν στο σπίτι μας, κοιμόντουσαν, έκαναν μπάνιο, τα πάντα όλα, κανονικά σαν να μένουν σε δικό τους σπίτι. Μέχρι και μπετόνια νερό από το σπίτι μας κουβαλούσε ο θείος για το τροχόσπιτο και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έφεραν ερχόμενοι από Γερμανία σαν επίσκεψη μία καραμέλα, ένα γλυφιτζούρι, μία σοκολάτα, κάτι τέλος πάντων για την αδερφή μου και εμένα που ήμασταν πιτσιρίκια.
Πριν 2 χρόνια μου πρότεινε ο σύζυγος να φύγουμε για Γερμανία. Του είπα ότι θα τηλεφωνήσω στον θείο να τον ρωτήσω αν μπορεί να μας βοηθήσει με τα κατατόπια εκεί τώρα για αρχή. Όχι να με φιλοξενήσει -μιας και δεν αισθάνομαι εγώ καλά- αλλά ούτε και να μας δώσει δανικά. Απλά να μας συμβουλέψει, να μας πει που θα πάμε, τι θα κάνουμε, πως θα κινηθούμε και αν μπορούσε έστω και λίγες φορές να έρθει μαζί μου στο τρέξιμο, θα του ήμουν ευγνώμων! Ούτως η άλλως 25 χρόνια αυτός εκεί, τα ξέρει τα πράγματα απ έξω και ανακατωτά! με κλειστά τα μάτια μπορεί να βοηθήσει!
Τον πήρα τηλ λοιπόν και η απάντηση του ήταν: ''Μην έρθεις, είναι χάλια τα πράγματα εδώ, δουλειές δεν υπάρχουν, δεν πρόκειται να βρείτε δούλειά, ούτε να το σκέφτεστε! Θα το μετανιώσετε!'' Τόσα χάλια είναι εκεί βρε θείε? τον ρώτησα... ''Ναι, ναι!'' μου απαντά...
Μόλις έκλεισα το τηλ είπα στον άντρα μου ότι έτσι και έτσι τα νέα από τον θείο, αλλά όπως κατάλαβα εγώ, απλά δεν θέλει.
Τώρα τελευταία πριν κανένα 2μηνο, η μητέρα μου βρήκε τον γιο του τυχαία στο fb και του έστειλα αίτημα φιλίας. Το επόμενο βράδυ το δέχτηκε και πιάσαμε συζήτηση μιας και είχαμε χρόνια να μιλήσουμε. Είπαμε τα κλασικά και μετά με ρώτησε αν δουλεύουμε ο σύζυγός μου και εγώ. του απάντησα πως ο σύζυγος είναι άνεργος και πως σε 1 μήνα θα είμαι άνεργη και εγώ μιας και ο οργανισμός που δουλεύω, αποκρατικοποιήθηκε και επίσης του είπα ότι σκεφτόμαστε να πάμε Γερμανία. Συζητήσαμε πολύ λίγο ακόμα και σταματήσαμε.
Την επόμενη μέρα που μπήκα στο fb με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι ο ξάδερφος με είχε μπλοκάρει στο fb !!! Πραγματικά είναι για γέλια και για κλάματα! Τώρα με πιάνουν τα γέλια!
Ένα είναι σίγουρο: Άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μη περιμένεις να σε ξύσουν!
Πριν 25 χρόνια, ο θείος μου, (αδερφός του πατέρα μου) πήγε μόνιμα Γερμανία αφού πρώτα έφυγε η γυναίκα του με την οποία ήταν ήδη χωρισμένοι. Η γυναίκα του είχε βοήθεια εκεί, αφού ήδη έμεναν οι γονείς της και έτσι και ο θείος δεν πήγε στα τυφλά. Έζησαν εκεί και ακόμα και σήμερα μένουν εκεί. Τα δύο παιδιά τους έχουν πλέον παντρευτεί με Γερμανίδες και έχουν αποκτήσει τις δικές τους οικογένειες. Ο θείος μου από την αρχή που πήγε, έπιασε δουλειά σε εργοστάσιο ποδηλάτων και τώρα παίρνει σύνταξη.
Τις περισσότερες φορές που ερχόντουσαν για διακοπές στην Ελλάδα, τους φιλοξενούσαμε εμείς στο σπίτι μας. Την θεία και την κόρη της. Ο θείος με τον γιο έμεναν σε τροχόσπιτο που είχαν εδώ. Έτρωγαν στο σπίτι μας, κοιμόντουσαν, έκαναν μπάνιο, τα πάντα όλα, κανονικά σαν να μένουν σε δικό τους σπίτι. Μέχρι και μπετόνια νερό από το σπίτι μας κουβαλούσε ο θείος για το τροχόσπιτο και ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έφεραν ερχόμενοι από Γερμανία σαν επίσκεψη μία καραμέλα, ένα γλυφιτζούρι, μία σοκολάτα, κάτι τέλος πάντων για την αδερφή μου και εμένα που ήμασταν πιτσιρίκια.
Πριν 2 χρόνια μου πρότεινε ο σύζυγος να φύγουμε για Γερμανία. Του είπα ότι θα τηλεφωνήσω στον θείο να τον ρωτήσω αν μπορεί να μας βοηθήσει με τα κατατόπια εκεί τώρα για αρχή. Όχι να με φιλοξενήσει -μιας και δεν αισθάνομαι εγώ καλά- αλλά ούτε και να μας δώσει δανικά. Απλά να μας συμβουλέψει, να μας πει που θα πάμε, τι θα κάνουμε, πως θα κινηθούμε και αν μπορούσε έστω και λίγες φορές να έρθει μαζί μου στο τρέξιμο, θα του ήμουν ευγνώμων! Ούτως η άλλως 25 χρόνια αυτός εκεί, τα ξέρει τα πράγματα απ έξω και ανακατωτά! με κλειστά τα μάτια μπορεί να βοηθήσει!
Τον πήρα τηλ λοιπόν και η απάντηση του ήταν: ''Μην έρθεις, είναι χάλια τα πράγματα εδώ, δουλειές δεν υπάρχουν, δεν πρόκειται να βρείτε δούλειά, ούτε να το σκέφτεστε! Θα το μετανιώσετε!'' Τόσα χάλια είναι εκεί βρε θείε? τον ρώτησα... ''Ναι, ναι!'' μου απαντά...
Μόλις έκλεισα το τηλ είπα στον άντρα μου ότι έτσι και έτσι τα νέα από τον θείο, αλλά όπως κατάλαβα εγώ, απλά δεν θέλει.
Τώρα τελευταία πριν κανένα 2μηνο, η μητέρα μου βρήκε τον γιο του τυχαία στο fb και του έστειλα αίτημα φιλίας. Το επόμενο βράδυ το δέχτηκε και πιάσαμε συζήτηση μιας και είχαμε χρόνια να μιλήσουμε. Είπαμε τα κλασικά και μετά με ρώτησε αν δουλεύουμε ο σύζυγός μου και εγώ. του απάντησα πως ο σύζυγος είναι άνεργος και πως σε 1 μήνα θα είμαι άνεργη και εγώ μιας και ο οργανισμός που δουλεύω, αποκρατικοποιήθηκε και επίσης του είπα ότι σκεφτόμαστε να πάμε Γερμανία. Συζητήσαμε πολύ λίγο ακόμα και σταματήσαμε.
Την επόμενη μέρα που μπήκα στο fb με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι ο ξάδερφος με είχε μπλοκάρει στο fb !!! Πραγματικά είναι για γέλια και για κλάματα! Τώρα με πιάνουν τα γέλια!
Ένα είναι σίγουρο: Άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μη περιμένεις να σε ξύσουν!
Comment